یادداشت سحر ایمانی

        رشد کتابی آموزنده از آقای صفایی‌حائری بود.
کتاب با طرح یک سوال شروع میشه که ما برای چه آفریده شده‌ایم؟ و پاسخ استاد اینه که نه تکامل، بلکه رشد دلیل اصلی آفرینش ماست. رشدی که در برابر خسران میاد، و نه تکاملی که در برابر نقصان میاد.
و لقد آتینا ابراهیم رشده من قبل.

در ادامه مساله‌ این است که خسران ما از کجاست و رشد یعنی چه. در واقع ما سرمایه‌هایی در این دنیا برای رشد داریم که از قضا تفاوت این سرمایه‌ها میان انسان‌ها مهم نیستند، اون‌چه مهم است جهتی است که به این سرمایه‌ها می‌دهیم، که باز هم از قضا همه‌مون در این استعداد یکی هستیم. و در انتها هم نسبت سود به سرمایه‌هامونه که سنجیده میشه، نه فقط سودمون.

بعد آقای صفایی‌حائری میگن که ما هرچی توی این دنیا به دست بیاریم در برابر ارزش‌مندی‌مون خسران است و بس. حالا پس راه نجات چیه؟ راه، ایمان است و مومن بودن. و بعد نکاتی رو از سوره‌ی عصر در این‌باره استخراج می‌کنند.
اول این‌که، مومن ازش بی‌تفاوتی و سازش‌گری در نمیاد. اگر این‌چنین هستیم باید کمی بترسیم:)
دوم این‌که ایمان دنباله داره و اونم صبر و سازندگی است، رشد دادن و عمل صالح است و رشد کردن. بعد هم میگن درخت زنده بدون میوه و بار نمیشه. یعنی مومن میوه‌ی ایمانش اثربخشی و سازندگی برای دیگرانه، سفارش به حق و سفارش به صبره.

بخش آخر کتاب به‌نظرم خیلی خیلی جالب و آموختنی بود و البته کمی ترس‌ناک و تلنگر زننده به همه‌مون درباره‌ی ایمان داشتن‌هامون.:) در توضیح آخر تاریخچه‌ی مطالعه‌م از این بخش کمی بیشتر هم سعی کردم بگم.