با تمام اشتیاقی که براش داشتم، چیز خاصی نبود.
هرچند داستان‌گویی خوب بود و من هم به شدت از این سبک لذت می‌برم اما این‌بار واقعاً حوصله‌ام سر رفت. چندان پیشنهادش نمی‌کنم. کتاب‌های خیلی بهتری از آقای اخوان‌ثالث وجود داره.
      

        چه کتاب بامزه‌ای بود!
شخصیت‌پردازی آقای نویسنده فوق‌العاده بود.
و چقدر با تامایا هم‌ذات‌پنداری کردم. دخترک شجاعِ ناز!
      

        سینوهه برام یادآور اون روز داغیه که از شر امتحانات به کتابخونه پناه برده بودم و تابستونم رو با مطالعه‌ش آغاز کردم. و وای که چقدر خوش گذشت.
      

        انتخاب مناسبی برای اولین تجربه‌ی نمایش‌نامه‌خوانی‌ام بود.
روان و صریح
      

        چه کتابی!
چه تصویرسازی‌ای!
چه شخصیت‌هایی!
برای قلم وایلد و تمام جملات قلنبه‌سلنبه‌اش می‌میرم.
      

        خطوط داستانی مختلف چیزی بود که توجهم رو جلب کرد. تروریستی که قصد ترور پاپ رو داره، دانشجوهای فیزیک و بمب‌شون و...
نویسنده خیلی صریح و روان روایت کرد. هیچ‌کس نه سیاه بود و نه سفید؛ اما بیشتر از همه، رومئو در خاطرم موند. جوون بود و در تقابل با عقایدش، چیزی که باور داشت درست بود و اطرافیانش. با وجود خانوادهٔ شدیداً مذهبی‌ش، باورهایی ورای اونها پیدا کرد که سوای درستی و نادرستی‌شون، قابل تحسین بود.
      

        در یک کلام، تلاشی دوست‌داشتنی.
هرچند که صحت تاریخی ندارد،ه، اما مطالعه‌اش، خالی از لطف که نه، سرشار از لطف و زیبایی‌ست. قلم نویسنده مخاطب رو با سرنوشت شخصیت‌ها همراه می‌کنه. احساسات و وفاداری عمیق شخصیت‌ها به باورهای قلبی‌شان  خواندنیه.
هرچند ممکنه کسانی که خورۀ تاریخ -خصوصاً ایران باستان- هستند رو کاملاً کلافه کنه. اما به عنوان کوششی برای به قلم کشیدن تاریخ در قالب یک رمان، جالب بود.
      

        وه که چه انتخابی بود در گیر و دار قرنطینه و بیماری.
روحم از دیوارهای مادی شهر گذر کرد و خودش رو به تیموتی رسوند. هرچند الان چیز زیادی یادم نیست، اما خوندنش رو به همه نوجوانان و حتی آدم‌بزرگ‌های علاقه‌مند توصیه می‌کنم.
نگران نباشید، هیچ ترسناک نیست؛ اگر هم که ترسیدید باز مشکلی نیست، روایت اون‌قدر جذاب هست که نخواید کنار بذاریدش.
      

        بارها و بارها اشعار این کتاب را بازخوانی کردم و هربار اندکی از زیبایی‌اش کم نشد.
اولین‌بار در میان کتاب‌های کهنه‌ی پدرم پیدایش کردم و از سر بی‌حوصلگی خوندنش رو آغاز کردم. و باوجود سن کم و واژگان ناآشنا و جملاتی که باگذر زمان کم رنگ و ناخوانا شده بودند به خوندن ادامه دادم و اشعارش هنوز هم ورد زبانم‌اند.
      

        زیبا بود. شروع داستان جذاب بود، نوجوانی که نمی‌تونه احساسات رو درک کنه. مسلماً تنها با همین جمله می‌فهمیم که مشکل پسرک قراره با نیروی عشق از بین بره، اما نویسنده می‌تونست مسیری که به این سرانجام می‌رسه ده‌ها بار زیباتر کنه. توصیفات، فضاسازی و شخصیت‌ها رو دوست داشتم و کتاب یک‌شبه با پایان رسید.
اما با انتظارات خیلی بالا سراغ این کتاب نرید، خصوصاً اگر نسبت بهش تصوری مشابه به سریال‌های کره‌ای دارید.
      

        به اصرار یکی از دوستان مطالعه این کتاب رو شروع کردم و کاملاً پشیمانم. نفهمیدم چطور شروع شد، چطور ادامه پیدا کرد و چطور تمام شد.
نه فهمیدم شخصیت‌ها به دنبال چه هستند و نویسنده. حتی به عنوان یک نوجوان دوازده ساله نه  ذره‌ای ترسیدم و نه لذت بردم.
داستان می‌کوشید با فضای تاریک و معماهای پی‌درپی خواننده را مجذوب کند اما موفق نبود. در پایان با سیلی سوال کتاب تمام شد. نمی‌دانم نویسنده به پایان باز علاقه داشت یا خودش هم نمی‌دانست چطور کتاب را تمام کند.
      

        یک اثر خیلی خیلی معمولی.
اصلاً لایق تعریفاتی که ازش میشه نیست‌. شخصیت‌های ضعیف، هدفِ پوچ قتل و یک روایت قابل حدس.
وقتی شروع به خوندن کردم، انتظار داستانی رو داشتم که لحظه‌ای زمین نذارمش، اما بعد از چند فصل، بی‌رغبت به مطالعه ادامه دادم. در نهایت هم بیش از ده فصل خوندم و دیگه ادامه ندادم. سرانجامِ داستان رو از دوستم پرسیدم و کاملاً مشابه حدس‌های جسته و گریخته خودم بود‌.
خط داستانی از کتاب دیگه‌ای که از ایشون خونده بودم، «زنی در کابین ده» ضعیف‌تر بود و من انتظار داشتم حداقل هم‌پای اون کتاب باشه.
درکل اگر قصد مطالعه این کتاب رو دارید، با تصور یک اثر سرشار از هیجان و معما سراغش نرید؛ خصوصاً اگر خوره این ژانر باشید، که کاملاً پشیمون می‌شید.
      

        اولین اثری  که از روث ور خوندم. از اثر دیگه‌ش،  «در یک جنگل تاریکِ تاریک» قوی‌تر بود. با این‌حال، هردوشون چندان من رو جذب نکردن. نتونستم با شخصیت‌ها هم‌ذات‌پنداری کنم و توصیفات گیرا، اما تکراری بودن. پایان داستان هرچند کمی غیرقابل حدس بود، اما می‌تونست زودتر اتفاق بیوفته.
روند تا حدودی کند بود و تعلیق چندانی نداشت.
به‌عنوان یک داستان جنایی، زیبایی خودش رو داشت اما کتابی نبود که در درجه اول بخوام به کسی معرفیش کنم.
      

        همه‌چیز این کتاب برام دوست‌داشتنی بود. احساس مسئولیت سوزی نسبت به دوستش، عروس‌های دریایی و حتی رابطه سوزان و خانواده‌ش، خصوصا پدرش، همه باعث شدن که این کتاب توی ذهنم بمونه.
یه‌جور غم دل‌نشین داشت :)
      

        نام باد یکی از محبوب‌ترین فانتزی‌هامه. وقتی شروعش کردم دیگه نتونستم کنار بذارمش تا زمانی که تموم شد.
شخصیت‌پردازی، فضاسازی و همه‌چی به قدری خوب بودن که حتی از کوچک‌ترین توصیف‌ها هم لذت بردم. خط داستانی گیرا بود و شخصیت کوئوت همیشه برام عزیزه