کتابی شامل داستان‌های کوتاه طنز حول مسائل سیاسی و اجتماعی و روابط انسانیه. 
یه بار خوندنش خوبه. بعضی داستان‌هاش زیاد جالب نبود در نظرم. ولی بعضیاش جالب بود. طنزی نیست که باهاش بخندید. بیشتر پوزخند میاره روی لب آدم از وضعیت آدم‌ها در داستان‌ها.
      

        زبان و نثر کتاب روان و دلنشین بود. ولی ماهیت داستان رو درک نکردم. چرا آخرش اینجوری شد؟ یعنی چی؟ اصلا چرا شلغم میوه بهشته؟ چرا روابط آدم‌ها توی داستان اینجوری بود؟ معلوم نبود دوستن یا دشمن؟ عاشقن یا متنفر؟ 
بعضی نظرات دیگران درباره کتاب رو هم خوندم. ولی همه فقط نکته‌ی مثبتشون قلم آقای افغانیه. 🫠
      

        کتاب روایتگر بخشی از تاریخ آلمان در زمان کودکی نویسنده از زبان خودشه و بخشی از تفکرات و عقایدش نسبت به جامعه‌ش. از زندگی شخصی خودش اطلاعات کمی اون هم برای زمان کودکی میده.
 قبل از شروع کتاب فکر میکردم درباره جنگ جهانی صحبت میکنه اما در واقع همه کتاب برای پیش از به قدرت رسیدنش برای صدراعظمیه و داره درباره حزب ناسیونال سوسیالیست آلمان و حزب کارگر صحبت میکنه. 
برای منی که یک ادبیات‌خوانم تحمل کتاب سخت بود و زووووور زدم تا بالاخره تمومش کردم. چون هیچ فراز و فرودی نداره کتاب و روی یک ریتم ثابت تا انتها پیش میره. 
اطلاعات سیاسی و تاریخی زیادی ندارم ولی حرفایی که اینجا میزد، خیلی شبیه وضعیت الان بود و بعضی جاها میگفتم : وای چقدر حق میگه.
در رابطه با یهودی صهیونیست هم که طلااااایی و ناب می‌نواخت. دقیقا همون چیزی که الان هستن :) 
      

        چقدر سخته درباره این کتاب یادداشت نوشتن.
نویسنده همش می‌پرید وسط و با خواننده حرف می‌زد. این کارش اعصابم رو خورد می‌کرد. کلی وقت حوصلم سررفته بود از دستش. دلم میخواست رهاش کنم و برم سراغ کتابی که هزار صفحه من رو معطل یه روتین ساده نذاره. ولی دیدم نمی‌تونم. داستان تا ۷۵ درصد اولش اصلا کلایمکس نداشت حتی. اولش هم که سالک رفته بود بالای منبر و حسابی حوصله سر بر بود برام. الان که تموم شده و از دور دارم بهش نگاه میکنم حتی نمیفهمم ۷۰۰ صفحه چی داشت میگفت که انقدر طول کشید. ولی ۷۵ درصد رو که رد کرد حرف‌هایی زده شد که انگار جریان خون رو توی کتاب تند کرد. اخرش هم هیچ رخداد عجیب غریبی نداشت. فکر می‌کردم شاید نگه داشته واسه اون آخر و یه پیچش خاص و شوکه‌کننده بزنه. ولی نزد. یه جریان ساده بود با آدم‌های ساده. ولی من رو برد توی فکر. به اینکه آدم‌ها چقدر افسار زندگیشون دست خودشونه یا محیط زندگیشون و دیگران.
      

        به‌به . کیف کردم. چقدر خوب بود. چقدر چسبید بهم. صوتی گوش دادم و با لهجه‌ی گیلکی؛ حسابی کارو درآورده بود. روایت دختربچه‌ای که از خانه‌ی مرفه پدری ، وارد یه زندگی معمولی میشه. 
ناراحتیم از اینه که چرا انقدر کم بود؟! چرا انقدر زود تموم شد؟ کاش بیشتر ویراژ می‌داد روش. کاش بازم می‌پخت. 
ولی همینم خوب بود. حس نمیکردم دارم کتاب یه نویسنده‌ی زن جوان رو میخونم. حس میکردم کتاب یه گردن‌کلفت مثل محمود یا جلال رو میخونم. 
پنج ستاره میدم برای کاری که تونست توی ۱۰۰ صفحه با من و روحم بکنه.🥹
چیزی هم نمیگم که اسپویل نشه. 
ولی بدونید که قرار نیست یه اتفاق عجیب‌غریب بیوفته، ولی  دست کم حال من  رو دگرگون کرد.
      

        دوستش نداشتم. دورانت نامه مینویسه به فیلسوف‌ها و متفکران سرتاسر دنیا و میپرسه معنای زندگی چیه؟!
اکثرشون میگن خبر ندارم. اکثرشون دین رو میزنن. یکیشون آدم‌هارو به دو دسته‌ی « تحصیل‌کرده و کودن» تقسیم میکنه. ترجیح میدم یادداشت‌های همچین آدمی رو بندازم توی سطل آشغال. 
در نهایت نظرات دین‌گرایان حال آدم رو خوب میکنه. 
حالا که هیچکدوم نمیدونید واقعا معنای زندگی چیه ، پس دیگه لگد پرت کردنتون چیه؟! بذارید حالمون خوب بمونه. 
دوست ندارم فلسفه رو 🤧 ولی کرم خوندنش رها نمیکنه.
      

        اگر بخوام با فیلم‌ها مقایسه کنم ، باید بگم :
۱ـ در کتاب‌ جزئیات کم اهمیتی هست که در فیلم نیست و به نظرم هیچ ضرری نمی رسونه.
۲ـ کتاب انگار واسه بچه‌هاست فقط ، ولی فیلم نه.
۳ـ هری توی کتاب خیلی خنگ‌تر و ترسوتر از فیلمه که باعث میشه هریِ کتاب رو دوست نداشته باشم.
۴ـ رون یه کم توی کتاب باهوش‌تره و توی فیلم بانمک‌تر. در نتیجه: رون در فیلم»»»
۵ـ این اطلاعات تکراری که نویسنده توی کتاب میده و از جلد قبلیه ، خیلی کار ناجوریه در نظرم.
شاید در جلدهای بعدی نظرم عوض بشه.
      

        فکر میکردم یه کتاب روانشناسیه. ولی بیشتر کتاب « شعر» بود.😐
انگار رفتی پیش دوستت تا یکم دلداریت بده، ولی نیم ساعت بعد همه چی یادت میره. 
یه قم_ تهران چرت بود🤒
نیم هم ندادم ستاره رو چون نویسنده نیّتش خیر بود😂
      

        این کتاب رو یک‌بار خوندم و دیگه تکرارش نمی‌کنم، ولی چیزی هم نیست که از خاطرم پاک بشه.👇🏻

چرا کتاب رو دوست نداشتم؟
اول عدم وجود تعلیق بود که تا پنجاه درصد ابتدایی کتاب خرخره‌م رو گرفته بود. بعد یکدفعه یه جرقه‌ای زده شد و من رو امیدوار کرد. ولی ده دقیقه بعد در محکم خورد توی صورتم با سناریویی که آقای هوگو چیده بود. 
مرد حسابی خب همه چیز قابل حدس بود. هیچ چیز غیرمنتظره‌ای رخ نداد. از هیچی بی‌خبرم نذاشتی.

❌هشدار اسپویل👇🏻

دوم، سیر غیرمنطقی وقایع بود. میتونم بفهمم چرا شماس اعظم ممکنه عاشق یه دختر بچه بشه (خاک تو سرش) ، ولی چی شد یهو که اسمرالدا عاشق افسر شد؟! چه کانکشنی بود؟ چه رابطه‌ای بود؟ همین؟ عاشق قیافه‌ی افسر شد؟ دختربچه مگه هوس میفهمه که اینجوری عاشق بشه و تا اون مرحله پیش بره؟! کاش چندتا برخورد غیر از اون دوتایی که برای دختر و افسر گذاشته بود میچید تا منظقی‌تر بشه این عشق نابالغ.
درنهایت، شخصیت پردازی راحت و روان بود و البته  قدرتمند. دانای کل نرفت در کالبد شخصیت ها ولی ما خوب شناختیمشون.
مدام فکر میکردم اینکه هوگو اسم کتاب رو طوری انتخاب کرده که انگار قراره داستان حول محور اون باشه ، ولی در واقع اصلا اینجور نیست خوبه یا بد؟! 
گاهی خوشم میومد ، گاهی حس میکردم به اعتمادم خیانت شده. 
کامنت‌های ریزه ریزه در هر قسمت کتاب زیاد دارم ولی میدونم خیلیا حوصله ندارن بخونن🤧😂.
پ.ن: دنبال یه نوشته از هوگو هستم که دست از تاریخ‌گفتن برداشته باشه. 🥸
      

        بعضی داستان‌هاش خیلی جذاب بود و پر از حرف. طنزش زیاد نبود. ولی جالب بود.
      

        کتاب رو صوتی و با صدای خود عین.صاد گوش دادم.
بعضی حرف‌ها مثل سطل آب یخ روی سر آدم می‌ریزه. 
اما این کتاب از اون حرف‌ها نبود. حس میکردم یه سرم بهم وصله و قطره قطره حرفاش داره نفوذ میکنه به جان و روحم. 
خدا ان شالله با اهلبیت محشورش کنه. 
      

        چیزی ازش نفهمیدم. شوخی‌هاشو نگرفتم. سرتا سر کتاب اینجوری بودم که من چرا دارم اینو میخونم الان؟!!
      

        نمیدونم چرا همه انقدر این کتاب رو «عالی» توصیف می‌کنن؟!
واقعا موضوع جذابی داشت. اما حداقل تا نیمه‌های کتاب حس می‌کردم دارم کتاب نوجوان میخونم. اصلا واسه نوجوان نیست واقعا؟! 
خصوصا اول‌های کتاب حس فکت‌های آبدوغ خیاری گرفتم ازش. 
یه مامور پلیس رمزنگار ، انقدر باید شوت باشه؟! اولش یه ورود طوفانی و اکشن داشت ، بعدش یهو تبدیل شد به یه دختربچه‌ی مظلوم و آسیب‌پذیر!🧐
به نظرم موضوع و سوژه حیف شده بود. میتونست خیلی حرفه‌ای تر و عمیق‌تر پیگیری بشه. آخرشم که هیچی به هیچی
انگار ما مسخره‌ی آقاییم😒
      

        کتاب داستانی نیست. ( من اولش فکر میکردم هست🥸)
اول هر فصل یک جمله از یک فیلسوف یا شخصیت برجسته ادبی میگه در باب نگاهش به زندگی یا چگونه زیستن. 
خود نویسنده اولش میگه قرار نیست اخر این کتاب جواب سوال‌هاتون رو بگیرید؛ قراره چندتا سوال جدید براتون ایجاد بشه.
من ولی‌ اخرش گفتم بیخیال بابا😂🤦🏻‍♀️ یه جوری میگذرونیم دیگه.
      

        خط سیر نویسنده رو نفهمیدم. نامنسجم بود مسیر سفرها و دور زدن‌ها. از هیچ قانونی پیروی نمی‌کرد. از نظر محتوایی هم چیزی نبود که در خاطرم بمونه و بعدا در ذهنم بهش رجوع کنم و به یادش بیارم. انگار فقط برای «لحظه‌» نوشته شده بود. برای لحظه خوب بود.