کتابی از جنس صادقت و شیرینی. در جامعه اسلامی و ایرانی بسیار جای خانواده های پر جمعیت خالیست. کتاب نشان می‌دهد تربیت چندفرزندی سخت و مشکل نیست بلکه تربیت تک فرزند سخت ترین ترین کارهاست. 
زیباتر از آن موقعی است که بچه ها در همان سن کم یاد می‌گیرند پشت هم باشند، هوای هم را داشته باشند و از پس خودشان بربیایند. مستقلی در سن کم اعتماد به نفس آنها را افزایش می‌دهد. 
روایت سختی های مادرانه در راه جهاد فرزندآوری. 
#آنچه آموختم.
        

          اول که قصد خواندن کتاب را کردم، فکر کردم قرار است با سیلی از گله ها مواجه شوم. گلایه از کار وبار بچه ها، سختی بزرگ کردنشان و... 
ولی هرچه پیش رفتم دیدم که روایتِ بالا و پایینی های زندگی است، فراز و نشیب هایی که نه به خاطر تعداد بچه ها که به خاطر جنس دنیا پیش می آید و این مادر نمونه از پس سختی ها، صبورانه، فعال و هنرمندانه برمی آید.
 قد میکشد و درخت وجودش تناور می شود. 
جایی گفته بود که بچه ها صبورش کرده اند. 
به نظر میرسد تعداد بچه ها بیش از اینکه  دردسر باشد، دادرس استـ 
به همه ی زنان ودختران پیشنهاد میکنم از دستش ندهند. 
هرچند برای مردان نیز، خالی از درس نیست. 
        

          از سر بیکاری و در خانه مادرم رفتم سراغ این کتاب.
متاسفانه افتضاح. صرفا به دلیل کنجکاوی سراغش رفتم و اصلا جالب نبود.
تشویق به فرزندآوری:))))نه تنها بدون اطمینان از وضع نسبتا پایدار اقتصادی، که بلکه ناپایدار اقتصادی-خانوادگی. بدون فکر. بدون عقل. فقط بچه بیاورید. همین. خانه ندارید؟در مسجد زندگی می‌کنید؟مهم نیست بچه بیاورید. 
بله. من هم معتقدم خداوند روزی‌رسان است اما همان خدای روزی رسان، در کله من و شما عقل هم گذاشته. برای استفاده نه برای آکبند نگه داشتن.
جاهایی ادای کتاب‌های زندگینامه شهدا را درمی‌آورد ولی متاسفانه یا شاید هم خوشبختانه درنیامده. نمی‌شود با هیچ چیز، چیزی ساخت.
درنهایت لازم نیست کتاب را بخوانید. حیف کاغذ برای تبلیغ همچین اراجیف بلاگری. و حیف از داستان‌های درست و خوبی که زیر تیغ سانسور و کثافت ارشاد گیر می‌کنند تا همچین نوشته‌هایی منتشر شوند.
لازم نیست بخوانید من خلاصه‌اش می‌کنم: دو نفر ازدواج می‌کنند. ده تا بچه‌ می‌آورند. هیچ چیز می‌گویند نداشته و ندارند. و همین.
فاجعه. افتضاح.
        

          امتیاز کتاب سه ستاره است، اما به احترام  شجاعت و اراده خانم صادقی، یک ستاره و نصف افزوده می شود.
راستش موقع خواندن کتاب تا حدی شرمنده بودم، شاید من هم تا چند سال پیش جزو همان  افرادی بودم که ابروهایم را با دیدن  خانواده های پرجمعیت بالا می بردم.

در واقع الان هم فکر نمی کنم اعتماد به نفس و اراده  این مدل زندگی را داشته باشم، اما تحسینش می کنم. 


در برابر عزیزانی که هضم این روش زندگی برایشان مشکل است باید بگویم، برای من هم تا حدی همینطور است، اما معتقدم باید و حتما به انتخاب سبک زندگی این خانم و همسرشان احترام بگذاریم. 
حقیقت این است که فلسفه امانیسم و اصالت فرد در برابر خانواده آنچنان با  روح جامعه ما  عجین شده که این خانواده به نظر فضایی می رسند!