نحوه‌ی روبه‌رو شدن آدم‌های دیگر با سوگ از دست دادن عزیزان‌شان، موضوع کنجکاوی‌برانگیزی برای من است؛ و آن‌قدر که می‌دانم برای خیلی‌های دیگر. جذابیت اصلی کتاب جولین بارنز همین است. هرچند جاهایی دور و دراز بودن شرح حالی که از خود می‌دهد برای من حوصله‌سربر بود (که شاید اتفاقا اقتضای آدمی در این شرایط است) اما پیچیدگی جالبی که بین سرگذشت عکاس، بالرین و بالون‌سوار داستانش ایجاد می‌کند و دست آخر نشانه‌های این پیچیدگی را در موضوع  اندوه  از دست دادن همسرش بازخوانی می‌کند، تاثیرگذار  و به یاد ماندنی است.
همچنین تجربه‌های شخصی نویسنده بعد از مرگ همسرش، کارها و روابط خیلی ساده و روزمره‌ای که دستخوش تغییرات عظیم می‌شوند، تکان‌دهنده‌اند. تجربه‌هایی که از دور به ظاهر پیش‌پاافتاده و کم‌اهمیت به نظر می‌رسند، اما احتمالا برای هر کسی که در این شرایط قرار می‌گیرد، زندگی را از این رو به آن رو می‌کنند.