شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        داستانی از غرق شدن در توهمات و انتظار برای اتفاقاتی که احتمال وقوعشان در ذهن ما صد و در واقعیت یک صدمی بیشتر نیست.
داستان درباره‌ی افسریه که به‌عنوانِ اولین ماموریتش به اجبار به قلعه‌ای دور از شهر و آبادیش برای پاسبانی و نگهبانی می‌ره. قلعه‌ای که برخلاف تصوراتش اصلاً شکوهمند، بزرگ و با دیوارهایی سربه‌فلک‌کشیده نیست و تنها یه دژِ درجه دوم و کهنه میان بیابان تاتارهاست.
آدم‌ها در قلعه می‌مانند نه برای انجام‌وظیفه، نه برای محافظت از قلعه، بلکه برای داشتن کمی حس ارزشمندی و‌ مفید واقع‌شدن. انتظار برای این‌که شاید روزی حمله‌ی بزرگ و خاصی صورت بگیرد و ما به دفاع از دژ بپردازیم. برای رسیدن به مقصدی نامشخص و انگیزه‌ای درونی که چیزی بیش از یک توهم نیست. توهمی که برایشان قلعه را از محیط بیرون، هوای آزاد، همنشینی با آدم‌های جالب، موسیقی و زنان زیبا متمایز می‌کند.‌ کششی درونی برای ماندن، برای مفید واقع شدن. امید بر این‌که روزی مصیبتی از بیابان نازل می‌شود و ما خواهیم جنگید و به رشادت‌های ما و به سابقه‌ی خدمتمان افزوده خواهد شد.
داستان دژ و افسرانش، داستان کسانی‌ست که هرلحظه به‌دنبال رضایتی درونی هستند که بلکه سرانجام روزی حاصل شود و مقصدی که آرزویش را دارند ببینند. 
هربار با خود می‌گویند مقصد همین است و‌ دیگر به تکرار ادامه نخواهند داد اما طمع چشیدنِ همان مقصد یا فردا روزی که به مقصد خواهند رسید؛ اجازه‌ی ترک کردنِ ناملایمات را از آنها می‌گیرد.
داستان غریبی نیست. داستانِ خودمان است. داستان من و شما. هربار، هنگامی که درتلاش برای به‌دست آوردن چیزی هستیم با خود می‌گوییم: بعد از این خوشحال‌ترین آدم دنیا خواهم بود، تمام خواسته‌ام همین است. اگر بدستش آورم خیالم به کلی آسوده خواهد شد.
و دوباره پس از به‌دست آوردنش قصه از سر تکرار می‌شود. خواسته‌های جدید و تلاش برای کسبِ به هرقیمتی شده، خوشبختی و رضایتِ واقعی. 
مقصدی نیست، هرلحظه خواسته‌ی جدیدی داریم. سیر نمی‌توان شد زیرا بعد از این‌که طعم به‌ دست آوردن‌ها زیر دندانمان می‌رود دیگر نمی‌توانیم از آن بگذریم. و زندگی می‌شود همین. تلاش برای دست کشیدن از دویدن‌های بی‌پایان درمقابلِ طمعِ خواسته‌ها؛ پیچیده در هم.
      

        به نام او

اخیراً تصمیم گرفتم که دیگر به تحلیل‌های رایج و رسمی دست نزنم؛ فکر می‌کنم با نگاه شخصی‌ام بتوانم قضاوت بهتری دربارهٔ یک کتاب داشته باشم.

آنا کارنینا زنی بی‌ثبات است؛ هر لحظه نمی‌دانی چه کاری خواهد کرد و تکلیفش با خودش مشخص نیست. بی‌پروا بگویم که از او بیزارم. تولستوی کتاب را به طور کلی در سه محور اصلی تقسیم کرده: عشق کنسانتین لوین به کیتی از خانواده اشچرباتسکی، تحولات زندگی کیتی پس از عشق ناکامش به ورونسکی، و در نهایت، داستان عشق آنا کارنینا به ورونسکی.

می‌گویند در ادبیات روسیه دو گروه وجود دارد: یکی طرفدار داستایوفسکی و یکی طرفدار تولستوی. شاید از این جهت من جزو طرفداران داستایوفسکی باشم. یک سوال: چگونه می‌توان با راسکولنیکف، قاتلی که جنایت می‌کند، همدل شد، اما از یک زنی مثل آنا کارنینا که خیانت می‌کند، بیزار بود؟ بی‌شک این تفاوت، ناشی از سبک و قلم نویسنده است. البته هرگز نمی‌خواهم بگویم تولستوی نویسنده‌ای بد است (با احترام به تمام طرفداران عزیزش)، اما من یک مقایسهٔ کوتاه بین دو دنیای ادبی داستایوفسکی و تولستوی انجام دادم.

دومین نکته: به نظر من، کنسانتین لوین شخصیت اصلی این رمان است، چون تقریباً نیمی از کتاب به روایت زندگی او، افکارش، و عشقش به کیتی اختصاص دارد.

سومین مسئله: شخصیت‌های فرعی کتاب بسیار جذاب‌تر از شخصیت‌های اصلی‌اند! مثلاً، من با دالی (همسر اوبلونسکی) خیلی بیشتر از آنا همدلی می‌کنم. آنا کارنینا دائماً خودش را نقض می‌کند؛ مدام می‌گوید: «دروغ و فریب بسیار ناخوشایند است!»، در حالی که خودش مرتب دروغ می‌گوید و دیگران را فریب می‌دهد تا به هدفش برسد. از سوی دیگر، از شوهرش می‌گوید که مدام دروغ می‌گوید و به او تنفر دارد — در حالی که خودش همین کار را می‌کند! از این جهت، من به عنوان مخاطب، نمی‌توانم با آنا ارتباطی برقرار کنم.

اما جدای از تمام این انتقادات، قلم تولستوی واقعاً شگفت‌انگیز است. توصیفاتش از صحنه‌ها، طبیعت، و احساسات شخصیت‌ها بسیار غنی و زیبا است. و در نهایت، شخصیت‌پردازی در شخصیت‌های فرعی کتاب، بسیار دلنشین و عمیق است.

این نقد در آینده به‌روزرسانی خواهد شد.
پ.ن: ترجمه‌ی آقای سروش حبیبی درخشان بود.
      

        کتابی که همیشه موضوعش برام جذاب به نظر میومد و خب خیلی یهویی خریدمش ولی واقعا ارزش خوندن داشت
رفت تو لیست کتابای مورد علاقه‌م خیلی خیلی قشنگ و دوست داشتنی بود
اول اینکه شخصیت پردازی عالی‌ای داشت ، به فرعی ترین شخصیت ها هم تمام و کمال بها داده شده بود 
فضاسازی قوی.‌ به طوری که قشنگ خودتون میتونید اون موقعیت رو تو ذهنتون مجسم کنید 
میتونست پایان بهتری داشته باشه هرچند که جلد دوم هم داره
کلی با این کتاب گریه کردم ، کلی هم خندیدم. یه جاهایی کتاب رو می‌بستم و به پهنای صورت لبخند میزدم و کلیی ذوق می‌کردم برای بعضی از اتفاقات و دیالوگ ها 
در نهایت ، به دست عشقی که آروم آروم شکل گرفت بارها غرق شدن و بارها نجات پیدا کردن
و همون‌طور که می‌دونید ، عشق از هر میخ چوبی‌ای تیز تره
      

        
.
بیچارگان
فیودور داستایفسکی 
ترجمه خشایار دیهیمی 

.
آیا عشق می‌تواند در میان سیاهیِ روزمرگی زنده بماند؟

رمان بیچارگان اثر فئودور داستایفسکی، نخستین گام بلند او در دنیای ادبیات، داستانی است ساده و در عین حال عمیق، که نه با پیچیدگی‌های روایی، که با صداقتی دردناک و نگاهی انسانی به زندگی آدم‌هایی می‌پردازد که در حاشیه‌ی جامعه گم شده‌اند. این رمان، که در قالب نامه‌نگاری میان دو نفر روایت می‌شود، گفت‌وگویی است طولانی میان دو روح تنها؛ مردی چهل‌وچندساله، کارمندی فقیر و فراموش‌شده، و زنی جوان، بیست‌ساله، که هر دو در میان انبوه نامه‌هایشان جهانی می‌سازند فراسوی دیوارهای تنگ زندگی روزمره.  

ماکار، قهرمان مرد داستان، همچون بسیاری از شخصیت‌های داستایفسکی، انسانی است زخم‌خورده اما زنده، با رویاهایی کوچک و امیدهایی که گاه به اندازه‌ی یک نگاه گرم یا کلمه‌ای مهربان خلاصه می‌شود. او کارمندی دون‌پایه است، اما برخلاف شخصیتِ "آکاکی آکاکیویچ" در شنل گوگول، موجودی مضحک و تحقیرشده نیست؛ بلکه انسانی است با احساساتی رمانتیک که در دل فقر و تنهایی، همچون شمع می‌سوزد. در سوی دیگر نامه‌ها، واروارا، دختر جوانی است که با وجود سن کم، رنجی فراتر از سال‌های زندگی را بر دوش می‌کشد. رابطه‌ی این دو، در میان واژه‌ها و سطرهای نامه‌هایشان، چیزی میان عشق، دوستی، و نیاز به مونسی است که دنیای بیرون به آنها نداده است.  

داستایفسکی در بیچارگان، پیش از آنکه به ژرف‌کاوی‌های روانشناختیِ آثار بعدی‌اش برسد، با نگاهی سرشار از همدردی به زندگی مردم ساده و فرودست می‌پرد. او فقر را نه به عنوان موضوعی برای ترحم، که به عنوان واقعیتی تلخ و گاه ظالمانه به تصویر می‌کشد که آدم‌ها در دل آن، باز هم می‌خندند، امید می‌بندند، و گاه شکست می‌خورند. نامه‌های ماکار و واروارا، پر از جزئیاتی کوچک و به ظاهر پیش‌پاافتاده است، اما همین جزئیات است که زندگی آنها را می‌سازد؛ گاه با شور و شوقی کودکانه و گاه با یأسی که در سکوت فرو خورده می‌شود.  

زبان داستان، ساده و بی‌تکلف است، اما در همین سادگی، زیبایی‌ای شاعرانه نهفته؛ گویی هر نامه، نفس‌نفسی است که از دل تاریکی به سوی نور فرستاده می‌شود. داستایفسکی در این اثر، هنوز به اوج پختگی سبکی خود نرسیده، اما همان صدای منحصربه‌فردش، همان دغدغه‌ی انسان‌های گمنام و رنج‌کشیده، از همان آغاز در کارش شنیده می‌شود. 

خواندن این داستان پر سوز و گداز را به شما پیشنهاد می‌کنم.

در پناه خرد
      

        کتاب فوق‌العاده خوبی بود و واقعا خواندن آن برای تمامی دختران و زنان لازم است. این کتاب با بررسی تمامی زاویه نگاه‌ها، موضوعات و مباحث مربوط به زنان و جایگاه آنان در جامعه درنهایت به دیدی منطقی و زیبا می‌رسد. این موضوع نشان‌دهنده سیر مناسب مطالب و منطق صحیح به‌کار‌رفته در آن است.
تنها نکته منفی این کتاب این است که به هیچ عنوان یک داستان یا رمان نیست. بلکه بیشتر یک مقاله بسیار خوب است. زیرا کاملا مشخص است که نویسنده درباره فرهنگ و ادبیات آمریکا اطلاعی نداشته. چون حتی با خواندن یک رمان آمریکایی بسیار معمولی می‌توان فهمید که آمریکایی‌ها در مواجهه با موضوعات، چنین رفتارها و گفتارهایی ندارند.
      

        داستان 4 کارمند یک اداره است به نام های لتی، مارسیا، نورمن و ادوین که توی اون اداره تو یه اتاق کار میکنن. این چهار نفر تنها زندگی می کنن و دارن به دوران بازنشستگی نزدیکتر میشن، دو نفرشون هم در اواسط داستان بازنشسته میشن. موضوعی که ذهنشون رو درگیر کرده اینه که تا امروز نصف روز با کارکردن می گذشت و بعد برمیگشتن خونه تا استراحت کنن اما بعد از بازنشستگی (که روز به روز بهش نزدیکتر میشن) زندگیشونو چطور باید بگذرونن؟
تو این کتاب شما قراره از چند ماه از زندگی یکنواخت چهار کارمند میانسال (یا شاید حتی پا به سن گذاشته) بخونید. از ابتدا تا انتهای داستان جز یک مورد اتفاق خاصی نمیفته همچین انتظاری ام نداشتم ازش. داستان چهار نفر آدم معمولی مثل من چقدر اتفاق خاص و غیر منتظره و جالب می تونه داشته باشه؟ پس شما هم اگر خواستید این کتاب رو بخونید با چنین انتظاری سراغش نرید.
نمی تونم به زندگی این چهار نفر کسل کننده بگم چون واقعا زندگی نود درصد ما هیجان انگیز تر از زندگی اونا نیست و به احتمال زیاد هر کدوم از ما که به این سن برسیم زندگیمون همینطوری یا نهایتا فقط کمی متفاوت تر خواهد بود.
کتابی نبود که بگم ازش لذت بردم، به کسی ام پیشنهاد نمی کنم؛ اما پشیمون نیستم از خوندمش. به خاطر این که اولین کتابی بود که زندگی و مشکلات و دغدغه های زندگی رو از دید افرادی مثل لتی، مارسیا، ادوین و نورمن می دیدم. معمولا هیچکس هیچوقت در مورد اینکه افرادی با این سن و سال و چنین شرایطی زندگیشون رو چطور میگذرونن کنجکاو نمیشن (یکیش خود من) مگر اینکه اتفاقی کتابی رو بدون اینکه بدونن موضوعش چیه انتخاب کنن و اون کتاب به این موضوع پرداخته باشه (مثل خود من)
      

        «فارنهایت ۴۵۱» دنیایی را نشان می‌دهد که در آن کتاب‌ها دشمن‌اند و فکر کردن جرم است. آتش‌نشان‌ها به جای خاموش کردن آتش، کتاب‌ها را می‌سوزانند تا ذهن‌ها یکدست و بی‌خطر باقی بمانند. در این میان، گای مونتاگ—یک آتش‌نشان—کم‌کم از این نظم مصنوعی دل می‌کند و به دنبال معنا می‌رود.

کتاب با زبانی ساده اما تیز، هشدار می‌دهد که اگر آزادی اندیشه را فدای راحتی و سرگرمی کنیم، آرام و بی‌صدا به بردگی ذهنی می‌رسیم. این داستان، بیش از آن‌که فقط درباره‌ی کتاب باشد، درباره‌ی خود ما و انتخابی است که هر روز بین «فکر کردن» و «فقط مصرف کردن» انجام می‌دهیم.


      

        از رمان‌ها و داستان‌هایی که واگویه‌ها و شرح احساسات درونی آدم‌ها هستن خوشم میاد. اگر نویسنده موفق بشه حس و افکار رو به خوبی منتقل کنه، نوشته‌ای تمیز و اساسا انسانی می‌خونیم که دراماتیزه شده. 
این رمان هم شرح احساسات سه شخصیت در لهستان زمان جنگ جهانی اوله. ماریا، همسرش گریگوری و وارونتسوف دکتری که هم‌دانشگاهی و هم‌کار ماریای پرستار در بیمارستان بوده و عاشقش بوده.
داستان با زاویه دید دانای کل وقایعی رو به این سه نفر می‌گذره تعریف می‌کنه. از عشق انرژی‌بخش ماریا به گریشا میگه و حسرتی که وارونتسوف می‌کشه. ماریا که از عشق خودش مطمئنه با بلایی که تو جنگ سر گریگوری میاد و جانباز میشه مدتی دچار بیزاری از اون میشه. اون‌ حتی جرات نداره از حس و حالش برای نزدیک‌ترین آدمها بگه مبادا محکوم بشه به بی‌عاطفگی و بی‌مسئولیتی. فقط وارونتسوف در جریان این حش و حال هست و حتی بهش پیشنهاد میده که گریشا رو رها کنه و با اون بره برای زندگی‌ای جدید.
تا اینجا داستان خیلی خوب تلخی‌های جنگ، سختی‌های زندگی کردن در دوران جنگی و تضادهای منافع جمعی و فردی رو نشون میده. البته گاهی زیاده‌گویی هم داره. اما از بعد این دو راهی به شتاب میفته و تغییر ماریا و تصمیم نهاییش خیلی سریع اتفاق میفته طوری که کمی عجیب و بی‌پشتوانه به نظر میاد. 

در کل سوژه خوبی بود، برای افراد مختلف بسته به تجربه زیسته‌شون می‌تونه درک و برداشت‌های مختلفی در پی داشته باشه و اگر حوصله یه داستان پر حرف رو داشته باشین، عاشقانه ملایمی است با پایان خوش.
      

        از همان صفحه‌های اول، کتاب مرا وسط روزمرگی‌هایم نشاند؛ جایی که اتفاق خاصی نمی‌افتد، اما همه‌چیز زنده است. روایتش مثل دست گرمی بود که بی‌صدا روی شانه‌ام می‌نشست و یادم می‌آورد: قرار نیست منتظر لحظه‌ای استثنایی بمانم تا زندگی کنم؛ زندگی همین دم‌های کوچک و معمولی است که گاهی نادیده می‌گیرم.

انیس لودیگ در توصیف صحنه‌ها بی‌نهایت دقیق و مینیمال عمل می‌کند؛ نه اضافه می‌گوید و نه بیهوده شلوغ می‌کند. کلماتش همان‌قدر حساب‌شده‌اند که قاب‌بندی‌های آرام و شاعرانه‌ی فیلم‌های کم‌دیالوگ ژاپنی. جملات کوتاه، مکث‌ها، و تصویرسازی‌های بی‌شتابش کاری می‌کند که خودم را وسط همان کادرهای زیبایی حس کنم که از اتفاقات کوچک روزمره ساخته شده‌اند.

بخش سفر با یک غریبه و اعتماد کردن به او، از آن قسمت‌هایی بود که عمیقاً با من ماند. من هم مثل ژولی و لولو، انگار پا به آن سفر گذاشته بودم، با هر قدمشان هوا را نفس می‌کشیدم و بهترین سفر عمرم را تجربه می‌کردم.

شاید این کتاب شخصیت‌های زیادی نداشته باشد، اما همان چند نفر، آن‌قدر عمیق حرف می‌زنند که هر مکالمه‌شان مثل یک «دیپ چت» ناب و لذت‌بخش می‌ماند؛ از آن گفت‌وگوهایی که حتی وقتی سکوت می‌کنند، باز هم چیزی درونت تغییر می‌کند.

«کمی قبل از خوشبختی» برای من یک یادآوری ماندگار بود: زندگی از همین حالا شروع شده است، همین لحظه‌ای که در آن هستم. خودم چندین بار خوندمش و هر وقت دلم میگیره و نیاز دارم به مرور یک متن آشنا، همیشه پناه من میشه

پیشنهاد لونامیسارویی: اگر از خوندن این کتاب لذت بردید، بهتون کتاب دوستش داشتم اثر آنا گاوالدا رو هم پیشنهاد میکنم ( و برعکس)