هر خطی که خوندم بیشتر دنیای قشنگ خدمت گزاری برام جلوه می کرد و آه حسرت می کشیدم برای همه ی بچه هایی که نشده وارد این دنیای قشنگ بشن و شکل دیگه ای زندگی میکنن.
الان که دارم یادداشت مینویسم تو مسیر نجف به کربلام.
بیشترین سوالی که کل مسیر برام پیش اومده اینه که بچه ها رو چطوری مجاب کردن تو گرما وایسن و آب به زائرا بدن یا لبیک یا حسین بگن و ... . اونم بدون غر و با حال خوب و خنده. والا ما که بزرگسالیم و انتخاب خودمون بوده اومدن خسته میشیم میفتیم اخم میکنیم غر میزنیم.
نمیدونم. عجیبه.  یعنی سبک تربیتیشون روی تربیت بچه های خدمت گزار بوده یا صرفا خاصیت اربعینه... مگه میشه بچه با یه سری مبناهای دیگه بزرگ بشه و ده روز سال یهو این همه خدمت گزار بشه. آخه بچه ی ۶ ۷ ساله از ثواب و خلوص و اینا که چیزی سر در نمیاره...
      

        خیلی وقته خوندمش فقط یادمه که قوی نبود. فکر کنم به عشق گوشی پزشکی روی جلدش خریده بودمش
      

        برای کتاب های آشنایی با قرآن بلد نیستم یادداشت بنویسم🚶
تا برسم‌آخر کتاب اول کتاب یادم رفته ماشالله .
فقط وقتی زمان استفاده از مطلب میرسه یادم میفته نوشته های شهید عزیز.
هر تیکه ای که میخونم اینطوری ام که ببین علامه تو المیزان چی گفته راجع به این قسمت وقتی شهید مطهری اینو گفته. آخرش با حسرت درک المیزان میریم اون دنیا. شایدم اون ور کلاسای قشنگی در جریان داشت مثلا با تدریس امیرالمومنین :)
      

        فوق العاده بود واقعا.
بماند به یادگار که تو شرایط جنگی با رژیم جعلی تموم شد و دارم فکر میکنم که تو این شرایط چقدر تعامل با فرزندی که با استقلال به معنای صحیح تربیت شده راحت تره. چقدر راحت تر میشه باهاشون صحبت کرد . 
امیدوارم هیچ کودکی در شرایط جنگی قرار نگیره و امیدوارم کودک هامون رو طوری تربیت کنیم که تو  شرایط سخت نگرانی هامون بیش از حد خودش زیاد نشه...
      

        چی بنویسم راجع بهش. حیف که هر آنچه خوندم ازش یادم میره. درس و کتاب قشنگی بود. هنوزم باورم نمیشه نشستم برای امتحان کتاب رو خوندم . توانش رو در خودم نمیبینم وگرنه پاتولوژی هم با خوندن این کتاب به تخصص های مورد علاقه ام تبدیل شد :)

      

        روز دحو الارض و پیش کریمه ی اهل بیت این کتاب تموم شد. 
هر جمله ای که خوندم حسرت خوردم کاش یه ذره با کرامت بزرگ میشدیم. یه ذره فقط
هر جمله ای که خوندم مجدد یادم افتاد تربیت فرزند تربیت خودمونه. اون بنده خدا بهونه است برای این که حواسمون به اثر کارامون باشه.

خدا به حق امروز و این بانوی کریم توان با کرامت زندگی کردن و با کرامت تربیت کردن رو به ما بده.
کاش میتونستم این چند جلد راجع به کرامت رو کپی بگیرم به همه ی والدین بدم.
      

        بالاخره تمام شد. بخاطر مسابقه ی کتابخوانی دانشگاه شروعش کردم. در نهایتم شب مسابقه یادم رفت و شرکت نکردم...
به جای ۳۰۰ صفحه ، ۳۰ صفحه اول و ۴ ۵ صفحه از آخر کتاب که ۳۰ نکته گفته رو بخونید میتونید هرچی نوشته شده یاد بگیرید
 البته از نظر من زیاده گویی بود. شاید از دید کس دیگه نباشه..برای گفته هاش مثال و شاهد آورده بود ولی احتمالا خود نویسنده ام میدونه که تو مسائل این چنینی آمار و مطالعات و شواهد خیلی موقتی و گسترده ان و دارای نتایج متناقض
در مجموع ولی تونسته بود تعادل خوبی بین تفکر انتقادی و سرگشتگی و آوارگی ایجاد کنه. برعکسِ خیلی از کتابای این شکلی که میفرمایند کلا هر فهمی دارید کشک و اشتباهه 
به جای کتاب میتونست یه سمینار و همایش ۲ تا ۳ ساعته هم باشه مثلا.

      

        بهونه ی خب چه بازی ای بکنم آخه با بچه با این کتاب رفع میشه ..
ایده های زیادی هم میشه گرفت از بازیا و به روش خودمون برگزارش کرد
      

        خیلی خوب بود. خیلی خیلی زیاد. اول کرامت رو تعریف کرده که یعنی برخورداری از صفات نیک و پرهیز از هرکاری که با جایگاه انسان بودن در تضاده.
بعد راجع به اهمیت این موضوع و نقش کرامت صحبت کرده... راجع به کرامت و نظام محاسباتی ، پرهیز از گناه ، نقش کرامت در برخورد با دیگران ، نقش کرامت در تقویت روحیه ی خدمتگزاری، نقش کرامت در تعالی درونی و نقش کرامت در مواجهه با سختی ها صحبت کرده
بیشتر این کتاب داره توجیه میکنه والدین رو که کرامت چیز اهمیت داریه. تو کتابای بعدی قراره راجع به چجوری با کرامت بزرگ کردن بچه ها صحبت کنه.
ولی به نظرم ضروریه خوندن این کتاب چون اگر کسی نخونه انقدری که مهمه به اهمیت کرامت پی نخواهد برد.
من لذت بردم و افسوس خوردم به حال همه ی بچه هایی که به دور از کرامت بزرگ شدن
      

        به نسبت جلدهای قبلی برام‌نکات قابل استفاده تری داشت.وسر اون یه دونه ستاره ام طبق معمول برای اینه که سخنرانیا غالبا ناقص ضبط شدن  و آخرشون بازه. 
میدونین چی این کتابای آشنایی با قرآنا برام جالبه. این که تا دو سه سال پیش من نزدیک ده سال ماه رمضونا قرآن میخوندم و ختم میکردم. خیلی هم قرائت و اینا رو دوست میداشتم و اینطور نبود که غریبه باشم با قرآن.
درسته اغلب مفاهیمی که میگن رو قبلا شنیدم ولی این که این مفاهیم در قرآن بوده و بعضی مسائل انقدر واضح و دقیق در قرآن بیان شده رو نمیدونستم‌. و انقدر این برام جای تعجب داره که گاهی وسط کتاب میرم قرآن رو باز میکنم ببینم واقعا این آیه تو قرآنه یا نه و معنیش همین میشه واقعا..
خلاصه که آه از غریبی قرآن بین ما
      

        فوق العاده مطالب مهمی مطرح شده بود. بیشتر به بیان تفاوت انسان الهی و انسان مادی یا طبیعت گرا پرداخته شده. توضیحات خوبی راجع به نحوه ی انتخاب راه داده شده. تنها ایراد کتاب یک مقدار پراکندگیه . من سوال کردم گفتن به همین علت پراکندگی مطالب این‌کتاب جدا جدا در کتاب های دیگه آیت الله به خصوص راه رشد اومدن و دیگه این کتاب تجدید چاپ نشده. 
خوشحالم از خوندنش و استفاده کردم...
      

         حقیقتا فکر میکنم چون خودم و اطرافیانم درگیر بازی های رایانه ای نبودیم ، انقدر مهم نمیدونم این مسئله رو که ۲ جلد از این مجموعه بهش اختصاص داده بشه. حقیقتا به نظرم جلد قبلی کافی بود ..
 در این کتاب به پیامدهای جسمی، روحی  و تربیتی بازی ها پرداخته شده بود.
به تاثیر این بازی ها روی روابط کودک با خودش و طبیعت و خدا و مردم و خانواده و شیطان و ‌....
در انتها هم راهکارهایی داده شده بود
به قول خود نویسنده کتاب ازادی و بازی که جلد ۳ و ۴ بودن کامل توضیح داده راهکارها رو و اگر  اجرا بشن دیگه اصولا مشکلی در این زمینه پیش نخواهد اومد
      

        پس از ۶۳ روز به‌پایان رسید. خب حقیقتش من از کتاب انتظار داشتم از نظر انسان شناختی بررسی بکنه که چی میشه انسان میره سمت دین. ۷۰ صفحه اول همین رو توضیح داده بود ولی من انتظار داشتم یکم عمیق تر و دقیق تر بررسی کنه. خیلی کلی نظریات رو گفته بود درحالیکه من انتظار بیشتری داشتم که عمیقا تحلیل کنه . بقیه ی کتاب هم مثلا آیین و نمادها و مناسک رو از نظر انسان شناختی بررسی کرده بود ولی واقعا ضعیف بود. در کل کتاب اونچه که میخواستم نبود. من میخواستم یک تحلیل و بررسی خوب راجع به این موضوع از نویسنده های غربی بخونم و برای همین این کتاب رو انتخاب کردم. ولی خوب نبود.اگر مورد دیگه ای به ذهنتون میرسه که خوبه خوشحال میشم معرفی کنید
      

        این کتاب رو ۷ سال پیش خوندم :)... ترم های اول پرستاری...آخ که چقدر اون روزا که بیمارستان میرفتم لحظه به لحظه ی این کتاب میومد جلوی چشمم‌. بیمارهایی که اینتوبه بودن همیشه برام بولد بودن. بیمارهایی که اصولا باید بخش مراقبت های ویژه میبودن ولی خب :)))  به علت کمبود جا و مدیریت ناصحیح تو بخش ENT (گوش حلق بینی) بودن 
چقدر به چشم دیدم خسته شدن همکارام از طولانی شدن مدت بستری تخت ۱۸رو و شوخی هایی که روز فوت شدنش میکردن که دیگه راحت شدن ! و انگار با هر شوخی قلب منو از جادرمیاوردن
چقدر دیدم اونی که تو بخش به بیمار خود گوش فرا میداد در نهایت همونی بود که بخاطر کم شدن مشقای گزارش پرستاریش توبیخ میشد و متهم میشد به کم کاری. درحالیکه در حال رفع نیازهای بیماری بوده که از اظهار نیازش هم عاجزه.
خدا اموات رئیس دانشکده مون رو بیامرزه که اون موقع کلی تلاش کرد این کتاب رو بچه ها بخونن و چند باری خانم الهی رو آوردن دانشکده
چه آیدا الهی ها که نفسی براشون نموند که روایت کنن از بلاهایی که سرشون اومد
یه بخشی از من همیشه خودش رو بخاطر رها کردن پرستاری سرزنش میکنه...
الحمدلله میشناسم همکاران و دوستانی رو که به معنای واقعی کلمه پرستارن
      

        هر لحظه که میخوندم یاد سریال شهرزاد میفتادم و تئاتر اتللو... (وسوسه شدم باز برم ببینم سریالو)
داستان رو قبل خوندن میدونستم و برام تازگی نداشت. با خواهر کوچیکه همخوانی میکردیم و بیشتر واکنش های عزیزدلم برام جذاب بود تا کتاب.
به تصویر کشیدن اوج بیچارگی آدمی تو شک و بدگمانی به خوبی انجام شده بود . ولی راستش رو بخواید داشتم فکر میکردم چرا باید انقدر سر و صدا کرده باشه و معروف شده باشه. از نظر متنی و داستانی چیزی نیست که کس دیگه نتونه بهترش رو بنویسه.
فلسفه ی مشهور شدن ها رو هیچوقت درک نکردم.
بهرحال خوندنش برام عذاب آور نبود و روون گذشت و جاهاییش هم چسبید. ولی صرفا خوندمش که از قفسه ی درحال خوندن بیاد بیرون و سنگینی نکنه رو دوشم..
در نهایت هم امان از اتللو ها و یاگوها 
اتللو همون قدری مقصره که یاگو
چرا باید اعتمادت به یکی بیشتر از اعتمادت به زنت باشه آخه مرد
وای که چه دسدمونا ها به اسم غیرت توسط اتللو ها به قتل رسیدن.قتل روح کم از قتل جسم نداره واقعا...