"قتل راجر اکروید" از اون دسته رمان‌های جناییه که اگه یه بار بخونی، تا مدت‌ها توی ذهنت می‌مونه. آگاتا کریستی با این داستان نه‌تنها مرزهای ژانر جنایی رو جابه‌جا می‌کنه، بلکه نشون می‌ده چطور می‌شه با ذهن خواننده بازی کرد، بی‌آن‌که احساس فریب‌خوردگی کنه.
ماجرای قتل در یک شهر کوچک، با شخصیت‌هایی که هر کدوم می‌تونن مظنون باشن، شروع می‌شه. کارآگاه پوآرو، با روش‌های منحصر‌به‌فرد خودش، قدم‌به‌قدم به حقیقت نزدیک می‌شه. اما چیزی که این رمان رو از خیلی داستان‌های مشابه متمایز می‌کنه، نحوه‌ی روایتشه. راوی داستان.
کریستی در این کتاب یکی از جسورانه‌ترین و خلاقانه‌ترین ترفندهای روایی خودش رو به کار برده. پایان‌بندی رمان، به‌قدری غیرمنتظره و هنرمندانه‌ست که حتی بعد از فهمیدن حقیقت، خواننده برمی‌گرده و دوباره کتاب رو ورق می‌زنه تا سرنخ‌هایی رو پیدا کنه که از چشمش پنهون مونده بودن.
اگه دنبال یه رمان معمایی کلاسیک با پایان شگفت‌انگیز هستی، "قتل راجر اکروید" بدون شک یکی از بهترین انتخاب‌هاست. فقط حواست باشه که هیچ‌کس اون چیزی نیست که به نظر می‌رسه...
      

        وقتی داشتم این کتاب رو می‌خوندم، بارها به خودم گفتم:
«کاش همچین کتابی مخصوص معلم‌های ما تو ایران هم بود.»

کتاب رو کایلا دلزر نوشته، معلم مقطع ابتدایی تو آمریکا. اون تو کتاب، خاطرات و تجربیاتش رو درباره‌ی رابطه‌ی عمیق‌تر و صمیمانه‌تر با دانش‌آموزهاش تعریف می‌کنه. نکته‌ی اصلی کتاب اینه که ما باید دانش‌آموزها رو فقط به چشم شاگرد نبینیم، بلکه بفهمیم پشت هر بچه، یک دنیای متفاوت و زندگی خاص وجود داره که شناختش می‌تونه آموزش رو بهتر کنه.

البته کتاب بیشتر درباره نظام آموزش و پرورش آمریکا نوشته شده و تمرکزش روی مدرسه‌های ابتداییه. بعضی از مثال‌ها و آمارها شاید تو فضای آموزشی ایران کمی دور از واقعیت باشن. مثلاً شرایط کلاس‌ها، نقش خانواده‌ها، امکانات مدرسه و حتی جایگاه معلم‌ها با ایران تفاوت داره. پس شاید خیلی از نکات کتاب نیاز داشته باشن که برای فضای ما بازنویسی و بومی‌سازی بشن.

با این حال، با همه این تفاوت‌ها، این کتاب هنوز می‌تونه کلی الهام‌بخش باشه. دیدن دانش‌آموز به عنوان یک انسان کامل و توجه به نیازها و احساساتش، چیزی است که فراتر از هر کشور و فرهنگی ارزش داره. به نظرم این پیام رو هر معلم ایرانی هم می‌تونه بگیره و به کلاس درسش بیاره.

واقعاً جای خالی چنین کتاب‌هایی که با شرایط ما جور در بیان توی فضای آموزش ایران حس می‌شه. امیدوارم روزی نسخه‌ای از این کتاب، با زبان و فرهنگ خودمون، نوشته بشه تا هم برای معلم‌ها مفیدتر باشه و هم برای بچه‌ها تاثیرگذارتر.
      

        این کتاب رو وقتی نوجوون بودم خوندم و امروز اتفاقی یادم افتاد و در بهخوان دنبالش گشتم! یادمه تابستون صبح زودتر بیدار میشدم و از بالای سرم کتاب رو برمیداشتم و شروع به خوندن میکردم،داستان کتاب همون چیزی بود که الان ژانر مورد علاقم در فیلم های سینماییه! دنیای اخرالزمانی و قهرمان هایی که با این دنیا کنار نمیان...با اینکه خیلی سال گذشته همچنان بخش های مختلف کتاب برام آشناست و کاملا یادمه :) هرچند موضوع برای اون زمان خیلی تازگی داشت و نمیدونم همچنان برای نوجوون های الان جذاب هست یا نه؟
      

        خوندن کتاب هایی که فضای تاریکی بر اون ها حاکمه و گاها به خودتون میاید و میبینید روی سر شمارو هم ابر سیاه گرفته برام جذابیت داره! چرا؟!
چون همیشه غریزه بقا در این سبک داستان ها شگفت زده ام میکنه!با خودمون فکر میکنیم،مگه در شرایطی که یک حکومت حتی بر ذهن و روح شماهم میخواد تسلط داشته باشه،وقتی در خصوصی ترین مکان ها رصد میشید و...چطور میشه عاشق شد؟خطا کرد؟چطور میشه باور داشت میشه بر خلاف مسیر آب شنا کرد و چطور میشه بازم خواست زندگی کرد و بهتر بگم...چطور کسی میتونه با دودست به زندگی بچسبه؟
و هر بار یک کتاب با این سبک میخونم به همه اینا فکر میکنم.
اگر این کتاب رو خوندین و دوست داشتید؛پیشنهاد بهتر برای شما کتاب "سرگذشت ندیمه" هم هست!
      

        این اولین کتابی بود که از آگاتا کریستی خوندم!
و اولین کتاب در ژانر کارگاهی و معمایی...به خودم گفتم به شنیدن  پادکست و دیدن ویدیو های پرونده جنایی کتاب رو هم اضافه کن! هرچند این کتاب خشونت نداره و بیشتر جنبه حل پرونده و کارگاهی رو داره. اما باید بگم اونقدری دوسش داشتم که رفتم و ۲ جلد دیگه آگاتا کریستی خریدم :))  و بعد خوندن چند جلد بهتر میشه کتاب هاش رو توصیف کرد.
      

        در جهانی که آدم های ۳۰ ساله رو میترسونه از شروع؛مت هیگ در این کتاب قهرمانی داره که از ۷۰ سالگی زندگیش تغییر میکنه...این کتاب هرچیزی که بخواید رو توی خودش داره،تخیل،علم،روانشناسی،زندگی،رویا،معما و...از خیلی جهت ها این کتاب شمارو به فکر فرو میبره که مهم تر از همه اینکه به "زندگی"فکر کنید و فارغ از این که کجا و تو چه سنی هستید.

وقتی فهمیدم مت هیگ کتاب جدید داره که نخوندم(چون همه کتاب هاش رو خوندم)خیلی خوشحال شدم و با خوندن اولین صفحه ها دوباره اون جادو مخصوص مت هیگ تمام وجودم رو پر کرد و زیر لب گفتم"خودشه...دوباره همون سبک" پس این کتاب رو با خیال راحت بخونید و بعدش سعی کنید به زندگی ناممکن فکر کنید ! 
      

        نوشته بود معلم ها بخوانند!
کتاب رو گذاشتم در "میخواهم بخوانم"
روز دوشنبه زنگ سوم دانش آموزم کتاب را جلوی صورتم گرفت!گفت "خانم دیدم میخواید بخونید گفتم براتون بیارم "
با خوندن کتاب خیلی چیزها جلوی چشمم اومد؛من هم ناخدایی بودم که نمی دانستم مقصد نهایی مسافرانم کجاست...
چه باید می گفتم و چگونه رفتار می کردم با دخترکانی که شادی و غم همزمان در صورتهایشان موج می زد و احساسشان بلاتکلیف پشت نیمکت ها کشته میشد و تمام دلخوشیشان شیطنت کردن وسط کلاس بود، باید به صورت تک تک بچه ها خیره شوم و  بدون هیچ سوالی کشف کنم که کدامشان چند دانه رویا در جیب هایش گم کرده است....؟این کتاب گوشه ای از قلب من را پر کرد که جایش خالی بود.
      

        صفحه های این کتاب به اندازه است!
نه کم...نه زیاد.
این کتاب به موقع شروع و به مرور کم کم پیش میره و در صفحه مناسب تموم میشه،تمام مدت برای من جذابیت خودش رو داشت و در متن کتاب فرو رفتم،و به صورت کلی برام جالب بود
      

        آیا هرگز عمیقا خندیدند؟
این سوالی بود که در حین مطالعه کتاب بارها از خودم پرسیدم...کتاب روایت های کوتاه و متفاوت از مواجهه در عرصه مختلف نسل هایی هست که کمونیسم را دیدند و لمس کردند؛اگر به این کتاب بگیم فلسفه سیاسی به قول خود نویسنده انگار بین خودمون و کتاب یه دنیا فاصله انداختیم اما این کتاب در عین حال بسیار میتونه برای ما ملموس باشه.اما سوال مهمی که اول این متن هم گفتم...جوابش برای هرکس میتونه متفاوت باشه،همه ما بعد اتفاقایی دوباره خندیدیم...بعد از  رفتن یک عزیز...بعد از شکستنی که التیام بعید بنظر میرسید...بعد از شنیدن اخباری که انگار دنیا رو جلوی چشم ما ناپایدار تر از هروقتی نشون داد بعد از ...خیلی چیزها!همزمان هم تلخ و هم شیرین،که هیچ حال و حکومت و وضعیتی تا ابد پایدار نیست.
بله خندیدیم
و میخندیم
اما ...

      

        همه بزرگترها اول بچه بودند. 
(اما تعداد کمی از آنها آن را به یاد می آورند.)
      

        جدا از هدیه های ریز و درشتی که گاهی دانش آموز هام بهم میدن، وقتی برام کتابی میگیرن عجیب به دلم میشینه، این کتاب رو از دانش آموزم هدیه گرفتم و بعد از خوندنش برای چندمین بار عاشق شغلم شدم :))
از خودم پرسیدم:من گوشه دنجی در کلاس برای بچه ها دارم؟ اونا احساس امنیت کردن؟ کاری کردم که بتونن خود واقعیشون باشن در کلاس؟ چقدر ثانیه های کلاس درس براشون خوشحال کننده بوده؟ ... بعد از خوندن کتاب همه این هارو مجدد از خودم پرسیدم.
      

        اگر در کلاس دانش‌آموزی داشته‌اید که هیچ‌کس دوست نداشته کنارش بنشیند، دانش‌آموزی که همیشه کمترین نمره را می‌آورد و برای انجام ندادن تکالیفش همیشه بهانه‌ای می‌تراشد، دانش‌آموزی که بدون اینکه شما بدانید آرزوی داشتن یک ستاره را دارد، پیشنهاد می کنم کتاب «ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر» را بخوانید و اگر قبلا خوانده‌اید، دوباره بخوانید و اگر دوبار خوانده‌اید سه باره بخوانید …
      

        کتابی نیست که بتونه تو کتابفروشی شمارو مجبور به خرید خودش بکنه! من هم این کتاب رو توی جمعه بازار کتاب در حالی که فروشنده بهم گفت همه کتابای این قسمت ۵۰ تومن دیدم! در نظر اول جلدش و بعدش آخر کتاب تصاویری از مکانی واقعی که محلی های قدیمی به عنوان مکان پری ها معرفی کردند دیدم و ترغیب به خرید شدم.نقاط قوت کتاب،موضوع کمتر پرداخته شده اونه که میتونه نظر کسی که عاشق شنیدن و خواندن از پریان هست  رو جلب کنه،الحق که جستار های افسانه ای و روایی خوبی ام بکار برده اما بخش های زیادی از کتاب زیاده گویی و تکرار رو میدیدی و خط زمانی داستان و شباهت اسمی شخصیت ها خیلی سخت یاد آدم میومد.
      

        در نگاه اول از حجم کتاب جا خوردم،ولی با خوندن اولین صفحه ها دیدم زمین گذاشتنش برام سخت شده و در مدت زمان خیلی کوتاهی ام تمومش کردم.از اون کتاب هایی که دست شمارو میگیره و با خودش به سال های خیلی دور میبره ...در دل واقعیت های تاریخ؛از راه رفتن در کاخ های باشکوه شام،تا جنگیدن در مرز روم،گوش دادن خطبه در مسجد و...
ولی در نهایت هدف و حرف کتاب فراتر از همه این هاست!
      

        خیلی فکر کردم در وصف کتاب محبوبَم چی بنویسم؛تا حق مطلب به درستی ادا بشه ...ولی دیدم هیچ جوری نمیتونم قشنگی این کتاب رو در کلماتم بیارم.فقط میتونم بگم دلم میخواست برم توی کالبد کسانی که این کتاب رو نخوندن و دوباره و دوباره از نو بخونمش :)