تمام شد.
من این کتاب چهارجلدی رو نخوندم، گوش کردم و خوشبختانه اونقدر صدای گوینده دلنشین بود که با خیال راحت توی ذهنم تصویرسازیش کردم.
شریف داو ریشه من با زندگی تو سفر کردم؛ از کودکی تا میانسالی ، 
زندگی سخت ؛ بی عدالتی، رنج؛ همه و همه از تو یک مرد ساخت.. مرد آزادی 
من دوست داشتم؛ تو؛ لطیف؛ بشیر، بی بی، مش الفت؛ ننه، مشدی  بوچان
شریف داو ریشه برای آزادی باید بهای سنگینی پرداخت و تو آرامش جوانیت رو توی سلول های تاریک زندان سیاسی گذروندی
تمام مدتی که جلد چهارم رو گوش میدادم فقط این شعر توی ذهنم مرور میشد: 

ما برای آنکه ایران 
گوهری تابان شود
خون دلها خورده ایم
ما برای آنکه ایران 
خانه خوبان شود 
رنج دوران برده ایم
ما برای بوئیدن بوی گل نسترن 
چه سفرها کرده ایم، چه سفرها کرده ایم
ما برای نوشیدن شورابه های کویر 
چه خطرها کرده ایم، چه خطرها کرده ایم
ما برای خواندن این قصه عشق به خاک
خون دلها خورده ایم
ما برای جاودانه ماندن این عشق پاک 
رنج دوران برده ایم
          

            انگار کن که مدتی هر شب نشسته‌ای به تماشای فیلمی از آن سالهای دور. فیلمی شبیه در چشم باد. که برایت از کودکی شریف وقتی برادرش به دنیا می‌آید تا روزی که خود صاحب زن و فرزند شده است و روی دیوارهای زندان شاه روزها را روز شماری می‌کند می‌گوید.

آقای علی اشرف درویشیان گرامی! یا بهتر است بگویم آقای شریف داوریشه عزیز ! چقدر خوب برایمان از کرمانشاه قدیم گفته اید. از کودکی تان. از بی بی و عمو الفت و دایی حامد و دایی سلیم. از پدری که روزگار یارش نبود و مادری که رنج‌ها و تلخی‌ها را به جان می‌خرید و خم به ابرو نمی‌آورد.  چقدر زیبا شجاعت و مردانگی مردمان این دیار را به تصویر کشیده اید. دست مریزاد.
فقط یادم باشد هر وقت خواستم خواندن این کتاب را به کسی توصیه کنم تاکید کنم که این کتاب را باید با تشریفات خواند. باید شب‌های سرد زمستان زیر کرسی نشست و قاشق قاشق انار دانه شده را نوش جان کرد و شیرینی خط به خط این کتاب را با تمام وجود لمس کرد. کاش قبل از خواندن آن کسی هم این توصیه را به من می‌کرد.