بامزه بود.
خیلی از شعرها معمولی بودند اما «پری‌خانه»، «دل‌تنگ»، «بی‌من»، «شوکران»، «شهریور»، «پرواز»، «گریه‌های امپراتور»، ناگزیر»، «زندگی»، « تماشا» «میهمانی» دوست‌داشتنی بودن.
      

        برای منِ ده ساله، زیادی غم‌ناک بود...
حجم اندوهی که خیلی‌ها توی این مملکت متحمل شدن، قلبم رو می‌فشاره.
      

        این جلد خیلی ناراحت‌کننده بود. 
خیلی وقت پیش خوندمش و درست به یاد نمی‌آرم، اما بلایی که سر گرنیکا اومد خیلی دلم رو به درد آورد؛ نشون داد «جنگ همه‌جا جنگه.»

      

        بچه محل نقاش‌ها رو وقتی خوندم که خیلی کوچیک بودم؛ ابتدایی یا راهنمایی، درست یادم نیست. اما بامزه‌ترین مجموعه کتاب ایرانی‌ای بود که تا حالا دیدم.
تمرکز روی زندگی‌نامه هنرمندها نیست؛ بیشتر داستان‌های تقریباً غیرواقعی رو روایت می‌کنه.
اما به شدت جالب و دوست‌داشتنیه. 
خصوصاً برای نوجوون‌هایی که هم طرفدار هنر هستن و هم ادبیات. به من که خیلی خوش گذشت.

      

        زیاد دوستش نداشتم. گمونم بخاطر مکالمه محور بودنش بود.
تقریباً تا آخر کتاب می‌خوندم که تمومش کنم، اما در نهایت، بخش‌های پایانی بیشتر به دلم نشستن.
      

        با تمام اشتیاقی که براش داشتم، چیز خاصی نبود.
هرچند داستان‌گویی خوب بود و من هم به شدت از این سبک لذت می‌برم اما این‌بار واقعاً حوصله‌ام سر رفت. چندان پیشنهادش نمی‌کنم. کتاب‌های خیلی بهتری از آقای اخوان‌ثالث وجود داره.
      

        چه کتاب بامزه‌ای بود!
شخصیت‌پردازی آقای نویسنده فوق‌العاده بود.
و چقدر با تامایا هم‌ذات‌پنداری کردم. دخترک شجاعِ ناز!
      

        این کتاب رو خیلی اتفاقی توی کتاب‌فروشی پیدا کردم و چون عجله داشتم و نمی‌خواستم دست خالی بیرون برم، بدون هیچ فکر قبلی‌ای خریدمش.
من هنوز فیلم اقتباسی‌اش رو تماشا نکردم اما مثل همیشه کنجکاوی کردم و قبل از اینکه شروع به مطالعه کنم درباره‌ش خوندم. (درباره‌ی فیلم خوندم چون اطلاعات زیادی از کتاب توی اینترنت پیدا نکردم.) و بله! پایانش رو متوجه شدم.
این‌که نویسنده چطور پازل‌های کوچیک رو نشونم داد و حتی با وجود این‌که از سرانجام داستان آگاه بودم، گاهی من رو به شک وادار می‌کرد رو خیلی دوست داشتم.
اما فکر کنم به همین خاطر مطالعه‌ش با وجود حجم کم و روان و سرراست بودنش کش پیدا کرد و کسل‌کننده شد، برای همین  پنج ستاره ندادم.
با این وجود جنبه روانی داستان رو به شدت دوست دارم. 
و خیلی هم متعجبم که با توجه به چنین فیلم موفق و مشهوری، چطور کمتر کسی کتاب رو می‌شناسه یا خونده.
      

        سینوهه برام یادآور اون روز داغیه که از شر امتحانات به کتابخونه پناه برده بودم و تابستونم رو با مطالعه‌ش آغاز کردم. و وای که چقدر خوش گذشت.
      

        انتخاب مناسبی برای اولین تجربه‌ی نمایش‌نامه‌خوانی‌ام بود.
روان و صریح
      

        چه کتابی!
چه تصویرسازی‌ای!
چه شخصیت‌هایی!
برای قلم وایلد و تمام جملات قلنبه‌سلنبه‌اش می‌میرم.
      

        خطوط داستانی مختلف چیزی بود که توجهم رو جلب کرد. تروریستی که قصد ترور پاپ رو داره، دانشجوهای فیزیک و بمب‌شون و...
نویسنده خیلی صریح و روان روایت کرد. هیچ‌کس نه سیاه بود و نه سفید؛ اما بیشتر از همه، رومئو در خاطرم موند. جوون بود و در تقابل با عقایدش، چیزی که باور داشت درست بود و اطرافیانش. با وجود خانوادهٔ شدیداً مذهبی‌ش، باورهایی ورای اونها پیدا کرد که سوای درستی و نادرستی‌شون، قابل تحسین بود.
      

        در یک کلام، تلاشی دوست‌داشتنی.
هرچند که صحت تاریخی ندارد،اما مطالعه‌اش، خالی از لطف که نه، سرشار از لطف و زیبایی‌ست. قلم نویسنده مخاطب رو با سرنوشت شخصیت‌ها همراه می‌کنه. احساسات و وفاداری عمیق شخصیت‌ها به باورهای قلبی‌شان  خواندنیه.
هرچند ممکنه کسانی که خورۀ تاریخ -خصوصاً ایران باستان- هستند رو کاملاً کلافه کنه. اما به عنوان کوششی برای به قلم کشیدن تاریخ در قالب یک رمان، جالب بود.
      

        وه که چه انتخابی بود در گیر و دار قرنطینه و بیماری.
روحم از دیوارهای مادی شهر گذر کرد و خودش رو به تیموتی رسوند. هرچند الان چیز زیادی یادم نیست، اما خوندنش رو به همه نوجوانان و حتی آدم‌بزرگ‌های علاقه‌مند توصیه می‌کنم.
نگران نباشید، هیچ ترسناک نیست؛ اگر هم که ترسیدید باز مشکلی نیست، روایت اون‌قدر جذاب هست که نخواید کنار بذاریدش.
      

        بارها و بارها اشعار این کتاب را بازخوانی کردم و هربار اندکی از زیبایی‌اش کم نشد.
اولین‌بار در میان کتاب‌های کهنه‌ی پدرم پیدایش کردم و از سر بی‌حوصلگی خوندنش رو آغاز کردم. و باوجود سن کم و واژگان ناآشنا و جملاتی که باگذر زمان کم رنگ و ناخوانا شده بودند به خوندن ادامه دادم و اشعارش هنوز هم ورد زبانم‌اند.