کتاب سوز سفید نوشته علی چنگیزی، با سبکی بین رئالیسم و سوررئالیسم یا شاید بتوان گفت رئالیسم جادویی، به مضامینی چون انزوای انسانی، سردی و پوچی پرداخته است. در این رمان کوچک، نویسنده فضای سرد و بی‌روحی را خلق کرده که در آن، مفهوم سرما به‌عنوان نمادی از پوچی، بی‌معنایی و دوری انسان از حس‌های گرم و پرشور زندگی به‌کار می‌رود. به نوعی، سرما در این داستان بیشتر از آن که یک وضعیت جوی باشد، بازتابی از احساسات و درونیات شخصیت اصلی است؛ شخصیتی که به‌گونه‌ای گرفتار یأس و سردی روحی شده و نمی‌تواند به زندگی و روابطش معنای دلخواهی بدهد.

این داستان حال و هوای رئالیسم جادویی دارد، چون با اینکه وقایع و رویدادها به‌شکلی واقعی رخ می‌دهند، اما ترکیبی از عناصر فراواقعی هم دیده می‌شود که درک و تفسیر آن را پیچیده‌تر و چندوجهی‌تر می‌کند. درواقع، این اثر علی چنگیزی با بهره‌گیری از فضاسازی خاص، به نوعی با انسان مدرن و درگیر با بی‌معنایی و ازخودبیگانگی ارتباط برقرار می‌کند و شاید بتوان آن را یک تمثیل از وضعیت ذهنی شخصیت اصلی دانست که در سرمایی به‌ظاهر بی‌پایان گیر افتاده است.
        

          پیشتر مجموعه هزار دستان سری کتاب‌های برج بابل نشر چشمه را با "درخت خون" و "رویا" می‌شناختم که درون‌مایه‌ی ادب فارسی از آن‌ها می‌تراوید. اما سوز سفید، عامیانه نوشته شده است، ماجرا در دل یک روستا رخ می‌دهد و سایه قصه‌های شب‌های زمستان را بر خود دارد.