واقعا عالی بود.آخرین باری که اینطور جذب یک کتابی شده بودم که تو یک روز تمومش کنم یادم نیست.
        

          دوست دارم دوباره بخوانم.
غرق شدن در رسپی‌های مختلف غذاهای مختلف و هم‌راه شدن با پختن اون‌ها در قالب یک ماجرای سوپر تلخ!
حس می‌کنم برای خوندن این حجم از تلخی خیلی سنم کم بود وقتی می‌خوندمش. 
        

          تا نیمه‌های کتاب، داشتم لذت وافر می‌بردم. خیلی ناز و قشنگ بود. اما ناگهان...:(

چون روایح نیروی عجیبی در خود دارند که یاد ایام گذشته را زنده می‌کنند و با خود خاطره‌ها، صداها و حتی بوهای دیگری را به زمان حال می‌آورند. که هیچ دخلی به لحظه حاضر ندارند.

مادربزرگم نظریه بسیار جالبی داشت. می‌گفت هر یک از ما با یک قوطی کبریت در وجودمان متولد می‌شویم اما خودمان قادر نیستیم کبریت‌ها را روشن کنیم؛ همانطوری که دیدی برای این کار محتاج اکسیژن و شمع هستیم. در این مورد، به عنوان مثال اکسیژن از نفس کسی می‌آید که دوستش داریم؛ شمع می‌تواند هر نوع موسیقی، نوازش، کلام یا صدایی باشد که یکی از چوب کبریت‌ها را مشتعل می‌کند. برای لحظه‌ای از فشار احساسات گیج می‌شویم و گرمای مطبوعی وجودمان را در بر می‌گیرد که با مرور زمان فروکش می‌کند، تا انفجار تازه‌ای جایگزین آن شود.هر آدمی باید به این کشف و شهود برسد که چه عاملی آتش درونش را پیوسته شعله ور نگه می‌دارد… خلاصهٔ کلام، آن آتش غذای روح است. اگر کسی به موقع در نیابد که چه چیزی آتش درون را شعله ور می‌کند، قوطی کبریت وجودش نم بر می‌دارد و هیچ یک از چوب کبریت‌هایش هیچ وقت روشن نمی‌شود.
        

          اگر کلی بخوام بگم خوب بود اما کتابی نیست ک ب بقیه معرفی کنم
        

          عاللیی
        

          در نهایت ب دلیل پیدا نکردن کتاب؛ فیلمش رو دیدم. قصه راجع ب یک خانواده مکزیکی هستش و عادات و سنتهای نادرست ؛ نمیخوام راجع ب داستانش صحبت کنم ولی همیشه این زن ها هستن که به هم صدمه میزنن متاسفانه...
پدرو بیشتر بیخاصیت بود تا عاشق 😒
        

          تیتا رو درک می‌کردم. با توقع «چون تو دختری باید این کارها رو بکنی و اون کارها رو نکنی» زندگی کردن رو درک می‌کردم. 
سرکشی رو درک می‌کردم. اطاعت رو درک می‌کردم. فرار کردن رو درک می‌کردم. از دست دادن رو درک می‌کردم...
برای همین این کتاب رو خیلی خیلی خیلی خیلی دوست داشتم.

+ تنها چیزی که درک نکردم این بود که چرا توی چاپ نهم کتاب، باز هم این همه غلط تایپی و ویرایشی داشت؟!
        

          سفر دو هفته ای من به آمریکای لاتین کنار خانواده دلاگرازا به اتمام رسید و باید بگم که سفر عجیبی بود.
قبل از انتخاب کتاب با شنیدن حرف هایی مثل وجود المان های رئالیسم جادویی که البته تو فرهنگ اون منطقه میشه به وضوح دید که شاهکارشون هم گابوی عزیزه فکر میکردم قراره سراسر داستان پر از چیز های غیر طبیعی باشه در حالیکه اینطور نبود و چیزی که داستان رو جادویی میکرد و من رو غرق در اون فضا میکرد هنر نمایی خانم نویسنده بود و جز اندک استفاده هایی از این جادو که در جاهای درست هم استفاده میشد همه چیز در طبیعی ترین حالت ممکن بود.
شخص اول این داستان تیتاست.
تیتا دختر کوچک خانوادست که به خاطر آداب و رسوم اون جا و پایبند بودن مادر خانواده به اون ها دائم رنج میکشه.
پناه تیتا آشپزخونست. به اون جا میره و با آشپزی که عاشق اونه خودش رو تسکین میده
داستان خیلی دوست داشتنیه و فضاسازی اونقدر خوب شکل گرفته که شما میتونین به راحتی غرق در داستان بشین و با مشکلات تیتا رو در رو و با بوی غذاهاش غرق خیال.
کتاب خوبی بود و بنظرم تونست حرفش رو خوب بزنه با اینحال نقص هایی در اون حس کردم که نمیشد ازش به عنوان یه اثر قوی یاد کرد.
        

          از لحاظ تکنیکی رمان موفقی است: تلفیق درام و آشپزی، با چاشنی رئالیسم جادویی. اما داستانهایی را که تصویر نفرت انگیزی از «مادر» ترسیم می کنند دوست ندارم.  بنابراین جزو کتابهای مورد علاقه ام نیست. 
        

          گفتار اندر معرفی کتاب
مثل آب برای شکلات، یک رمان جادویی و دوست داشتنی به قلم خانم «لائورا اسکیبل» نویسنده‌ی ۷۰ساله‌ی مکزیکی‌ست که در ایران توسط خانم «مریم بیات» ترجمه و نهایتا در سال ۱۳۸۶ توسط «انتشارات روشنگران و مطالعات زنان» برای آخرین بار چاپ و منتشر گردیده است و پس از آن متاسفانه مجوز چاپ مجدد نگرفته است.
کتاب در نگاه اول از دوازده فصل تقریبا ۱۵ صفحه‌ای تشکیل شده و به نام‌ ماه‌های میلادی(از ژانویه تا دسامبر) نام‌گذاری شده است.
نکته:
شیوه‌ی آغاز هر فصل من را به یاد کتابِ «راهنمای مردن با گیاهان دارویی» به قلم خانمِ «عطیه عطارزاده» انداخت اما این کتاب جادویی کجا و آن چرک‌نویس کجا و کاملا مشخص است که خانم عطارزاده الگو و چهارچوب کتابش را از این کتاب وام گرفته است اما حق مطلب را عطا نکرده است.

گفتار اندر ستایش از نویسنده
اگر بگویم خانم «لائورا اسکیبل» با قلمش من را جادو کرد حقیقتا بزرگ‌نمایی نکرده‌ام.
من پیش‌ از این با فرهنگ مردمانِ امریکای لاتین با قلمِ جادوییِ گابوی عزیزم آشنا و عاشقش شده بودم و این‌بار به سراغ رمانی رفته بودم که تنها آشناییم از آن این بود که به سبک مورد علاقه‌ام یعنی «رئالیسم جادویی» نوشته شده است، همین و بس.
نویسنده‌ی توانای این کتاب به خوبی از المان‌های سبک رئالیسم جادویی استفاده می‌کرد و در جاهای مناسب از آن‌ها بهره می‌جست و در باب شباهت قلمش با گابو باید به استفاده‌ی او از تکنیکِ منحصر به فردِ «پس و پیش کردن زمان گابو» و «المان‌های خاص مختص مردم امریکای لاتین» نام ببرم اما از شباهت که در انتهای این بخش مثال‌هایی از کتاب ‌عنوان خواهم کرد که با خواندنش کاملا خواننده را به یاد گابوی عزیز و دوست ‌داشتنی می‌اندازد، بگذریم به تفاوت هم می‌رسیم که گابو در تمام کتاب‌هایش از طنازی‌های مخصوص مردمان آن منطقه استفاده می‌کرد که من عاشق خواندن و شنیدن طنز‌های مختلف از سراسر جهان هستم اما در این کتاب در این مورد چیزی نخواندم.
اما برای مثال شباهت قلم نویسنده با گابو نظرتان را به بخش‌های زیر جلب می‌نمایم:
"همان روز بعد از ظهر وقتی ونگ ونگش فرو نشست و آفتاب حوضچه‌ی اشک را خشکاند، ناچا بلوره‌های به جا مانده را از سنگفرش سرخ آشپزخانه جارو کرد. به اندازه‌ی یک گونی پنج کیلویی نمک جمع شد، این نمک تا مدت‌ها مصرف آشپزخانه را تامین کرد."

"همین که تیتا در شیشه مربا را باز کرد، عطر زردآلو او را به بعدازظهری کشاند که مربا درست می‌کردند."

"چنچا زاری کنان هم‌پای درشکه دوید و به زحمت موفق شد روتختیِ غول‌آسایی را که تیتا در طول شب زنده‌داری‌های دیرگذر خود بافته بود، روی دوشش بیندازد. این روکش آن‌قدر بزرگ و حجیم شده بود که در درشکه جا نمی‌گرفت. تیتا آن را چنان در چنگ گرفت که چاره‌ای نماند جز آن که مانند دنباله‌ی لباس عروس تا یک کیلومتر بیرون از درشکه روی زمین گسترده شود."

گفتار اندر توصیه به خواننده از زبان مترجم
معدودی از خوانندگان پس از مطالعه‌ی چاپ‌های قبلی، با اشاره به بخش‌هایی از متن اثر، کتاب را «بی‌پروا» و بعضا «دارای مفاهیم به دور از معیارهای اخلاقی رایج و پذیرفته شده» ارزیابی کرده‌اند، بر خود واجب دانستم در این مورد توضیحاتی بدهم:
«میلان کوندرا» که بسیاری او را بزرگترین رمان‌نویس قرن ما می‌دانند، در باب «هنر رمان» می‌گوید:
«رمان‌نویس نه معلم اخلاق است و نه تحلیل‌گر سیاسی.
کار رمان‌نویس شکافتن لایه‌های پنهانِ روان آدمیان است. نه در قالب روانشناس، بلکه از طریق شخصیت‌های رمان، آن‌گونه که خواننده در حالت معمولی این گوشه‌های خفته و پنهان را به نا‌آگاه ذهن خویش رانده است، با خواندن اثر و کشف همگونی‌ها با اثر و شخصیت احساس نزدیکی و بعضا هم‌دردی کند.»

شجره نامه‌ی خانواده‌ی دلاگرازا
النا (مادر تیتا)
تیتا (دختر کوچک النا و شخصیت اول رمان)
روسورا (دختر وسطیِ النا و خواهر تیتا)
گرترودیس (دختر بزرگ النا و خواهر تیتا)
ناچا (آشپز)
چنچا (خدمتکار)
پدرو (خواستگار و عاشق تیتا - شوهر روسورا)
روبرتو (پسر پدرو و روسورا)
اسپرانزا (فرزند دوم پدرو و روسورا)
خوان الخاندرز (معشوق گرترودیس)
جان براون (دکتر و خواستگار تیتا)
خوزه تروینو (معشوق النا و پدر واقعی گرترودیس)
خسوس مارتینز (معشوق چنچا)
الکس (پسر دکتر جان براون و شوهر اسپانزا)

گفتار اندر داستان کتاب
ما خواننده‌ها، سال‌ها سال بعد وقایع کتاب را از زبان فرزندِ اسپانزا خواهرزاده‌ی تیتا (شخصیت‌ اول رمان) می‌خوانیم و او راوی داستانِ خوانوده‌ی دلاگرازا است.
تیتا به همراه دو خواهر بزرگتر خود روسورا وگرترودیس در کنار مادرشان النا زندگی می‌کنند.
در این خانوده همانند تمام خانواده‌های دیگر رسم‌های کهنه‌ای از قدیم به ارث مانده که در اینجا عدم ازدواج دختر کوچک و مجرد زندگی کردن او تا آخر عمر جهت نگهداری از مادر است تا اینکه تیتا دختر کوچک خانواده عاشق می‌شود و ... .
بر خلاف رویه‌ی معمول خودم در این بخش به همین‌ مقدار از بیان داستان قناعت می‌کنم و بجای اطناب در این بخش دوستانم را به خواندن خود کتاب دعوت می‌نمایم.

نقل‌قول نامه
"برای گوش شنوا یک حرف بس است."

"کرها نمی‌شنوند اما می‌فهمند."

"عشق نیاز به فکر کردن ندارد."

"وقتی پای کشتن در میان است، نباید دل رحم باشید."

"هر آدمی باید به این کشف و شهود برسد که چه عاملی آتش درونش را پیوسته شعله‌ور نگه می‌دارد."

"هر نقل و قصه‌ای ممکن است راست یا دروغ باشد، بستگی به این دارد که آدم کدام را باور کند."

"حقیقتِ ساده این است که اصلا حقیقتی وجود ندارد، جز به جز آن بسته به نگاه آدم به قضیه است."

"در زندگی مواردی پیش می‌اید که اگر اساس موضوع را تغییر ندهد، نباید چندان جدی گرفته شود."


دانلود نامه
فایل پی‌دی‌اف کتاب را در کانال تلگرام آپلود نموده‌ام، در صورت نیاز می‌توانید آن‌را از لینک زیر دانلود نمایید:
https://t.me/reviewsbysoheil/310
هجدهم تیرماه یک‌هزار و چهارصد
        

          چقدر دوست داشتمش. از ایده و خلاقیتش خوشم اومد. سیر داستان ، بر اساس یک رسپی آسپزی بود. و لعنت به عوضی‌ها...
        

          مقابله با سنت، بله یا خیر؟
حالا اگه اون سنت غلط باشه چی؟ این اجازه رو بهمون میده که روی ادب و انسانیت هم پا بذاریم؟ داستان این کتاب تا حد زیادی منو یاد کتاب "قصر آبی" انداخت.
تصویرسازی‌هایی از زیست در امریکای جنوبی رو در داستان می‌خونید و وجه تمایزش با تماااام کتاب‌هایی که تا الان خوندید احتمالا این خواهد بود که در هر فصل در خلال داستان کلی رسپی و دستورالعمل پخت خوشمزه‌جات مختلف و در مناسبت‌های مختلف رو یاد می‌گیرید اما این یک کتاب آشپزی نیست، در حالی که اسم هر فصل به اسم یک خوراکیه:)
        

          3.5 ⭐️
کتاب مثل آب برای شکلات روان و جالب روایت شده، در دوازده فصل به نام ماه‌های سال و شروع با طرز تهیه‌ی یک غذای مکزیکی. داستان و این دستور پخت‌ها به شکل بامزه‌ای در هم تنیده شده. داستان در مورد دختری به نام تیتاست که از کودکی بیشتر از اینکه پیش مادرش باشه، پیش ناچا آشپز خانواده و در آشپزخانه‌ست و به همین دلیل بسیار آشپز خوبی شده و تنها فرد خانواده که رمز و راز غذاهای سنتی رو می‌دونه. از موقعی که تیتا عاشق مردی میشه اما به دلیل سنت‌های قدیمی مبنی بر اینکه دختر کوچک خانواده تا وقتی مادرش زنده‌ست حق ازدواج نداره و باید از مادرش نگهداری کنه، یک داستان عشقی هم وارد ماجرای کتاب میشه و این سرآغاز یک سلسله اتفاقات جالب در کتابه. تیتا یک دختر قربانیه که سعی می‌کنه با سرنوشتی که بقیه براش نوشتن مبارزه کنه و این وسط تمام کاراش هم درست نیست اما نمیشه خرده گرفت هرچند که مخالف باشی.ه
        

          کتاب مشکلی که داشت این بود که زمان ها دقیقا مشخص نبود و هی پرش زمانی نامشخص داشت و درست نمیفهمیدی کدوم رویداد کی اتفاق افتاده و بعضی از اتفاقا هم عجیب بود ولی در کل داستانش خوب بود و پایان غبر منتظره ای داشت و اونجوری که فکر میکردی پیش نمیرفت
        

          من به تعداد زیادی کتاب سه ستاره دادم تو این مدت. نمی دونم چرا. همشون یه تجربه برای من نساختن اما نقطه اشتراک همشون این بود که ضربه هاشون کافی نبودن واسم.
حالا اینکه چرا یهو دلم خواست با این حرف شروع کنم خودمم نمی دونم.
کتاب جالبی بود. دستور پخت های بسیار خاص و جدیدی داشت که احتمالا به ذائقه ما ایرانی ها هم خوش بیاد؛ شیرین و تند اکثرا و تقریبا همیشه با گوشت:))
به عشق در یک نگاه و اینکه تا آخر عمر بمونه به هیچ عنوان باور ندارم و به نظرم مسخره و غیرواقعی می آد. از نظرم فرایند پیوسته نیازه برای درک این مفهوم ولی جای بحث در موردش اینجا نیست.
و برای همینم عمده داستان به نظرم بی معنی بود. قشنگ بود اما واقعیت نداشت.
اغراق آمیز می شد گاهی و آدم تکلیفش رو با ژانر کتاب نمی فهمید.
نکات مثبتش جزئیات زیاد و جذابی بودن که در حین درست کردن غذاها توضیح داده می شد. فضاسازی رو به نظرم نویسنده خیلی خوب انجام داده بود و راحت می تونستی خودت رو کنار ماما النا؛ هر کدوم از خواهرا؛ خدمتکارا یا مردا ببینی.
با سرنوشت دکتر جان مفلوک گریم گرفت. دوست داشتن یک طرفه چیز غم انگیزیه و برای توضیحش هم همین جمله بسه.
در کل بعد از مدتی رمان نخوندن تجربه خوبی بود.

        

          کتابی در سبک رئالیسم جادویی که در خلال یک کتاب آشپزی زندگی عاشقانه شخصیت اول رو توضیح میده که کاری به اخلاقی بودن یا نبودن این زندگی عاشقانه ندارم اما پایان بندی خوبی داره. کتابیه که مطمئنن ارزش خوندن داشت
        

          روایت عشق به خصوص اگر منع بشه، نفس‌گیره و میشه بی‌وقفه تا خوند تا ماجرا مشخص بشه، اما روایت این عشق با طعم مکزیکی درست همزمان با بازی مکزیک در جام جهانی و خیره شدن به صورت عجیب مکزیکی‌ها که خودشون رو با کلا‌ه‌های مکزیکی و صورت‌های رنگی از بقیه‌ی تماشاچی‌ها متمایز می‌کنند، خاص، معترضانه، جدید و بی‌نظیره.
        

          تیتا دختر آخر یک خانواده مزرعه دار مکزیکی است که در مثل آب برای شکلات به زندگی او پرداخته شده است. کتاب با نثری بسیار ساده و دلنشین و با بیان طرز تهیه نوعی غذا و مواد اولیه مربوط به آن، آغاز می شود. شیوه بیان داستان طوری است که در ابتدا فکر میکنی با داستانی طنزگونه سروکار داری، اما پس از چندین صفحه ناگهان موضوع اصلی تو را شگفت زده می کند و بی وقفه تو را به انتهای داستان سوق می دهد. تیتا در حقیقت یک قربانی است و لورا اسکوئیول در این کتاب بخشی از زندگی افرادی را به تو نشان می دهد که قربانی عادات کهنه و پوسیده ی جامعه خود شده اند. سنتهای کهنه و بی اساسی که تنها محافظه کاری ناشی بر قدرت طلبی، به بقای آنها اصرار می ورزد.

 نمایشی با عنوان "مثل آب برای شکلات" بر اساس همین کتاب، به کارگردانی ابراهیم پشت کوهی و بازی رویا نونهالی در نقش مادر تیتا اجرا شده است.


        

          مدتی بود که به واسطه‌ی معرفی یکی از بوک‌بلاگرها مشتاق بودم تا این رمان را بخوانم و قسمت این بود که در کتابفروشی‌ای در قزوین به چشمم بیاید و با اینکه فروشنده با برچسبْ قیمت اصلی کتاب را تغییر داده بود، نهایتاً خودم را راضی کردم تا برش دارم.
مثل آب برای شکلات زندگی عاشقانه‌ی پرفراز و نشیب تیتا، کوچک‌ترین دختر خانواده‌ای مکزیکی، است که از خلال دستورالعمل‌های آشپزی طی دوازده فصل موسوم به ماه‌های سال روایت می‌شود.
توصیف‌های کتاب گویا است و مخاطب را درگیر می‌کند. درگیر بوها و مزه‌ها.
مثل آب برای شکلات نمونه‌ای عالی برای رئالیسم جادویی است. هرچه‌قدر ممکن است خواندن صدسال تنهایی برای بعضی از کتاب‌خوان‌ها سخت باشد اما مثل آب برای شکلات از دشواری‌های صدسال‌ تنهایی خالی است و از محاسن آن برخوردار است.
ترجمه‌ی کتاب روان و خواندنی است اما حروف‌چینی و ویراستاری کتاب واقعاً بد است. علائم نگارشی بی‌توجه به محتوا در متن پراکنده شده‌اند و گاهی روند خواندن را مختل می‌کنند. 
طبق رسوم خانواده‌ی دلاگرازا، آخرین دختر خانواده بایستی تا آخر عمر مادرش پرستار او باشد و حق ازدواج ندارد. تیتا اما عاشق پدرو شده‌است و نمی‌تواند بپذیرد که پیش از به دنیا آمدنش تکلیف سرنوشت او تعیین شده‌است. ماما النا که گستاخی‌های تیتا را برنمی‌تابد در مراسم خواستگاری پدرو از تیتا رسماً اعلام می‌کند که تیتا حق ازدواج ندارد و در عوض خواهر بزرگ‌ترش آماده‌ی پیوند زناشویی‌ است.
رمان در دوازده فصل ماجراهای خانواده‌ی دلاگرازا را با تمرکز بر روایت تیتا دنبال می‌کند و با پایان‌بندی عجیبش شما را غافل‌گیر خواهد کرد.