روایت این داستان از لحظه‌ای شروع می‌شود که مردی در فضایی مانند اتاق ایزوله‌ی بیمارستان، چشم باز می‌کند و بازوهای رباتیکی را می‌بیند که از سقف به طرف تختی که او روی آن دراز کشیده آویزان‌اند. مرد نمی‌داند کیست، نمی‌داند کجاست اما می‌داند که از فیزیک، زیست‌شناسی، شیمی و... سر در می‌آورد؛ پس شروع می‌کند که با اطلاعاتی که دارد شرایط را درک کند. هر بار که شخصیت‌ِ اصلی -رایلند گریس- چیزی از گذشته‌ به خاطر می‌آورد، روایت به خط زمانی گذشته بازمی‌گردد و ما با رخدادهای سال‌های پیش روبرو هستیم. (این رفت و برگشت‌ها گیج‌کننده و پیچیده نیستند.)

پروژه‌ی هیل مری، پروژه‌ای است که برای نجات زمین برنامه‌ریزی و طراحی شده. انرژی خورشید به دلیلی غیرمنتظره در خطر است؛ دارد تمام می‌شود و این حیات زمینیان را مورد تهدید قرار داده. چطور می‌توان جلویش را گرفت؟ جزییات پروژه‌ی هیل مری از چه قرار است؟ نویسنده با منطق و علم از داستانی که نوشته دفاع می‌کند. تقریبا تمام جزییات داستان به صورت علمی شرح داده شده؛ شاید برخی مسائل گنگ و فهمشان برای مخاطبان سخت باشد اما بیشترشان را می‌توان با کتاب‌های درسی دبیرستان (خصوصا فیزیک) فهمید. از آنجایی که این کتاب در زیرژانر علمی-تخیلیِ سخت قرار می‌گیرد، این توضیحات مناسب و به اندازه بودند؛ اما اگر از این سری مباحث خسته می‌شوید و حوصله‌تان سر می‌رود، پیشنهاد می‌کنم که یا بیخیالش شوید یا وقتی خیلی خیلی پرانرژی و باحوصله هستید شروعش کنید.

من با شخصیت اصلی احساس همدردی نداشتم. دوستش داشتم، شخصیت جذاب و جالبی داشت؛ اما همدردی و درک من را نمی‌طلبید. اینطور برداشت کردم که نویسنده ترجیح داده که تمرکز خوانندگان بیشتر روی مهارت و دانشِ رایلند گریس باشد و این ترجیح با توجه به داستانی که روایت می‌شد، -لااقل از نظر من- به جا و درست بود. روابط بین شخصیت‌ها خیلی خوب نشان داده شده و تاثیر قابل‌توجهش بر پایان کتاب دوست‌داشتنی بود. پایان کتاب خیلی برای من متاثرکننده بود. با خواندن خط آخر به معنای واقعی منفجر شدم‌؛ از فکر، از اشک، از احترام. برای من اثر متفاوتی بود و هنوز هم با به خاطر آوردنش افکارم فقط یک جمله را در خود تکرار می‌کنند:« عجب کتابی!»
      

        موموکو گفته بود:«ممنون که به خاطر من گریه می‌کنی.» 
من این حرف را خطاب به خودم احساس کردم. در حالی که قطره قطره اشک‌هایم روی صفحات کتاب می‌ریختند و عینکم را برداشته بودم تا با خیال راحت گریه‌ام را کنم، تصور کردم که این یک پیام پنهانی برای من است. در خیالم خودم را متصور شدم که از من تشکر می‌کند؛ بابت اینکه زندگی را ادامه می‌دهم، با تمام احساسات، با تمام اشک‌ها.
این کتاب تسلی‌بخش است. لااقل برای من که این‌طور بود. بیانش تکراری و روان‌فرسا نبود؛ لذتی عمیق اما معمولی به من می‌داد. گویی جرعت داده باشد که شما به بخشی کاملا عادی از زندگی لبخند بزنید، طوری که به نظر بیاید با شاهکارترین قسمتِ زیستن مواجه شده باشید.
این آرامشِ مکتوب، با جهان کتاب‌ها پیوند قابل توجهی دارد. داستانِ این کتاب حول کتابفروشیِ کتاب‌های دست دوم اتفاق می‌افتد؛ اما ارتباطش با کتاب‌ها کمی کم‌تر از جلد پیشین (روزها در کتابفروشی موریساکی) است. 
داستان از زبان "تاکاکو" روایت شده و به نظرم زاویه دید مناسبی محسوب می‌شود. در این کتاب هم مانند جلد قبلی شاهد رشد شخصیتِ او و روابطش هستیم.
اما برای من مهم‌تر از هرچیز، تاثیری بود که شخصیت‌ها بر هم می‌گذاشتند. به عنوان مثال، قسمتی از کتاب صحنه‌ای را نشان می‌دهد که "تاکانو" وقتی می‌بیند "تومو" دوست دارد کناره بگیرد، سکوت کند و کتاب بخواند، او نیز کتابی بر می‌دارد و کنارش مطالعه می‌کند. (و من یاد قسمتی از یک کتاب کودک افتادم که می‌گفت:«می‌شه دوتایی با هم تنها باشیم؟») تماشای این موقعیت "تاکاکو" را به تجدید نظر راجع به افکار آزاردهنده‌ای که راجع به رابطه‌اش دارند وادار می‌کند. این مسأله خیلی برایم اهمیت دارد؛ چون گاهی خودم نیاز دارم چیزی بخوانم، چیزی بشنوم که بگوید:«بس کن! چرا خودت رو با افکارت شکنجه می‌کنی؟»
مطالعه‌ی این کتاب برای من آرامش‌بخش بود؛ سبکم کرد و فکر می‌کنم حالا نوبت من است که بگویم:«ممنون که باعث شدی به خاطرت گریه کنم.»
      

        این کتاب را چند ماه پیش خواندم ولی تا کنون چیزی راجع به آن ننوشتم، بلکه با مرور زمان نظرم مثبت‌تر شود. این احتمال را در نظر گرفتم که شاید عمیق‌تر باید بهش فکر کنم، شاید باید از نگاه‌های مختلفی نگاهش کنم؛ ولی وقتی این‌ کار‌ها را کردم، نگاهم منفی‌تر شد و از این کتاب ناامیدتر شدم. 
"شب‌های روشن" اسمی است که خیلی می‌شنویم. خیلی‌ها می‌گویند بهترین کتاب داستایوفسکی برای شروع است، خیلی‌ها هم دفاعشان ازش این است که داستایوفسکی هر چه نوشته باشد طلاست و حتما شاهکار است.
نظر من چیست؟ من اولین کتابی که از داستایوفسکی خواندم، شب‌های روشن بود و ناامید شدم. حتی در حد کتاب‌های خیلی معمولی (از آن‌هایی که سه ستاره می‌دهم و می‌گویم خب بد هم نبود ولی خوبی هم در آن نمی‌بینم) هم نبود برایم. (در ادامه‌ی یادداشت خواهم گفت "چرا؟".) من فقط شب‌های روشن و یادداشت‌های زیرزمینی را از داستایوفسکی خوانده‌ام؛ اما به نظرم این کاملا اشتباه است که ساده‌ترین و معمولی‌ترین کتاب یک نویسنده را مناسب برای شروع مطالعه‌ی آثار او بدانیم. اگر خواننده به کل از آثار آن نویسنده ناامید شود و دیگر نخواند چه؟ به شخصه اگر پای "همخوانی" در میان نبود، بعد از شب‌های روشن به هیچ عنوان سراغِ یادداشت‌های زیرزمینی نمی‌رفتم. فکر می‌کنم بهتر است از یک کتابِ میانه‌تر در آثار یک نویسنده شروع کنیم تا اگر خوشمان آمد بتوانیم کتاب‌های این‌چنینی او را که ممکن است در نگاه اول ناامیدکننده باشند، بخوانیم.
از سوی دیگر، نام هیچ نویسنده‌ای نمی‌تواند و نباید بتواند ما را مجبور کند از کتابی خوشمان بیاید. چرا باید با دیدگاه متعصبانه به نویسنده‌ها و آثارشان نگاه کنیم؟
خب، برگردیم سر داستان و ماجرای شب‌های روشن. اول از همه این را باید بگویم که دغدغه‌های شخصیت‌ها برای من خیلی مصنوعی بود. اصرار داشتند فریاد بزنند ما تافته‌ی جدابافته‌ای از جهان هستیم و این اصلا جالب نبود. البته، شاید در زمان نگارش این کتاب صحبت کردن از تنهایی و انزوا و گرعت صحبت از این‌ها زیاد رایج نبوده. شاید واقعا داستایوفسکی چیز خاصی نوشته باشد؛(که در ادامه می‌گویم که به نظرم قلمش به اندازه‌ی ظرفیت خود نویسنده کار نکرده بود.) اما چرا باید الان کسی در این قرن و دوران بیاید چنین داستانی را شاهکار -و اسامی دیگر- بداند؟ من که نمی‌دانم. امروزه ما کم گلایه‌ و حرف از تنهایی یا حتی افتخار به انزوا نمی‌شنویم. 
شخصیت‌ها من را یاد نوجوانانی یا جوانانی می‌انداختند که دوست دارند خودشان را به واسطه‌ی خلوت‌طلبی و منزوی بودنشان خاص جلوه بدهند؛ در حالی که اصلا ویژگیِ عجیبی نیست. شب دوم و داستان ناستنکا چیزی جز این‌ صحبت‌ها نبود.
و در آخر، واقعا شیوه‌ی روایت و قلم نویسنده در این کتاب برای من چیز پررنگ یا چیزی که آن را زیبایی بنامم نداشت. ادبی نبود؛ انگار می‌دوید به دنبال این ویژگی و تا کمی نزدیک می‌شد، از دستش می‌گریخت.
      

        در زندگی زمانی می‌رسد که شما باید تصمیم بگیرید، «مردی به نام اوه» را بخوانید یا از کنارش رد شوید.
یک روز از کنار کتاب‌هایی که می‌توانید بخوانید می‌گذرید. چشمتان به عنوان کتاب می‌خورد. قبلا تعریفش را زیاد شنیده‌اید و به نظر می‌رسد واقعا کتاب خوبی باشد. شروع به خواندنش می‌کنید. نه اینکه هر کتابی را که اسمش به گوشتان برسد و به نظر خوب بیاید را شروع به خواندن کنید، نه. یک چیزهایی در زندگی آدم‌ وجود دارد که انجامشان می‌دهید چون باید انجام دهید.
اوه مردی است که قلب بزرگی دارد. شاید نتوانید در اوایل داستان متوجه‌ی این موضوع شوید. به‌هرحال دیدن قلب آدم‌ها کار ساده‌ای نیست‌. می‌توانید قول دهید که تا وقتی قلب اوه را ببینید، به خواندن ماجرای او ادامه دهید؟ بعد از آن کار راحت است؛ چون این اوه خواهد بود که قلب شما را تسخیر می‌کند. قرار است با چند فصل پایانی وجودتان از اندوه و زیبایی پر شود و -اگر مثل من باشید- با این کتاب اشک بریزید.
این کتابی است که قرار است با جمله به جمله‌اش شما را حیرت‌زده‌ کند؛ حیرت از این که یک آدم معمولی چگونه می‌تواند این‌چنین باشکوه باشد. اوه یک آدم معمولی بود. مثل هر مرد واقعی دیگری «ساب» می‌راند، کار می‌کرد، عاشق شد و وفادار بود. اوه، اوه بود.
در زندگی زمانی می‌رسد که شما باید تصمیم بگیرید، «مردی به نام اوه» را بخوانید یا از کنارش رد شوید؛ مثل همین حالا.
      

        جز یک غزل و دو بیت از دو غزل جداگانه، از باقی اشعار خوشم نیومد.
به طور خلاصه، نقصی نداشت اما نتوانست عواطف و خیالات من رو همراهش بکنه.
      

        از داستان‌های «خلیج هانالی»، «نفر هفتم»، «آینه» خوشم اومد‌.
خلیج هانالی من رو بیشتر از همه متأثر کرد. زیاد سر در نمی‌ارم اما انگار یه وجه‌ پنهانی داشت که فکر می‌کنی هیچوقت نمی‌فهمی چیه و چجوریه ولی روت تاثیر می‌ذاره و «معنای شدید» ای رو توی ذهنت به وجود میاره، اونقدر شدید که نمی‌فهمی واقعا چه معنایی؛ فکر می‌کنی راجع بهش، مکث می‌کنی ولی به نظرت واژه‌ها توصیفش نمی‌کنند.
      

        اول از همه باید بگم که نه من به درد کتاب‌هایی که نامه‌نگاری هستند می‌خورم و نه اون‌ها مال من هستند. بیشتر از یک سال خوندن این کتاب طول کشید و این برای من بی‌سابقه بود.
این کتاب شامل نامه‌هایی  است که بین آلبر کامو و ماریا کاسارس رد و بدل می‌شده. من این کتاب رو بدون توجه به تاریخ نامه‌ها خوندم و خب می‌تونم بگم خود گردآورنده این لطف رو کرده و نامه‌ها رو طوری قرار داده که داستان روزمره‌ای که میون نامه‌ها دیده می‌شه به هم نخوره. این موضوع هم رعایت شده که ترتیب نامه‌ها با توجه به خونده‌شدن یا نشدنشون توسط آلبر کامو یا ماریا کاسارس باشه، نه صرفا تاریخ نوشتن‌شون.
از نظر بار عاطفی نامه‌ها، خب به نظرم چیزی کم نداشت. اگه از این‌طور کتاب‌ها می‌تونید لذت ببرید، خب بخونید.
نظر دیگه ای راجع بهش ندارم، همین.
      

        پیش از این داستان‌های مصور و کوتاهِ شخصیت‌های این کتاب، یعنی ارنست و سلستین را که از نویسنده‌ی دیگری به نام گابری یل ونسان هست، خوانده بودم. حالا نویسنده‌ی این کتاب، یعنی دنیل پنک، آمده و از قصه‌ی پشت آن کتاب داستان‌های تصویری که راجع به ارنست و سلستین بودند حرف می‌زند و همان‌طور که از اسمش پیداست، "داستان دوستی ارنست و سلستین" را روایت می‌کند. حتی در آخر داستان می‌آید و فرضیه‌‌ای از دنیای واقعی، راجع به داستان پیدایش این کتاب و ارتباطش با کتاب‌های دیگری که راجع به ارنست و سلستین هستند، می‌گوید.
طرز روایت داستان این کتاب را دوست دارم؛ از آن کلامی که با آن اتفاقات را بیان می‌کند تا وجود دیالوگ‌های اشخاصی به نام «خواننده» و «نویسنده». این کتاب به شکلی روایت شده بود که دوستی شخصیت‌ها را (که پیش از این کتاب به لطف کتاب‌های مصورشان با آن‌ها آشنا بودم) در نگاهم ارزشمند و زیبا کرد.
به معنای واقعی شیرین بود. انگار به دوران بچگی برگشته بودم و داشتم داستان دوستی ارنست و سلستین را با صدای خود فعلی‌ام می‌شنیدم.
      

        به معنای حقیقی واژه از این کتاب «لذت» بردم.
خوندنش واقعا مدت طولانی‌ای طول کشید (به دلیل وجود عاملی به نام درس) اما با اینکه خیلی کند می‌خوندمش، واقعا تجربه‌ی خوشایندی بود. صفحه به صفحه‌ی این کتاب برام با ارزشه چون زمانی که صرفش کردم برام ارزشمنده.
ایده‌ی کتاب خیلی جالب بود؛ طوری که بدون اینکه هیچ ریویو یا معرفی‌ای ازش بخونم، فقط با خوندن خلاصه‌‌ی پشت جلد، ترغیب شدم که بخونمش و  خیلی براش مشتاق بودم. چنین اتفاقی (اشتیاق زیاد برای مطالعه‌ی کتابی که آشنایی خاصی ازش ندارم) حقیقتا برای من عجیب بود.
من این کتاب رو از نشر هوپا و با ترجمه‌‌ی اشکان کریمیان خوندم اما توی گودریدز پیداش نکردم پس برای همین نسخه ریویو می‌نویسم.
برای من تمام گره‌ها و رمز و رازهای داستان سر موقع گشوده و آشکار شدند. این رو دوست داشتم که همون لحظه‌ای که نیاز داشتم موضوعی رو بفهمم -و دیگه صبر و طاقتی برام نمونده بود-، نویسنده من رو متوجه‌ی اون مسأله می‌کرد و می‌تونم بگم همین زمان‌بندی خوب باعث شد واقعا این کتاب لذتبخش باشه.
(-شاید- پاراگراف بعدی اسپویل کوچکی بر شخصیتی از کتاب هست و دیدگاهی رو از قبل برای این شخصیت در ذهنتون می‌سازه؛ اگر حساس هستید، نخونید...)
چقدر شخصیت‌ تاد رو دوست داشتم و دارم، چقدر اعصابم رو مثل بیشتر قهرمان‌ها خورد نکرد. به نظر من تاد هیویت به خودش ایمان داشت؛ حتی وقتی چاقو رو بالا می‌گرفت تا برای دفاع از خودش کسی رو بکشه، به خودش باور داشت و خودش رو می‌شناخت. می‌دونست که نمی‌تونه دست به قتلی بزنه اما هربار برای نجات خودش و دیگران، باور داشت که می‌تونه. تاد از اون شخصیت‌هایی بود که نمی‌خواست هیچوقت پشیمونی‌ای باقی بگذاره.(احتمالا به خاطر شباهت این بخش از شخصیتم با تاد هست که این‌قدر به دلم نشسته) تلاشش رو می‌کرد حتی اگه بعدش موفق نمی‌شد و پشیمونی دامانش رو می‌گرفت.
      

        توی گزارش‌ها گفته‌ بودم که:«خیلی برام خسته کننده‌ بود. راجع به چیز‌هایی حرف می‌زد که تا حدود زیادی بدیهی محسوب می‌شد و بیان و دیدگاهش هم از نظرم چیز چندان خاصی نداشت.»
اما باید این رو در نظر گرفت که آیا برای یک فرد کتابخوان این کتاب باید حرف‌های عجیب و غریبی بزنه؟ اگه این نکته رو -منصفانه- در نظر بگیرم، باید بگم که بیانش تا جایی که می‌شد جالب بود؛ درست مثل یک دفترچه‌ی راهنما.
به طور خلاصه این کتاب میاد و از نحوه‌ی مطالعه‌ای که از نظرش بهترین کیفیت رو داره صحبت میکنه و راجع به خوندن متن‌های ادبی گوشزد می‌کنه که باید به چه مواردی توجه داشت. در این بین یک سری متن و شعر کوتاه هم میاره و روی اون‌ها توضیحاتش رو بیان می‌کنه. 
برای من خیلی پیش اومد که احساس کنم داره زیاده‌گویی می‌کنه. تقریبا فقط از بریده‌هایی که ازش ثبت کردم خسته نمی‌شدم.
      

        داستانش خیلی معمولی بود‌ و یه طورایی به مرز کلیشه بودن رسیده بود ولی کلیشه‌ای نشده بود. شاید ایده‌ی کلی خوبی داشت ولی خب..
تصاویرش حقیقتا به دل من ننشستند. تصویرسازی‌ش رو دوست نداشتم و از اون بدتر خیلی از بخش‌هاش تار بودند.
نمی‌دونم نارضایتیم رو چجوری ابراز کنم که منصفانه باشه ولی واقعا این از اون کتاب‌هایی نبود که آدم دلش بخواد توی کتاب‌خونه‌اش داشته باشه.
      

        هردو در نهایت می‌میرند برای من کتابی بود که تا نیمه‌ی داستان من رو به خودش جذب نکرد و من خودم رو مجبور به خوندنش کردم، اما از نیمه به بعد اوجی ناگهانی گرفت و برام جذاب شد.
از اونجایی که نسخه‌ی زبان اصلی رو نخوندم، حدس می‌زنم بخش قابل توجهی از کتاب که به شناخت من  از رابطه‌ی روفوس و متیو کمک می‌کرده سانسور شده بود؛ پس از انتقاد راجع به اینکه چرا طی روند تقریبا غیر منطقی‌، این دو نفر به همدیگه نزدیک و برای هم مهم شدند، صرف نظر می‌کنم.
این کتاب برای روایت و همچنین وضوح بهتر رخدادها چندین راوی داشت که برخلاف سلیقه‌ی معمول من، برام خوشایند بود.
هردو در نهایت می‌میرند از نظر من پایان نامناسبی داشت، منظورم صفحات پایانی نیست بلکه جملات پایانیه. زیاد از حد گنگ و بی‌معنی بود.(یا شاید هم مشکل از ترجمه‌ای هستش که خوندم)
در اصل نظرم به این کتاب شامل دو ستاره است ولی به خاطر بریده‌های خوبش، یک ستاره اضافه می‌کنم.
      

        چی بگم؟
شد یکی از محبوب‌ترین کتاب‌های شعر در نظرم...

"چون سنگ‌های آهکی حل می‌شدند ای کاش
باران برای غده‌های درد تسکین است"
      

        داستان و ایده برای من چیز جالب یا خاصی نداشت ولی خب نحوه نگارشش می‌تونم بگم باعث شد ادامه‌ش بدم. نمی‌تونم بگم شوکه‌کننده نبود اما اونقدری هم بهم شوک زیاد یا به اندازه‌ای وارد نکرد که بگم شگفت‌زده شدم.
پشت جلد کتاب نوشته شده "رمانی امروزی، پیچیده و هیجان‌انگیز". من درمورد اینکه امروزی بود یا نه نظری ندارم، چون اصلا توی اجتماع نبود که بخوام بگم امروزی بوده فضاش یا نه چون رسما توی جزیره همه‌چیز رخ می‌داد؛ اما درمورد پیچیدگی و هیجان‌انگیز بودنش حرف دارم. ابتدا اینکه برای شخص من ذره‌ای هیجان انگیز نبود. دوم اینکه متوجه‌ی پیچیدگی‌ای در طول داستان نشدم، بیشتر نویسنده صرفا نادانسته‌های خواننده رو با ترتیب مورد نظرش تبدیل به دانسته‌ها می‌کرد و توی این روند به شخصه متوجه‌ی پیچیدگی یا ارتباط خاصی بین این نادانسته‌ها نشدم.
فارغ از این‌ها دوست داشتنی نوشته شده بود و بریده‌های خوبی داشت.
      

        مو بر تنم سیخ شده و دلم می‌خواد به نشانه‌ی وداع گریه کنم.
"روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" معمولی بود. ولی معمولی بودن نقطه ضعف این کتاب نیست؛ زیباییِ اونه. من با معمولی‌بودنش احساس نزدیکی می‌کنم و چون خودم رو آدم معمولی‌ای می‌دونم با خودم ‌میگم:« مشکل معمولی‌بودن چیه؟ » این غیرممکن نیست که معمولی باشی اما خاص دیده بشی.
فقط داستانِ کسی که علاقه‌ای به مطالعه نداره و عاشق کتاب می‌شه نیست؛ داستان کسانی هستش که یه کتاب‌فروشی یا حتی یک جلد کتاب روی زندگیشون تاثیر کوچیک ولی عمیقی گذاشته.
روابط بین آدم‌ها توی این کتاب واقعا زیباست. شخصیت‌هاش قابل درک هستن و خوندن راجع به درحاشیه‌ترین شخصیت به من آرامش و حس خوبی داد.
کتابی نبود که بخواد در آخر به نتیجه‌ای برسه یا پایان خاصی داشته باشه. خاص‌بودنش توی زمانی که در حال خوندنش بودی می‌درخشید و تبدیل به ستاره‌ای می‌شد که از درون کلمات می‌خزید توی قلبت و تا آخرین واژه‌ی کتاب -و حتی پس از اون- روشن می‌موند. "روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" به نتیجه‌ی به خصوصی نرسید؛ ولی کاری کرد به تاکید روی این موضوع برسم که:« همیشه قرار نیست مقصد باشکوهی داشته باشی؛ گاهی مسیر از همه‌چیز می‌تونه زیباتر باشه. »