یادداشت محمد سعید میرابیان

        دیکتاتوری ترسناک است، کودکان را در کودکی پیر و رنج‌دیده می‌کند؛ حتی معنای مشخصی هم ندارد: نوعِ بدِ یک حکومتِ خودخواهانه. به مدخل ویکی‌پدیا که مراجعه کنیم به این جملات برمی‌خوریم:
"شکلی خودکامه از دولت و نوعی حاکمیت قدرت‌مداری است که قوانین از سوی یک شخص تعریف می‌گردد."
خیلی‌ها دیکتاتوری را اینطور تعریف می‌کنند اما حتی این هم معنای دقیقی برای دیکتاتوری نیست.

دنیای بچه‌ها، رنگی و فانتزی و خیال‌گون است، همه‌چیز را در نسبت خواب‌ها و بازی‌های‌شان تفسیر می‌کنند. اگر در زمانه دیکتاتوری هم باشند آن‌را با بازی‌های کامپیوتری‌شان مقایسه می‌کنند.

"مهاجمانِ فضا" بیش از اینکه داستان کوتاهی را درباره خواب‌دیدنِ چند نوجوان روایت کند، زندگی چند بچه‌مدرسه‌ای بین سال‌های ۱۹۸۲تا۱۹۹۴ را به تصویر می‌کشد، روایتی سیال بین خواب، عملیات چریکی، بازیِ کامپیوتریِ Space invaders، نامه‌های عاشقانه‌ای که قالبی دوستانه دارند و رعب و وحشتِ زندگی در زمانه دیکتاتوری.