«چیزی که هست این است که طبیعت بسیار دقیق است. رنجِ هر چیزی دقیقا هم‌سنگِ ارزشِ آن است. این است که به گمان من انسان یک جورهایی به رنج رغبت دارد. اگر مهم نمی‌بود اهمیتی هم نمی‌داشت.» قسمتِ دوم جمله بود که بدجور توی ذوقم زد. به چشمم بی‌دلیل مازوخیستی آمد. اما حالا می‌دانم که حقیقتی در خود داشته است. اگر انسان، غیرمستقیم، از رنج لذت ببرد دیگر به نظرش رنج عبث نمی‌آید. رنج نشان می‌دهد که هنوز فراموش نکرده‌اید، رنج به خاطره طعم می‌دهد، رنج گواهیِ عشق است، اگر مهم نمی‌بود اهمیتی هم نمی‌داشت.
کتابی  برای کنار آمدن با سوگ
ماجرای کتاب، مواجهه نویسنده کتاب با مرگ نابهنگام همسرش است! بارنز تلاش برای شروع یک رابطه را با اولین‌ تلاش‌های بشر برای بالون‌سواری و رسیدن به اوج مقایسه می‌کند، و اندوه و از دست رفتن را با سقوط! از عمیق‌ترین لایه‌های اندوه حرف می‌زند. خواندن بخش اول و دوم کتاب نیاز به صبر و حوصله دارد، باید به نویسنده فرصت دهیم دردش را شرح بدهد، باید زمان دهیم تا تصویری از غمی‌ که تجربه‌ کرده برایمان رسم کند، اما فصل سوم!
به جلد کتاب که با دقت نگاه کنیم، اتاقی می‌بینیم به‌ظاهر سرد و تهی از حضور کسی، زاویۀ تابشی که معمولاً بیانگر دلگیری آن زمان است، دری باز، کاناپه‌ای خالی و کسی که باید باشد و نیست...
کتاب به اندازه عنوان و جلدش عجیب و غم‌انگیز است. جولین بارنز سی سال با همسرش عاشقانه زندگی کرد و به ناگاه در سی و هفت روز او را از دست داد. از تشخیص بیماری تا مرگِ همسر، سی و هفت روز بیشتر طول نکشید
و ناگهان زندگی بارنز خالی و تهی شد. بخش اعظم کتاب درباره فقدان، اندوه و سوگ عزیزی است که دیگر نیست.
نویسنده از مواجهه‌اش با آن لحظات سخت و چگونگی غلبۀ نسبی‌اش بر اندوه گفته است. زمانِ هجوم خاطرات، آغاز دلتنگی‌های عاشقانه، سپری‌شدن روزها بدون او، که دیگر نیست؛ همۀ این‌ها لحظات سختی را برای بارنز رقم می‌زدند
و او را مستأصل و درمانده می‌کردند.
نام کتاب به انگلیسی چیزی مثل «سه سطح زندگی» می‌شود اما مترجم این عنوان زیبا را برایش انتخاب کرده است.
اما ارتباط این چهار عنوان چیست؟
عشق مثل یک بالون به ما ارتفاع، وسعت دید و بزرگی می‌دهد و ما را از آدم‌های آن پایین جدا می‌کند. و عکاسی لحظه‌ای است که ما زمان را در آن جاودان می‌کنیم و به آن لحظه‌ای که ثبت شده و گذشته، حیات می‌دهیم.
و با هر عشق، اندوهی نیز به دنبال خواهد آمد. اما با وجودِ این عشق تجربه‌ای ناب خواهد بود که همه تجربه‌اش نخواهند کرد، و جرات ریسکش را پیدا نمی‌کنند. درست مثل بالون‌سواری... بارنز می‌گوید با وجود این اندوه، اما او باز حاضر به تجربه عشق است.
        

          ترجمه بسیار خوبی داشت بخصوص که مترجم اسم کتاب رو هم عوض کرد حرکت جالبی بود.
        

          
 يكي از بهترين و هوشمندانه ترين رمانهايي كه خوندم ... كه مقدار زيادي از تاثيرگذاريش رو مديون #ترجمه جذابشه!
پيشنهاد و انتخاب خوبي بود خواندن از اين نويسنده... كه من هم پيشنهاد ميدهم🌿👌🏻
        

          نحوه‌ی روبه‌رو شدن آدم‌های دیگر با سوگ از دست دادن عزیزان‌شان، موضوع کنجکاوی‌برانگیزی برای من است؛ و آن‌قدر که می‌دانم برای خیلی‌های دیگر. جذابیت اصلی کتاب جولین بارنز همین است. هرچند جاهایی دور و دراز بودن شرح حالی که از خود می‌دهد برای من حوصله‌سربر بود (که شاید اتفاقا اقتضای آدمی در این شرایط است) اما پیچیدگی جالبی که بین سرگذشت عکاس، بالرین و بالون‌سوار داستانش ایجاد می‌کند و دست آخر نشانه‌های این پیچیدگی را در موضوع  اندوه  از دست دادن همسرش بازخوانی می‌کند، تاثیرگذار  و به یاد ماندنی است.
همچنین تجربه‌های شخصی نویسنده بعد از مرگ همسرش، کارها و روابط خیلی ساده و روزمره‌ای که دستخوش تغییرات عظیم می‌شوند، تکان‌دهنده‌اند. تجربه‌هایی که از دور به ظاهر پیش‌پاافتاده و کم‌اهمیت به نظر می‌رسند، اما احتمالا برای هر کسی که در این شرایط قرار می‌گیرد، زندگی را از این رو به آن رو می‌کنند.
        

          چیز آزاردهنده‌ای درباره‌ی این کتاب برایم وجود دارد که هنوز دقیقاً نمی‌دانم ایرادش از خودم است یا از کتاب. دو فصل ابتدایی که شبیه به زندگی‌نامه‌نگاری بودند برایم جذابیت و کشش بیشتری داشت تا فصل انتهایی کتاب. با اینکه به طور کلی انسان دردمند و ترحم‌طلبی هستم اما حجم اندوه و غمی که در فصل آخر توصیف شده بود برایم حوصله‌سربر بود. صفحات ابتدایی در من احساس همدردی برمی‌انگیخت اما هرچه جلوتر می‌رفت کلافه‌تر می‌شدم و انگار می‌خواستم سر بارنز فریاد بکشم که بس است. تمامش کن.
اما با این اوصاف شاید بارنز آینه‌ای از من در برابر من قرار بود. من با تمام احساس اندوهی که همیشه با خودم این‌سو و ٱن‌سو می‌برم و دیگران را کلافه می‌کنم. منی که خودم را این‌جور می‌بینم که خیال می‌کنم هستم نه آن‌جور که او می‌بیند.
این است که می‌گویم نمی‌دانم مشکل از کتاب بود یا از خودم.
        

          اگر داع عزیز بر دل دارید، این کتاب بهترین کتاب است که تسکینتان بدهد، با شما همدردی کند  و شاید بتوانید حرف دلتان را که شاید دیگران درک نکنند از زبان یک همدرد بشنوید
عجله نکنید! دوجستار اول را بخوانید تا در بخش آخر جمله جمله همراه شوید...
کاش میشد دنیا بدون رنج از دست دادن باشد و هیچکس از عزیزش جدا نیفتد..
حتی طرح جلد و انتخاب اسم مترجم هم پر از حرف است..
        

          بخش از دست رفتن عمق خیلی خوب درمورد اندوه و سوگ توضیح داده بود. اندوه زورزورکی نمی‌رود. واقعا همین‌طوره اندوه هیچ‌وقت دست از سر هیچ‌کس برنمی‌داره به نظرم، تنها یاد می‌گیریم چطور با اون اندوه زندگی کنیم و کنار بیاییم.
        

          هم‌اندوه.
        

          حقیقتا هیچی مثل یک اسم گذاری خوب آدم رو وسوسه نمی کنه که کتابی رو بخونه. سر همین اسم جذاب سرم کلاه رفت و در اقدامی بی سابقه کتابی که نخونده بودم رو برای دوستی هدیه فرستادم! و بعدا از همین دوست خوب قرض گرفتمش و خوندمش.اسم اصلی کتاب سطوح زندگیه اما عنوانی که مترجم به درستی براش انتخاب کرده عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوهه.
نویسنده این کتاب رو پس از مرگ همسر عزیزش و درباره سوگ همسرش و عشقش به همسرش نوشته.توی فصل های اول نویسنده یک سری عقاید روانشناسی اگزیستانسیال رو با مثال عکاسی و بالون سواری تشریح می کنه  و بعد می ره سر اصل مطلب یعنی فوت همسرش. 
خوندن کتابی که نویسنده واقعا آتئیست باشه و به معاد بی اعتقاد خیلی برام جالب بود. همه ما  احتمالا با آدمایی مواجه شدیم که میگن  اون دنیایی نیست و  ما به اون دنیا اعتقاد نداریم اما من فکر می کنم اعتقاد به معاد اونقدر توی فرهنگ ما ریشه دوونده که حتی اونی که میگه من اعتقاد به اون دنیا ندارم وقتی کسی از نزدیکانش از دنیا می ره احساس نمی کنه که عزیزش "نیست" شده. درحالی که نویسنده این کتاب به وضوح اعتقاد داشت همسرش، عشقش، نیست شده و رفته زیر خاک. حین خوندن کتاب نوع برخورد این آدم با مرگ همسرش رو  با نوع برخورد مادر بزرگم  با فوت بابابزرگ-که اون موقع هنوز یکسال از فوتش نگذشته بود-مقایسه می کردم و تفاوت دو تا نگاه رو توی دو جور ادامه زندگی پس از مرگ عزیزان می دیدم و خدا رو شکر می کردم که اعتقاد دارم اون دنیایی هست و آدمایی که عاشقشونیم و عاشقمونن هیچوقت نیست نمی شن.
جز این ها، اصل مطلب برام فایده ای نداشت. غم و غصه نویسنده در حیطه تفکر خودش معنادار بود اما من نمی تونستم هضمش کنم و فقط مات مونده بودم که این چه عقیده ایه تو رو خدا! 

        

          "رنجی که از فقدان هر آدم می‌بریم، دقیقا معادل ارزشی است که او برایمان داشته؛ همین است که غمِ نبودنش هم، زیبا و خواستنی‌ست. اگر مهم نبود، نبودنش هم اهمیتی نداشت."
        

          کل کتاب همین است در سه فصل:
عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه.
به نظرم به خاطر فصل آخر که درباره سوگ و اندوه و عشق است لازم نبود 2 فصل درباره بالون و عکاسی و به قول نویسنده چیزهای بی ربط به هم حرف زد
واقعا خسته شدم از خواندن این کتاب ولی به خاطر عادت خیلی بدی که دارم کتاب را نصفه رها نکردم به امید اینکه کمی جلوتر ماجرا فرق کند
شاید وقتش نبود این کتاب را بخوانم.
البته گرچه سیر و داستان کتاب برایم خسته کننده بود اما قلم نویسنده و ترجمه ی مترجم عالی بود. و کتاب پر بود از متن هایی که باید بار ها و بارها خواند و مرورش کرد
.
.
7/10
        

          غم انگیزید اما اشکمان را در نمیاورید؛ نمی شود برایتان مرد.

کتاب سطوح زندگی (بله من با عنوان ترجمه شده مشکل شخصی دارم) اون چیزی نبود که انتظارشو داشتم و ناامیدم کرد.
بنظر میاد علت امتیاز بالا و شهرت این کتاب، تعریف و تمجید های آقای شکوری توی برنامه کتاب باز باشه اما خب طبق تجربه خودم ( چند قسمت برنامه رو دیدم فقط) ایشون کتاب های دیگه ای هم معرفی و تبلیغ کردن که اوورریتد ان مثل تسلی بخشی های فلسفه، تولستوی و مبل بنفش و شجاع باش دختر. خب حالا من قصد انتقاد از آقای شکوری رو ندارم و اینجور تعبیر میکنم که ایشون میخوان فرهنگ مطالعه رو توی عامه مردم بالا ببرن و اغراق میکنن . 
اما چرا این کتاب بنظرم اونقدر خوب نبود؟ علتش اینه که بنظرم فصل های مختلف این کتاب خیلی بی ربط به هم بودن و آقای بارنز با تف بهم چسبونده بودشون. 
بخش اول یه متن ژورنالیستی درباره تاریخچه بالون سواری و عکاسیه. بخش دوم یک داستان عاشقانه نافرجام و تخیلی درباره یک هنرپیشه زن و یک نظامیه و بخش سوم یک سوگنامه برای همسر نویسنده است.
بخش اول بنظرم جالب بود اما واقعا معمولی در حد پروژه تحقیق مدرسه. بخش دوم هم تا اونجایی بانمک بود که هنوز نمی‌دونستم داستان تخیلیه ، اما بخش سوم که اینهمه برایش می‌میرید، بزرگترین علامت تعجب منه. تا آخر کتاب منتظر بودم اون لحظه جادویی برسه و یا اشکم دربیاد یا فکم بیفته. اما دریغ! 
به هرجاش که می‌رسیدم میگفتم اوه که اینطور! مرگ همسر خیلی بده ولی آیا تاحالا مادر و خواهرت رو به فاصله سه هفته از دست دادی؟ یا اینکه درک میکنم غربال شدن دوستات بخاطر افسردگی سوگواری یعنی چی ولی آیا چون بایپولار بودی صمیمی ترین دوستات ولت کردن؟ میفهمم از شنیدن تسلیت های کلاسیک توی مراسم تشییع جنازه چقدر عقت گرفته ولی آیا تاحالا بعد مراسم اومدن ازت بخاطر مغز پخت شدن جوجه کباب ناهار تشکر کنن؟ 
بله! هرچی آقای بارنز از تجربیاتش میگفت، من بدترش رو می‌تونستم براش بگم و بنابراین اشکی نیومد. اما بهرحال من به غم و رنج ایشون احترام میذارم و همچنین از اینکه تونسته بالاخره درباره اش بنویسه قدردانی میکنم، اما بنظرم این فقط یک سوگنامه صادقانه و احساسیه. همین .
انتظار داشتم حداقل چیزی ادبی باشه یا حتی وارد کنج های پنهان یا کمتر دیده شده از سوگ سرک بکشه. توی ریویوو صوتی کتاب اومدم با بخش مرگ مادربزرگ توی رمان در جستجوی زمان از دست رفته مقایسه اش کردم، خب البته این توهین به پروسته، اما میخواستم بگم اینجور که پروست درباره مرگ نوشته رو تحسین می‌کنم و بنظرم ارزش خون بالا آوردن داره، وگرنه خب نوشتن دلی رو که منم بلدم و بیشتر شماهم بلدید.
چیز دیگه که روی مخمه، تغییر اسم کتابه، من واقعا نمی‌فهمم چرا مترجم باید بیاد اسم کتاب رو براساس حس و حال خودش تغییر بده؟ اصلا این کار حرفه‌ای هستش؟ نویسنده کتاب نظرش چیه؟ خب اگه قرار بود اسمش عکاسی، بالون سواری ، عشق و اندوه باشه مگه نویسنده خودش عقلش نمی‌رسید همونو بذاره؟ اینم خیلی عصبانیم کرد چون نمی‌فهممش، توضیحات مترجم هم توی اول کتاب بنظرم فقط توجیه خودشه.
.....
توی ریویوو ها دیدم که ملت از اینکه کتاب اشکشون رو درآورده خوششون اومده و حتی بعضی پیشنهاد کردن فقط بخش سوم رو بخونیم، خب بنظرتون این کتاب سازی نیست ؟  اینکه چون بخش سوم برای کتاب شدن خیلی کوتاهه بیای دوتا بخش کوتاه تر دیگه هم مقدمه براش بنویسی که بشه کتابش کرد.
اگر یک کتاب بهتر درباره سوگ میخوایید بخونید که وقتتون رو هم تلف نکنه، عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست رو پیشنهاد میکنم.
        

          سوگ کلماتم رو با بی‌رحمی تمام به‌ غارت می‌بره. آدم‌هایی که بلدن در مورد سوگ این‌چنین لخت، دقیق و بدون اضافه‌کاری بنویسن، از آدم‌های محبوبم روی این کره‌ی خاکی‌ان.  

«در بین همه‌ی گونه‌های همراهی که با رفتنش از دست داده بودم، «هم‌اندوهم» نیز رفته بود.»
        

          هوش و ذکاوت جولین بارنز ستودنیست.
کتاب را از جایی به ظاهر بی ربط شروع میکند، از رویای پرواز و اولین صعود میگوید و بعد از رابطه سارا برنارد و برنابی استفاده می‌کند تا نظرخود را راجع به مقوله عشق بگوید، و در آخر فرود و مرگِ یار و اندوه و سوگ.
مثال هایی که در خلال کتاب ذکر می کند، بی نظیر است طوری‌که حتی اگر شما سوگوار کسی در زندگی حقیقی نباشید، ناخودآگاه بار اندوه آدم هایی که نمیشناسید را بر شانه های خود حس می‌کنید.
        

          رنج به خاطره طعم میدهد؛ رنج گواهی عشق است. «اگر مهم نمی‌بود اهمیتی هم نمی‌داشت»
        

          منبع من برای خرید و خوندن کتاب های جدید ، مدت هاست پادکست رادیو راه مجتبی شکوری عزیزه . این کتاب هم از اون پیشنهادهای عالی بود ، دوره سوگ سختی رو می گذروندم و خب خوندنش دید تازه ای بهم داد
        

          مثل دستی بود که در اثنای سکوتی طولانی، از طرف دوستی، روی پای آدم اندوه‌زده‌ای نشسته باشه. یا: «من حزنت رو می‌بینم، متأسفم، کاری ازم برنمیاد. اما می‌بینم.»
        

          «یک وقت‌هایی به نظر می‌رسید آن که بیش از همه از دست داده، خود زندگی‌ست، داغدیده‌ی واقعی؛ چرا که دیگر آن اشتیاقِ پرشورِ او متوجه زندگی نیست.»
        

          کاش همه‌ی ما «پت کاوانا»هایی باشیم که «جولین بارنز» هایی ما را دوست بدارند. :)
جولین بارنز تکرار نمی‌شود. (البته فهمیدن اندیشه‌های بارنز را مدیون  مترجم‌های خوبی مثل عماد مرتضوی و نشرهای بی‌نظیری مثل گمان هستیم.)
فصل اول و دوم، جالب است. ولی فقط جالب. کشش کافی را ندارند. داده‌ها زیاد اند و حجم انبوهی اطلاعات وارد ذهن‌تان می‌شود 
ولی امان از فصل سوم. به قول مترجم؛ مزد صبوری در فصل یک و دو را می‌گیرید.
فصل سوم بی‌نظیر است. هسته‌ی کتاب است‌ و دلنشین شدنش، وابسته به جملاتی است که از فصل یک و دو نقل می‌کند.
از طرفی توضیحات موخره توسطِ مترجم بی‌نظیر کتاب وجود دارد که حسن ختااااام است، یک خلص و تمتِ جان‌دار.
تجربه‌ی زیسته‌ی انسانی که فقدان و سوگ را تجربه کرده در این کتاب جای گرفته و در همین تجربه‌ها و خلأ‌ها، رگه‌های امید به زندگی را می‌توان یافت. باریکه‌راه‌هایی که تو را به آن سمت مرز فقدان، می‌کشاند.
پیشنهادش می‌دهم؟ بله 
        

          《ما روی زمینِ صاف زندگی میکنیم، روی سطح، اگرچه همچنان بلندپروازیم. ما قعرنشینان گاهی به بلندای خدایان می‌رسیم. بعضی با بالِ هنر پر می‌کشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیش‌تری ها را عشق پرواز می‌دهد. وقتی بالا می‌رویم، خُب ممکن است سقوط هم بکنیم. فرودهای راحت و بی‌دردسر انگشت شمارند.》