برای فهم این که با خودمون و دنیای پیرامونمون چندچندیم، و از این فهم یه نتیجه‌ی عملی بگیریم، عالیه.
        

          به‌ نام خدا.

قسم به عصر که بی‌شک انسان در زیان به سر می‌برد.

همیشه نگاه‌های چند بعدی به مسائل را دوست داشته‌ام و دارم و در مقابل حرص‌خورِ نگاه‌های تک بعدی‌ به مسائل بوده‌ام. کتاب «رشد» آقای علی صفایی حائری معروف به عین صاد نگاهی متفاوت به تفسیر سوره «عصر» دارد. نگاه نویسنده در این کتاب، دیدِ ثواب و عقابی نیست و این باعث جذب قشر‌های مختلف به مطالعه این کتاب میتواند باشد.

بخش‌هایی از کتاب:

# دل‌هایی که سامان گرفته‌اند… دیگر بازیچه حادثه‌ها نمی‌شوند و بحران نمی‌بینند. مغازه‌ای که قفسه‌بندی شده و تنظیم گردیده، جنس‌های زیاد آن به راحتی در دسترس قرار می‌گیرند، اما دکه‌های درهم و شلوغ که اجناس‌شان پخش و رها و زیر پا افتاده است، دست و پاگیر و خستگی‌زا و وقت کش هستند.
دل‌هایی که بر اساس اهمیت حادثه‌ها، کارها را رده‌بندی کرده‌اند… در حالی که هزار کار دارند، بیش از یک گرفتاری برای‌شان نیست؛ چون در یک لحظه، گرفتاری ما فقط مربوط به آن کار و آن حادثه‌ای است که اهمیت زیادتری دارد و ضرورت بیشتری.

# هنگامی که یک عمر برای دلم دویدم چه بازدهی دارد؟ هنگامی که یک عمر برای هوس‌های مردم سوختم آنها به من چه می‌دهند؟ جز چهارتا بارک‌الله و یک دقیقه کف زدن و چهاد دقیقه سکوت. 
اگر این خلق، از فرزندم گرفته تا زن‌م تا پدرم تا مادرم و دیگران به من چیزی دادند و برایم لذتی آوردند باید بسنجم که چه چیز از من گرفته‌اند؟ مغز من و دل من و عمر من به سوی آنها رفته، سرم شده مستراحشان و دلم شده انبار جهودها و بتخانه‌شان و عمرم شده چرا‌گاه و جولانگاه‌شان، که چی؟ خودم هم نمی‌دانم فقط اسیر عادت‌ها و هوس‌ها شده‌ام و از فکرم و سنجشم و اراده‌ام کاری نکشیده‌ام.

«وَالْعَصْرِ * إِنَّ الإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ * إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا» در تمام دوره‌ها انسان در خسارت است مگر آنهایی که به هدفی و به عشقی رسیده‌اند و به آن سو گرویده‌اند. انسان مادامی که هدفی ندارد آهسته آهسته راه می‌رود و می‌لنگد و حتی می‌نشیند و می‌پوسد، اما هنگامی که کاری پیدا کرد حتی تا حد توالت رفتن و به مستراح رسیدن، آن وقت سرعت می‌گیرد و می‌شتابد و از تمام امکاناتش بهره می‌گیرد.
هدف‌ها و گرایش‌ها، ما را از رکود و احتکار نجات می‌دهند، اما این کافی نیست؛ چون پس از احتکار، جهنم اسراف در راه است.
هر هدفی تا اندازه‌ای استعداد ما را به کار می‌کشد و سرمایه‌های ما را بارور می‌کند، باید در انتخاب هدف سنجید و اندیشید تا هدفی بیابیم که تمام استعدادهای ما را بارور کند و تمام نیروهای نهفته و پاهای پنهان ما را بیرون بکشد.

#کتاب #کتاب_رشد #علی_صفایی_حائری #عین_صاد
        

          فوق‌العاده! قلمی تاثیرگذار و بیانی که بر عمق جان می‌نشیند.. :)
        

          یه مقدار خشک بود. میتونست شیرین تر باشه
        

          من با این کتاب با اندیشه استاد صفایی آشنا شدم. استادی که طرفداران و مریدان زیادی دارد اما راستش من خیلی نتوانستم با ادبیات‌ ایشان ارتباط برقرار کنم.
اما این کتاب واقعا کتاب متفاوت و مفیدی برایم بود، با وجود کم‌حجم و کوتاه بودنش به‌شدت محتوای عمیقی دارد و باتوجه به تجربه شخصی که از خواندنش داشتم به نظرم پتانسیل تغییر زاویه نگاهِ مخاطب را داشته باشد.
        

          
آقا اجازه؛  چرا ما رو آفریدی؟
قبل از اینکه خدا دهان باز کند؛شاگردهای لیموشیرینی که فقط حفظ می‌کنند و نمی‌فهمند یک‌صدا سر می‌دهند:تکاااااامل
کات.
همینجا دست نگه دارید.
کتاب رشد می‌خواهد به همین سوال جواب بدهد با این تفاوت که جوابش کلیشه‌ی به تکامل رسیدن نیست.
منبع و مرجعش کلام خداست!خود خدا!از سوره عصر.
مرحوم صفائی اینگونه شروع می‌کند برای اینکه بفهمیم «برای چه هستیم»باید بدانیم«با چه_استعدادهایی_ هستیم»
جواب دم دستی و کلیشه‌ی تکامل می‌رود کنار چرا که تکامل انسان در دو بعد ماده و معنا؛انسان را زودتر به بن‌بست و پوچی می‌رساند.
اگر تکامل نه،پس چه؟رشد!
چرا باید رشد کنیم؟چون استعداد و لوازمش را داریم.شما در یک اتاق؛با توجه به تجهیزات و ابزارش تشخیص می‌دهید کارایی و هدفش چیست؛از تجهیزات دندان‌پزشکی اتاق پی می‌برید که هدف این اتاق چیست
(×استعداد‌های انسان را از دو طریق می‌شود فهمید؛از مقایسه با دیگر موجودات و دیگری از نیازهایی که دارد؛هر نیاز انسان بیانگر یک استعداد ازادی نمایانگر اراده؛اعتراف نمایانگر وجدان و ...)
پس رشد نه به معنای تکامل استعدادها بلکه به معنای «جهت‌دادن» به استعدادهای تکامل یافته است تا انسان زیاد شود و همین اهمیت جهت و راه داشتن،انسان را به ضرورت داشتن مذهب می‌رساند.
راهی که انسان در پیش دارد؛بی‌نهایت است.مقصدش به سمت چیزیست که از او بزرگتر است و اگر مقصد کوچکتر از انسان باشد(پول،دنیا،مقام،عشق و )انسان می‌بازد.خودش را می‌بازد.
ان الانسان لفی خسر،که همه‌ی انسان‌ها در حال باختن هستند و خدا برای تحکیم حرفش سوگند یاد می‌کند.ببین انسان تو در حالت معمول،عادی، اصلا به‌صورت پیش‌فرض در حال کم‌شدنی،در حال هدررفتی،داری می‌بازی
اما یک عده بازی دنیا را به نفع خودشان می‌توانند رقم بزنند،در حال زیاد شدن هستند،سبقت گرفته‌اند.
اینان چه کسانی هستند؟ادامه ایه الا الذین امنو و عملوالصالحات.کسانی که عشق اوردند و عشقشان را اثبات کردند.دیگر چه کردند؟
آنان که به حق می‌رسند،به حق می‌رسانند!بی‌تفاوت نیستند.
و تواصو بالحق و تواصو بالصبر ...
که یکدگر را سفارش می‌کنند؛تذکر می‌دهند که تذکر غفلت‌سوز است‌.
(آهی که  امیرالمومنین می‌کشد:آه من قله‌الزاد وطول‌السفر)
وقتمان کم؛توشه‌مان کم و راهمان بس دراز است.
پس سرمایه‌ها و استعداد‌هایتان را به دکانی ببرید برای تجارت که بیرزد؛که زیاد بشود؛که سود حاصل شود.
دوبازار داری یکی الله است و دیگری غیرالله(مردم،دنیا،نفست و ...)اگر نفهمی خودت را می‌دهی و چندتا بارک الله می‌گیری اما ادم زرنگ می‌فهمد که خوردن و خوابیدنش هم باید حاصلخیز باشد،این است که نیتش قربه الی الله است و انی به انی در حال زیاد شدن و طی طریق است ...
        

          یک کتاب فوق العاده در زمینه خودشناسی با توجه به شناخت استعدادها، نیازها، خسارت های در راه، مفهوم رشد و...
هرکسی به خوندن چنین کتابی بشدت نیاز داره
        

          اول که شروع به خوندن میکنی، یه مقدار متن غیر روان نشون میده ولی کافیه آروم آروم به خوندن ادامه بدی و شیفته کلمات نوشته شده بشی
‌‌
چرا انسان خسارت میبینه و هر لحظه هم به این خسارت افزوده میشه ؟
این خسارت چیه؟ چطور میشه باهاش مقابله کرد؟
راه جبران این خسارت هایی که اتفاق افتاده چیه؟
‌‌
جواب سوال هایی که در ذهن دارین و پرسش هایی که خودشون مطرح میکنن رو به خوبی میدن
اولین اثری بود که از ایشون خوندم و خیلی یاد گرفت
        

          واقعاً این کتاب با اینکه کوتاهه ولی نگاه تازه و تحول گرایی به انسان میده..
از اون کتابها که نیازه هر چند وقت یکبار دوباره و دوباره خونده بشه..
        

          شاید در صفحات ابتدایی آنقدر گیرا نباشد اما اگر وقتی به آن نیاز دارید سراغش بروید، انگار برای شخص شما نوشته شده. در کل در این کتاب با دیدگاه نویی آشنا شدم و آن هم مقدس شمردن زمانه است...
        

          اعتراف می کنم که این کتاب رو تو همین هفته دوبار خوندم چون نمی فهمیدم...
هنوزم مطمئنم خیلی از حرفاش رو نفهمیدم...
اما خوندنش برام جذاب بود و مفید... 
حتما روزی دوباره میام سراغش...
پنجره ای جدید از سوره عصر که کلا ۳ آیه داره باز شد برام...
        

          یکی از بهترین نگاهها به سوره عصر.
واقعا از خواندنش لذت بردم👌👌👌
        

          رشد یا خسران در ارتباط با جهت اعمال است؛ اما نقص یا کمال در ارتباط با عمل و نتیجه آن، بدان معنا که یک عمل در عینِ آن که می‌تواند کامل باشد، در همان حال نیز می‌تواند موجب خسران باشد.

[ برداشتی  کوتاه از ۳۰ صفحه‌ی اول کتاب ] 
        

          واقعا این همه امکانات در اختیار ماست برای زندگی مثلاً هفتاد هشتاد یا اصلا صد سالست؟؟
        

          شدیدا پیشنهاد میکنم یکبار کتاب رو بخونید
یکبار خلاصه نویسی کنید
اونوقت می‌بینید که چیزی که اولین بار خوندید، چیزی نبود که الان فهمیدید :))))

        

          ﷽
برای آن که عمر محدود و فانی خود را 
از احتکار و رکود و اسراف حفظ کنیم 
و در یک جمله 
خود را از خسارت در امان بداریم 
این کتاب راه رشد را از سوره ی عصر برای شما استخراج می کند و 
توضیح می دهد.
        

          با مطالعه این کتاب، استاد صفایی عینک‌های مجازی رو از چشممون برمیدارن تا  با حقایق این عالم روبه‌رو شیم 🍇
حتما بخونید
خوب بخونید
چندبار بخونید
حرفاشونو طلا نگیرید
از حرفاشون طلا بگیرید،
سرمایه جمع کنید
نونتون تو روغن
همین. 
یاعلی🍇

        

          سبک جدیدی از تفسیر بود که خوندم
احساس قشنگی بود، شاید میشه گفت تفسیری بود که عقل و منطق رو با دل و احساس و عشق در کنار هم تجربه میکنی.

        

          بعضی از کتاب‌ها در هر مرورِ مجدد، زاویه‌های جدیدی از حقیقت رو به نگاه‌مون تقدیم می‌کنند. هر بار دانش تازه‌ای به ما می‌آموزند. اما اضافه‌شدنِ دانشِ جدید، تنها دلیل مطالعه‌ی چندباره‌ی یک کتاب نیست. 
کتاب‌هایی هم هستند که حتی در ملاقاتِ اول‌بارشون، به ما حرفی نو ارائه نمی‌دن؛ اما نیازه که مکرر به‌شون سر بزنیم و لای ورق‌هاشون غرق بشیم. یکی از همین نوع آثار، کتابِ «رشد»ه.
این کتاب رو اگر یک بار خونده باشید از لحاظ علمی نیازی به بازخوانی نمی‌بینید. اما کارکرد اصلی‌ش شاید تلنگر، پررنگ کردن دانش پیشین و جااندازی اون‌ها باشه. قدرت این کتاب در تصویرسازی قوی و زاویه دیدی هست که به مخاطب‌ش اهدا می‌کنه. این تذکر باید پیوسته و متناوب باشه تا غبار کدورت‌زایِ زمان رو بِروبه و دل رو جلا بده. 
ای کاش می‌تونستم اول هر ماه دوباره به دست بگیرم‌ش. هر «عقیده‌»ای برای تقویتِ «ایمان»ش نیاز به یادآوری و درگیری تخیل داره تا قدرت عقل در تصمیم‌گیری رو ارتقا بده.
اگه تاحالا نخوندین‌ش، پیشنهاد می‌کنم به اندازه‌ی مطالعه‌ی ۶۰ صفحه، جا براش خالی کنید.