کتاب ترجمه خوبی اصلا ندارد و در عین حال موضوعاتی در فرهنگ آمریکا را بیان میکند . موضاعاتی که شاید همه اش را معلمی در مدرسه ای در تهران تجربه نکند. 
اما در هر حال ایده کتاب فوق العاده هست، همه ی حرف کتاب این هست که یادگیری موثر بدون ارتباط موثر ممکن نیست. این موضوع را در موقعیت های مختلف بررسی میکند. 
من هم هر سال از شاگردانم میپرسم این جمله را ،کاش معلم می‌دانست که .... 
و هر سال از پاسخ بچه‌ها شگفت زده میشوم ، به نظرم برای هر معلم خواندنش واجب است... 
        

          به نظرم همه معلم ها باید حداقل یکبار این کتابو بخونن. از اون کتاباییه که مطمئنم وقتی یک سال دیگه وارد مدرسه بشم حتما بهش مراجعه میکنم. با خوندنش افتخار کردم که معلمم و میتونم اینقدر تاثیر گذار باشم. البته قسمت هایی از کتاب که مربوط به فرهنگ و آموزش در کشور آمریکا می شد، چندان برای من مفید و کاربردی نبود.
        

          خواندنش برای من معلم مفید بود 
        

          خاطرات و تجربیات یک معلم آمریکایی که مسائل دانش آموزانش را بررسی می‌کرد
تجربیات خوبی بیان شده بود ولی برخی مسائل مربوط به جامعه‌ی آمریکاست ولی به طور کلی نکات خوبی گفته شده بود
        

          می‌خواستم فقط در حد چهار ستاره تبلیغ شه و تمام اما...
 یه روز رفتم کارورزی و معاون پرورشی که  معلم تفکر و سبک زندگی بود به خاطر مشغله‌ی زیاد ملتمسانه خواست سر کلاس برم تا سروصدای بچه‌ها درنیاد. وقتی رفتم سر کلاس با دخترهای ۱۳ ساله‌ی شروشیطون مواجه شدم. برای آروم شدن کلاس روی تخته نوشتم "کاش معلمم می‌دانست..." و از بچه ها خواستم این جمله رو تکمیل کنن. انتظارم در حد "آسون بگیرن" یا "بهمون ارتفاق کنن" بود ولی این شد نتیجه:
"کاش معلمم می‌دونست من اونقدری که نشون می‌دم شاد نیستم"
"کاش معلمم می‌دونست من واقعا درسم رو می‌خونم ولی نمی‌تونم جواب بدم من دروغگو نیستم" 
"کاش معلمم می‌دونست من گاهی اونقدر حالم بده که دلم می‌خواد یکی رو بغل کنم"
"کاش معلمم می‌دونست من هیچ دلیلی برای زندگی کردن ندارم"
"کاش معلمم می‌دونست من دلم برای بابام تنگ می‌شه ولی می‌ترسم به مامانم بگم" (این عزیزدلم مادر و پدرش طلاق گرفتند)
"کاش معلمم می‌دونست وقتی با لبخند میاد کلاس حالم خوب می‌شه"
و امثالم.
می‌دونم درست نیس ولی نتونستم احساسات رو تو قلبم حبس کنم و گریه نکنم. عمق فاجعه رو متوجه می‌شین نه؟
معلمان عزیز همه چی واحد درسی نیست. همه چی یادگیری معادله، تشبیه،‌ نماز، بلند ترین رشته کوه‌های ایران، شاه اسماعیل چه مناطقی رو فتح کرد و.... نیست! مهم روح بچه‌هاست، مهم تفکر بچه‌هاست، مهم احساسات بچه‌هاست. مهم بچه‌هان!
لطفا نگاهی به این کتاب بندازید. قطعا حسرت می‌خورید که زودتر از این‌ها زاویه دیدتون عوض نشده بود :)
        

          وقتی داشتم این کتاب رو می‌خوندم، بارها به خودم گفتم:
«کاش همچین کتابی مخصوص معلم‌های ما تو ایران هم بود.»

کتاب رو کایلا دلزر نوشته، معلم مقطع ابتدایی تو آمریکا. اون تو کتاب، خاطرات و تجربیاتش رو درباره‌ی رابطه‌ی عمیق‌تر و صمیمانه‌تر با دانش‌آموزهاش تعریف می‌کنه. نکته‌ی اصلی کتاب اینه که ما باید دانش‌آموزها رو فقط به چشم شاگرد نبینیم، بلکه بفهمیم پشت هر بچه، یک دنیای متفاوت و زندگی خاص وجود داره که شناختش می‌تونه آموزش رو بهتر کنه.

البته کتاب بیشتر درباره نظام آموزش و پرورش آمریکا نوشته شده و تمرکزش روی مدرسه‌های ابتداییه. بعضی از مثال‌ها و آمارها شاید تو فضای آموزشی ایران کمی دور از واقعیت باشن. مثلاً شرایط کلاس‌ها، نقش خانواده‌ها، امکانات مدرسه و حتی جایگاه معلم‌ها با ایران تفاوت داره. پس شاید خیلی از نکات کتاب نیاز داشته باشن که برای فضای ما بازنویسی و بومی‌سازی بشن.

با این حال، با همه این تفاوت‌ها، این کتاب هنوز می‌تونه کلی الهام‌بخش باشه. دیدن دانش‌آموز به عنوان یک انسان کامل و توجه به نیازها و احساساتش، چیزی است که فراتر از هر کشور و فرهنگی ارزش داره. به نظرم این پیام رو هر معلم ایرانی هم می‌تونه بگیره و به کلاس درسش بیاره.

واقعاً جای خالی چنین کتاب‌هایی که با شرایط ما جور در بیان توی فضای آموزش ایران حس می‌شه. امیدوارم روزی نسخه‌ای از این کتاب، با زبان و فرهنگ خودمون، نوشته بشه تا هم برای معلم‌ها مفیدتر باشه و هم برای بچه‌ها تاثیرگذارتر.