امیر نیز به استعاره از مادر رویا سخن گفته بود: نگینی سیاه در دل ظلماتی که هیچ زنده‌ای در آن نزیسته بود مگر آن که از نخست کور بوده باشد؛ پس عالم را بی‌اعتنا به احوال خویش یافت و سالیان دراز به احوال آن بی‌اعتنا ماند.

این واقعیت را از نگاه مردی دریافت و ناسزای زنی که می‌گذشت.

آیا کافی نیست قصه و افسانه؟ نخیر، کافی نیست؛ ما به قصه نیازمندیم تا جان به در بریم.

نمی‌میرد آدمی اما چندان از زندگی باقی نمی‌ماند هرگاه یاد و خاطره بر جای نباشد.