«خون پرنده» حقیقتا به جانم نشست!
کتاب در رابطه با یک مشت آدم عادی است، مثل همه‌ی ما؛ اما این آدم‌های عادی را روزی اندوه زمین‌شان زده و «مثل زالویی تمام خون‌شان را مکیده» است. آدم‌های قصه، هر یک به نحوی در تلاش برای دوام آوردن هستند!
        

          چیزی در مردمک‌های سیاهش تغییر کرده بود، شاید هم از بین رفته بود. غیابش را به‌خوبی احساس کردم. دیگر خبری نبود از آن بی‌تفاوتی و غمی که سال‌ها در چشم‌خانه‌اش اقامت داشت. شاید هم غم می‌تواند خانه‌اش را عوض کند، از چشم‌ها برود توی قلب... زیر پوست... و شاید هم بلاخره چیزی آن اندوه چغر گردن کلفت را زمین زده بود. 
"خونِ پرنده"، ماجرای دختر جوانی را روایت می‌کند که عزیزانش را از دست داده و در جستجوی راهی برای رهایی از این غم است. اما این راه قواعد خاص خودش را دارد و تنها دایی او و دوست پرنده‌نگرش بر آن قواعد واقف‌اند.... داستانی به سبک رئالیسم جادویی با توصیفات جذاب و ایده‌ای متفاوت که به لیست داستان‌های ایرانی موردِ پسندِ من اضافه شد.
        

          کتابی با ایده‌ای جذاب و روایتی قابل تحسین که متاسفانه همبستگی مناسبی ندارد و گویی نه یک که با چند داستان کوتاه طرفیم که حول "از دست دادن" می‌گردند. 
        

          وقتی آدمی از حادثه ای جان به در می برد و باقی نه ،
از نظر ما او می شود خوش شانس ، می شود همانی که 
عمرش به دنیا بوده. تازه میفهمیم  که 
آن آدم فقط زنده مانده اما جانی به در نبرده...