این کتاب رو هم به صورت صوتی و در قالب نمایش شنیدم  و هم فایل پی دی اف با ترجمه ی رضا فکور که مربوط به سال ۱۳۴۹ بود ، خواندم .
فایل صوتی خیلی خلاصه شده بود ، فایل پی دی اف هم ۲۸۰ صفحه بود که علت این همه تفاوت تعداد صفحات با نسخه ی چاپی که در باشگاه خوانده شد را نمی‌دانم. 
اما داستان تأثیرگذار و قابل تاملی داشت ، فکر نمیکردم قلم ویکتور هوگو انقدر  روان و راحت خوان باشد و وقتی شروع به خواندن کردم از داستان و سادگی آن لذت بردم .
پرداختن به قشر فقیر جامعه‌ و بیان تفاوت قابل توجه طبقاتی  میان قشر مرفه بی درد و کارگر ، و همینطور تبعيض در میان انسان ها از موضوعات مورد علاقه ی من است که ویکتور هوگو به خوبی به آن پرداخته بود . 
سعی میکنم در اولین فرصت حتما نسخه ی چاپی را نیز بخوانم .

        

          "از اعماق نابودی آمدم ،از درون زندگی"
چقدر داستان عجیبی بود روایتی تکان دهنده از تقابل عشق و قدرت ،داستان مردی که ناگزیر مجبور به خندیدن است .
رسیدن او از هیچ به همه چیز و پایانی تاثیرگذار و به نظرم بسیار زیبا.
        

          دوستش داشتم فقط پایانش اونجوری که فکر می کردم نبود، آخرش رو دوست نداشتم 🥲😂
        

          کتاب فوق العاده ای بود.قدرت مکش زیادی داشت.مثل سیاهچاله فضایی...توصیفاتش از وقایع داستان و حال و هوای اطراف باعث میشد کاملا صحنه رو حس کنی...در بین وقایع داستان نویسنده اطلاعاتی از تاریخ هم اضافه میکرد...باشگاه هایی که مخصوص نجیب زادگان بود مثل باشگاه موسوم به شوخی که هر بلایی میخواستند سر ملت می آوردند فقط برای اینکه دمی خوشحال باشند و در عیش غوطه ور شوند، اعمال کمپراچیکو ها واقعا عجیب بود هرچند نمونه اش هنوز هم در زمان حال متاسفانه وجود داره، ساختار حکومت آن زمان انگلستان و .... در داستان توصیفات زیبا از عشق صاف و ساده گویین پلین و دئا واقعا لذت بخش بود ... داستان ها به گونه ای که به نظر می‌رسیدند هیچ ارتباطی به هم ندارند بیان میشدند و به شکل هنرمندانه به هم متصل میشدند به طرزی که آدمو سورپرایز می‌کردند... خلاصه خواندن این کتاب رو توصیه میکنم...
        

          روند داستان ممکنه یکم خسته کننده باشه ولی  بسیار قوی و گیرا و جذاب و جزئیاتی بسیار خاص و توصیفاتی واقعی و با پایانی خاص. قطعا هوگو معلم تاریخ است.
        

          عشق... سرنوشت.... انسانیت.... ظلم....
نههههه.... بازم نمیشه این کتابو توصیف کرد،
اصن از چیش بگم براتون؟ ؟

بعله هوگو این کتابو در نقد اشرافیت انگلستان نوشت، ولی آیا فقط اشرافیت بود؟ خیر
همه چیز بود
تاریخ بود
اخلاق بود
عشق بود
طبابت بود 
الهیات بود
فلسفه بود
هنرمندی بود
اسطوره شناسی بود

نه نه.... وصفش محاله
هرچی براتون بنویسم، معنای استقامت یک کودک فوق بی پناه رو نمیتونم بیان کنم،
هرچی بنویسم نمیتونم از وحشت یک شب طوفانی بر پهنای بیکران دریا و صخره بگم براتون،
هرچی بنویسم بازم قلم در هزارتوی اشراف زادگی آن زمان از فرط ظلم و جور نمیچرخه که نمیچرخه...

تا نخونید نمی‌فهمید که وقتی پای فروش یک بچه می‌نویسند (به فرمان پادشاه) چ آه جانسوزی گلوتون رو خواهد سوخت،

از عشق زمینی بگم براتون؟!
دیدید یک از ریخت افتاده عاشق یک نابینا بشه؟! عمرا
اینم نمیتونم وصف کنم،

حمایت برادر از برادر ناتنی دیدید؟ زیااااد
و نه اینکه بخاطرش با تمام هیمنه اشرافیت در بیفتی،

این کتاب بهتون حس عاشقی میده
حس دلدادگی میده
حس ترس و وحشت
حس تک و تنها موندن ور امواج خروشان دریا میده،
حس وحشت سیاهچال و ناامیدی محض میده،
حس هوا و هوس میده،
حس دارا بودن و بزرگ‌زاده بودن مطلق میده،
حس بی کسی میده،
حس غرور انسانیت میده،

برید بخونید بلکه آدم شیم... 🥺🥺😪

پ. ن: مث سایر آثار هوگو، فقط نقشه نداشتن رو اعصاب بود 😬😬
        

          این داستان قهرمان کم ندارد....
دلقکی مهربان که می‌کوشد موجب مسرت و شادی مردم شود در حالی که غم درونش هیچ کس جزء خودش  نمی‌تواند بر آن ملهم بگذارد...
دختر یتیم نابینا با احساساتی به پاکی آب....
 معرکه‌گیرِی با کلام فیلسوفان...
 یکی از بهترین جملات این کتاب:
«می دانم که بهشت اغنیا بر دوزخ فقرا بنا شده است.»
چه گفتنی ها در درون این جمله نهفته ست.
        

          بی شک هوگو یکی از نوابغ ادبیاته. اما کتاب مملو از فکت‌های تاریخی و توضیحات علمیه که این برای من آزار دهنده بود ولی باعث نمیشه که کتاب رو رها کنی و خط سیر داستان ، تورو در خودش میبلعه. ممنونم از آقای هوگو بابت پایان‌بندی‌هاش 🥲🤤
        

          نمیدونم چی بگم هنوز در خلسه‌ای به سر میبرم که ناشی از همذات‌پنداری با شخصیت اول داستان هست و صرفا چیزهایی که الان توی ذهنمه رو بیان میکنم این یادداشت رو برای کسانی می‌نویسم که دنبال زاویه نگاه دیگری به این اثر هوگو هستند
از بحث تعاریف فرم آن که شخصیت پردازی فوق العاده و همراهی داستان با اطلاعات تاریخی و علمی پدیده ها و توصیف مکان ها و شرایط و شروع ساده و رمز آلودی آن که در دل آن تراژدیِ اجتماعی و واقعی وجود داشت و... که بگذریم
و به محتوا برسیم
اوایل کتاب از پسربچه‌ای صحبت شد که در جهان ناشناخته رها شده و در مواجهه با هرچیز مبهوت و ترسیده است و تفاسیر عجیبی از اتفاقات اطراف خود دارد با خود میگفتم چه جالب! چقدر این داستان شبیه داستان ابتدای تولد فلسفه است!
اما ابدا هوگو همچین تصمیمی نداشت از قضا او برخاسته که هرآنچه که هست را به چالش بکشد 
فلسفه را به سخره بگیرد، کلیسا را زیر سوال ببرد، قانون را مواخذه کند، ساکنین طبقات اجتماعی را شماتت کند، آداب و سنن را رد کند و برای نقد وضع موجود خود تاریخ را به سخن با آیندگان وادار کند.
داستان "مردی که می خندد" داستان تناقض هاست.
خیابانگردی که زبان تیز و دل مهربانی دارد.
متقابلا بارکیفلدو مشاور ملکه که زبان نرم و دل پر کین دارد.
لردی که مانند لردها نیست و علایق طبقات پایین جامعه را دنبال می‌کند.
دوشیزه اشرافی که همه چیز به آن داده شده و ظاهر آن چون الهه و باطن آن شیطان است.
و دختر عامی که زندگی از اون دارایی‌هایش را می‌ستاند و اما او درخشنده و زلال است.
ملکه‌ای به فکر نفع خود است و به زیر دستان خود حسد می‌وزرد.
انقلابیونی که تنها در زبان با انقلاب همراه هستند و وقتی زمانش برسد خود، جمهوری را سر می‌برند.
مردی که روزگار رنج خود را بر صورتش چونان لبخند حک کرده و هرگاه گریه میکند انگار میخندد.
دین و آیینی که رستگاری ندارد.
قوانینی که عدالت ندارند.
عدالتی که قدرت ندارد.
آداب و سننی که اشراف آن را تعیین می‌کنند و بر  قدرت خود می افزایند و چونان زنجیری بر پای مردم است و آنها را به بند می‌کشد.
زندگی که برای برخی زندگی نیست و چهره‌ی دیگری از مرگ است.
و مرگی که در آن رهایی و آزادی و زندگی است.
پسر بچه‌ای که همه چیز داشت و او را در قعر فقر و نداری و تنهایی رها کردند.
و مردی که هیچ چیز نداشت و در یک شب همه چیز به او بخشیدند.
مردی که می‌خندد داستان ظلم زندگی است
قدرتمندانی که اگر دلشان بخواهد میبخشند و باز هم اگر دلشان بخواهد به ناگاه بازمی‌ستانند.
و فلسفه و قانون و عدالت و وجدان و شرافت تنها خطوط سیاه بر کاغذاند.
هوگو این زهر تلخ حقیقت را با واقعیتی تاریخی ذره ذره بر جانت میریزد که مسمومیت آن ناگاه در پایان داستان خود را بر تو نشان می‌دهد و تو خود را در واقعیت‌های زمان خود غوطه‌ور میبینی.
هوگو در این داستان گاهی ایلیاد وجود خود را در اشخاص متبلور می‌کند تا از طریق سخنان آنان اعتراض خود را بیان کند.
اگر تراژدی پسند نیستید، نخونید....
        

          تا صفحه ۴۷ فعلا خوانده ام .کتابی است پر از جزیی نگری های جذاب . قلم بسیار عالی و کلمات بسیار حسابی انتخاب شده اند‌دوستش دارم