چیزی در مردمک‌های سیاهش تغییر کرده بود، شاید هم از بین رفته بود. غیابش را به‌خوبی احساس کردم. دیگر خبری نبود از آن بی‌تفاوتی و غمی که سال‌ها در چشم‌خانه‌اش اقامت داشت. شاید هم غم می‌تواند خانه‌اش را عوض کند، از چشم‌ها برود توی قلب... زیر پوست... و شاید هم بلاخره چیزی آن اندوه چغر گردن کلفت را زمین زده بود. 
"خونِ پرنده"، ماجرای دختر جوانی را روایت می‌کند که عزیزانش را از دست داده و در جستجوی راهی برای رهایی از این غم است. اما این راه قواعد خاص خودش را دارد و تنها دایی او و دوست پرنده‌نگرش بر آن قواعد واقف‌اند.... داستانی به سبک رئالیسم جادویی با توصیفات جذاب و ایده‌ای متفاوت که به لیست داستان‌های ایرانی موردِ پسندِ من اضافه شد.
        

          کتاب به روحم چسبید. کتاب خیلی خوبی بود و لذت زیادی بردم.
        

          «خون پرنده» حقیقتا به جانم نشست!
کتاب در رابطه با یک مشت آدم عادی است، مثل همه‌ی ما؛ اما این آدم‌های عادی را روزی اندوه زمین‌شان زده و «مثل زالویی تمام خون‌شان را مکیده» است. آدم‌های قصه، هر یک به نحوی در تلاش برای دوام آوردن هستند!
        

          وقتی آدمی از حادثه ای جان به در می برد و باقی نه ،
از نظر ما او می شود خوش شانس ، می شود همانی که 
عمرش به دنیا بوده. تازه میفهمیم  که 
آن آدم فقط زنده مانده اما جانی به در نبرده...
        

          کتابی با ایده‌ای جذاب و روایتی قابل تحسین که متاسفانه همبستگی مناسبی ندارد و گویی نه یک که با چند داستان کوتاه طرفیم که حول "از دست دادن" می‌گردند.