نمیدونم چرا همه انقدر این کتاب رو «عالی» توصیف می‌کنن؟!
واقعا موضوع جذابی داشت. اما حداقل تا نیمه‌های کتاب حس می‌کردم دارم کتاب نوجوان میخونم. اصلا واسه نوجوان نیست واقعا؟! 
خصوصا اول‌های کتاب حس فکت‌های آبدوغ خیاری گرفتم ازش. 
یه مامور پلیس رمزنگار ، انقدر باید شوت باشه؟! اولش یه ورود طوفانی و اکشن داشت ، بعدش یهو تبدیل شد به یه دختربچه‌ی مظلوم و آسیب‌پذیر!🧐
به نظرم موضوع و سوژه حیف شده بود. میتونست خیلی حرفه‌ای تر و عمیق‌تر پیگیری بشه. آخرشم که هیچی به هیچی
انگار ما مسخره‌ی آقاییم😒
      

        کتاب داستانی نیست. ( من اولش فکر میکردم هست🥸)
اول هر فصل یک جمله از یک فیلسوف یا شخصیت برجسته ادبی میگه در باب نگاهش به زندگی یا چگونه زیستن. 
خود نویسنده اولش میگه قرار نیست اخر این کتاب جواب سوال‌هاتون رو بگیرید؛ قراره چندتا سوال جدید براتون ایجاد بشه.
من ولی‌ اخرش گفتم بیخیال بابا😂🤦🏻‍♀️ یه جوری میگذرونیم دیگه.
      

        خط سیر نویسنده رو نفهمیدم. نامنسجم بود مسیر سفرها و دور زدن‌ها. از هیچ قانونی پیروی نمی‌کرد. از نظر محتوایی هم چیزی نبود که در خاطرم بمونه و بعدا در ذهنم بهش رجوع کنم و به یادش بیارم. انگار فقط برای «لحظه‌» نوشته شده بود. برای لحظه خوب بود.
      

        کتاب مناسب نوجوان‌هاست. دنبال یه کتابی می‌گشتم که باهاش گریه کنم. توی نت سرچ کردم و این اسم رو آورد. حدس زدم که مناسب نوجوانه ولی بازم دلیل ناتوانیش در اشک منو درآوردن نبود😄 نظرات کتاب اکثرا تحت این عنوان بود که آخرش شوکه می‌شید. ولی متاسفانه من از بعد از اتفاق اصلی داستان، تونستم حدس بزنم که چی شده. ریتم کتاب هم تند و خوب بود. حوصله‌سربر نبود. 
خلاصه که نه شوکه شدم ، و نه اشکم دراومد🤧😄
      

        چه کسی میتونه خیانت، جنایت و رنج رو این‌طور در کمال زیبایی شرح و بسط بده؟ در پایان کتاب آوازهایی توی سرم پخش شد . مثل وقتی که یه سریال خیلی جذاب رو می‌بینیم و در دنیاش غرق میشیم و قسمت آخر درِ اون دنیای شیرین رو به رومون می‌بندن و مجبوریم رهاش کنیم. 
نکته‌ای که در سرتاسر کتاب توجهم رو جلب کرد، ادبِ بی حد و اندازه‌ی آدم‌هاش بود. حتی آدم‌های دون‌پایه توی زندان ، آدم‌های قدرتمند در مواجهه با افراد پست جامعه، ادب دارن. و این از ادبِ نویسنده میاد. آدم‌ها واقعا اینطور نیستن. به نظرم روحی پاک میتونه انقدر مثبت‌ نگاه کنه و به همین ترتیب رنج رو شرح بده.
تعلیق در داستان به خوبی حفظ میشه، گرچه ما در اواسط جلد سوم، به خوبی شخصیت کنت رو از بَریم و دیگه در اینجا میتونیم حدس بزنیم که چه کارهایی انجام خواهد داد. ولی حتی این حدس زدن هم باعث کم شدنِ شیرینیِ متن نمیشه‌. انگار ما تبدیل به یک دانای کل میشیم که میدونه قضیه چطور پیش میره، اما با لذت دست زیر چونه گذاشتیم و منتظریم تا تک به تک به وقوع بپیوندن.
کتاب زیاده گویی نداره. هزار و چند صد صفحه بنویسی ‌و حرف بیخود توش نزده باشی خیلی هنره. توصیفاتش درست و به‌جاست، شخصیت‌ها جلوی چشمت راه میرن و دیالوگ‌هاشون اسرار وجودشونو فاش میکنه.
در نهایت کتاب هر شخصیتی رو راضی میکنه. چه جنگجو و منتقم، چه لطیف ‌و شکننده ، چه معتدل و ایستاده در وسطِ محور.
ایرادی که میتونم بهش بگیرم فقط اینه که همیشه دنیا دست یاری به سمتمون دراز نمیکنه تا ما هم بتونیم توی یه لحظه بگیریمش و خودمونو بکِشیم بالا. ( از این حرفمم مطمئن نیستم. می‌ترسم که شاید نکنه به سرنوشت ماکزیمیلین دچار شده باشم.😄)
      

        بریم واسه جلد بعدی ، که مُردم از انتظار و هیجان🥹✨
      

        خیلی داستان مسخره‌ای بود😂 وضعیت خانواده بعد از ازدواجِ دوتا پسر رو روایت میکنه. ( مادرشوهر زندگی همه رو میریزه به هم) 
اصلا هم هنرمندانه و تکنیکی این کارو نمیکنه، ولی موضوع انقدر فانه که آدم رو تا آخرش می‌کشه. دیالوگ‌هاشون خداست😂😂 مثلا میرن پیش کشیش که مشکل رو حل کنه ، اونم هرچی میگه اینا قبول نمیکنن. کشیش هم درو توی صورتشون می‌بنده و میگه برید انقدر همدیگه‌ رو جر واجر کنید تا بمیرید😂😂😂😂 
اخرش هم خیلی مسخره تموم شد. انگار دیگه نویسنده حال نداشته سناریوسازی کنه برای پایان. در کل فقط موضوع جذابه. اونم احتمالا واسه همه جذاب نباشه. اگر به دعواهای خاله‌زنکی علاقه دارید بخونید.😂
      

        سرتاسر کتاب تصویر دو گروه در تاریخ توی ذهنم تداعی می‌شد. جماعت اول برای هزار و چند صد سال پیش، جماعت دوم برای دو سه سال پیش... 😏😔
      

        کتاب زبان بسیار جذابی داره. ولی امان از محتوا. 
اصلا چیزی ازش نفهمیدم و چیزی در خاطرم نمونده. 
محتوا اصلا شبیه فرهنگ ما نیست و نمیشه باهاش ارتباط گرفت. وقتتونو نذارید پاش. مگر اینکه براتیگان‌خون باشید.
      

        به نظرم کتاب خوبی نیست. اگر یک قلب آسیب‌دیده یا یک ذهنِ ( حتی یکم) مریض اینو بخونه ، دیگه نمیتونه به راحتی بین آدما زندگی کنه. فاکتورها و نشونه‌هایی که نویسنده ازشون یاد کرده لزوما به معنای کنترل ذهن نیست . شاید واقعا هم منظورش این نباشه . ولی به نظرم کتاب خطرناکیه ، چون ممکنه افرادی که گفتم، نتونن بین خیرخواهی یا کمک افراد دور و برشون‌ با کنترل‌گری و بدجنسی تفاوت قائل بشن. در نهایت  نگاه نویسنده  هم خیلی سیاه و بدبینانه‌ست. 
      

        لذت لذت لذت. چقدر نثر لطیف و زیبایی داره. چقدر احساسات رو درگیر میکنه. استرس ، غم، شادی ، هیجان، عصبانیت ، همه درگیر شدن توی این ۵۰۰ صفحه. تند تند خوندمش تا برم سراغ جلد بعدی .
      

        بعد از دیدن عنوان کتاب با خودم گفتم : به‌به قراره وسط جریان‌ها و احساسات جذاب قرار بگیرم. ولی متاسفانه بدجوری خورد توی ذوقم. سناریوی داستان بشدت دم‌دستی و مبتدی بود. دیالوگ‌ها تصنعی و غیرقابل باور. من نمیدونم این خانواده از کجای تاریخ و کجای کره زمین اومدن؟! 
ظاهرا بحران ۴۰ سالگی فقط برای این نوع خانواده‌هاست. نه اونایی که توی واقعیت زندگی میکنن.
      

        خوبیه کتاب این بود که ارجاعات مربوط به جامعه‌ی نویسنده رو نداشت و کتاب رو از ریتم نمینداخت. قرار نیست با چیز جدیدی رو‌به‌رو بشید در این کتاب. همون حرف‌ها و تکنیک‌هایی که هزار بار شنیدیم. 
فقط خوندنش باعث میشه یکم یادتون بیاد که واقعا آدم‌ها ارزش اینو ندارن که بخاطرشون روانمونو خراب کنیم.
      

        سرتاسر کتاب جملات خوشگل‌خوشگل و قصاره. ریتم یکنواخت و خسته کننده‌ای داره و نباید شبیه کتاب‌های دیگه تصورش کرد. به زور خوندمش چون نمی‌خواستم نصفه‌کاره بمونه. رگه‌های همجنس‌گرایی( اونم از نوع پدوفیل) هم توش زیاده و این قضیه واسه شخص من آزاردهنده بود و نمی‌ذاشت با بقیه جملاتش زیاد ارتباط بگیرم. انگار اینکه میدونی یه بخشی از این آدم دچار مشکله و ایراد داره، باعث میشه به بقیه حرفاش هم حس بد پیدا کنی.
      

        قبل از نوشتن این یادداشت ، تحلیل‌ها و نظرات باقی افراد رو در اینترنت خوندم. این کتاب موافق و مخالف زیاد داره. تقریبا همه یا مخالفشن یا موافقش. من ولی حالتی بینابین دارم. یه ذهن ( ظاهرا مریض ) ولی بسیار خلاق این اثر رو خلق کرده و تصویرسازی‌های جذابی داره. از محتوا بخوام بگم ؛ واضحه که پوچ و ناامیده و در واقع چیزی رو به مخاطب اضافه نمی‌کنه. ولی فقط یه آدم افسرده میتونه حس و حال کلماتش رو درک کنه و اتفاقا خیلی هم قشنگ گفته. موازی با این داستان، کتاب کنت مونت کریستو رو میخونم که دقیقا همین امروز جمله‌ای در باب خودکشی نوشته بود : هیچ فایده‌ای ندارد که انسان این‌همه زندگی کنه ، این‌همه رنج رو تحمل کنه و بعد بمیره‌.
فطرت بقاطلبِ آدمی جمله دوم رو بیشتر دوست داره حتی اگر در اوج ناامیدی باشه. 
در کل به نظرم این کتاب رو نمیشه با این تحلیل‌هایی که همه جا پیدا میشه پیش برد. این کتاب یا خیلی خیلی پیچیده ‌تر و  مفهومی‌تر از این حرفاست ، یا خیلی ساده‌تر از اینی که ما الکی بزرگش کردیم.