یادداشت Teu

        پیش از این داستان‌های مصور و کوتاهِ شخصیت‌های این کتاب، یعنی ارنست و سلستین را که از نویسنده‌ی دیگری به نام گابری یل ونسان هست، خوانده بودم. حالا نویسنده‌ی این کتاب، یعنی دنیل پنک، آمده و از قصه‌ی پشت آن کتاب داستان‌های تصویری که راجع به ارنست و سلستین بودند حرف می‌زند و همان‌طور که از اسمش پیداست، "داستان دوستی ارنست و سلستین" را روایت می‌کند. حتی در آخر داستان می‌آید و فرضیه‌‌ای از دنیای واقعی، راجع به داستان پیدایش این کتاب و ارتباطش با کتاب‌های دیگری که راجع به ارنست و سلستین هستند، می‌گوید.
طرز روایت داستان این کتاب را دوست دارم؛ از آن کلامی که با آن اتفاقات را بیان می‌کند تا وجود دیالوگ‌های اشخاصی به نام «خواننده» و «نویسنده». این کتاب به شکلی روایت شده بود که دوستی شخصیت‌ها را (که پیش از این کتاب به لطف کتاب‌های مصورشان با آن‌ها آشنا بودم) در نگاهم ارزشمند و زیبا کرد.
به معنای واقعی شیرین بود. انگار به دوران بچگی برگشته بودم و داشتم داستان دوستی ارنست و سلستین را با صدای خود فعلی‌ام می‌شنیدم.