یکی از مهم‌ترین اشکالاتی که منتقدان ادبی همواره از ادبیات و داستان‌نویسی ایران می‌گیرند، این است که داستان‌های ما در سطح و ابعاد جهانی هیچ حرفی برای گفتن ندارند که اگر داشتند، ناشران خارجی دنبال کتاب‌های ما می‌آمدند و به زبان‌های مختلف ترجمه‌شان می‌کردند.اما بد نیست که بدانید در سال 1985، داستانِ «بزرگ بانوی روحِ من»از «گلی ترقی» برنده‌ی جایزه‌ی بهترین داستان سال فرانسه شد. نام گلی ترقی آنقدر در ادبیات داستانی ایران پر رنگ است که آدم خیال می‌کند لااقل15-10کتاب از او چاپ شده است. اما به کارنامه‌اش که نگاه می‌کنی، مجموعه داستان کوتاه و رمان و فیلمنامه‌اش به انگشت‌های دو دست هم نمی‌رسد. راز این خوشنامی در تعداد آثار او نیست، بلکه در قلم توانا و دلنشین اوست. در تایید قوت این قلم باید اضافه کنیم که فیلمنامه‌ی «درخت گلابی»ساخته‌ی داریوش مهرجویی، نوشته‌ی گلی ترقی است. «اتفاق»داستان زندگی دوقلوهایی است که عاشق هم هستند؛ دوقلوهایی که اگر جدایشان کنی، از غصه می‌میرند.
به قلم هاله عابدین، شماره‌ی 494همشری جوان، 25بهمن93
        

          ۱. اتفاق روایت زندگی شادی و نادر، خواهر و برادر دوقلویی هست که بر خلاف وابستگی زیادشون به هم، در اواخر نوجوانی مجبور به جدایی از هم می‌شوند. شادی و نادر در دو سر دنیا یک زندگی موازی را تجربه می‌کنند و چشم انتظار دیدار دوباره هستند. 

۲. داستان روایت‌گر اتفاق‌هایی هست که ناگهانی، بدون برنامه و خواست انسان سر راهش قرار می‌گیرند و مسیر زندگی او را به کلی تغییر می‌دهند. اتفاق پر از این حادثه‌هاست، از عاشق شدن جلوی بستنی‌فروشی تا انقلاب و جنگ .

۳. داستان نثر روان و گیرایی، کلمات انگار روی هم می‌لغزند و جلو می‌روند. گلی ترقی قصه‌گوی خوبی هست، ساده و روان و بی‌حاشیه و پیچیدگی داستانش را تعریف می‌کند  با وجود اینکه در خواب زمستانی نشان داد که به راحتی از پس نثرهای پیچیده و تکنیک‌های جدید هم بر می‌آید.
راوی گاهی طنز شیرین و دلچسبی هم دارد. روایت عروسی شادی که پر از درد و غصه هست با همین طنازی راوی به یکی از شیرین‌ترین صحنه‌های کتاب تبدیل شده است.  

۴. یک ستاره و نیم کمتر دادم چون یک جاهایی دوست داشتم جزئیات بیشتری ببینم ولی خب راوی خیلی عجله داشت.
        

          کتاب روان و جذابی بود. اتفاق های جذابی که می افتاد و سرنوشت ها رو تغییر می داد. فقط یک چیزی که برام اذیت کننده بود انگار داستان روی دور تند بود. همه چیز خیلی تند تند پیش می رفت. در کل پیشنهادش میکنم
        

          به نظرم از بهترین رمان‌های بعد از انقلاب ایران است. رمانی سرراست، روان، پرقصه و دل‌نشین. قصه‌ای واقعی از زندگی نسل مرفه تهرانی متولد دهۀ بیست و سی. 
بیشتر از این‌ها باید معروف می‌شد.