چیزی در مردمک‌های سیاهش تغییر کرده بود، شاید هم از بین رفته بود. غیابش را به‌خوبی احساس کردم. دیگر خبری نبود از آن بی‌تفاوتی و غمی که سال‌ها در چشم‌خانه‌اش اقامت داشت. شاید هم غم می‌تواند خانه‌اش را عوض کند، از چشم‌ها برود توی قلب... زیر پوست... و شاید هم بلاخره چیزی آن اندوه چغر گردن کلفت را زمین زده بود. 
"خونِ پرنده"، ماجرای دختر جوانی را روایت می‌کند که عزیزانش را از دست داده و در جستجوی راهی برای رهایی از این غم است. اما این راه قواعد خاص خودش را دارد و تنها دایی او و دوست پرنده‌نگرش بر آن قواعد واقف‌اند.... داستانی به سبک رئالیسم جادویی با توصیفات جذاب و ایده‌ای متفاوت که به لیست داستان‌های ایرانی موردِ پسندِ من اضافه شد.
        

          کتاب به روحم چسبید. کتاب خیلی خوبی بود و لذت زیادی بردم.
        

          «خون پرنده» حقیقتا به جانم نشست!
کتاب در رابطه با یک مشت آدم عادی است، مثل همه‌ی ما؛ اما این آدم‌های عادی را روزی اندوه زمین‌شان زده و «مثل زالویی تمام خون‌شان را مکیده» است. آدم‌های قصه، هر یک به نحوی در تلاش برای دوام آوردن هستند!
        

          وقتی آدمی از حادثه ای جان به در می برد و باقی نه ،
از نظر ما او می شود خوش شانس ، می شود همانی که 
عمرش به دنیا بوده. تازه میفهمیم  که 
آن آدم فقط زنده مانده اما جانی به در نبرده...
        

          کتابی با ایده‌ای جذاب و روایتی قابل تحسین که متاسفانه همبستگی مناسبی ندارد و گویی نه یک که با چند داستان کوتاه طرفیم که حول "از دست دادن" می‌گردند. 
        

          کتاب یک غم به شدت به شدت و به شدت بزرگی داشت
که به راحتی نمیشه ازش گذشت .
ابین که یک ایرانی تونسته اینقدر غم از دست دادن رو کم اوردن و نابودی ناشی از از دست دادن رو اینقدر حرفه ای به تصویر بکشه برام جذاب بود .
از این جهت یک شتاره کمتر دادم چون یک پیچیدگی سطحی داشت که فکر میکنم اگر این پیچیدگی سطحی نبود بهتر میشد .
‌
داستان از این قراره  که :
هستی ـ با از دست دادن مادر و خواهرش و زندگی پیش دایی پرنده بازش تبدیل به یک ادم دیگری میشه . اون از شدت درد و غم از دست دادن پدر در کودکی و خواهر و مادرش که تنها تکیه گاه های اون بودند نمیتونه بر این غم چیره بشه و همش دنبال یک چیزی برای خالی کردن روح خودش از این غم و انزواست ، تا این که یک روزی دایی با پرنده ای به خونه میاد که آغاز همه چیزِ
‌
داستان چند محوری هستش شروع پیوسته هست اما  از ۳ داستان کوتاهی اواسط کتاب ادامه پیدا میکنه و میشه این کتاب به شدت غم انگیز .
‌
من از قلم عالی نویسنده در عجبم که چجوری اینقدر حرفه ای تونسته با نوشتن غم حاصل از دست دادن عزیز رو نشون بده ...
‌
بخونیم یا نه ؟ تحمل غمش رو داری .. صد در صد✅
        

           ۳.۷۵ شایدم حتی ۴
قلم نویسنده پخته بود. خیلی روون‌ پیش می‌برد و بعضی‌ جاها توصیفاتش منحصربه‌فرد و تصویری بود. 
«دوید سمت دریاچه که دستی‌ هلش داد عقب. چشم‌هایش زل زد به دریاچه و نگاهش دوید و شیرجه زد توی آب. مردمک چشم‌هایش همینجور روی آب... شنا نمی‌کرد. می‌دوید. راه می‌رفت»