یادداشت قصه خوان تنها

        وقتی این کتاب رو شروع کردم، فکر نمی‌کردم قراره این‌قدر باهاش درگیر بشم. ولی از همون صفحه‌های اول، آبری برام بیشتر از یه شخصیت داستانی شد. انگار داشتم درد یه آدم واقعی رو می‌خوندم.

غمِ از دست دادن خانواده، تنهایی، سردرگمی، و بعد تلاش برای پیدا کردن یه نقطه‌ی امن توی دلِ یه دنیای درهم‌ریخته... خیلی واقعی بود. بیشتر از اینکه یه داستان کودکانه باشه، یه یادآوری لطیف برای بزرگ‌ترهاست که بدونن بچه‌ها چقدر عمیق احساس می‌کنن.

بیشتر از همه، اون قسمت‌هایی که آبری نامه می‌نوشت، منو گرفت. ساده، کودکانه، اما پر از درد. پر از امید.
کتابی بود که تو سکوت خوندم، ولی توی دلم کلی حرف زد.