شریف. حالا دیگه یکی از موردعلاقه‌ترین شخصیت‌های ادبیات فارسی برای من شده. علی درویشیان کتاب رو جوری‌ نوشته که قلبم رو هر خط و پاراگراف لمس کرد.  کتاب رو از ذوق نمی‌تونستم زمین بذارم. البته که خیلی جاها گریه کردم و قلبم تکه تکه شد برای بیچارگی آدم‌ها و فقرشون اما امیدوار شدم که‌ زندگی ادامه داره و باید ادامه داد. 
هرچقدر از علاقه‌ام بهش بگم هرگز کافی نخواهد بود. 

      

        خارق‌العاده واقعا. جدای از بچه‌ها بزرگ‌‌ترهام باید بخونن این کتاب رو.
      

        داستان‌های ژاپنی رو خیلی دوست دارم. ساده و رک ارزش‌های انسانی رو عنوان می‌کنن.
      

        بوکفسکی خاکستری و آبی می‌نویسه. غمگین و ناامید. انگار تو دنیا هیچ چیز نمیتونه خوشحال‌ت کنه و هیچ چیز قشنگی وجود نداره. اما حرف‌های خوبی‌هم زد. یکجا گفت: 
خوشحال کردن من کار آسانی. بود تنها مشکل این وسط، بقیه آدمهای های دنیا بودن.
دقیقا حرفی که بعد از شنیدن صدای قناری زد. هرقدر حیوانات دنیا رو دوست داشتی و زیبا می‌کنن آدم‌ها برعکس‌اند.
      

        بخش از دست رفتن عمق خیلی خوب درمورد اندوه و سوگ توضیح داده بود. اندوه زورزورکی نمی‌رود. واقعا همین‌طوره اندوه هیچ‌وقت دست از سر هیچ‌کس برنمی‌داره به نظرم، تنها یاد می‌گیریم چطور با اون اندوه زندگی کنیم و کنار بیاییم.
      

        خوندن کتاب کودکان خیلی لذت بخشه. این کتاب جزو اون دسته بود که آرزو کردم بچه‌ها بخونند یا براشون خونده بشه. تا قوه تخیلشون فعال بمونه و بدونند متفاوت بودن چیز قشنگیه و لازم نیست همه شبیه باشن. می‌تونن حتی با وجود متفاوت بودن دوست پیدا کنند و هم دیگه رو دوست داشته باشند.
      

        عشق و عاشق بودن چیزهای ساده‌ای نیستن. و اینجوری هم نیست که همیشه زیبا باشند، پر از نگرانی، غم و استرس هستن اما این به این معنی نیست که باید ازش دوری کرد. شاید به عشق نیاز داریم تا دنیا کمی رنگی‌تر و دوست داشتنی‌تر باشه. اما نه عشقی ساده، عشقی عمیق و صبور.
      

        قدم به قدم داریم پیش می‌ریم و من هم قدم به قدم شیفته‌تر می‌شم. جناب پروست انقدر زیبا و پر جزئیات نوشتن و تاثیر گذارن که حتی دیدن یک چیز ساده رو هم نمیشه نادیده گرفت و قطعا شگفتی داره.
      

        اسکار وایلد واقعا شاهکار خلق کرده.
      

        هر صفحه خوندنش غمگینم میکرد، قلم بوبن خیلی دلنوازه. با توصیفاتی که از خانوم قصه کرد، آرزو کردم کاش شخصا میشناختمش. و قسمتی که گفت: 
《نورانی ترین لحظه‌های زندگی من لحظه‌هایی است که به تماشای دنیا قناعت میکنم. این لحظه ها از تنهایی و سکوت ساخته شده اند.》
      

        بادام رو در نهایت خوندم. نوشته نویسنده آخر کتاب خیلی جالب بود برام، اینکه این شخصیت‌ها از کجا اومدن. حالا احساسات برام زیبا‌ترن حتی خشم و غم. و البته اشاره به آمیگدل‌های خاموش در مردم. فکر می‌کنم چی میشد این همه احساسات رو نداشتم؟ شبیه خاکستری دیدن همه چیز می‌بود.
      

        جناب پروست در هر مرحله‌ای شما رو شگفت زده می‌کنه و ناامید نمی‌کنه. همه چیز واقعی، درک کردنی و به صورت باور نکردنی انسانیه. 
جلد به جلد بیشتر شیفته پروست می‌شم.
      

        این کتاب قطعا کتاب مورد علاقه‌ام از موراکامی شد. شاید تو این برهه از زندگی خیلی برام درک شدنی بود. تک تک شخصیت‌ها باور پذیر بودن و می‌شد فهمیدشون و تصویر سازی‌ها و موسیقی هم فوق العاده بود.
      

        اولین تجربه بوبن خوانی بود برام و باید بگم شیفته‌اش شدم. همونطور که گفت: وقتی کتاب میخونی مهم نیست چندساله‌ای. و من با این کتاب یک دور از اول کودکی کردم، بزرگ شدم، درخت افرا رو دیدم و عاشق شدم.
      

        در زیبایی کتاب هیچ بحثی نیست. اما گرمانت‌ها اصلا زیبا نبودن برعکس جناب سن لو جان. کلی بالا پایین و مرگ و غم رو تجربه کردم. کمتر از نقاشی‌ها و موسیقی‌ها شنیدم اما همچنان کلی فکرم رو درگیر کردن جناب پروست و به چیزهایی فکر کردم که فکر نمی‌کردم که فکر کنم.