یادداشت علیرضا فتاح

        اغلب ایرانیانی که در حوزه‌ی جامعه‌شناسی ادبیات می‌نویسند، مغلوب و مقهور نظریه‌اند و مقلد و مترجم حرف‌های فرنگی‌ها درباره‌ی ادبیات آن‌ها که به هزار وصله‌ی ناجور همان‌ها را به ادبیات فارسی می‌چسبانند. از همین جهت است که فکر می‌کنم دلال رحمانی کاری کرده است کارستان.
مشخص است که بخش وسیعی از ادبیات داستانی معاصر را با دقت خوانده و به تحلیلی مستقل و عمیق و دقیق از تاریخ داستان معاصر فارسی رسیده است. 
شاید تنها دو نقص داشته باشد که در برابر کیفیت کار ناچیز است: 
یکی اینکه به آثار خارج از جریان اصلی ادبیات و جریان‌های موازی کم‌توجهی کرده (هرچند خود به این نکته اشاره کرده) و دیگر اینکه لحن و زبانش متأسفانه، طبق معمولِ اهالیِ علوم اجتماعی، از جنس همان آکادمیسین‌های ترجمه‌زده است.
امیدوارم کتاب به‌خوبی خوانده و دیده شود.