دیکتاتوری ترسناک است، کودکان را در کودکی پیر و رنج‌دیده می‌کند؛ حتی معنای مشخصی هم ندارد: نوعِ بدِ یک حکومتِ خودخواهانه. به مدخل ویکی‌پدیا که مراجعه کنیم به این جملات برمی‌خوریم:
"شکلی خودکامه از دولت و نوعی حاکمیت قدرت‌مداری است که قوانین از سوی یک شخص تعریف می‌گردد."
خیلی‌ها دیکتاتوری را اینطور تعریف می‌کنند اما حتی این هم معنای دقیقی برای دیکتاتوری نیست.

دنیای بچه‌ها، رنگی و فانتزی و خیال‌گون است، همه‌چیز را در نسبت خواب‌ها و بازی‌های‌شان تفسیر می‌کنند. اگر در زمانه دیکتاتوری هم باشند آن‌را با بازی‌های کامپیوتری‌شان مقایسه می‌کنند.

"مهاجمانِ فضا" بیش از اینکه داستان کوتاهی را درباره خواب‌دیدنِ چند نوجوان روایت کند، زندگی چند بچه‌مدرسه‌ای بین سال‌های ۱۹۸۲تا۱۹۹۴ را به تصویر می‌کشد، روایتی سیال بین خواب، عملیات چریکی، بازیِ کامپیوتریِ Space invaders، نامه‌های عاشقانه‌ای که قالبی دوستانه دارند و رعب و وحشتِ زندگی در زمانه دیکتاتوری.
        

          مهاجمان فضا کتابی کوتاه از ادبیات شیلی که داخل اسپانیا منتشر شده ، اول من به خاطر جلد و اسم اون رو گرفتم بعد که پشتش رو خواندم 
ترغیب شدم برای خرید 
داستان بین چند نوجوان و چند سال پیاپی داره روایت میشه 
در این داستان غم سوگواری عشق نوجوانانه به راحتی شاید به چشم قابل دیدن و خواندن نباشه اما در استعارات و کلمات نویسنده اگر که قبلا ادبیات ضد جنگ مطالعه داشته باشی میتونی در یابی 
دلیل اکثریت این مجموعه برج بابل نشر چشمه همینه که همیشه اثاری انتخاب میشه برای دو گروه کسانی که یکبار مطالعه می کنند و کسانی که حین مطالعه یکبار گریه می کنند