"ملت عشق" از اون کتابهاست که بسیار خوانده شده و بسیار هم درباره‌اش نوشته شده. خیلی هم نظرات مثبت و منفی راجع بهش هست. اما برخلاف اون نظرات "ملت عشق" نه شاهکار و نه اونقدر سطحِ پایینِ که بشه بهش برچسبِ کتابِ زرد زد. درواقع ملت عشق فقط یک کتابِ معمولی با روایت جالب و پر از _نمیدونم اسموشونو چی بزارم_اشتباهاتِ  فاحش. پر از تناقضات. و کلی به خاطر همین اشتباهات گیج شدم برای انتخاب موضعم. آخرش نتیجه این شد که : 
شمس رو اصلا نمیپذیرم، نه تنها به عنوان کسی که مولانا مریدش بشه بلکه حتی پایین تر؛ من شمس رو به عنوان یک عارف نمیتونم قبول کنم. ولی مولانا؛ مولوی شاعر خیلی خوبیه و _از نظر من انسان خوبی_ ولی بازهم نه در حدِ کسی که یک جماعتی هرروز به خاطر مواعظش سر و دست بشکونن. 
و بخش اللا، زنِ خانه‌داری که بین روزمرگی‌ها گم شده و شوهرِ پولدارش آشکارا بهش خیانت میکنه. راستش اصلاا به دلم ننشست، یعنی جذابیتِ این بخش به مرور کم‌تر میشد تا جایی که  دو خط در‌میون جا مینداختم داستانو.

      

        "نمیتونم دوستش داشته باشم" : این اولین چیزی بود که درباره‌ی دخترِ شینا نوشتم. و الان‌، چند ساعتی از گریه‌ی بی‌اختیارم میگذره. -هواپیماها بالای سرِ پادگان پرواز میکنن-. 
و چند ساعتیه که فکر میکنم؛ تو کی هستی مگه ثمین؟ اوجِ رنجی که تحمل کردی چی بوده؟ چی میفهمی؟ واقعیتش باید اعتراف کنم که از خودم بدم اومد. ‌من ذره‌ای صلاحیت صحبت درباره‌ی این قهرمان هارو ندارم. و اگر قرار باشه نطقی کنم جز به خوبی نیست و نباید باشه.
      

        میتونم تا آخرِ عمر گریه کنم واسه این بچه‌ها؛ این قصه، این مهاجرت های اجباری....
      

         فضای رمان ایرانی های معاصر خیلی دوست داشتنی ان. انگار که هزار بار شخصیت‌هارو بین مردمِ کلافه‌ی حول و حوش آرامگاه دیده باشم.‌ 
تا صفحه‌ی آخر منتظر یه اتفاقِ عجیب بودم. ولی الان میفهمم که چقدر این بدونِ پیچیدگی ها قشنگن. چقدر خوبه که حتما لازم نیست یه خمپاره وسط کتاب بترکه که جذاب باشه. 
      

        راستش کل منسجم هیچوقت صدر لیست کتابهای من واسه خرید رو به خودش ندیده بود؛ ولی انگار جمله‌ی :[ هر دختری باید بخونتش.] رتبه بندی‌های لیستمو ساعت نه شب به دست ماشین زباله سپرد.
مقیمی خیلی خوب بلده دلتو به دست بیاره؛ نوع نگارشش واقعا جالب بود. _نامه‌ها و مکث‌های وسط کتاب معشوقه هامن_
مختصر و مفید از همه چی می‌گفت و می‌گذشت.

به اختصار: حتما بخونید
      

        شنیده‌ام به پلک برهم زدنی دنیا نابود می‌شود
انگار آمده باشی
پلک زده باشم ؛ رفته باشی.
_ _ _

زیبایی؛ زیبایی خالص🎀😭  بند بندِ وجودم عشق شد با این سطرها.  و چقدر قشنگ که شاعر آخر کتاب گفته بود بعضی شعرهاش شبیه به شعر های شاعر های دیگه است.
      

        با تک تک سلول هام از کتاب متنفرم. فقط ۳۰ صفحه تونستم تحمل کنم این افتضاحو.
بگذریم از نشر (نسل نو اندیش) که صفحه ۳۶ و ۴۰ و گذاشته بود کنار هم.☺️🎀
      

        اولش با خودم گفتم: وااو؛ حتما امیرخانی جادوگره که انقدر از کتابش تعریف میکنن. 
اما ای دلِ غافل؛ ارمیا فقط توصیفاتِ قشنگی داشت. توصیفاتِ خیلی ناز‌نازی واسه موضوعی که از هرطرف بهش نگاه کنی اینجوری  میشی که : خب که چی؟ تا اونجایی که توی جبهه میگذشت خوب بود. ولی کلیت داستان هیچ چیزِ قابلِ توجهی نداشت. 
یک روایت خیلی سریعِ یک ساله که زندگی یک رزمنده‌ایه که رفیقش شهید شده.     خب؟ پایانی که با رحلت و تدفین امام بود رو که اصلااا دوست نداشتم. میتونست بخشی از داستان باشه ولی نه پایان. حداقلِ انتظارم این بود که بفهمم مصطفایی که ما میشناختیم مصطفای گمشده‌ی نورعلیه؟ 
ارمیا واقعا یک دهم اون چیزی که دربارش شنیدم خوب بود.
      

        یک سوژه‌ی بی‌نظیر وقتی زیرِ دستِ ابراهیمی باشه قطعا شاهکار بیرون میاد.

      

        انتظارم خیلی بیشتر بود!
      

        [سمفونی مردگان مرثیه ایست برای زندگی تباه شده‌ی  تمام آیدین ها]

این جمله ای بود که فکر میکردم بعد از پایان کتاب درباره‌اش میگویم؛ اما نه!    من تمام چیز هایی که اشکم را دربیاورند دوست دارم؛ مثلا حامد عسکری را؛ و آثار ابراهیمی را که از ذوقِ زیباییشان اشک میریزم؛ و حرف های پدرم را.  فکر میکردم قرار است اشک هایم با سمفونی مردگان خشک شود؛ اما معروفی،  فقط حالم را بد کرد.  این چند شب را به یاد یوسف که می‌افتم؛ تهوع رهایم نمیکند. ذره ای از عشق سورملینا و آیدین را باور نکردم. و اصلا بد بودنِ اورهان را قبول ندارم.
به نظرم عباس معروفی در فضا سازیِ این جهنم خیلی خوب عمل کرده؛ اما رویداد ها به خوبی شرح داده نشدند.
_ سمفونی مردگان چیزی شبیه به فضای سریال ها و فیلم های هومن سیدیست؛ با این تفاوت که با آنها استرس میکشی و این یکی را منتظری خواندنش تمام شود...درود بر سیدی ☺️🤝🏻
      

        چقدر کتابای بچگیم ناز گلین:))))
      

        اگر ۶۰_۷۰ صفحه کمتر می‌بود؛ تبدیل به یک شاهکار کامل میشد.....
      

        خیلی کمتر از <بار دیگر شهری که دوست می داشتم> به دلم نشست. اون گل منگلی بودن؛ عشق؛ اون زیبایی دیگه اینجا نبود.فضا خیلی غریب بود. نامه‌های اون بچه‌ها؛ زندگیِ محسن؛ آقای نادم...وای از آقای نادم و حرف هاش و فرجامش که چقدر عجیب خوب بود!! 
      

        کتاب های کودکی‌تان را هر از  گاهی نگاه کنید؛ بغل بگیرید؛ ببوسید و خلاصه یک جوری بهشان محبت کنید که عقده‌ی این همه سال نبودنتان را یکجا دود کند و به هوا هدیه بدهد. درست مثل منی که امروز (مشکلات من) را لابه لای کتابهای بچگی هایم پیدا کردم و خواندم و دلم برای آن دستخط افتضاخ خودم ضعف رفت. 

و البته حواستان باشد که تنها باشید. چون احتمال اینکه دلتان برای خودِ کودکتان، مثل لوله‌ی یک قیف، تنگ و تنگ تر شود بسیار بسیار بالاست. و شاید دلتان خواست برای دستهای کوچکی که قبلا این صفحات را ورق میزدند و حالا دیگر شدند این انگشت های بلند و دستهای بزرگ، گریه کنید.
مثل من که دلم برای [ثمین]ی که با آنهایی که میگفتند بالای چشمت ابرو است برخورد جدی میکرد تنگ شده. و برای آن خودکار آبی که همیشه با سلام و صلوات مینوشت.و برای [ثمین]ی که از مدرسه میترسید. و برای [ثمین]ی که هنوز هم از تاریکی میترسد. و افزون بر اینها برای آن قلب کج و کولِ پایین همه‌ی نوشته هایم. و برای همه‌شان بغض کردم. 
و حالا دلم یک برخورد جدی، یک تاریکی وسط مدرسه، و یک ثمین هفت ساله میخواهد.