حس خاصی نسبت ب این کتاب نداشتم. دوستش داشتم اما نه خیلی.
کتاب خاص و متفاوتی نبود! داستانی معمولی با شخصیتی معمولی. اما نویسنده همین عادی بودن را هم به خوبی توصیف کرده بود.
به نسبت دیالوگ های خوبی داشت و بعضی از شخصیت های فرعیش جذاب بودند. تکرار تیکه کلام شخصیت اذیتم می کرد، البته این موضوع میتواند جالب هم باشد.(وجود تیکه کلام)
چیز مشهودی وجود نداشت که بخواهم به آن اشاره کنم!
اگر یک داستان معمولی و یک روند ساده را دوست دارید، میتوانید فعلا خوب باشید:)
        

          اولین کتابی که خوندم محشر بود
        

          رمان هایی هستند که اگر آنها را نخوانیم ، چیزی کم خواهیم داشت.
رمان هایی هستند که باید خواند...
و داگ عزیز قطعا داستان تو یکی از این رمان‌هاست:)
تو نقاشی های محبوبت رو به جایی که بهشون تعلق داشتن برگردوندی و در عوض تیکه های قلب من رو ازم دزدیدی
        

          عاشق این کتاب و شخصیت هاش شدم
        

          I don't really remember
Read it really fast in December
And when I look at back
I see It was a game changer 
بعدا اضافه خواهم کرد ممکنه برای همه نباشه اما من دوستش داشتم.

https://taaghche.com/book/21824
        

          مدت‌ها بود این همه احساس رو یک‌جا نداشتم (اونم با خوندن یه کتاب). خیلی چسبید خوندنش. حتماً می‌رم دنبال بقیه کارهای نویسنده.
        

          همون طور که پشت کتاب نوشته؛ پر از کمدی و تراژدی
        

          توی دنیایی که پدری ناموفق و عصبی و بداخلاق داری، برادری که برات قلدری می‌کنه، برادر دیگری که توی جنگ ویتنام آسیب جدی دیده و بخشی از جامعه هم علیهش هست، شهر جدید تو و خانواده‌ات رو نمی‌پذیره و تو به جرم کارهای نکرده محکوم به تحمل طرد شدن‌های مکرر میشی ووو...دلخوشی‌های کوچیک، جرقه‌های کوچیک استعدادهای درونی و محبت‌های کوچیک ادامه دادن رو ممکن می‌کنن.
کتابی پر از فراز و فرودهای احساسی برای نوجوان خوبی که در شرایط بدی قرار گرفته. 

        

          《هوالحق》
 یک رمان نوجوان ، برای بزرگسالان
        

          تقریبا تا ۲۰۰ صفحه خوندم ولی جذبش نشدم و دلم نمیخواست ادامه اش رو بخونم.
و پایان دادم این کتاب رو.
برای وقتایی که همینجوری صرفا یه چیزی میخوای بخونی خوبه.
البته این نظر من بود.
        

          خیلی دوستش داشتم.
همراه داگلاس زندگی کردم ، غصه خوردم، ترسیدم و حتی خندیدم.

شخصیت هایی که اشمیت در این کتاب ترسیم کرده چند لایه بوده و جنبه های مختلفی از خود را به نمایش می‌گذارند. به گونه ای که شما میتوانید عاشق شخصیتی شوید که تا چند صفحه قبل از آن متنفر بودید.
        

          از بهترین کتاب هاییه که تا حالا خوندم. اولش یکم شک داشتم که نکنه ازون دسته کتابا باشه که الکی معروف شدن، ولی وقتی کتاب ازون حالت گنگش اومد بیرون و کم کم شروع کرد به تعریف کردن گذشته ی شخصیت اصلی، داستان من رو توی خودش غرق کرد. خیلی ازش لذت بردم.