از بین دوازده داستان کوتاه کتاب جز سه چهار تا مابقی برغم داشتن نکاتی اخلاقی چندان جذابیتی نداشتند.
        

          هوالحق

مجموعه داستان خوبی بود با سه چهار داستان درخشان ولی چه کنم که این روسهای دوست داشتنی توقع من رو در همه سطوح بالا بردند. داستانهای بهترین داستان کوتاه نویس فرانسه در قرن نوزدهم در برابر داستانهای  چخوف بزرگ برای من چندان لطفی نداره. شما رو نمیدونم
        

          داستان "بهار" و "رز" رو به طور ویژه دوست داشتم‌.
        

          این داستا‌ن‌های کوتاه از بین ۳۰۰ اثر از موپاسان انتخاب شده‌اند. انتخابی که اگر سال انتشار هر داستان قید می‌شد به درک بیشتر خواننده کمک شایانی می‌کرد. چرا؟ چون موپاسان  مدتی  در یک انجمن ادبی به نام"شب‌های مدان" عضو بود که تحت سایه‌ی امیل زولا داستان‌های ناتورالیستی می‌نوشتند اما  در ۵ ژوئیه ۱۸۸۰ طی نامه‌ای به فلوبر اعتراف کرده که خودش رو ناتورالیست نمیدونه و صرفا این کار رو به خاطر شهرت ناتورالیست‌هایی مثل زولا انجام داده. 
        

          همی گفتمت و گویمت بارها که من عاشق  دوموپاسانم، از وقتی پی یر و ژان رو خوندم و بعدش رفتم دل ما رو خوندم و بعد تپلی و حالا اولین برف و داستان های دیگر رو خوندم و همچنان دل ما کتاب محبوب من از دوموپاسان هست و خوشحالم که هنوز ازش کتاب های نخونده دارم ...

کتاب از دوازده تا داستان کوتاه تشکیل شده ، داستان کوتاه ها از سادگی و ایجاز خاص خودشون برخوردار هستند، سبک داستان ها واقع گرایانه و درست نقطه مقابل مارکز هست ، با مارکز مقایسه اش میکنم چون مارکز یکی از کسانی هست که داستان کوتاهش رو خیلی دوست دارم ، ومیتونم دوماسان رو در کنار گوگول ، مارکز  و کافکا قرار بدم که برای من بهترین های داستان کوتاه هستند.

مضمون مرگ توی اکثر داستان ها وجود داره و دوموپاسان به زندگی عادی روستایی مردم پرداخته ، تنها ایراد داستان ها به نظرم این بود که من تونستم پایان چندتا از داستان ها رو خیلی راحت متوجه بشم اما همین رو باید در بستر زمان بهش نگاه کرد، شاید اینها واقعا در زمانه خود موپاسان پلات توییست های عالی ای شناخته میشدند ، داستان کوتاه های مورد علاقه من بابای سیمون ، در مزرعه، اولین برف، رز و بهار بودند.راستی مقدمه کتاب یکی از عالی ترین مقدمه هایی بود که تا به حال خوندم. 
        

          اگر بخوام این کتاب یا داستان‌های کتاب رو در یک کلمه توصیف کنم میتونم بگم؛
کتاب خیلی آراسته بود.

داستان‌ها، شخصیت‌ها، اتفاقات، مشکلات و راه‌حل‌ها همه خیلی تمیز و آراسته بودند. همه‌چیز نظم عجیب و غریب خودش رو داشت، انگار نویسنده تمام تلاشش رو کرده بود که وقتی داره داستانش رو خلق میکنه حواسش باشه همه‌چیز با نظم پیش بره.
داستان‌ها خیلی شروع ساده‌ای دارند، شخصیت‌ها آدم‌های ساده‌ای هستند ولی مشکلاتی که باهاش دست و پنجه نرم میکنند جالبند و چیزی که برای خودم خیلی جالب بود این بود که هرشخصیت چطوری از پس حل این مسائل برمیاد با چجوری بهشون واکنش نشون میده.
برای مثال توی یکی از داستان‌ها که مادربزرگ فوت کرده، همه دنبال چیزهایی هستند که همیشه دنبالشون بودند، مثلا عروس خانواده دنبال اشیای قیمتی مادربزرگ هست، پسر مادربزرگ ناراحت و غمگینه چون مادرش رو که همین ۴روز پیش دکتر دیده بود و گفته بود که مادر حالش خوبه، بچه‌ها متعجب هستند ولی دست از بازیگوشی برنمیدارند و حتی مادربزرگ مرده رو تنها نمیذارند. همه‌چیز سرجای خودش هست، همه‌چیز خیلی خیلی آماده‌ست، همه‌چیز داره روند خودش رو پیش میره ولی نه، این روش تموم کردن داستان نیست، اتفاقی میوفته که شاید بشه گفت عجیب ولی در عین حال درست‌ترین اتفاق ممکن پیش‌میاد،  مادربزرگ زنده میشه  !!!