این قناعت تو،دل مرا عجب می شکند... این چیزی نخواستنت،و با ھر چه که ھست ساختنت... این چشم و دست و زبان توقع نداشتنت، و به آن سوی پرچین نگاه نکردنت... کاش کاری می فرمودی دشوار و نا ممکن، که من به خاطر تو سھل و ممکنش می کردم... کاش چیزی می خواستی مطلقا نا یاب،که من به خاطر تو آن را به دنیای یافته ھا می آوردم... کاش می توانستم ھمچون خوب ترین دلقکان جھان ،تو را سخت و طولانی بخندانم... کاش می توانستم ھمچون مھر بان ترین مادران،رد اشک را از گونه ھایت بزدایم... کاش نامه ای بودم، حتی یک بار با خوب ترین اخبار... کاش بالشی بودم ، نرم، برای لحظه ھای سنگین خستگی ھایت... کاش ای کاش که اشاره ای داشتی، امری داشتی، نیازی داشتی، رویای دور و درازی داشتی... آه که این قناعت تو ، این قناعت تو دل مرا عجب می شکند...

بی‌رحمی... بی‌رحمی... این تنها عاملی است که زندگی مشترک را، به آسانی، به جهنم تبدیل می‌کند.

و هرگز اختلاف نظر را مورد تهاجم قرار ندهیم