بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته؛ طرف خانه سوان اثر مارسل پروست

آدم‌ها معمولا چنان برای ما بی‌اهمیت‌اند که وقتی بدین گونه رنج و شادی‌مان را به یکی از آن‌‌ها وابسته می‌کنیم می‌پنداریم که او از کائنات دیگری است، در هاله‌ای از شعر می‌زید، زندگی ما را به گستره‌ای آکنده از هیجان بدل می‌کند که در آن و بیش و کم به ما نزدیک می‌شود.