البته من ترجمه مراد فرهادپور از «من نه» رو خوندم.
      

        این لحن تیزی که سردوزامی داره انگار بازنمای خشم و تمرین تف کردن خشمه که حالا روی کاغذ نشسته. ترکیبی از خشم، غم، عقده و به قول اون دکتر دانمارکی «وهم غربت».
      

        یکی دوتا از شخصیت‌ها جا داشتن تا بیشتر پرداخت بشن (کتاب تموم شد ولی هنوز اسمشون رو قاطی می‌کنم یا درست نفهمیدم کی به کیه) اما داستان کشش به شدت زیادی داره. بیگانه‌هایی که برای فهمیدن و درک عشق اومدن زمین و این وسط چندتا آدم تو چند نسل مختلف درگیر ماجرا می‌شن. شکل روایت برای این داستان جالب بود و پلات توییست بامزه‌ای هم داشت.
      

        بالاخره نشستم پای خوندنش. بامزه‌س. فعلاً همین. :))) بامزه
      

        خوندن این کتاب دردناک بود. اینجا اون بخش از زندگی کروآک رو می‌خونیم که بعد از «در جاده»س وبه شدت تلخه. تلخه اینکه می‌بینی چطور سل پارادایز سرخوش تبدیل شده به جک دلوز غمگین و پارانویید که دیگه دوستاش رو هم به زور تحمل می‌کنه. خیلی هم چیز خفنیه‌ها اینکه اینجوری عوض شدن دوره‌های زندگی و تغییراتش رو ببینی. از این خیلی خوشم اومد که خودش هم می‌گه شهرت روی نوشتنش تأثیر خاصی نداشته و اون به هرحال داره داستان خودش رو تعریف می‌کنه، فقط الان پول و افسردگی بیشتری داره. کارهای کروآک رو دوست دارم چون خود خود زندگی‌ان و قابل درکن و خیلی راحت می‌شه تغییرات زندگی رو توی اونا دید.
      

        فرم رمان خیلی خوب انتخاب شده. و بریده شدن جمله‌ی آخر توی بعضی از یادداشت‌‌ها حس ترس عجیبی بهم می‌داد. صحنه‌ی آخر هم یکی از تأثیرگذارترین لحظه‌هاییه که تاحالا خوندم.
      

        کتاب خوبیه ولی کلاً برام پوینت‌لسه بخوام به این کتاب‌ها امتیاز بدم.
      

        بعداً درباره کتاب یه چیزی می‌نویسم اینجا هم می‌ذارم لینکش رو.
متأسفانه ترجمه‌ی فارسی رو هم یه کمی خوندم و لطفاً سراغش نرین. مترجم واسه اینکه دل و روده‌ی کتاب توی ارشاد درنیاد (یا کلاً غیرقابل چاپ نشه) خیلی جاها رو به خیال خودش سانسور نکرده اما متن رو طوری فارسی کرده که معنی به طور کامل تغییر کرده. در عین حال خیلی جاها رو هم بدون گذاشتن سه‌نقطه حذف کرده بود. یعنی اگه خواننده‌ی فارسی ندونه با چه کاری طرفه و چه بلایی سر کتاب اومده، یه چیز بی‌سر و ته و بی‌معنی‌ رو می‌خونه که به نظرم نخوندنش خیلی بیشتر می‌ارزه.
یه جایی به این پانویس هم رسیدم که انتظار داشتم فقط توی زیرنویس‌های فارسی فیلم و سریال ببینم نه توی کتاب.
<img src="https://s4.uupload.ir/files/photo_2021-09-27_16-49-17_l2zq.jpg" width="40" height="100" alt="description"/>
      

        این کتاب فوق‌العاده‌س. یه نمونه‌ی عالی برای کسایی که کمتر سمت کارهای ایرانی رفتن. (اگر باعث می‌شه بیشتر جذب بشین) از همون شروع داستان یه حس آشنای ونه‌گاتی گرفتم از لحن نویسنده که انگار از درصد طنزش کم کردن، ولی به شاعرانگی متن اضافه شده. اما داستان اینقدر کشش داره که مطمئناً تو یه نشست تمومش می‌کنین.
      

        مدت‌ها بود این همه احساس رو یک‌جا نداشتم (اونم با خوندن یه کتاب). خیلی چسبید خوندنش. حتماً می‌رم دنبال بقیه کارهای نویسنده.
      

        شخصیت پردازی بی‌نظیر. داستان رو نمی‌دونم چی بگم. عمیق؟ دوست دارم خیلی دوستش دارم. خوشم میاد از اینکه هر جمله باعث می‌شه به یه موضوع سختی (مخصوصاً مرگ  توی این مورد خاص) فکر کنی.
      

        این‌قدر جذبش شدم که دلم نمی‌خواست تموم بشه. شخصیت‌ها آدمو با خودشون می‌برن. و چه راوی‌ها و چه لحن‌های خوبی داره. مخصوصاً فصل دوم، آشفتگی کونتین خیلی واقعی حس می‌شه. چون تموم شده دوست دارم زودتر دوباره بخونمش ببینم چه چیزهایی رو جاانداختم.
      

        این اولین کتابی بود که از لم خوندم و از ایده‌ی داستان خیلی خوشم اومد. 
راستش خوندن بخش‌هایی که درباره مکانیزم سولاریس توضیح می‌داد حسابی ازم انرژی گرفت و خسته‌م کرد. منتها تصاویر فوق‌العاده‌ای از سیاره می‌ده که یه جاهایی انگار رو تریپی. 
ولی اصلی‌ترین دلیلی که باعث شد بتونم به داستان وصل بشم در واقع طرف احساسی ماجرا بود.
هنر لم توی این کتاب به نظم تعادلیه که بین علمی‌تخیلی سخت و نرم ایجاد کرده. اگه بخوام با یه مثال بگم این طوریه که به کارهای آرتور سی کلارک شبیه‌تره تا آسیموف و برای منی که وجه انسانی ع ت برام مهمه خوب کار کرد و خوندنش تجربه لذت بخشی بود.
      

        اینو به خاطر ترجمه‌ش خوندم که واقعاً هم دلنشین بود. اما خود داستان چیزی نیست که مال ما باشه. داستان قدیمیه. برای بچه‌ی امروزی که مثلاً درباره ریشه هالووین کنجکاوه چیز خاصی نداره. لازم نیست ۱۰۰صفحه از این داستان رو بخونه تا بفهمه اوه پس مومیایی از مصر باستان میاد.
      

        یکی از خلاقانه‌ترین کتاب‌هایی که می‌تونین بخونین.