مثل بقیه‌ی کتاب‌های دکتر سرگلزایی خیلی خوب بود
        

          عنوان کتاب بود که باعث شد کنجکاو بشم بخونمش؛ یادآور قضیه ناتمامیت گودل بود. دکتر سرگلزایی تو پیشگفتار کتاب هم به این موضوع اشاره کرده و اینطور نوشته: «اگر ریاضیات به‌طور اجتناب ناپذیر ناتمام باشد چگونه ممکن است که فردی یا نظریه‌ای در علوم انسانی حرف آخر را بزند؟»
کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌های ایشونه که به ظاهر موضوعات پراکنده‌ای دارن ولی مضامین مشترکی بین‌شون به چشم می‌خوره. یکی از این مضمون‌ها که ذهنم رو قلقلک داد این بود که توجه کنیم برخی مفاهیم و قراردادهایی که مطلق بهشون نگاه می‌کنیم نیاز به بازنگری مطابق با دوران جدیدی دارن که درش زندگی می‌کنیم.
البته پذیرفتن برخی حرفاش هم برام آسون نیست ولی حداقل باعث شد در موردشون فکر کنم.

+ و باز هم ایرادات نگارشی در نسخه‌ی طاقچه، به‌خصوص در پاراگراف‌بندی‌ها.