به‌به . کیف کردم. چقدر خوب بود. چقدر چسبید بهم. صوتی گوش دادم و با لهجه‌ی گیلکی؛ حسابی کارو درآورده بود. روایت دختربچه‌ای که از خانه‌ی مرفه پدری ، وارد یه زندگی معمولی میشه. 
ناراحتیم از اینه که چرا انقدر کم بود؟! چرا انقدر زود تموم شد؟ کاش بیشتر ویراژ می‌داد روش. کاش بازم می‌پخت. 
ولی همینم خوب بود. حس نمیکردم دارم کتاب یه نویسنده‌ی زن جوان رو میخونم. حس میکردم کتاب یه گردن‌کلفت مثل محمود یا جلال رو میخونم. 
پنج ستاره میدم برای کاری که تونست توی ۱۰۰ صفحه با من و روحم بکنه.🥹
چیزی هم نمیگم که اسپویل نشه. 
ولی بدونید که قرار نیست یه اتفاق عجیب‌غریب بیوفته، ولی  دست کم حال من  رو دگرگون کرد.
      

        دوستش نداشتم. دورانت نامه مینویسه به فیلسوف‌ها و متفکران سرتاسر دنیا و میپرسه معنای زندگی چیه؟!
اکثرشون میگن خبر ندارم. اکثرشون دین رو میزنن. یکیشون آدم‌هارو به دو دسته‌ی « تحصیل‌کرده و کودن» تقسیم میکنه. ترجیح میدم یادداشت‌های همچین آدمی رو بندازم توی سطل آشغال. 
در نهایت نظرات دین‌گرایان حال آدم رو خوب میکنه. 
حالا که هیچکدوم نمیدونید واقعا معنای زندگی چیه ، پس دیگه لگد پرت کردنتون چیه؟! بذارید حالمون خوب بمونه. 
دوست ندارم فلسفه رو 🤧 ولی کرم خوندنش رها نمیکنه.
      

        اگر بخوام با فیلم‌ها مقایسه کنم ، باید بگم :
۱ـ در کتاب‌ جزئیات کم اهمیتی هست که در فیلم نیست و به نظرم هیچ ضرری نمی رسونه.
۲ـ کتاب انگار واسه بچه‌هاست فقط ، ولی فیلم نه.
۳ـ هری توی کتاب خیلی خنگ‌تر و ترسوتر از فیلمه که باعث میشه هریِ کتاب رو دوست نداشته باشم.
۴ـ رون یه کم توی کتاب باهوش‌تره و توی فیلم بانمک‌تر. در نتیجه: رون در فیلم»»»
۵ـ این اطلاعات تکراری که نویسنده توی کتاب میده و از جلد قبلیه ، خیلی کار ناجوریه در نظرم.
شاید در جلدهای بعدی نظرم عوض بشه.
      

        فکر میکردم یه کتاب روانشناسیه. ولی بیشتر کتاب « شعر» بود.😐
انگار رفتی پیش دوستت تا یکم دلداریت بده، ولی نیم ساعت بعد همه چی یادت میره. 
یه قم_ تهران چرت بود🤒
نیم هم ندادم ستاره رو چون نویسنده نیّتش خیر بود😂
      

        این کتاب رو یک‌بار خوندم و دیگه تکرارش نمی‌کنم، ولی چیزی هم نیست که از خاطرم پاک بشه.👇🏻

چرا کتاب رو دوست نداشتم؟
اول عدم وجود تعلیق بود که تا پنجاه درصد ابتدایی کتاب خرخره‌م رو گرفته بود. بعد یکدفعه یه جرقه‌ای زده شد و من رو امیدوار کرد. ولی ده دقیقه بعد در محکم خورد توی صورتم با سناریویی که آقای هوگو چیده بود. 
مرد حسابی خب همه چیز قابل حدس بود. هیچ چیز غیرمنتظره‌ای رخ نداد. از هیچی بی‌خبرم نذاشتی.

❌هشدار اسپویل👇🏻

دوم، سیر غیرمنطقی وقایع بود. میتونم بفهمم چرا شماس اعظم ممکنه عاشق یه دختر بچه بشه (خاک تو سرش) ، ولی چی شد یهو که اسمرالدا عاشق افسر شد؟! چه کانکشنی بود؟ چه رابطه‌ای بود؟ همین؟ عاشق قیافه‌ی افسر شد؟ دختربچه مگه هوس میفهمه که اینجوری عاشق بشه و تا اون مرحله پیش بره؟! کاش چندتا برخورد غیر از اون دوتایی که برای دختر و افسر گذاشته بود میچید تا منظقی‌تر بشه این عشق نابالغ.
درنهایت، شخصیت پردازی راحت و روان بود و البته به قدرتمند. دانای کل نرفت در کالبد شخصیت ها ولی ما خوب شناختیمشون.
مدام فکر میکردم اینکه هوگو اسم کتاب رو طوری انتخاب کرده که انگار قراره داستان حول محور اون باشه ، ولی در واقع اصلا اینجور نیست خوبه یا بد؟! 
گاهی خوشم میومد ، گاهی حس میکردم به اعتمادم خیانت شده. 
کامنت‌های ریزه ریزه در هر قسمت کتاب زیاد دارم ولی میدونم خیلیا حوصله ندارن بخونن🤧😂.
پ.ن: دنبال یه نوشته از هوگو هستم که دست از تاریخ‌گفتن برداشته باشه. 🥸
      

        بعضی داستان‌هاش خیلی جذاب بود و پر از حرف. طنزش زیاد نبود. ولی جالب بود.
      

        کتاب رو صوتی و با صدای خود عین.صاد گوش دادم.
بعضی حرف‌ها مثل سطل آب یخ روی سر آدم می‌ریزه. 
اما این کتاب از اون حرف‌ها نبود. حس میکردم یه سرم بهم وصله و قطره قطره حرفاش داره نفوذ میکنه به جان و روحم. 
خدا ان شالله با اهلبیت محشورش کنه. 
      

        چیزی ازش نفهمیدم. شوخی‌هاشو نگرفتم. سرتا سر کتاب اینجوری بودم که من چرا دارم اینو میخونم الان؟!!
      

        نمیدونم چرا همه انقدر این کتاب رو «عالی» توصیف می‌کنن؟!
واقعا موضوع جذابی داشت. اما حداقل تا نیمه‌های کتاب حس می‌کردم دارم کتاب نوجوان میخونم. اصلا واسه نوجوان نیست واقعا؟! 
خصوصا اول‌های کتاب حس فکت‌های آبدوغ خیاری گرفتم ازش. 
یه مامور پلیس رمزنگار ، انقدر باید شوت باشه؟! اولش یه ورود طوفانی و اکشن داشت ، بعدش یهو تبدیل شد به یه دختربچه‌ی مظلوم و آسیب‌پذیر!🧐
به نظرم موضوع و سوژه حیف شده بود. میتونست خیلی حرفه‌ای تر و عمیق‌تر پیگیری بشه. آخرشم که هیچی به هیچی
انگار ما مسخره‌ی آقاییم😒
      

        کتاب داستانی نیست. ( من اولش فکر میکردم هست🥸)
اول هر فصل یک جمله از یک فیلسوف یا شخصیت برجسته ادبی میگه در باب نگاهش به زندگی یا چگونه زیستن. 
خود نویسنده اولش میگه قرار نیست اخر این کتاب جواب سوال‌هاتون رو بگیرید؛ قراره چندتا سوال جدید براتون ایجاد بشه.
من ولی‌ اخرش گفتم بیخیال بابا😂🤦🏻‍♀️ یه جوری میگذرونیم دیگه.
      

        خط سیر نویسنده رو نفهمیدم. نامنسجم بود مسیر سفرها و دور زدن‌ها. از هیچ قانونی پیروی نمی‌کرد. از نظر محتوایی هم چیزی نبود که در خاطرم بمونه و بعدا در ذهنم بهش رجوع کنم و به یادش بیارم. انگار فقط برای «لحظه‌» نوشته شده بود. برای لحظه خوب بود.
      

        کتاب مناسب نوجوان‌هاست. دنبال یه کتابی می‌گشتم که باهاش گریه کنم. توی نت سرچ کردم و این اسم رو آورد. حدس زدم که مناسب نوجوانه ولی بازم دلیل ناتوانیش در اشک منو درآوردن نبود😄 نظرات کتاب اکثرا تحت این عنوان بود که آخرش شوکه می‌شید. ولی متاسفانه من از بعد از اتفاق اصلی داستان، تونستم حدس بزنم که چی شده. ریتم کتاب هم تند و خوب بود. حوصله‌سربر نبود. 
خلاصه که نه شوکه شدم ، و نه اشکم دراومد🤧😄
      

        چه کسی میتونه خیانت، جنایت و رنج رو این‌طور در کمال زیبایی شرح و بسط بده؟ در پایان کتاب آوازهایی توی سرم پخش شد . مثل وقتی که یه سریال خیلی جذاب رو می‌بینیم و در دنیاش غرق میشیم و قسمت آخر درِ اون دنیای شیرین رو به رومون می‌بندن و مجبوریم رهاش کنیم. 
نکته‌ای که در سرتاسر کتاب توجهم رو جلب کرد، ادبِ بی حد و اندازه‌ی آدم‌هاش بود. حتی آدم‌های دون‌پایه توی زندان ، آدم‌های قدرتمند در مواجهه با افراد پست جامعه، ادب دارن. و این از ادبِ نویسنده میاد. آدم‌ها واقعا اینطور نیستن. به نظرم روحی پاک میتونه انقدر مثبت‌ نگاه کنه و به همین ترتیب رنج رو شرح بده.
تعلیق در داستان به خوبی حفظ میشه، گرچه ما در اواسط جلد سوم، به خوبی شخصیت کنت رو از بَریم و دیگه در اینجا میتونیم حدس بزنیم که چه کارهایی انجام خواهد داد. ولی حتی این حدس زدن هم باعث کم شدنِ شیرینیِ متن نمیشه‌. انگار ما تبدیل به یک دانای کل میشیم که میدونه قضیه چطور پیش میره، اما با لذت دست زیر چونه گذاشتیم و منتظریم تا تک به تک به وقوع بپیوندن.
کتاب زیاده گویی نداره. هزار و چند صد صفحه بنویسی ‌و حرف بیخود توش نزده باشی خیلی هنره. توصیفاتش درست و به‌جاست، شخصیت‌ها جلوی چشمت راه میرن و دیالوگ‌هاشون اسرار وجودشونو فاش میکنه.
در نهایت کتاب هر شخصیتی رو راضی میکنه. چه جنگجو و منتقم، چه لطیف ‌و شکننده ، چه معتدل و ایستاده در وسطِ محور.
ایرادی که میتونم بهش بگیرم فقط اینه که همیشه دنیا دست یاری به سمتمون دراز نمیکنه تا ما هم بتونیم توی یه لحظه بگیریمش و خودمونو بکِشیم بالا. ( از این حرفمم مطمئن نیستم. می‌ترسم که شاید نکنه به سرنوشت ماکزیمیلین دچار شده باشم.😄)
      

        بریم واسه جلد بعدی ، که مُردم از انتظار و هیجان🥹✨
      

        خیلی داستان مسخره‌ای بود😂 وضعیت خانواده بعد از ازدواجِ دوتا پسر رو روایت میکنه. ( مادرشوهر زندگی همه رو میریزه به هم) 
اصلا هم هنرمندانه و تکنیکی این کارو نمیکنه، ولی موضوع انقدر فانه که آدم رو تا آخرش می‌کشه. دیالوگ‌هاشون خداست😂😂 مثلا میرن پیش کشیش که مشکل رو حل کنه ، اونم هرچی میگه اینا قبول نمیکنن. کشیش هم درو توی صورتشون می‌بنده و میگه برید انقدر همدیگه‌ رو جر واجر کنید تا بمیرید😂😂😂😂 
اخرش هم خیلی مسخره تموم شد. انگار دیگه نویسنده حال نداشته سناریوسازی کنه برای پایان. در کل فقط موضوع جذابه. اونم احتمالا واسه همه جذاب نباشه. اگر به دعواهای خاله‌زنکی علاقه دارید بخونید.😂