داستان من و تو از لابه‌لای "شب‌های روشن" شروع شد‌. همونجا که یک داستان عاشقانه رو به سردترین شکل ممکن روایت کردی و آخرش گند زدی به حالمون. مشکل من با تو راحت حل نمی‌شه جناب داستایوفسکی!
بازم یه شخصیت خیال‌باف و ناشناس که هیچوقت اسمش رو نمی‌فهمیم رو ریختی توی کتاب و مجبورمون کردی راه رو از وسط احوالات متناقضش پیدا کنیم. تو مجبورم کردی خودم رو توی شخصیت‌هایی پیدا کنم که ازشون متنفرم. آدمایی که قبولشون ندارم اما درکشون می‌کنم. به نظرم تو خیلی بدجنسی داستایوفسکی. 
تو خیلی منو یاد یکی از استادای دانشگاه می‌اندازی، ادیان رو نقد می‌کنی، یه لگد به مدرنیته می‌زنی، یه کشیده در گوش لیبرالیسم و یه کف‌گرگی به کمونیسم و آخرش می‌گی حالا خود دانی! به خیال اینکه خیلی مرموز و خفنی ولی نیستی. تو فقط یه جامعه‌گریز کوچولویی! 
شخصیت کتاب  فردی دور از جامعه است که دائم جامعه رو نقد می کنه(دقیقا شبیه جامعه‌شناس‌ها) و دست آخر معلوم می‌شه همه اینا به خاطره اینه که هیچوقت توی جامعه راهش نمی‌دن. حقیقتا خیلی از رفتاراش رو درک کردم اما فلاکت زندگیش رو  تقصیر خودش می‌دونم. و احساس می‌کنم داستایوفسکی هم همین نظر رو داره. اول کتاب اراده رو نقض می‌کنه و اسمی از رنج متعالی میاره. اما در طول داستان می‌فهمیم که اینطور نیست.


به هرحال، ازت هم خوشم میاد هم ازت متنفرم. دقیقا مثل شخصیت‌ کتاب‌هات.
      

        عباس معروفی نویسنده زمانه خودش است. غمگین نمی‌نویسد یا اندوهگینت نمی‌کند، قلم او بیشتر از این حرفاست؛ او منحوس می‌نویسد. 
نوشافرین کیست؟ زنی بی‌اختیار و غرق در رنج. 
حسینا نیز مردیست عاشق و دل‌شکسته از تمام جهان.
دکتر معصوم هم مردیست که از قضا می‌فهمد زنش او را دوست ندارد و همچون سال بلوا، زندگی‌اش را به بلوا تبدیل می‌کند.
با این داستان آدم باید از غم به خود بپیچد و تب عشق او را نابود کند اما من دلم سوخت؟ برای او غمگین شدم یا احساس همدردی داشتم؟ اصلا. حتی دلم نخواست نوشافرین به حسینا برسد.  
عباس معروفی هم این را نمی‌خواست. او می‌خواهد بگوید از لجن‌زار جز لجن نمی‌روید. معجزه‌ای در کار نیست. مگر سرهنگ نیلوفری کیست که دخترش لایق کسی جز معصوم باشد؟ مگر در سال بلوا می‌توان به عشق رسید؟ مگر زیر سایه دار می‌توان امنیت آفرید؟
      

        یهو از زیر کمد پیداش کردم. احتمالا مال بچگی بردارام بوده و می‌خواستن اهداش کنن. 
اونایی که خوب از آب دراومدن یعنی حدود بیست‌تاش، بامزن ولی بقیش نه .
      

        کتاب‌های کلاسیک با تمام نکات ظریف و توضیحات مفصل، انگار وحشتی برای از  دست‌دادن مخاطب ندارند. گویا تمام کار مردم جهان فقط خواندن است.
بربادرفته، نگذاشت که تابستان من بر باد رود و بهترین تسکین براس روزهای درماندگی‌ام بود.
رت‌باتلر از آن دست مردهایی‌ست که اگر امروز بود می‌گفتند، تستسترون بالایی دارد. امکان ندارد عاشقش نشوید با اینکه از تمام رذالت‌هایش خبر دارید. او به هیچ‌چیز اعتنا ندارد چون دنیا برایش ارزشی ندارد، دنیا با تمام مردمش. او فقط برای یک‌نفر احترام زیادی قائل است. ملانی! چرا؟ من گمان می‌کنم چون ملانی هیچ آلایشی ندارد و همه‌چیز را از ته دل می‌گوید و برای مردی چون باتلر هیچ‌چیز مهم‌تر از صداقت نیست او از دروغ متنفر است‌. باتلر در بزنگاه‌ها تصمیمات درست می‌گیرد، خباثت زیادی دارد اما شریف است و بهتر است عاشقش شوید چون در نهایت که لب به اعتراف می‌گشاید آخرین ضربه را به شما می‌زند . از خانم السینگ که بدتر نیستید!
اسکارلت شخصیت اصلی کتاب است، اما بدون حضور رت ثانیه‌ای نمی‌توانستم رفتارهای احمقانه‌اش تحمل کنم. واقعا بعضی وقت‌ها آرزو می‌کردم کاش با تپانچه گلوله‌ای نثارش می‌کردم یا بالشت را روی سرش می‌گذاشتم. او درست همانند باتلر است اما شریف نیست. در لجن‌زاری که ساخته غوطه‌ور است. خیلی‌وقت‌ها هم شباهت به خودم داشت و این قابل انکار نبود. او هیچوقت نتوانست آرام زندگی کند چون همش به دنبال خوشبختی بود. خوشبختی‌ای که دائم درکنارش بود.
بهترین سرنوشت برای اسکارلت هم همین بود که چیزی را از دست دهد که واقعا خوشبختش می‌کرد. هرچند که از این سرنوشت برای باتلر غمگینم.
و اگر با اشلی و اسکارلت و عمه پیتی پات در یک اتاق بودم با دو گلوله، دوبار به اشلی شلیک می‌کردم.
این کتاب فراموش نخواهد شد. همانطور که مادرم بعد از سی‌سال هنوز فراموشش نکرده و همیشه دلش می‌خواست این کتاب را بخوانم. مادر است دیگر! دلش نمی‌خواهد لذتی را فقط خودش بچشد.

      

        در دریای غرب غوطه‌ور هستیم، چیزی نمانده کامل فرو رویم و روزه‌های خود را باطل کنیم. آن‌طور که من فهمیدم در این دریا، فکر آوینی روح انسان را زنده می‌کند و غریق‌نجات است.

پیش‌تر در کلاس نسيان دکتر یامین پور شرکت می‌کردم. کلام کاملا مشابه است اما قلم ایشان نه. امیدوار بودم این کتاب، به قلم ایشان باشد و نه گفتار. به‌هرحال ماجرای فکر آوینی، انگیزه‌ای شد برای خواندن باقی کتاب‌های شهید. 
      

        چهارسال این کتاب دستم بود. 
گاهی برا ی دلتنگی، گاهی برای گفتن یه شب‌بخیر شکوهمند، گاهی برای یک صبح‌بخیر جانانه، گاهی برای باز کردن سر صحبت و خیلی موارد دیگه ازش استفاده کردم. اما غافل از اینکه شعر را نباید به آدم نااهل داد. شعر حرمت دارد. 
حالا بعد از چهارسال، سی‌شعر آخر این کتاب را تنها خوندم، تهی از هر احساس.
 انگار که حافظ و سعدی با یک پوزخند بالاسرم ایستاده باشند و اخوان دائم اتاق را متر کند و بگوید"سلامت را نخواهندگفت پاسخ! سرها در گریبان است".
      

        اگر برادلی بود حتما می‌گفت "از این کتاب متنفرم"

برادلی برایم فقط یک شخصیت نیست. او حامل هزاران احساس بود. از مکانیسم‌های دفاعی‌اش گرفته مثل وقتی که گفت "فقط وانمود کردم با او دوست هستم" تا آخرین لحظات که نگران بود نکند همه‌چیز خراب شود و دیگر کسی دوستم نداشته باشد. من از اولین صفحه او را  خوب درک کردم و طرفدارش بودم. به او حق می‌دادم برای تمام کارهایش. تنهایی و دوست داشتنی نبودن کافیست برای هیولا شدن :)
من با این کتاب فقط یک روز سر کردم اما تمام لحظاتی که در ماشین بودم یا شرایط خواندن نداشتم دلتنگ برادلی، کارلا و حتی جف می‌شدم. این کتاب روان من را درگیر کرد و چقدر شیرین بود.قلبم خیلی مواقع برادلی را بوسید.یکی از لحظات،هنگامی بود معده‌اش آنقدر گره خورد تا در نهایت باز شد.
دعا کنید روزی مانند لوئیس ساکر، تا این حد نوجوان را لمس کنم !

در آخر، مانند اکثر کسانی که بر این کتاب مروری نوشتند من هم معتقدم این رمان برای نوجوان‌ها نیست!
      

        
دغدغه‌مندی کتاب نکته مثبتی بود، مخصوصا اینکه خود انتشارات نردبان همیشه کنار سفارشات دانه گیاه می‌‌ده و کاغذهاش هم آسیب کمی به محیط‌زیست می‌زنن. کتاب قلاب خوبی‌هم داشت که باعث همراهی با روایت می‌شه. اما داستان خیلی به دل من ننشست. شاید چون خیلی کش اومد و زیادی پیچ‌در‌پیچ شد، سوالی که برام ایجاد شد اینه که  این سبک نوشتن واقعا برای کودک مناسبه؟ من هنوز نمی‌دونم!
اما دوپیشنهاد: فکر می‌کنم بهتر بود تعداد حیوانات کتاب کمتر می‌شد و گاندو تمام سفر رو با اونا ادامه می‌داد، اینجوری بهتر به ذهن بچه‌ها می‌مونه. کاش آخر کتاب یک شناسنامه از حیواناتی که معرفی شدن هم درست می‌شد. 

پ.ن: ربنا هب لنا یک قوری‌جان که هم نگرانمان باشد و هم کل روزمان را برایش تعریف کنیم!
      

        بعد از خواندن سه کمیک ایلیا، روشنک و یونا به این نتیجه رسیدم  که کمیکا در اول همان مسیری قرار گرفته است که دی‌سی و مارول در آن قرار داشتند. داستان‌ها کاملا مشابه و بدون هیچ ایده تازه‌ای. یونا از دو کتاب قبلی ضعیف‌تر بود اما روشنک گیرایی و جذابیت کافی را داشت.
کمیک یونا،سیر تحول قهرمان را طی خواهد کرد و ما در نهایت از آدمی خودخواه به یک‌قهرمان فداکار خواهیم رسید. از نماد سرزمین زیتون، زدن درمانگاه، فروختن روح به شیطان و آواره کردن مردم از خانه‌هایشان اشاره شد بود و جالب و دغدغه‌مند می‌نموند اما متاسفانه گیرایی کافی را نداشت.
      

        نسبت به ایلیا، خیلی بیشتر دوستش داشتم. اون روح ایرانی که دغدغه‌ام بود رو توی این کمیک تا حدودی پیدا کردم. پدر روشنک که اصلا من رو یاد کاوه آهنگر می‌انداخت.
 مبارزه با ظلم، ساکت نبودن در برابر ظالم، دفاع از مظلوم ، اراده و عزم، کار تیمی ، اتحاد و حتی هزینه داشتن تصمیم‌هامون ارزش‌ها و نکاتی هستند که توی کتاب به خوبی به تصویر دراومدن.
گرافیکش هم شبیه ایلیا عالیه و می‌خواستم نسبت به شخصیت‌پردازی هم انتقاد کنم که خوشبختانه درآخر کتاب بهش پرداخته شده بود.
هرچند ایده نابی که توقعش رو دارم پیدا نمی‌کنم اما در کل به عنوان یه کمیک ایرانی، امیدوار کننده بود. خرسند شدم.
      

        بسم رب الشهدا
الحمدالله که محرم امسال توفیق آشنایی با شهید بزرگوار علی کسایی را داشتم. ویژگی برجسته این شهید برای من، حمایت ایشان از خانواده بود. اینکه انسان حواسش به تمام وظایف خود باشد، هم کار فرهنگی، هم جهاد و هم خانواده بسیار ارزشمند است.
خانم اکبری زحمت قابل‌توجهی برای گردآوری مطالب کردند. اما برای شیوه نثر ایشان متاسفم. کتاب ادبیاتی دارد و باید رعایت شود اما حدود هشتاد صفحه اول این کتاب بسیار ضعیف همچون یادداشت‌های کانال‌های تلگرام بود! اگر از آن دست آدم‌ها نبودم که تا کتاب را تمام نکنم، خیالم راحت نمی‌شود. همان بیست صفحه اول از این قلم فرار می‌کردم و توفیق آشنایی با شهید عزیز را از دست می‌دادم. اما نمی‌دانم این ایراد رفته رفته تصحیح شد یا من عادت کردم.
فروش این کتاب و تفریظ رهبری، به دلیل برکت شهید است و بس.
      

        کاری که کمیکا کرده به شدت برام ارزشمنده و حتی براش ذوق‌زده شدم. کمیک ایرانی و استقبالی که ازش شده یه اتفاق خیلی خوبه. گرافیک عالی و چاپ با کیفیت به‌کنار، روایت هیجان‌انگیزش به کنار. دلم می‌خواد ادامه داستان رو بدونم و این یعنی قلاب داستان رو گرفتم.
اما نقد هم دارم که امیدوارم توی کمیک‌های دیگه مثل روشنک و باقی حل بشه. من تفاوتی در شخصیت‌پردازی، روایت و سیر اتفاقات ایلیا با سایر کمیک‌های مارول و دی‌سی نمی‌بینم متاسفانه. ایده جدید نیست و ترکیبی از تمام داستان‌های ابرقهرمانیه. انگار این کمیک فقط بومی‌سازی شده و تمام.
خداقوت به تیم کمیکا💫
      

        بعد از امتحان، مترو:

دکتر منتطرقائم می‌گن برای این کتاب حدود پانزده سال مطالعه داشتن. واقعا هم خیلی کتاب جامع و کاملی از آب دراومده. 
این کتاب تلویزیون رو با تکیه بر سه رکن مطالعه می‌کنه: سازمان، محتوا و مخاطب. قبل از ورود به بحث هم درمورد تاریخچه مطالعات تلویزیون صحبت می‌کنه.
 توی آمریکا و انگلیس مطالعات تلویزیون یه رشته جدا حساب می‌شه اما تو ایران فعلا ذیل مطالعات رسانه و ارتباطات قرار گرفته. اگرم بگید تلویزیون توی ایران دیگه مرجع حساب نمی‌شه و نوشتن این کتاب بیهوده بوده باید بگم  تلویزیون توی این کتاب معنای عامی رو در بر می‌گیره و می‌شه هر رسانه صوت و تصویر با قابلیت پخش همزمان. 
 به نظرم هرکسی این کتاب رو بخونه انگار کل مبانی ارتباطات(مطالعات رسانه ) رو پاس کرده و می‌تونه انتخاب کنه به چه حوزه‌ای علاقه داره تا تخصصی‌تر بخونه.

حالا امیدوارم نمرم خوب شه :)
      

        واقعا جالب بود!
      

        سری جدید انتشارات افق کتاب‌های پر زرق و برقی با نام (رنگین کمان کلاسیک) است که طراحی جلد و سبک صفحات من را مجذوب و سپس وادار به خرید کرد. چون نام این کتاب را بیش از سایر اسامی کتاب ها شنیده بودم خریدم و به شدت پشیمونم...کتاب داستان افرادی هست که هر کدام نقصی دارند اما این فقط یک تلقین است و در واقع توانایی اصلی آنها در همان نقص هاست. مترسکی که مغز ندارد ولی از همه خردمندتر است و هیزم شکنی که قلب ندارد اما از همه دلسوزتر است.
درکل داستان مناسب کودک و نوجوان اما بیشتر کودک بود. جایی که نیاز به جزئیات است نویسنده رد شده بود و به نظر من چالش‌های داستان بی جهت کش دار بود و مخاطب را همراه نمی کرد.