کتاب خیلیییی نازی بود و حس حال ، خوردن قهوه و کتاب خواندن تو یه روز سرد بارونی میده 🤌😂💕
در کل ، کتاب حال خوب کنیه 🥹🫶
<< البته خیلی زیاد با شخصیت های کتاب کیف نکردم و با برخی از کارهای احمقانه ای که داشتن مخالف بودم >>

پ.ن : بنده در دما بالای ۴۰ درجه خوزستان دارم از سرما این کتاب یخ می زم 👍😂
و اینکه مسخره نکنید عکس بهتری در رابطه با وایب این کتاب پیدا نکردم 😅
        

          مو بر تنم سیخ شده و دلم می‌خواد به نشانه‌ی وداع گریه کنم.
"روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" معمولی بود. ولی معمولی بودن نقطه ضعف این کتاب نیست؛ زیباییِ اونه. من با معمولی‌بودنش احساس نزدیکی می‌کنم و چون خودم رو آدم معمولی‌ای می‌دونم با خودم ‌میگم:« مشکل معمولی‌بودن چیه؟ » این غیرممکن نیست که معمولی باشی اما خاص دیده بشی.
فقط داستانِ کسی که علاقه‌ای به مطالعه نداره و عاشق کتاب می‌شه نیست؛ داستان کسانی هستش که یه کتاب‌فروشی یا حتی یک جلد کتاب روی زندگیشون تاثیر کوچیک ولی عمیقی گذاشته.
روابط بین آدم‌ها توی این کتاب واقعا زیباست. شخصیت‌هاش قابل درک هستن و خوندن راجع به درحاشیه‌ترین شخصیت به من آرامش و حس خوبی داد.
کتابی نبود که بخواد در آخر به نتیجه‌ای برسه یا پایان خاصی داشته باشه. خاص‌بودنش توی زمانی که در حال خوندنش بودی می‌درخشید و تبدیل به ستاره‌ای می‌شد که از درون کلمات می‌خزید توی قلبت و تا آخرین واژه‌ی کتاب -و حتی پس از اون- روشن می‌موند. "روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" به نتیجه‌ی به خصوصی نرسید؛ ولی کاری کرد به تاکید روی این موضوع برسم که:« همیشه قرار نیست مقصد باشکوهی داشته باشی؛ گاهی مسیر از همه‌چیز می‌تونه زیباتر باشه. »
        

          کتابفروشی موریساکی ایده زیبا و همچنین جلد زیبایی داره. اما متاسفانه نویسنده نتونسته ایده رو پرورش بده و به ثمر برسونه. ماجرای کتاب واقعا جالب و دوست‌داشتنی بود اما همه اتفاقات تند و تند پشت سرهم رخ می‌داد و خواننده این فرصت رو پیدا نمی‌کرد با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کنه و با داستان همراه بشه. میشد داستان در حجم دوبرابر با صبر و حوصله بیشتر نوشته بشه و این حس رو به مخاطب القا نکنه که انگار نویسنده فقط یک جوری میخواسته داستان رو تموم کنه‌. در هرصورت انتظار خیلی خیلی بالاتری از این کتاب داشتم که متاسفانه برآورده نشد.
        

          داستان روون و قشنگ و حال خوب کنی بود 🌱
        

          واقعا خیلی قنگه و ارزش خوندن داره🥲
        

          بعضی وقت‌ها هنر در سادگی‌ست.
بعضی وقت‌ها نویسنده حرف خاصی نمی‌زند، جمله شاهکاری نمی‌گوید که نیاز به یادداشت آن باشد، انتقادی از جایی نمی‌کند، اعتراضی ندارد.
در عوض سادگی را به شما هدیه می‌کند.
این کتاب، روایتی از جنس زندگی‌ست. روایتی بی آلایش که ثابت می‌کند همین زندگی دم دستی و روزانه هر کدام از فرزندان آدم، می‌تواند چقدر چالش‌های تلخ و شیرینی برای کتابت داشته باشد. و چقدر تجربه حیات زیباست و صد حیف که عمر کوتاه آدمی بستر ناتوانی‌ست برای زیست بی‌پایان.
        

          خوب کتاب جالبی بود و  به من کمک کرد برای ارتباط بهتر با کتاب ها
ولی پنجاه درصد علاقه ام به این کتاب بخاطر این بود که کادو گرفته بودمش
ولی در اصل اگر تازه شروع کردین و اگر به دنبال ادبیات سنگینی مثل داستایوفسکی نمیگردین کتاب قشنگیه
        

          کتاب خوب بود، هرچند به دلایلی با توجه به آن همه ارجاعات به ادبیات ژاپنی(که قابل انتظار بود)، باز هم کاملا قابل فهم است و می توان ارتباط برقرار کرد. کتاب خوب بود، هرچند به دلایلی قسمت کوهنوردی اش را خیلی دوست داشتم. شاید تاثیر هوای خوب اول سال است، که آدم می خواهد مثل شخصیت های کتاب، بزند به دل طبیعت!
        

          کمی از کتاب را خواندم.
ضعف، چندان از اصل داستان نبود - که کپی از دیگر ژاپنی ها و خسته کننده بود - بلکه از ترجمه بسیار ضعیف کتاب بود.
خواندنش را توصیه نمیکنم.
ترجمه سرکار خانم مژگان رنجبر در اختیار حقیر بود.
        

          من عاشق کتابم ، کتاب ها رو دوست دارم. از دیدنشون لذت میبرم ، از ورق زدنشون " حال " میکنم.  یکی از لذت های بزرگ زندگیم گردش بین کتاب ها و دست گرفتنشونه.  این عشق به کتاب از بچگی با من بوده و هست. 
شاید هیچ چیزی به اندازه کتاب و همراهی با کتاب به من لذت نمیده. 
یکی از آرزوهام داشتن یک کتاب فروشی بزرگه که بتونم با کتاب ها و افرادی که عاشق کتاب هان ارتباط داشته باشم. 
بشینم یه گوشه کتاب فروشی خودم ، قهوه بخورم و کتاب بخونم . هر از گاهی مشتری ای بیاد و باهم درباره کتاب هایی که خوندیم گپ بزنیم.
جلسات نقد کتاب داشته باشیم و...
آرزو بر جوانان عیب نیست مگه نه؟ 
همین عشق به کتاب ، باعث شده که ناخودآگاه جذب کتاب هایی بشم که درباره خود کتاب و کتاب فروشی یا کتاب خوندنه. تقریبا هر اثری که این تیتر رو داشته باشه رو با اشتیاق میخونم و لذت میبرم. 
کار در کتابفروشی بعد از کارگردانی و بازیگری قطعا سومین شغل محبوب من در جهانه و واقعا خوش به حال کسانی که کتابفروشی دارن و البته دغدغه مالی آنچنانی ای هم ندارن ، چون اگر قرار باشه از فروش کتاب، امرار معاش بکنیم کلاهت پسِ پس معرکه ست.

کتابفروشی موریساکی رو فقط به خاطر همین تیتر کتابفروشی انتخاب کردم بخونم. کتابی از ادبیات ژاپن ...

قبلا کتاب بسیار زیبای " خاطرات کتاب فروش " از جلال برجس رو خونده بودم که بسیار عالی و خوب بود که اون هم از ادبیات عرب بود. 
نسبت به اون کتاب ، کتاب فروشی موریساکی ، خیلی جذاب نیست. 
داستان خیلی ساده ست و چیز خاصی نداره برعکس کتاب " خاطرات کتاب فروش " که قصه واقعا جذاب بود. 

ایرادی که این کتاب از نظر من داره،  اتکای صد در صدی به ادبیات ژاپنه.  شما اگر ادبیات و نویسنده های ادبیات ژاپن رو نشناسید ، تقریبا ارتباط و حسی که نویسنده از کتاب ها و قصه هاشون تعریف میکنه رو دریافت نمی کنید. 
برعکس کتاب خاطرات کتاب فروش که ۷۰ درصد مثال هاش از هوگو و دوما و تالستوی و داستایفسکی بود و گریزی هم به ادبیات عرب که برای ما نا آشناست زده بود . 
در کل لذتی که دنبالش بودم رو توی این کتاب پیدا نکردم. حس کتابفروشی و عشق کتاب بهم دست نداد. خصوصا اینکه کاراکتر اصلی اصلا عاشق کتاب نیست . 
اگر اسم این کتاب میشد " بقالی موریساکی " احتمالا هیچ تغییری برایِ منِ ایرانی نداشت. 

این پنجمین کتابی بود کت از طریق فیدیبو خوندم ، گرچه حس کتاب کاغذی یک چیز دیگه ست اما با این وضعیت کتاب و قیمت هاش ، چاره ای نیست.

الان کتاب هم طوری شده که هرکی داره،  از قبل داره ...
        

          انرژی مثبت و وایب خوب اگه کتاب بود قطعا می‌شد این کتاب:))
زیبایی به روایت متن...
        

          کتابفروشی موریساکی، یکی از هزاران کتاب فروشی‌های خیابون بلند بالاییِ که سال‌های سال به عنوان بزرگترین مرکز کتاب فروشی‌های دست دوم دنیا شناخته شده. خیلی پر زرق و برق نیست . مشتری زیادی نداره. اما  هنوزم آدمایی هستن که عاشقشن و به قول دایی ساتارو با عشق و علاقه‌شون این کتاب فروشی‌ رو سرپا نگه داشتن. لای این کتاب‌ها و قفسه‌ها می‌شه عشق رو پیدا کرد.
ممنونم از خانم نیوشا رزاق شعار، که با صدای گرم و قشنگشون کتاب رو خوندن و انرژی مثبتشون رو بهم تزریق کردن.
        

          من خیلی وقت بود میخواستم ادبیات ژاپن بخونم و ببینم چی تو سرشون میگذره . خب فضای داستان شرقی طور بود . کتاب کم حجمیه . خط داستانی ارومه ولی خسته کننده نیست ، گره های داستان به موقع ظاهر می شن و به موقع و خوبم باز میشن.
مثل یه فیلم دوساعته بود . شاید مفهوم اصلی داستان این بود که خوبه یکی ما رو بشنوه و جرات کار درست رو به ما بده وقتی خودمون از لحاظ روحی توانش رو نداریم مثل دایی ساتورو.
        

          وقتی یک کتاب میتواند اثری شگرف بر روی آدمی داشته باشد چرا یک کتابخانه نتواند انسان را زیر رو کند .... 
دلم میخواست می‌توانستم مثل تاکاکو یک مدت در لنگرگاه کتابفروشی موریساکی در طبقه دوم قایقم را ببندم و بگذارم کتابها من را در بر بگیرند ... 
وقتی کتاب را خواندم دلم برای یک کتابفروشی دست دوم تنگ شد با بوی نای کتابها... برای یک کافه نزدیک همان جا و خوردن قهوه و صحبت راجع به کتابی که در دست داریم .... 
        

          خب، گندش بزنن.هنوز عید حتی شروع نشده و من دوتا کتابی که برای کل این مدت خریده بودم رو خوندم.حالا مجبورم برگردم به کتابای الکترونیک و صوتی روی گوشیم.
یه کتاب شیرین،با شخصیتای یکم مشنگ و درعین حال دوست داشتنی.ادبیات ژاپن برای هرکسی جالب نیست، طبیعتا این کتاب ممکنه سلیقه خیلیا نباشه، 
هدف از کتاب بنظرم اینه که بهت یاد بده یجاهایی باید رها کنی و بری و یوقتایی به سکون نیاز داری، باید گذر سریع و دیوونه کننده زمان عمر و توهم عقب افتادن و عقب موندن از بقیه رو بیخیال شی و فقط ساکن بمونی.. 
رها کردن و بیرون اومدن از شرایطی که اذیتت میکنه کاری نیست که من یکی بلد باشم. موقع خوندنش آرزو کردم کاش میشد سفر میکردم به کوهی که تاکاکو و موموکو رفتن اونجا..
باهمه اینا، کتاب خیلی هم قوی  نیست، همونکه گفتم، شیرینه، سبک و شیرین.مثل فِرنی 🥣..
        

          یک کتاب معمولی
        

          کتابی که بوی کتاب میداد😁
        

          کتابی ساده و شاید حتی کلیشه ای . ولی در کل دوست داشتنی بود
        

          با یکم همت می‌تونین توی یه روز تمومش کنین😁
چون خیلی تعریفش رو شنیدم تصمیم گرفتم بخونمش و باید بگم خوب بود. یه داستان با شیب ملایم که حالتونو خوب میکنه و توش به مفاهیمی مثل خانواده، عشق، کتاب خوندن و... پرداخته میشه. دوستش داشتم.
📌امتیاز در گودریدز: ۳.۶۵
        

          من همیشه با دیدن "کتابفروشی" در عنوان کتاب، کرم خریدن و خواندن کتاب به جانم می‌افتد  و البته بیشتر اوقات پشیمان می‌شوم.
این یکی بد نبود، فقط زیادی معمولی بود: تقریبا یکنواخت با شخصیت‌های کم‌جان. نه رابطه‌ی تاکاکو با دایی خوب در آمده بود، نه شخصیت و انتخاب‌های موموکو که بار نیمی از داستان روی دوشش بود. 
و بدتر از همه اینکه با ترجمه از ترجمه‌ی انگلیسی، از روح ژاپنی کتاب خبری نیست؛ در ترجمه‌ از متن ژاپنی معمولا یکی دو تاتامی و چندتایی چان اینجا و آنجا باقی می‌ماند، اما این کتاب به کل انگلیسی است.
اگر دنبال یک کتاب کم‌‌هیجان و سریع‌خوان برای یک بعدازظهر ملال‌آور هستید که ذهنتان را مشغول نکند، گزینه‌ی مناسبی است