مدت ها بود کتابی نگرفته بودم دستم که از ابتدا تا انتهاش رو بدون توقف بخونم. انگار داشتی تو یه روز سرد برفی جرعه جرعه از توی لیوان محبوبت شکلات داغ می خوردی. یا حتا انگار تو یه روز تابستونی داغ بعد از یه پیاده روی طولانی رسیدی به یه چشمه و وقتی دستت و به خنکای آب زدی بیشتر از اون که پوستت تازه شه قلبت از شادی پر شده. عجیب بود که کتاب درباره ی مرگ بود و باعث می شد تمام مدتی که داری می خونیش لبخند بزنی.
        

          از خوندنش لذت نبردم. قلم نویسنده رو دوست نداشتم و فقط میخوندم که تموم بشه. اون احساسی رو که انتظار داشتم توی یک متن عاشقانه حس کنم،ندیدم و کاملا نااميدم کرد!
بیشتر از این که کتاب باشه مجموعه ی جملاتی کوتاه بی ربط به هم بود که در طول روند خوندن مدام تکرار ميشد.
        

           اگر بخوام درمورد این کتاب نظر بدم باید بگم که اگه نگاه بوبن به زندگی را دوست دارید و اگر زندگی و عشق و انسان در نگاه شما مانند نگاه لطیف، شعرگونه و فلیلسوف‌وار بوبن است قطعا از خواندن کتاب فراتر از بودن لذت خواهید برد. چون تک تک جمله ها از زیبایی خاصی برخوردار هستند 
        

          بد نبود  نامه های عاشقانه مردی برای همسرش که مرده بود خیلی خوشم نیومد
        

          «دوستت دارم– این پر رمزترین کلام است.»
«تو برای من همیشه دست‌نیافتنی بودی، حتی وقتی به من نزدیک بودی، من تو را با علم به این موضوع دوست داشتم.»
«در عشق کمی غیاب هم لازم است.»
بوبن است دیگر...