عالی...عالی...فوق العاده ... بی نظیر
حتی ذره ای در خوندنش شک نکنید. اگر فکر می‌کنید که با یک اثر تخیلی و فانتزی و صرفا سرگرم کننده مواجه خواهید شد و پیش زمینه ذهنتون اون کارتون نوستالوژی دهه شصتی و بچگی مونه ، سخت در اشتباهید. شما با یک اثر بی نظیر ، پر از تمثیل و انتقادهای تیز و کوبنده طرفید.
بخونید و فکر کنید‌ . خیلی آدم رو به فکر فرو میبره. 
زشتی های جامعه و انسان و مسائل مربوط به انسان رو مثل یه سیلی توی صورتتون میکوبه که تا مدتها بعد خوندن هنوز از خوردن این سیلی گیج میمونید‌.
اکثر فیلم و سریال‌ها و انیمه هایی که از این رمان ساخته شده مربوط به اولین سفر گالیور به لیلیپوت و اون شخصیت های کوچولو و بانمک شونه و از سه سفر بعدی و مخصوصا سفر آخرش توی ساخته های تصویری خبری نیست. ضمن اینکه اون کاراکتر نوستالوژی ای که هی میگفت " من میدونستم ... ما می‌میریم " هم توی کتاب اثری نیست.
این کتاب مثل یک گنجینه ست که باید برید سراغش تا کشفش کنید...

در خوندنش ثانیه ای تردید نکنید.
        

          یادداشتی بر سفرنامه‌ی گالیور:

سفرنامه‌ی گالیور، شامل چهار سرزمین دور و ناشناخته است که هربار در نتیجه‌ی حادثه‌ای، گالیور، راویِ جان‌سخت این کتاب را به سوی خود کشانده است.
گالیور، طبیب کشتی، در پی سفرهای دور و درازی که به سرزمین‌های ناشناخته داشته است، به یکی از به‌یادماندنی‌ترین کاراکترهای ادبیات انگلیسی بدل شده‌است.

محبوب‌ترین سفر گالیور، نخستینِ آن‌ها، یعنی سفر به سرزمین لی‌لی‌پوت است؛ اما می‌توان گفت که این محبوبیت تنها به‌واسطه‌ی نسخه‌های کوتاه شده‌ی مختص به کودکان و اقتباس‌های سینمایی آن است که در میان اذهان جا افتاده است. آیا کسی که کتاب را نخوانده است، درباره‌ی سفر آخر گالیور چیزی می‌داند؟

با خواندن سفرنامه‌ی گالیور، به نویسنده‌ی آن فکر می‌کردم — به جاناتان سویفت. او به شکلی عامه‌پسند و قابل فهم هجونامه‌ای ارائه می‌کند که در آن مسائل سیاسی و اخلاقی کشورش را هم‌زمان نقد می‌کند و به سخره می‌کشد. سفرنامه‌ی گالیور بیش از آن‌که برای کودکان هیجان‌انگیز و جالب باشد، برای بزرگ‌سالان عمیق و پرمعناست.
چه شد که این مرد میهن‌پرست و مطیع، تبدیل شد به یک مرد منزوی و منزجر از نژاد بشر؟ گالیوری که داستان را روایت می‌کند، بسیار با گالیوری که برای اولین‌بار پا به کشور لی‌لی‌پوت گذاشت فرق می‌کند. هر سفر، ما را عمیق‌تر و دقیق‌تر به‌سوی این پرسش می‌کشاند. سویفت ابتدا ذهن خواننده را به عجایب عادت می‌دهد، کمکش می‌کند تا آن را گرم کند، و از سفر دوم او را به تفکر وا می‌دارد.

سفرنامه‌ی گالیور اثری‌ست که در لایه‌های زیرین خیالی بودنش، واقعیت‌های عصر معاصرش را نمایان می‌کند.
ابتدا با سرزمینی مواجهیم که جثه‌ی مردم آن از چند بند انگشت ما بزرگ‌تر نیست و از ما پست‌ترند؛ اما در سفر دوم همه‌چیز وارونه می‌شود. حال این ماییم که بزرگ‌تر از چند بند انگشت ساکنین آن کشور نیستیم. در این سرزمین حکومت، جنگ، محکمه و دادگستری، آموزش و پرورش، خزانه‌داری و مسائل دیگر سیاسی هم برای گالیور و هم برای خواننده به چالش کشیده می‌شوند. 
سفر سوم به جزیره‌ای پرنده است که در آن انسان‌ها متفکرند، اما در این افکار ارزشی یافت نمی‌شود. دانش‌مندان جاهلی که تحقیقات و پژوهش‌هایی بی‌ثمر را مدام تکرار می‌کنند. در این سفر، تفاوت‌ها از ظاهر به باطن کشیده می‌شوند و مردمی جاهل‌تر از سرزمین راوی را نشان می‌دهد.

و اما سفر چهارم و شاید عجیب‌ترین آن‌ها، ورود به سرزمینی‌ست که «بشر» در جای‌گاه «حیوان بی‌عقل» قرار دارد و «اسب» تنها موجود خردمند است. گالیور طی اقامت چند ساله‌اش در این سرزمین با تصویری دهشت‌ناک و عریان از ذات بشر روبه‌رو می‌شود و شرارت‌های باطنی این «حیوان» یا «یاهو» — نامی که هویهنم‌ها (اسب‌ها) روی آن‌ها گذاشته‌اند — انزجاری شدید در او ایجاد می‌کند. دیگر مطلقاً چیزی نیست که او را با بشر آشتی دهد. او خود و انسان‌های دیگر را به چشم خواری می‌نگرد و این تنها سرزمینی‌ست که راوی آن راضی به ترکش نبوده‌است. خواندنش تجربه‌ای متفاوت اما نزدیک به رابینسون کروزو بود؛ هرچند این یکی را بیشتر دوست داشتم.
        

          سفرهای گالیور،اسمی که تقریبا هممون شنیدیم و از بچگی فیلم/انیمیشنش رو دیدیم.که تو هر دوی اونها فقط داستان لی‌لی‌پوت بود اما در کتاب این طور نیست.کتاب به ۴ بخش یا ۴سفر تقسیم شده و همشون اینجوری شروع میشن که گالیور میخواسته با کشتی بره یه سفر دریایی اما وسط راه اتفاقی برای کشتی میافته و گالیور به یه جای جدید با آدم های عجیب و غریب بر میخوره و چندمدتی مجبور به زندگی در اونجا میشه و بعد دلش برای انگلستان تنگ میشه و دوباره برمیگرده پیش زن و بچش😀😂
حالا کلا از این ها بگذریم،ایده ها واقعا در زمان خودش یا حتی همین الان هم جالب و تَک و ناب بود و لابه لای کتاب،نویسنده از زبان گالیور یا دیگر شخصیت ها حرف هایی هم در مورد انسان و اخلاقیات انسان و دولت ها وحکومت ها...زده  اما این رو هم باید قید بکنم که مثل تموم آثار کلاسیک دیگه،ما اینجا با جزئیات زیاد و اضافه و همچنین روند کند مواجه ایم.
ولی در کل۲سفر آخر موردعلاقه ی من بود
        

          «کیست که درباره‌ی فضایلی بخواند که من در وجود هویهنهم‌های باشکوه دیده و ذکر کرده‌ام و از رذایل خود شرم نکند، وقتی خود را جانور منطقی و حاکم سرزمین خود بداند؟»

پر از خلاقیت و شگفتی!
دو فصل اول اصلاً کششی برای ادامه‌ی داستان نداشت ولی دو فصل آخر لحظه به لحظه جذاب‌تر می‌شد.
برای فصل آخرش هم که شده حتماً حتماً بخونید.
        

          البته که صد در صد این کتاب به کلی اسپویله برا هممون ولی تجربه خوندنش با وجود اسپویل بودنش جالب بود 
        

          یکی از سخت‌ترین کارهای جهان این است که ملت را مجاب کنم در مورد آثار ادبی، فقط به اقتباس‌های سینمایی و تلوزیونی‌شان اکتفا نکرده و خود اثر را بخوانند. اصلاً این هیچی! به ما گیر ندهند که: «چرا داری «بینوایان» رو می‌خونی، تو انیمیشنش دیدیم که آخرش ماریوس و کوزت توسط تناردیه‌ها خورده می‌شن» یا «بابا آخر «ارباب حلقه‌ها» رو نخون دیگه، تو اون فیلم‌های کوفتی دیدیم فرودو با اون حلقه میفته توی آب‌های درۀ خلقت» یا «دیگه «غرور و تعصب» رو بیخیال، مگه فیلم «جو رایت» رو ندیدی که آخرش الیزابت و آقای دارسی از هم طلاق می‌گیرن. کلاً این نویسنده (جین آستین) آخر همه رمان‌هاش طلاقه!»
خلاصه که آن انیمیشن آمریکایی که ما در کودکی به نام «سفرهای گالیور» دیدیم تقریباً فقط دو هزارم درصد منبع ادبیش، یعنی «سفرهای گالیور» جناب «جاناتان سوییفت»، را اقتباس کرده. آن گلام خوشبین (همان که همیشه می‌گوید: «من می‌دونستم!»)، بانو «فلرتشیا»ی زشت، سگ نسناس گالیور، «کاپیتان لیچ» خوش‌ذات و ... اصلاً در رمان نیستند، حتی مردمان «لیلیپوت» برعکس کتاب، در سریال همگی ظالم و شرورند!
رمان «سفرهای گالیور» یک شاهکار ادبی مکتب کلاسیسم است که به متنی فلسفی پهلو می‌زند که نقدهای تندی به جامعۀ انگلیس دارد. تابه‌حال هیچ رمان ندیده بودم که اینگونه زیرآب انگلیس و انگلیسی‌جماعت را بزند مگر «مردی که می‌خندد» جناب «ویکتور هوگو». «سوییفت» در این اثر، متناسب با سبک ادبیش (کلاسیسم)، بیشتر پیرو تفکرات فلاسفۀ یونان باستان و مخصوصاً ارسطو است و به متفکران عصر روشنگری و نحوۀ تفسیر آن‌ها از فلسفۀ یونان باستان می‌تازد. همچنین «سوییفت» در این رمان تحت‌تأثیر «ماجراهای سندباد بحری» در «هزار و یک شب» قرار دارد. خلاصه که اگر می‌خواهید یک شاهکار ادبی کلاسیک بخوانید، حتماً «سفرهای گالیور» را در نظر داشته باشید. این رمان در ردۀ آن دسته از آثار فانتزی قرار می‌گیرد که فانتزی‌ندوستان هم دوستشان دارند، حتی گاهی بیشتر از فانتزی‌دوستان!
        

          به نام خدا 
همونطور که از اسم کتاب مشخصه به شرح سفرهای نویسنده می‌پردازه.  هر سفرش برام جذاب بود و هر چقدر که پیش می‌رفتم جذاب تر هم می‌شد. اکثر دوستانی که همراهشون همخوانی کردم می‌گفتن دوست نداشتن کتاب رو اما من لذت بردم از  داستان ؛ مخصوصا اینکه به صورت صوتی  با صدای آقای اشکان عقیلی پور  گوش دادم.  
نویسنده در هر سفر به سرزمین های مختلفی برمیخوره و بخش هایی از مدل زندگی و حکومت اون ها شرح میده و در کنارش میشه گفت یک مقایسه ای هم بین اون سرزمین  ها و ما آدم ها شکل میگیره. البته در همه موارد نه، توی هر سرزمینی که مدتی زندگی میکنه یه  سری موضوعات رو بیان می‌کنه و این در فصل های آخر بیشتر دیده میشه.  اینکه صوتیش رو گوش می‌دادم جزئیات زیاد داستان که بقیه دوستان رو اذیت کرده بود باعث آزار من نمی‌شد. فکر میکنم که اگر میخواستم متنیش رو بخونم خیلی بیشتر از زمانی که برای گوش دادنش گذاشتم، طول می‌کشید تا تمام بشه.  ممکنه اولِ کتاب جذبتون نکنه ولی یکم ادامه بدید احتمال اینکه خوشتون بیاد هست.  البته من از همون اول خوشم اومد 😅 
در کل شنیدن این کتاب رو پیشنهاد میدم.  
جملاتم خیلی عجیب غریبن فعلا مغزم بیشتر از این یاری نمیکنه🤧
        

          شاهکار است. خودمان را محروم کرده‌ایم از خواندن این کلاسیک‌ها. 
کتاب چهار بخش دارد. بخش اول ضعیف‌ترین قصه‌اش است که حضور گالیور در میان لی‌لی‌پوت‌ها را روایت می‌کند، همان ماجرایی که گالیور را با آن برای ما به ابتذال کشیده‌اند. سه بخش بعدی، قصه‌ی حضور گالیور در میان انسان‌های غول‌پیکر، جامعه‌ی دانشمندان انتزاع‌زده و سپس جامعه‌ی آرمانی هویهنهنم‌ها یا همان اسب‌هاست. کتاب بخش به بخش جذاب‌تر می‌شود و در جامعه‌ی اسب‌ها به اوج می‌رسد.

سفرهای گالیور هرچند تأثیری جدی بر ژانر فانتزی و علمی‌تخیلی داشته و اولین رمان پادآرمانشهری هم دانسته‌اندش، صراحتا هجویه‌ای است بر سفرنامه‌های دروغ‌آلود عصر اکتشافات. اصلا می‌توان گفت همین «هجو» هنر بی‌نظیر سوییفت است (دریغ‌آمیز است که سوییفت را در جایگاه یکی از طنزنویس‌های برتر جهان حداقل به ما ایرانی‌ها معرفی نکرده‌اند). 
کتاب داستانی کاملا فلسفی است با نشانه‌های آشکار انتقاد فلسفی و سیاسی و اجتماعی. رذالت و حقارت نوع بشر را نشان می‌دهد و بر طبل عقل محض می‌کوبد، عقلی که آن را (بیش از همه در بخش سوم) از مباحثات بیهوده و انتزاعی نیز پرهیز می‌دهد. 
در واقع، در سه بخش اول بر سه جنبه‌ی متفاوت از ویرانی بشر تأکید می‌کند و ویرانشهرهایش را به تصویر می‌کشد و در بخش آخر جامعه‌ی آرمانی‌اش را نشان می‌دهد، جامعه‌ی اسب‌های فرهیخته که نوع بشر را حقیرترین و پلیدترین جانوران می‌دانند و آن‌ها را به گاری می‌بندند، جامعه‌ای که برای دروغ و بدی و خیانت هیچ واژه‌ای ندارند.
بخش سوم کتاب، جامعه‌ی احمقانه‌ی دانشمندان، به جهان امروز ما بیش از همه‌ی بخش‌ها طعنه می‌زند. 

از سوییفت خیلی کم ترجمه شده تاکنون. اما قصد دارم به سراغ همه‌ی آثارش بروم. شد یکی از محبوب‌ترین نویسنده‌هایم. 

(آن نیم‌ستاره را هم به خاطر همان بخش اول کم کردم.)
        

          در رابطه با سفرهای  دریایی یک پزشک است. رفتن به سرزمین های  عجیب و غریب است. زمانی که کشتی او غرق میشه وارد سرزمینی عجیب و غریبی میشه, سرزمین لیلی‌پوت ها, سرزمینی که همه چی در اون خیلی کوچیک آدم ها , خانه ها و.... ماجراجویی های جالب و هیجان انگیز
        

          به اندازه‌ای که فکر میکردم، برام جذاب نبود. خیلی از جاها حوصله‌م سر می‌رفت و میذاشتمش کنار.
کتاب 4 فصل داره و هر فصل، شامل جدا افتادن گالیور از کشتی‌ای که در اون سفر میکنه میشه و رسیدنش به جزیره‌ای عجیب و غریب.
با این حال فصل آخرش واقعا خوب بود بنظرم. کل حرفی که نویسنده میخواست بزنه به خوبی تو این بخشِ آخر بیان شده بود.
با این وجود، من دارم با حال و هوای امروزیم به کتاب نگاه میکنم و برام قابل درکه که زمانی، تجربه خوندنش قطعا برای آدما شگفت‌انگیز بوده.
        

          بر خلاف تصوری که معمولاً داریم، اصلاً یک داستان فانتزی نود. اینکه یه نفر وسط آدم کوچولوها بیوفته و ببینیم چی میشه مثلاً.
همچنین همون‌طور که عنوان کتاب نشون میده، سفر«های» گالیور هست. حدودا 7-8 سفر که در چهار فصل تعریف می‌شن. من فصل سه رو کمتر از بقیه دوست داشتم. زیادی آدم رو به فکر کردن مجبور می‌کرد. حتماً پیشنهاد میشه. نسخه‌ی صوتیش توی نوار هم هست و گویندگیش هم خوب بود.