《هو الحق》
مثل همیشه زیبا و فوق‌العاده🌱🌼
اقلیت پنجمین دفتر شعری بود که از آقای نظری خوندم ، موقع خریدش خواستم دست ببرم و "آنها" رو هم بردارم و مجموعم رو تکمیل کنم اما دلم نیمد.
"آنها" رو نگه داشتم برای آینده وقتی دوباره دلتنگ شعرهای آقای فاضل نظری شدم😊
        

          « چه بسا گروهی اندک که بر بسیاران غلبه کردند...»
اول از همه باید بگویم همه ی شعر های فاضل نظری را دوست داشتم... حالا بعضی هایشان بیشتر دوست داشتم و می توانستم حتی چندین بار بخوانمشان و به نکات ریز یا مفهوم عمیقشان فکر کنم؛ بعضی هایشان را هم کمتر دوست داشتم و همان یکبار خواندنشان برایم کفایت بود...
راستش را بگویم کتاب اقلیت را  به این خاطر خریدم که شنیده بودم یکی از سه گانه "گریه های امپراتور" و "آن ها"ست. و از آنجایی که از آن بس خوشم امده بود گفتم حتما از این هم خوشم خواهد امد و خریدمش... اما اگر بخواهم صادق باشم برایم آنقدر ویژه نبود. نه به اندازه آن ها و گریه های امپراتور...
اما خب بازم کتاب فاضل نظری و اشعار وی بود...
در نهایت باید گفت: در اقلیت بودن، تنها بودن نیست....
        

          از کتاب‌های شعر دیگر ایشان کم‌تر دوستش داشتم.
        

          هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید اگر باید عشق♡
        

          گاه سربازی شجاعی گاه شاهی ناامید
روز و شب چیزی به جز تکرار یک شطرنج نیست
        

          عالی،  دلنشین، عمیق. مثل بقیه اشعار فاضل نظری...
        

          چند بیتی را از آن گلچین کردم. قدرت زبانی شاعر هم قابل تقدیر است که کلمات را راحت و روان به استخدام در می آورد. ولی در نهایت حجم ناامیدی ای که من از کتاب دریافت کردم، مرگ طلبیِ افسرده مئابانه ای که دیدم، خیلی به دلم ننشست. 

خواندنش را شاید به کسی توصیه نکنم و البته جلوگیری هم نمی کنم.
        

          شعر‌هایش زیبا بود. اما من همه را نپسندیدم.
به هرحال از خواندن این کتاب لذت بردم 
        

          اشعار آقای نظری مثل همیشه قشنگ بودن✨
درباره فضای کتاب چیزی که توجه من رو جلب کرد، این بود که از مرگ زیاد گفته و سر شکوه و شکایت رو باز می‌کنه. 
اشعار این کتاب «برای من» عمیق تر بودن؛ یه جورایی نیاز بیشتری به فکر کردن برای درک‌کردن‌شون داشتم.
        

          توان گفتن ان راز جاودانی نیست
تصوری هم از آن باغ ارغوانی نیست
پر از هراس و امیدم که هیچ حادثه ای
شبیه امدن عشق ناگهانی نیست
ز دست عشق به جز خیر برنمی اید
و گرنه پاسخ دشنام مهربانی نیست
درخت ها به من اموختند فاصله ای
میان عشق زمینی و اسمانی نیست
بر روی اینه پر غبار من بنویس
بدون عشق جهان جای زندگانی نیست
 کتاب خیلی قشنگی بود روح انسان را به طلاتم می انداخت
        

          فقط از سه تا از اشعارش خوشم اومد.
        

          از لحظه‌ای که شروع کردم تا پایانش، پاش نشستم و نیم ساعته یک‌سره خواندمش! اولین کتابی بود که از فاضل نظری میخواندم پس نمیتونم با آثار قبلیش مقایسه کنم. ولی به عنوان اولین اثری که ازش میخواندم و با قلمش آشنا میشدم، واقعا لذت بردم و ترغیب شدم باقی آثارش رو هم بخوانم.
قسمتی از موردعلاقه‌هام از این مجموعه شعر:

-"بر این تکرار در تکرار پایانی نمی‌بینم"

-"باد مشتی ورق از دفتر عمر آورده‌ست
عشق، سرگرمی سوزاندن این اوراق است!"

-"چه خواهد کرد با ما عشق؟! پرسیدیم و خندیدی
فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را"

-"هزار صبح توانستی و نخواستی ولی
رسیدنی‌ست شبی که بخواهی و نتوانی"
        

          اشعار این دفتر بیشتر عارفانه است در مقایسه با سایر دفتر ها. اما مثل قبلی ها عالی بود
        

          هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق! 
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید، اگر باید عشق
عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق
شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد
می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق
پیله رنج من ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت! به پروانه نمی آید عشق
-راز
شعر های «اقلیت» هم زیبا و قشنگ بودن اما در حد «گریه های امپراتور» نبود🌸
        

          شعرهایی که شده اند دوستان صمیمی من.
        

          نرگس مردم فریبی داشت شبنم می فروخت
با همان چشمی که می زد زخم، مرهم می فروخت

زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر
داشت یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت

زندگی -این تاجر طماع ناخن خشک پیر-
مرگ را همچون شراب ناب، کم کم می فروخت

در تمام سال های رفته بر ما، روزگار
شادمانی می خرید از ما و ماتم می فروخت

من گلی پژمرده بودم در کنار غنچه ها
گل فروش ای کاش با آنها مرا هم می فروخت
 .
🌱بعضی وقتا نوشتن چقدر سخت میشه، گاهی اوقات برمی‌گردم و یادداشت‌های گذشته‌م رو می‌خونم ببینم قبلا چطور می‌نوشتم.
ولی شعر...
هربار که یه بیت شعر میخونم، برام معنای متفاوتی داره و چی می‌تونه اینقدر زیبا تجربیاتی که از سر می‌گذرونم رو توصیف کنه...
چه چیزی می‌تونه این تلاطم و سردرگمی توأمان با آرامش ولی سوال‌برانگیز رو اینقدر خوب نشون بده...
به وجد میام چون ما شعرهارو نمی‌خوانیم، اون هارو زندگی می‌کنیم:

بعد یک عمر قناعت دگر آموخته‌ام:
عشق گنجی‌ست که افزونی‌اش از انفاق است

بین ماهی‌های اقیانوس و ماهی‌های تنگ
هیچ فرقی نیست وقتی چاره‌ای جز آب نیست!

راز گل کردن من، خون جگر خوردن بود
از در آمیختن شادی و غم دلتنگم

حال، در خوف و رجا رو به تو برمی‌گردم
دو قدم دلهره دارم، دو قدم دلتنگم

من عارف دلتنگم، یا زاهد دل‌سنگ؟
هر روز نقابی زده‌ام روی نقابی

با سرافکندگی قلب خرابم چه کنم؟
گر سر سالم از این معرکه بیرون ببرم

هزار صبح توانستی و نخواستی اما 
رسیدنی‌ست شبی که بخواهی و نتوانی 

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق

این دعایی‌ست که رندی به من آموخته است
بار ما را نه بیفزا، نه سبک‌تر گردان!

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده‌ست
چه سرانجام خوشی گردش دنیا دارد♥️

.
۲۱ اردیبهشت/ درگیر سینوزیت و بی‌حوصلگی
عکس: روزهای خوش🌱
        

          《راز》رو بیشتر از همه در این کتاب دوست داشتم:
هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق
شعرهای فاضل نظری برای من مثل روانشناسیه که،انگار  بدون اینکه حرف بزنم  از اون چه که در من اتفاق افتاده و میوفته خبر داره
        

          خب اين اولين بار بود كه به اختيار خودم سراغ يه كتاب شعر رفتم(يعنى جدا از ادبيات مدرسه)
براى  همين فعلا خيلى وارد جزئيات كتاب نميشم. 
فقط همينو بگم كه اين كتاب منو به شعر علاقه مند كرد. كارى كه كتاباى درسى در طول ١١ سال نتونستن انجام بدن.
        

          ما که هستیم  در این دایره سرگردان؟!