از کسانی نباش که رنج‌هایت و گرفتاری‌هایت را از نگاه و چهره و حالت‌هایت به هر کس منتقل کنی. سختی‌ها، مهمان تو هستند.

هنگام راحتی و انس، در دل بهار زندگی، از پاییز هم یادی بکن. این توجه، تعلق و دلبستگی را ضعیف می‌کند و تو را آماده می‌سازد و برای حوادث، مصونیت می‌بخشد.

در محبت یا گفت و گو، حدّ نگه دار، تا آنجا که هنوز به جمله‌هایی از تو مشتاق هستند، خاموشی تو شیرین است. دلزدگی، حتی از محبت، نفرت انگیز است. به همان اندازه‌ای محبت و اقبال داشته باش که طرف تو نیاز دارد، نه به اندازه‌ای که تو داری.

«أَکْثِرُوا ذِکْرَ هَادِمِ اللَّذَّاتِ.» زیاد یاد کنید از آنچه لذت‌ها را منهدم می‌کند. این به تقوای انسان کمک می‌کند که تفکر فی‌امراللّه بکند؛ یعنی فکر کند که خداوند متعال با فرعون چه کرد، با موسی (ع) چه کرد و عاقبت موسی چه شد، فرعون عاقبتش چه شد. در تمام این امور فکر کند و ببیند که مثلاً هر کدامشان به چه عاقبتی رسیدند و فکر کند که آن کار فرعون چه عاقبتی داشت. سلطنتی که آخرش غرق است سلطنت نیست، اسارت است؛ و رنج‌هایی که آخرش نجات است رنج نیست، راحتی است. بالاخره باید نگاه کند و بگوید که یک روز ذلت و یک ساعت رنج است؛ اما بعد از آن همیشه راحتی است.