فکر می‌کنم برای انتشار این کتاب باید به همۀ ایرانیان، یا حداقل علاقه‌مندان به ادبیات ایران، تبریک گفت، هرچند کتابی است تخصصی. تقریبا به جرئت می‌توانم بگویم «اولین» «رسالۀ» واقعا «تألیفی‌»ای است که دربارۀ «نظریۀ ادبی» در «ایران» نوشته و منتشر شده. قبلی‌ها، ضمن احترام، همه یا ترجمه و شبه‌ترجمه بودند یا تأملاتی خام‌دستانه یا اصلا نمی‌دانستند نظریۀ ادبی چیست (محترمانه‌ترش این می‌شود که به نظریۀ ادبی نگاهی شدیداً تقلیل‌گرایانه داشتند).
حرف اصلی کتاب هم تا حدی همین است: نظریۀ ادبی در ایران «باید» و «می‌تواند» تولید شود و نباید لزوماً پیرو نظریۀ ادبی غرب باشد، نه از منظری غرب‌ستیزانه، بلکه با رویکردی که شاید بشود آن را پست‌مدرن دانست. 
نقره‌چی نظریۀ ادبی را در فرانسه آموخته و مشخص است که بر مباحث جدید آن تسلط دارد. از همین رو معتقد است که نظریۀ ادبی «ضرورت» دارد. نقره‌چی از «ادبیات‌ها»ی جهان حرف می‌زند و این‌که هرکدام می‌توانند نظریه و گفتمان مخصوص به خود را داشته باشند. 
همین حرف‌ها که شاید بدیهی به نظر می‌رسند ریشۀ عمدۀ معضلاتی اساسی در دانشکده‌های ادبیات و میدان‌های ادبی ایران‌اند. نقره‌چی این مسیر را شروع کرده و خودش هم معترف است که صرفا قدم اول را برداشته. 

تا امروز دو جلسۀ نقد برای کتاب برگزار شده (یکی در دانشکدۀ ادبیات تهران و یکی در دانشکدۀ اجتماعی علامه) که در یکی‌ش حاضر بودم. منتقدان هر دو جلسه به نظرم درست‌ترین گزینه‌ها برای چنان جلسه‌ای بودند (من هم اگر برگزارکننده بودم، پیش از همه به همان‌ها فکر می‌کردم)، اما به نظرم رسید که اهمیت و لب کلام کتاب هیچ درست فهمیده و بیان نشد. مخاطب و مسئلۀ کتاب بر خلاف یکی از مهم‌ترین تأکیدات منتقدان به هیچ وجه محدود به «دانشکده‌های ادبیات» نمی‌شود، بلکه تمامی جامعۀ ادبی ایران، چه به معنای خلاقه و چه به معنای پژوهشی آن را، شامل می‌شود و حتی خطابش نه فقط برای امروز، بلکه برای ادبیات ایران پس از بازگشت است. 
به کتاب برخلاف رویه‌ام امتیاز کامل دادم، اما امیدوارم ده سال بعد آن‌قدر این حرف‌ها بدیهی و اولیه به نظر برسد و آن‌قدر فکر در این حوزه ایجاد و منتشر شود، که فارغ از فضل تقدم، امتیازش را به سه ستاره کاهش دهم. 
      

        خیلی معمولی، نه قوت شگفت‌انگیز و نه ضعف چشمگیری.

از آبنوس توقع کار خیلی بهتری داشتم. به گمانم جهان بزرگ‌تر و عمیق‌تری دارد. جهان راوی و داستان سطحی، کوچک و کمی نامنسجم است. راوی‌ای که نه درک سیاسی‌ای دارد و نه می‌خواهد که با مسائل سیاسی درگیر باشد، بر اثر تجربۀ شخصی تلخی احساس تحقیر می‌کند و باقی ماجرا. و تا صفحات آخر داستان، همچنان اصرار دارد که نمی‌خواهد به این مسائل فکر کند، اما روایت ذهنش وقتی که در فکر آن‌ها می‌رود، کاملا تصنعی و ساختگی است. 
از هیچ‌یک از شخصیت‌های فرعی محرک بر این تفکر سیاسی هم هیچ عمق و حتی انسجام خلقی‌ای نمی‌بینیم (به جز سرهنگ تقیان‌فر که در کنار تیمسار تنها شخصیت‌های واقعی و مسئله‌دار داستان‌اند).
شاید آبنوس این کتاب را بر اثر تجربه‌اش از سربازی نوشته باشد و کاش تاریخمندش نمی‌کرد و حداقل به عصر پهلوی نسبتش نمی‌داد که این‌قدر شعاری از آب دربیاید. حتی اگر داستان بی‌زمان می‌ماند -و البته در نشر دیگری چاپ می‌شد- می‌توانست رمان اجتماعی مهمی دربارۀ معضل سربازی اجباری و نظام تحقیر لشکری باشد. اما حالا این همه اشاره به شاه و فساد دربار و ارتش شاهنشاهی دارد که شخصیت اصلی هم هیچ نزاعی با آن تا پایان ندارد و فقط گاهی خیلی شعاری به سرش می‌زند که «مگه اعلیحضرت نمی‌گه من پدر این ملتم؟ پس چرا اون مردم بیچاره احساس نمی‌کنن شاه پدرشونه؟» اما بلایی که سر او می‌آید (و ماجرایی مبهم و پادرهوا باقی می‌ماند) هیچ نسبت انحصاری‌ای با آن دوران تاریخی و سیاسی ندارد و هرکه از کنار پادگانی رد شده باشد، می‌داند که وضعیت همیشۀ «نظام» است.
با شناختی که از شخص نویسنده دارد، بسیار بعید می‌دانم، اما با این انتساب تاریخی کار بسیار شبیه به آثار سفارشی شده است.

* بعد از سال‌ها کتابی از سورۀ مهر خواندم و همچنان وضعیت ویرایش و چاپش اسفناک است!
      

        ۱. اشتباه کردم که قبل از «عروسکخانه» (و شاید اشباح و دشمن مردم) این را خواندم. 
۲. واقعا خواندن کتاب‌های نشر کارنامه حس ناب و لذت‌بخش مطالعه را به آدم می‌چشاند. 
۳. مقدمۀ منوچهر انور مثل اکثر کارهاش تحسین‌برانگیز بود. اما مقدمۀ اول دربارۀ ایبسن و اردک وحشی باید مؤخره می‌شد و مقدمۀ دوم دربارۀ زبان ایبسن و ترجمه، تنها مقدمه می‌ماند. 
۴. صلاحیتی در داوری زبان ترجمۀ انور (به اقتضای ترجمه بودن و نمایشنامه بودن) ندارم، اما رسم‌الخطش شلختگی دارد. 
۵. مشخص بود که کار ایبسن شگفت‌انگیز بوده. مضمون هم که عالی. اما این سیاق از نمایشنامه به مذاق من ننشست. 
۶. چطور ایبسن با زبان نروژی می‌توانسته آن همه تأثیر در گسترش رئالیسم بگذارد؟ راجع به گسترش و سرعت ترجمه در غرب قرن نوزدهم هیچ نمی‌دانم. 
      

        ادبیات مهاجرت ضرورت ایران جدید است (بیش از صد سال است که با انواع موج‌های مهاجرت مواجهیم). ادبیات سیاسی هم نه‌تنها ضرورت، که مزیت رمان، به‌خصوص در کشورهای جنوب مبارز، بوده و هست. آن همه کارهای درخشان مارکز و یوسا و بختیار علی و... 
اما اگر بگویم کار معروفی «مبتذل» است، نامنصفانه نیست. خدا بیامرزدش. در ادبیات مهاجرت ایران بعد از ۵۷، ما رسماً با نوعی خودارضایی مهاجرانه مواجهیم که در آن شخصیت اصلی نوعی قهرمان و نخبۀ تلف‌شده معرفی می‌شود که مبدأ و مقصد قدر او را نشناخته‌اند و همه به او بد کرده‌اند و حالا متوهم شده و به زوال می‌رود. 
این مضمون تکراری مثلا در «همنوایی شبانۀ..‌.» رضا قاسمی عمق پیدا کرده و از این ابتذال بیرون آمده، اما معروفی در «فریدون...» همۀ بار جذابیت و خلاقیت را انداخته اولا به روی تکنیکِ -حالا دم‌دستی شدۀ- سیال ذهن که قبل‌تر با همین کیفیت در سمفونی مردگان پیاده‌اش کرده بود (و راستش همان‌جا هم به نظرم ضعیف‌تر از بقیۀ نویسنده‌های شاخص، از گلشیری و چوبک تا جوان‌های سال‌های بعد، بود) و ثانیا به روی فحش صریح به خمینی و خامنه‌ای و لاجوردی و رجوی و آزرم. (به قول یارو، باید بهش گفت: آره، تو شاهو بیرون کردی!)
حرفم این است که من اینجا چیزی بیشتر از فحاشی سیاسی و عقده‌گشایی مطرودیت با اداهای فرمی روشنفکری اینجا نمی‌بینیم. 

+ شخصیت سیاسی ایرج پخته و متین به نظر می‌رسد، اما معروفی حتی او را هم نتوانسته خوب پرداخت کند. ایرج دقیقا چرا و چطور کشته/اعدام شد؟ ایرج چرا هیچ اثری بر اسد ندارد؟ چرا ایرج این‌قدر با بقیه اختلاف سنی داشت؟ 

+ همۀ شخصیت‌ها مطلقا تیپ‌اند، به جز راوی‌. مادر، فریدون، اسد، سعید، امیر کمونیست و حتی عبدالناصر و رؤیا با آن همه ظرفیت داستانی‌شان. 

+ سانسور، نه فقط سانسور سیاسی، که سانسور اخلاقی بی‌رویه و بی‌منطق، مخاطب و نویسندۀ ایرانی را راستش عقده‌ای کرده. اروتیسم پدوفیل بی‌اخلاق راوی فقط اضمحلال او و قشرش را  نشان نمی‌دهد؛ افکار مریض نویسنده است که ذوق‌زده شده که می‌تواند بدون سانسور بنویسد. (اروتیسم خوب و درست می‌خواهید؟ صحنه‌هایی از سووشون، بعضی شعرهای شاملو و گاه اخوان. همه هم مال وقتی که این چیزها سانسور نمی‌شد، نه حالا که آغوش خواهر و برادر هم گاه ممیزی می‌شود.)
      

        عطارزاده به نظرم یکی از مهم‌ترین نویسنده‌های زندۀ ایران شده. پرکار، اما دقیق و پخته. فنی، اما نه ادایی. حرف حساب داره و فرم تو دستش مثل مومه. 
نثر قاجاری راحت نیست. بعد گلشیری، تو نسل حاضر فقط شرفی خبوشان تو بی‌کتابی خوب درآورده بود. حالا عطارزاده هم این نثر رو عالی پیاده کرده.
تسلطش به جزئیات تاریخ دورۀ کمتر خونده‌شدۀ بعد از مشروطه شگفت‌انگیزه. 
و چقدر حرف عمیقی داره. استبدادستیزی پنجاه ساله تو این مملکت حرف مد روزه، اما کم کسی پیدا می‌شه بتونه جوری از روحیۀ استبدادی بگه که تازه باشه و عمیق. عطارزاده از پس این هم براومده. 
و چه تمثیلی ساخته! چه ایدۀ بکری! با چه جزئیات ظریف و دقیقی. 

عادت ندارم پنج ستاره بدم، ولی ۴.۵ هم راه داشت. کتاب می‌تونست کمی حجم کمتری داشته باشه. ده‌بیست درصد کمتر از حجم فعلی. ایدۀ کلی پیرنگ و ساختارش که عالی بود، اما پایانش می‌تونست ظریف‌تر نوشته شه. 
و ویراستاری شلختۀ چشمه کم بود، تازگی‌ها تراز (جاستیفای) نکردن آخر سطرا رو هم به اداشون اضافه کرده‌ن. 
      

        ترجمه فاجعه است. ویرایش و چاپ هم. آن‌قدر که اصلا نمی‌توانم جرئت کنم با آن اصل متن را قضاوت کنم. 
اما به نظر می‌رسد کمدی خنکی است در هجو نظام قضایی و قاضیان عصر نویسنده. 
      

        کمتر از توقعم بود. 
هجو بنیادگرایی برای نویسنده‌ای که تحصیلات تخصصی در حوزه‌ی دین دارد، می‌توانست خیلی عمیق‌تر و جذاب‌تر باشد. تلاش شده بود فضایی شبه‌فانتزی هم در کنار پیرنگ اصلی شکل بگیرد، اما خیلی رها و نیمه‌کاره و درهم‌ریخته بود. استعاره‌ها و تمثیل‌های فضای ایران در دوره‌های متفاوت، با نام حکومت صفوی و نشانه‌های واضحی از وضع فعلی و تقلیدهایی از خاطرات اسدالله علم و... جذاب بود، اما انسجام کافی را پیدا نکرده بود.
      

        سزاوارش چهار ستاره یا حتی چهارونیم ستاره بود، اما رمانتیسم متن به مذاق من خوش نمی‌آید. توصیفات اضافه، جملات عاطفی بسیار، عبارات ذهنی محمل و اطناب متن (به‌خصوص در نامه‌های پیش از عشق لوته) یا حوصلۀ بسیار می‌خواهد یا حس و حال شاعرانۀ جوانی و بلکه نوجوانی. 
ترجمه به نظرم بسیار عالی آمد، اما اهل فن و آلمانی‌بلدان باید نظر قاطع دهند. 
      

        موتیفی، مضمونی تکراری، در ادبیات و هنر جهان هست که مردان اهل هنر عاشق زنان دیوانه می‌شوند و پابه‌پای آن‌ها دیوانگی می‌کنند و به تباهی او تباه می‌شوند، همچون سرنوشت بسیاری از ما. معروف‌ترین مثالش شاید صبحانه در تیفانی کاپوتی باشد و  دختری از پروی یوسا و حتی تا حدی آناکارنینا هم الان به یادم می‌آید. معشوق شعر فارسی هم خیلی وقت‌ها از این تصویر دور نیست. 

 این هم از همان دسته و از معاصرترین‌ها و بانمک‌ترین‌هاش. 

ادبیات اروپا و به‌ویژه فرانسه انگار هنوز زنده است. 


      

        شاهکار است. خودمان را محروم کرده‌ایم از خواندن این کلاسیک‌ها. 
کتاب چهار بخش دارد. بخش اول ضعیف‌ترین قصه‌اش است که حضور گالیور در میان لی‌لی‌پوت‌ها را روایت می‌کند، همان ماجرایی که گالیور را با آن برای ما به ابتذال کشیده‌اند. سه بخش بعدی، قصه‌ی حضور گالیور در میان انسان‌های غول‌پیکر، جامعه‌ی دانشمندان انتزاع‌زده و سپس جامعه‌ی آرمانی هویهنهنم‌ها یا همان اسب‌هاست. کتاب بخش به بخش جذاب‌تر می‌شود و در جامعه‌ی اسب‌ها به اوج می‌رسد.

سفرهای گالیور هرچند تأثیری جدی بر ژانر فانتزی و علمی‌تخیلی داشته و اولین رمان پادآرمانشهری هم دانسته‌اندش، صراحتا هجویه‌ای است بر سفرنامه‌های دروغ‌آلود عصر اکتشافات. اصلا می‌توان گفت همین «هجو» هنر بی‌نظیر سوییفت است (دریغ‌آمیز است که سوییفت را در جایگاه یکی از طنزنویس‌های برتر جهان حداقل به ما ایرانی‌ها معرفی نکرده‌اند). 
کتاب داستانی کاملا فلسفی است با نشانه‌های آشکار انتقاد فلسفی و سیاسی و اجتماعی. رذالت و حقارت نوع بشر را نشان می‌دهد و بر طبل عقل محض می‌کوبد، عقلی که آن را (بیش از همه در بخش سوم) از مباحثات بیهوده و انتزاعی نیز پرهیز می‌دهد. 
در واقع، در سه بخش اول بر سه جنبه‌ی متفاوت از ویرانی بشر تأکید می‌کند و ویرانشهرهایش را به تصویر می‌کشد و در بخش آخر جامعه‌ی آرمانی‌اش را نشان می‌دهد، جامعه‌ی اسب‌های فرهیخته که نوع بشر را حقیرترین و پلیدترین جانوران می‌دانند و آن‌ها را به گاری می‌بندند، جامعه‌ای که برای دروغ و بدی و خیانت هیچ واژه‌ای ندارند.
بخش سوم کتاب، جامعه‌ی احمقانه‌ی دانشمندان، به جهان امروز ما بیش از همه‌ی بخش‌ها طعنه می‌زند. 

از سوییفت خیلی کم ترجمه شده تاکنون. اما قصد دارم به سراغ همه‌ی آثارش بروم. شد یکی از محبوب‌ترین نویسنده‌هایم. 

(آن نیم‌ستاره را هم به خاطر همان بخش اول کم کردم.)
      

        به نظرم از بهترین رمان‌های بعد از انقلاب ایران است. رمانی سرراست، روان، پرقصه و دل‌نشین. قصه‌ای واقعی از زندگی نسل مرفه تهرانی متولد دهۀ بیست و سی. 
بیشتر از این‌ها باید معروف می‌شد. 
      

        اغلب ایرانیانی که در حوزه‌ی جامعه‌شناسی ادبیات می‌نویسند، مغلوب و مقهور نظریه‌اند و مقلد و مترجم حرف‌های فرنگی‌ها درباره‌ی ادبیات آن‌ها که به هزار وصله‌ی ناجور همان‌ها را به ادبیات فارسی می‌چسبانند. از همین جهت است که فکر می‌کنم دلال رحمانی کاری کرده است کارستان.
مشخص است که بخش وسیعی از ادبیات داستانی معاصر را با دقت خوانده و به تحلیلی مستقل و عمیق و دقیق از تاریخ داستان معاصر فارسی رسیده است. 
شاید تنها دو نقص داشته باشد که در برابر کیفیت کار ناچیز است: 
یکی اینکه به آثار خارج از جریان اصلی ادبیات و جریان‌های موازی کم‌توجهی کرده (هرچند خود به این نکته اشاره کرده) و دیگر اینکه لحن و زبانش متأسفانه، طبق معمولِ اهالیِ علوم اجتماعی، از جنس همان آکادمیسین‌های ترجمه‌زده است.
امیدوارم کتاب به‌خوبی خوانده و دیده شود.
      

        برای امتحان با خود حضرتش خواندم. نگارشش کلافه کننده است بس که اطناب دارد. صد صفحه اول بدکی نیست، هرچند فهم مولف از پساساختارگرایی به شدت مشکوک است، اما همین هم میتواند برای کسی که میخواهد فهم دانشمندان ادبیات ایران را از این مقولات محک بزند، نمونه جالبی باشد. 
تفسیر مورنامداریان از تغییر مخاطب و حتی متکلم در مثنوی و غرلیات مولوی به نظرم جالب و کارامد است.
      

        دقیق نوشته شده و جالب. همانطور که آدم از یک کتاب تاریخی تحلیلی امروزی میخواهد. اما بیش از حد یکسویه است. هنرمندانه بی انصاف است. و این بر حرفه ای بودن آجودانی میفزاید، اما حق جای دیگر نشیند!
      

        در دورۀ تالیف و بعد هم ویرایشش، کتاب عالیی بوده. اما حالا دیگه نه. البته همچنان کتاب خوبیه برای یک آشنایی ابتدایی. اما برای استناد و ارجاع و شناخت دقیق و علمی، خیلی شامل مشهورات غلط یا غیردقیقه. 
خدا بیامرزه سیدحسینی رو. اگه این کارو نکرده بود، همین قدرم نمیفهمیدیم.