به نام او

پروست در ضدسنت بوو به سنت بوو یکی از مهمترین نظریه پردازان ادبی آن زمان که اعتقاد داشت شخصیت صاحب اثر و اثر قابل تفکیک نیست میتازد و بر این اعتقاد است که به دلیل آنکه صاحب اثر به مانند هر آدم دیگری از من های مختلف تشکیل شده است اثرش لزوما ارتباطی با شخصیتش ندارد.

حال به نظر من پروست در جلد پنجم در جستجوی زمان از دست رفته خود در دام ارتباط اثر و صاحب اثر افتاده است و به همین خاطر میتوان لقب کسالتبارترین کتاب این مجموعه را به اسیر داد.

پروست در "طرف خانه سوان" و "در سایه دوشیزگان شکوفا" به شرح زندگی مارسل (راوی) در سنین کودکی و نوجوانی و  شرح احساسات و عواطف او میپردازد و در این دو کتاب تصویر کاملی از راوی و نسبت او با محیط و افراد ارائه میدهد در دو کتاب بعدی (طرف گرمانت و سدوم و عموره) بیشتر مشاهدات راوی از فضای پیرامونی خود است و کمتر ردپایی از راوی و علایق و سلایقش میتوان سراغ گرفت. در جلد پنجم و ششم (اسیر و گریخته) دوباره به خود راوی برمیگردیم منتها دیگر راوی نوجوان نیست که به شرح شیفتگی ها وعاشق شدنهایش (پیش از وصال) پرداخته شود. بلکه فرد بزرگسالی ست که به وصال رسیده است و با آلبرتین در یک جا زندگی میکند و رابطه دارد. مشکل از اینجا شروع میشود، پروستی که در زندگی شخصی به جنس مخالف چندان تمایلی نشان نداده و اصلا ازدواج نکرده است در شرح روابط خصوصی  مارسل و آلبرتین  بسیار بد عمل میکند و اصلا نمیتواند با همان دقت و رقت احساسی که در جاهای دیگر دارد فضاسازی کند و چیزی که نتیجه اش میشود صفحاتی کسالتبار. حال  اینها را با شرح بی نظیر روابط دوشارلوس و مورل مقایسه کنید تا تاثیر من شخصی نویسنده در اثرش بیش از پیش مشخص شود.
        

          آخه مگه میشه از تموم کردن یک بخش دیگه از این شاهکار هم خوشحال نبود و هم ناراحت... این جلد برای من دردناک بود. تصور میکنم نه تنها آلبرتین بلکه خود راوی هم اسیر بود...در جستجو را بخوانید! بخوانید! بخوانید!
        

          «جوانی بی‌حاصل
‏اسیر همه‌چیز 
من زندگی‌ام را
‏با حساسیتی فزون از حد
‏بر باد داده‌ام.»
        

          .
در این جلد راوی در پاریس زندگی میکنه و گرفتار حسادتیه که معشوقه‌اش، آلبرتین نمی‌تواند آن را تسکین دهد. در اواخر کتاب آلبرتین؛ ‌می‌رود و در جلد بعدی شاهد سرگشتگی و کوشش‌های راوی برای یافتن و شاید بازگرداندنش هستیم....
        

          جناب پروست در هر مرحله‌ای شما رو شگفت زده می‌کنه و ناامید نمی‌کنه. همه چیز واقعی، درک کردنی و به صورت باور نکردنی انسانیه. 
جلد به جلد بیشتر شیفته پروست می‌شم.
        

          حسادت عشق را تشدید می‌کند، از دیدگاه یک عاشق این را می‌گویم"
چقدر با این جمله‌ی کتاب مخالفم، البته در طول کتاب با اتفاقاتی که میوفته، پوچ بودن این جمله ثابت میشه ولی خب تا مارسلِ داستان این رو بفهمه جون خواننده به لب میرسه.
نمیدونم تا حالا توی رابطه‌ی مریض بودید یا نه ، قبلا هم پرسیدم، چندتا جواب هم براش وجود داره  ولی کافی نیستن. چون بنظرم بعضی شکلهای رابطه رو توضیح نمیدن.
 سوال اینه : واقعا چرا چرا چرا و چی باعث میشه توی رابطه‌‌ای که با پارتنرتون درش خوشحال نیستید باقی بمونید؟
چرا وقتی وارد رابطه با کسی می شید می خوایید تغییرش بدید؟ مگه عاشق شدن در نهایت چیزی غیر از  پذیرفتن یک فرد همون‌جوریه که هست؟
........
اسم کتاب به درست‌ترین شکل مناسب انتخاب شده و کل محتوای این جلد رو همین کلمه‌ی " اسیر" برامون فاش میکنه.
توی این جلد مارسل با آلبرتین هم‌خونه میشه( علی رغم تمام شک و تردید‌هاش توی جلد قبل) و با حسادت و عشق بیمارگونه‌اش اون و خودش رو رنج میده . 
مثل بقیه جلدها، این کتاب هم پره از توصیفات باشکوه، جزییات ظریف و لطیف، پره از حس های واقعی و شخصیت پردازی که نظیرش رو توی رمانهای داستایفسکی فقط میشه دید. لطیف لطیف لطیف تا اعلاترین حد تصور بشر.
خوندن( شنیدن) این کتاب در مورد خود من حداقل باعث شده دقتم بیشتر بشه و بتونم به هر اتفاق اطرافم جور عمیق‌تر توجه کنم و ازش ساده نگذرم.
قسمتهایی از کتاب هست که مارسل داره صورت و بدن آلبرتین رو توصیف میکنه ، حالتهای خواب و بیداریش رو .وقتی میخنده، وقتی چشم باز میکنه، وقتی حرف میزنه، تاب موهاش،  رنگ چشمهاش، حالت دست و پاهایش... با این قسمتهای کتاب خیلی گریه کردم. دلم برای عزیزانم خیلی تنگ شد. دلم سوخت  که چرا وقتی بودن با دقت نگاهشون نکردم. چرا من نمیتونم ازشون همچین تصویری که مارسل از البرتین، حتی وقتی غایبه، توی ذهنش بازسازی می کنه، از خواهر و مامانم بازسازی کنم. هزار با کاش و هزار بار حسرت