وحشت را در صورتی می‌توان تحمل کرد که آن را نادیده بگیریم؛ اما اگر درباره آن فکر کنیم کشنده است

آدم‌ها معمولا چنان برای ما بی‌اهمیت‌اند که وقتی بدین گونه رنج و شادی‌مان را به یکی از آن‌‌ها وابسته می‌کنیم می‌پنداریم که او از کائنات دیگری است، در هاله‌ای از شعر می‌زید، زندگی ما را به گستره‌ای آکنده از هیجان بدل می‌کند که در آن و بیش و کم به ما نزدیک می‌شود.

چه کسی ساز او را شکسته است؟ دستی خشن دسته‌ی ساز را می‌گیرد و آن را بر سنگی می‌کوبد و بعد پرتش می‌کند توی دریا. دختر جوانی در قایق نشسته است. موهایش در پس چراقد منگوله‌داری پنهانند. چشمانش به سازی است که بر فراز امواج بالا و پایین می‌شود، بالا و پایین. آیا می‌شود دستش را دراز کند و ساز را به درون قایق بکشد؟ بدنه‌ی ساز شکسته. عیبی ندارد. فقط باشد، حتی شده شکسته. تمام نغمه‌های کارت در آن ساز نهفته است.

او دلشوره زمانی را که حس می‌کنی آنی که دوست می‌داری دور از تو جایی خوش است و دستت به او نمی‌رسد از عشق آموخته بود، عشقی که به نوعی همزاد دلشوره است، که آن را یکسره از آن خود و فقط برای خود می‌خواهد.

ما مهم‌ترین مهره‌ی بازی هستیم، اما هم‌چنان نمی‌دانیم کدام بازی.