از اونجایی که متوجه شدم اگر همون لحظه که کتابی رو تمام می‌کنم یادداشتی براش ننویسم پس دیگه محاله در آینده ای چه دور چه نزدیک دست به این کار بزنم، داغ داغ بلافاصله بعد از پایان مطالعه ی کتاب این یاداشت رو می‌نویسم🙌🏻

پنجم دبستان بودم و به بهانه یک عدد مقام ناچیز که در یک‌مسابقه ی علمی آورده بودم یک کتابی مدیر مدرسه به فاطمه کوچک جایزه داد که جزو بهترین هدایای کتابی من شد《 زندگینامه نویسندگان و شاعران مشهور جهان》.

یکی از شخصیت هایی که مختصری از زندگی نامه اش در این کتاب آورده شده  آقای ژان ژاک روسو بود. دقیقا نمی‌دونم چرا( شاید آهنگین بودن اسمش) ولی شد یکی از نویسنده هایی که می‌خواستم زودتر بزرگ بشم تا کتاب‌هاشو بخون.
خب الان بزرگ شدم( شایدم فکر می‌کنم بزرگ شدم😶‍🌫️)، 
و بالاخره یکی از کتاب‌هاشو خوندم🙃
خیال‌پردازی‌های رهرو تنها شامل ۱۰ بخش یا ۱۰ گردشه که آقای روسو در اون ها به شرح حالات روحی و عاطفی خودش، تعریف تعدادی خاطرات که اثر عمیقی بر او گذاشتن، و در بیشتر موارد گله و شکایت از درک نشدن و مورد آزار اطرافیانش قرار گرفتن هست.
واقعیتش یک وقت هایی احساس کردم روسو دچار خودشیفتگیه و داره از خودش تعریف می‌کنه و در حال فخر فروشیه، اما بیشتر که خوندم احساس کردم که در ظاهر اینطور به نظر میاد اما در واقع روسو سعی داره کمی درد دل کنه و در برابر قضاوت‌های نا درستی که دیگران از او دارن از خودش دفاع کنه. قصد روسو خود تعریفی و فخرفروشی نیست بلکه معرفی کردن و شناساندن نیات واقعی و سیرت حقیقی خودش به کسانیه که شاید از روی حسادت شاید هم از نادانی با او دشمنی می‌کنن.
جالبه که با تمام دشمنی ها و کینه ورزی هایی که روسو در قالب آدم های اطرافش نسبت به خودش می‌بینه باز هم سعی داره با اونها خوب و مهربون باشه، و اگر حس می‌کنه نمیتونه این‌کارو کنه پس لااقل ازشون دوری می‌کنه تا مثل اونها دچار عداوت و کینه نشه.
بسی لذت بردم از مطالعه ی این کتاب، روحت شد ژان ژاک روسو جان :)

خلاصه که درسی گرفتم اونم اینکه یک کتاب رو در پایان قضاوت کنم😶‍🌫️
اون نیم ستاره ای هم که کم کردم به این دلیله که آقای روسو بچه هاشو به پرورشگاه می‌سپاره😶
      

         ●روباه  نوشته دی اچ لارنس، داستان دو دختر جوان به نام های مارچ و‌ بنفورد را روایت می کند که در دل طبیعت زندگی مستقلی را آغاز می کنند. دو دوست صمیمی  با کشاورزی و مرغداری امورات می گذرانند و از مردی کمک نمی گیرند.
حالا روباهی وارد محدوده ی زندگی آنها می شود.
 روباه به ظاهر برای شکار مرغ آمده، اما اگر این ورود هشداری از جانب طبیعت باشد چه؟
بله روباه هشداری است برای مارچ و بنفورد، هشدار آغاز دوره ای جدید با پیامدهای ناخوشایند در زندگی آن ها.
اما چه می شود که مارچ علارغم مواجه شدن با نشانه ها بازهم می‌خواهد در گرداب حوادث خود و بنفورد را قربانی کند؟
حسادت تا چه اندازه می تواند آدمی را از رحم و انسانیت دور کند؟

در داستان روباه، گویی طبیعت تلاش می کند دختران جوان را در مقابل ورود نیرویی شوم محافظت کند، اما آیا در این کار موفق خواهد شد؟
روباه شاید داستان کش مکشی باشد میان نیروی شر انسانی و خیرخواهی نیروی طبیعت.

لارنس که از فروید و نیچه تاثیر گرفته است در کتاب روباه به لایه های تاریک ذهن و ناخودآگاه انسان توجه می کند و به نقد حیات می پردازد.

برشی از کتاب:

مارچ بینوا با حسن نیت و احساس مسئولیت تا آخرین رمق در این راه تلاش کرده بود و سرانجام به این نتیجه رسیده بود که کل زندگی و همه عالم چیزی نبود مگر مغاک موحش نیستی.
 هرچه آدم برای چیدن گل مهلک سعادت که آبی و زیبا در درز دیواری، فقط کمی دور از دسترسش تکان تکان میخورد بیشتر بازو دراز کند، هولناک تر به وجود شکاف نفرت انگیز و مهیب ورطه پایین پایش پی میبرد و اگر دستش را ذره ای جلوتر ببرد، آن وقت سقوطش به عمق این حفره بی انتها اجتناب ناپذیر خواهد بود. آدم گلها را یکی پس از دیگری می چیند - هیچ کدام گل مطلوب نیست گلی که جامش شکافی دهشتناک است - حفره بی انتها.
      

        بسیار سرگرم کننده، هیجان انگیز و غیرقابل پیش‌بینی. 
کم و بیش تمام شخصیت ها دیوانه هستن و پادریک دیوانه ترین اونهاست، و ما این موضوع رو از صحبت های دانی پدر پادریک با دیوی متوجه میشیم(البته پدر و پسر هر دو دیوانه ان). در حالیکه ینفر هست که از پادریک هم میتونه دیوانه تر باشه:)
پادریک عاشق گربه اشه و تمام ماجرای عجیب و غریب این نمایشنامه به خاطر  همین گربه اتفاق میوفته. گربه ای که می میره و پادریک قراره انتقام بگیره. براش هم فرقی نداره کی باعث مرگ گربه اش شده باشه حتی اگر پدرش باشه حسابش رو میرسه!(بنظر میاد پادریک میتونه شخصیت محبوب حامیان گربه ها باشه:) )
ولی اگه گربه نمرده باشه چی؟

شخصیت مورد علاقه ام توی این نمایشنامه دیوی بود. بین هشت شخصیت این نمایشنامه دیوی بی خطرترین و عاقل ترین اونهاست که البته به خاطر ساده دلیش اونهم گاهی دیوانه بنظر میاد. درست نقطه ی مقابل شخصیت دیوی خواهرش مِئریده، دختر شونزده ساله ای که تیراندازیش حرف نداره.
خلاصه این دیوانه ها قراره به وحشیانه ترین شکل ممکن به جون هم بیفتن اونم به خاطر یک گربه :)
فکر میکنم شاید قصد مک دونا از نوشتن این نمایشنامه این باشه که بگه در نهایت هدف و دلیل تمام جنگ ها و اقدامات تروریستی کاملا  دور از منطق و پوچه.

      

        ماری لوییز فون فرانتس روانشناس و نویسنده ی اهل سوئیس بود.خانم فرانتس از همکاران جناب یونگ بود که در کارش از مکتب یونگ پیروی می کرد.
خانم فون فرانتس بیش از 30 کتاب مهم با موضوع تحلیل و تفسیر قصه های پریان،افسانه ها و روانکاوی یونگی دارد.
ایشون در کتاب حاضر با توجه به چند قصه از قصه های برادران گریم، که در واقع گردآورنده ی قصه ها و حکایات بومی آلمان بودند، و نیز با بهره‌گیری از نماد شناسی اسطوره ای به علاوه ی مدنظر قرار دادن ایزدبانوانِ اساطیری، به تحلیل و تفسیر ابعاد ضمیر ناهشیار زنان می پردازد.
این تحلیل و تفسیرها باعث می شود تا زنان در مورد رفتارهای ناخودآگاهشان که گاه ممکن است باعث حیرت خودشان هم شود، نگاه هشیارانه ای به دست آورند.

برای درک بهتر و آشنایی کامل تر با محتوای این کتاب مناسب دیدم بخش پایانی این اثر با عنوان《 نتیجه》 را ضمیمه ی این یادداشت کنم:

در صفحاتی که گذشت در پی آن بودیم تا بر شیوه ای پرتو افشانیم که اصل زنانه در پریانه ها را باز می تابانند و ادعای پاسخ گویی به پرسشهای بیشماری را نداریم که برای زن امروز مطرح میشود اما نوشتار حاضر میتواند رهگشای زنان در طرح درست پرسشهایی باشد تا آنان را در شناخت بهتر ارکان روان شناختی شان کمک کند.

دیدیم که نقش غالب که ساحره ها در قصه ها دارند بیانگر نفی اصل زنانه در جوامع ماست که به همین دلیل منفی و زیان بار تصویر شده است. او که نگهبان آستانه است، تجسم ترس از زندگی و راز آن و همچنین وحشت از ناخودآگاه است که باید برای ورود به سیروسلوک درون با آن روبه رو شد.

هدف غایی ای که این قصه ها بر ما عرضه میکنند مطابق با همان چیزی است که یونگ خویشتن یابی یا عینیت بخشی به وحدت روانی و پیوند دو اصل مردانه و زنانه مینامد. این وحدت افزون بر جاهای دیگر در تصویر شهریار و ملکه آشکار میشود که خاتم تعدادی از قصه هاست، از جمله وصلت چهارگانه که طرح آن را در قصه واسیلیسا» با حضور پدر و پیرزن در دربار باز می یابیم.

میدانیم که برای یونگ راه ناخودآگاه و خودشکوفایی نزد مرد از گذر آنیما یا زن درون و نزد زن از گذر آنیموس یا مرد درون حاصل میشود تا به تحقق خود بینجامد که آن نیز در فراسوی جمع اضداد در واحد قرار دارد و نزد کیمیاگران از طریق وصلت شاه خورشید» و ملکه «ماه» با نرینه مادینه نمایان میشود.

در این چشم انداز ستیز قدرت میان دو جنس معنایی ندارد؛ زیرا اصل مردانه و اصل زنانه هر دو در هر فرد که باید به موازنه آنها در درون خود بکوشد وجود دارند. این موضوع در عصر حاضر دارای چنان اهمیتی است که به دلیل فروپاشی نمونه های سنتی مردانگی و زنانگی برای بسیاری از جوانان سرگشتگی عمیقی را ایجاد کرده است. این حس حتی مردان و زنان جوان را نیز شامل میشود و تحول اخیر وضعیت زنان و خود اثباتی آنان گاه مردان را در رویارویی با آنها و با زندگی دچار مشکل میکند مردان و زنان در صورت بازشناختن و احترام به اینکه کامل کننده یکدیگر هستند
میتوانند به سرشت درون خود دست یابند.

جوانه های تغییر در سلوک جمعی به شکل توجه فزاینده به امر خردگریز به ناخودآگاه و به سویه اروس متعلق به زن آشکار میشوند. درون مایه هایی که در این جهت شاهد گسترش آنها هستیم افزون بر دیگر موارد مربوط به زیست بوم و بازگشت به طبیعت و به ویژه تجربه ورزی بی واسطه و بدون ارجاع به معیارهای ارزیابی از پیش موجود است. در اینجا به روشنی فقط با نشانه ها و پیش درآمدهایی از دگرگونی مواجه هستیم ارزش و بازتاب آنها بستگی به ادغام یا عدم ادغام آنها خواهند داشت و نیز اینکه آنها را در مرحله هوس و واکنشهای ناخودآگاه نگه نداریم که در این صورت نیز یک سویه خواهند بود. در حقیقت هر فرد اعم از زن یا مرد که در جهت وحدت اصل زن با اصل مرد در درون خود بکوشد سنگ خود را در بنای نظمی نوین قرار میدهد.
      

        نمیدونستم تولستوی برای کودکان و نوجوان هم آثاری خلق کرده.
داستان بیشتر شبیه حکایت های ایرانی بود،جذاب و خواندنی با درون‌مایه ی پند و طنز.

این کتابک درباره ی مردی نادان و ساده لوح است که حرفایی نا بجا رو در موقعیت های نامناسب به افراد اشتباه میگه.
میتونم داستان رو در این بیت خلاصه کنم:
هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد.

      

        نسخه ی متفاوت با ترجمه ی فرشید عطایی از نشر آموت رو مطالعه کردم .

داستان در کلیت مانند فیلم اقتباس شده از این اثر بود اما در جزئيات فیلم بسیار بسیار زیبا تر و جذاب تر است.
بنجامین داستان پسری که سیر زندگی رو از آخر به اول تجربه می کنه و همین باعث میشه از بدو تولد ناملایمات و نامهربانی های زیادی رو تجربه کنه. 
بزودی در یک پست مفصل تر به این اثر خواهم پرداخت.
      

        نوشتن راجع به این کتاب و فیلمش کمی برای من دشواره، علتش هم پیچیدگی بیش از اندازه ی هردو اثره.

میتونم بگم با یه داستان جنایی_معمایی همه چی تموم روبه رو هستید.
شخصیت پردازی قوی، داستان یکپارچه،  تعلیق های قوی.
ماجرا با ورود تدی و چاک که بنظر دو مارشال ایلات متحده هستن شروع میشه. بیماری فرار کرده و این دو مارشال برای پیدا کردنش به جزیره شاتر میرن.
تدی اوضاع روحی روبه راهی نداره چون هنوز نتونسته مرگ همسرش رو بپذیره و گاهی سایه ای از اون رو در بیداری یا خواب میبینه ، البته متوجه وهم بودن این دیدار هست.
طی تحقیقات تدی درباره بیمار فراری بنظر می رسه بیمارها و کارکنان بیمارستان واقعیت رو درباره ی این بیمار فراری یعنی ریچل سولاندو مخفی می کنن.
البته تدی هم علت واقعی حضورش در جزیره رو از همه پنهان کرده. اون در واقع به دنبال قاتل همسرش به اینجا اومده و به علاوه سعی در رو کردن دست دکترهای این تیمارستان داره که به شکل غیرانسانی بیمارها رو تحت آزمایش های خودشون قرار میدن. بنظر می رسه رئیس تیمارستان از این حقیقت آگاهی داره و به دنبال راهی برای خلاصی از دست تدی می گرده.
هرچی جلوتر میریم داستان پیچیده تر میشه و شخصیت ها عجیب تر رفتار میکنن.
به مرور تدی متوجه میشه که در دام بازی دکتر کالی گرفتار شده.، و هدف این بازی نگهداشتن تدی برای همیشه در تیمارستانه.

فیلم تا حد زیادی به کتاب وفادار بود،اما به خاطر تصویر سازی های دقیق تر جذابیت بیشتری نسبت به کتاب داره. با این حال کتاب نسبت به فیلم کامل تره.

متاسفانه هم کتاب و هم فیلم نتونستن گره های ذهنی من در مورد حقیقت داستان رو باز کنن. همچنان سوالاتی که درباره ی واقعیت در ذهن من هست بر قوت خودشون استوار هستن. 
برای مثال:
۱○ اگر چاک همکار تدی نیست پس چرا اولین نفر اونه که فرضیه ی توطئه ی دکتر کالی رئیس تیمارستان علیه تدی رو مطرح می کنه؟!

۲○اگر تدی واقعا دچار اختلال روانی و توهمه چرا خانم کینز که یکی از بیماران تیمارستانه مخفیانه ازش میخواد از جزیره فرار کنه؟!

۳○بازهم اگر تدی واقعا دچار اختلال روانی و توهمه چرا تری یکی از پرستارهای تیمارستان راه فرار از جزیره رو بهش نشون میده؟!

۴○ اگر تدی قادر به تشخیص این موضوع هست که تصویری که از همسرش میبینه چیزی جز خیالات نیست، پس چطور امکان داره بگیم دچار توهم و اختلال روانیه؟!

۵○ کمی پیش از پایان می‌بینیم تدی می‌پذیره که بیماره و دچار توهم ، و این یعنی هوش و حواسش اونطور که از نظر دکتر کالی منطقی بنظر میاد، سرجاش برگشته. اما کمی بعد دوباره کسی که ادعا می کنه چاک نیست بلکه روانشناس اونه توسط تدی چاک خطاب میشه و این شاید به معنی نقش بازی کردن تدی و عقیده اش بر شست‌وشوی مغزی چاک باشه.

کمی به عقب که برگردیم تدی وقتی توی غار بوده ریچل سولاندوی واقعی بهش میگه اصرار بر دیوانه نبودن خودش مدرکی برای دیوانه بودنه. پس شاید تدی روی این حساب دیوانه بودن خودش رو می پذیره تا دکتر کالی رو فریب بده.

خلاصه هرچی به این داستان بیشتر فکر میکنم همه چی پیچیده تر میشه:)
      

        مردد بودم برای این کتاب مرور بنویسم یا یه پست بهش اختصاص بدم. در نهایت به این نتیجه رسیدم از اونجایی که در بهخوان یادداشت هر کتابی در پایین اطلاعات همون کتاب آورده میشه، یادداشت بهتره. اما خب بازهم فکر می کنم شاید پست بهتر بود🤷🏻‍♀️. 
بگذریم... 
کسایی که از جنابِ حضرتِ والا،پیامبر واژه ها کریستین بوبن اثری خوندن و دنیاشو درک کردن، میدونن که جدا شدن از این دنیا کاری بس دشواره. از طرفی بوبن از اون نویسنده هایی که وقتی یک اثر ازش خوندی، وسوسه میشی بازهم سراغش بری و با خوندن یه اثر دیگه حال خوش و آرامش بخشی که با خوندن آثارش بهت دست داده دوباره تجربه کنی. 
(بیراه نیست که بگم بوبن برای ماشیفتگان قلمش چون مخدری است که به او دچار اعتیادی دوست داشتنی گشته ایم، مخدری به نام بوبن) . 
حالا چرا لازم دیدم برای این کتاب یادداشتی بنویسم؟ 
خب ببینید فضای این کتاب با آثار دیگه ی بوبن کاملا متفاوته، پس برای ورود به دنیای کریستین بوبن انتخاب خوبی نیست. 
به علاوه، برای کسی که یکی دو اثر از بوبن جان خوانده ، بازهم انتخاب مناسبی نیست. 
کتاب در واقع روایت ادبی از بخش هایی از تاریخ مسیحیت  و قدیسین فرانسویه. قطعا برای یک فرد فرانسوی که با این اشخاص و دوره های زمانی آشناست ارتباط گرفتن با کتاب راحت و لذت بخشه. اما خب برای امثال ما که شناختی از این قدیس ها و دوران تاریخی اونها نداریم خوندن این کتاب کسل کننده است. 
ولی صبر کنید، یه امایی این وسط باید بذارم: 
امااااا
برای کسی که چندین کتاب از جناب بوبن جان خوانده باشه، و به نثر و دنیای خیال و ادبی ایشون آشنا باشه، بازهم احساس خوش و خوب و آرامش دهنده ی قلم بوبن باعث لذت بردنش از این اثر میشه. 

پ. ن:(تصحیح میکنم، جناب بوبن جان نه یک مخدر بلکه یک تراپیست روح به وسیله ی واژه ها هستن. انگار مویرگ های روان خواننده هاشو با ظرافت تمام غم روبی میکنه). 
 (｡♡‿♡｡) 

      

        «رودین»  داستانی که فاصله ی حرف تا عمل رو نشون می ده. 
فقط حرف خوب زدن و خوب حرف زدن کافی نیست، گوینده باید عمل هم داشته باشه. 
«رودین»  شگفت انگیز بود. داستانی که همه چیز در خودش داره. عشق، غم، مرگ، تولد، حسد، حماقت، دانش، فلسفه، زشتی، زیبایی و... 
این اولین باری بود که نتونستم تصمیم بگیرم احساسم نسبت به یک شخصیت مثبت باشه یا منفی. در این مورد مدام در حال نوسان بودم. 
به طور کل نتیجه گیری من از داستان این بود که بعضی ها با هوش سرشار و پتناسیل رهبری به دنیا میان. مثل رودین.
 اما دنیا مگه به چندتا رهبر نیاز داره؟!، پس طبیعتاً و معمولاً اونی رهبر میشه که قدرتمندترباشه، نه اونیکه شایسته تره؛ ولی خب گاهی هم به ندرت پیش میاد که فرد شایسته به درجه رهبری جامعه برسه. 

پایان حماسی کتاب هم دوست داشتم، اما شیوه پایان زندگی رودین رو نه!. 
      

        اول باید بگم که ترجمه حبیب گوهری راد را خواندم. 
و اما بعد: 
طبیعتاً ممکنه کمی دلهره زمان خواندنش به خواننده دست بده، که از اونجایی که با یه اثر از ژانر گوتیک اونم نوشته جناب آلن پو رو به رو هستید طبیعیه. 
پیش از مطالعه کتاب سریال سقوط خانمان آشر رو دیدم که همون ترغیبم کرد حتما کتاب هم بخونم. بنظرم سریال جذابیت و کشش بیشتری نسبت به اثر آلن پو داره. شاید علتش کوتاه بودن و سریع تمام شدن کتاب در مقایسه با سریال باشه و سر به مهر موندن علت واقعی رویدادهای داستان. 
کتاب درباره مردی به نام رودریگ آشره که به بیماری توهم مبتلا شده و واقعیت رو از وهم تشخیص نمیده. ادعا میکنه که این حالت روحی پیش اومده ادامه ی نفرینی هست که دامن تمام خاندانش رو نسل به نسل گرفته و حالا نوبت به اون رسیده. 
راوی داستان دوست رودریگ آشره که به دعوت اون به عمارت آشر رفته تا همنشین و تسلی بخش روح دوست قدیمیش باشه. دوستی کم شباهت به ایام خوش جوانی. 
در ادامه توهمات رودریگ تا حدی پیش میره که دست به عمل وحشتناکی می زنه. عمل خیلی خیلی خیلی وحشتناک!. 

تاکید میکنم که سریال اقتباس شده از کتاب بسی جذاب تر و دلهره انگیز تر از خوده کتابه،  و البته بسیار شگفت انگیز تر :) 
توصیه  می کنم اول سریالشو ببینید بعد کتابشو بخونید، البته تصمیم نهایی با شماست. 🤷🏻‍♀️
      

        از اون دست کتاب هاییه که باید بذاری توی ذهنت ته نشین بشه تا متوجه مضمون و معنای داستان بشی. 
هر دو نمایشنامه قلبمو به درد آوردن. در هر دو هم بی رحمی دیده میشه هم ترحم. اما بنظرم پیام اصلی هردو شاید درباره  بی رحمی زمان باشه و انتظار. اینکه امیدواریِ مدام و بی حاصل، و انتظار بی پایان بدون هیچ نتیجه ای چقدر عذاب آوره. 
فکر می کنم بکت می خواسته بگه رنج اصلی بشر داشتن امید و انتظار برای رسیدن به یه روز بهتره، برای اومدن ینفر که آدمو نجات بده از دست خودش،از دست بقیه،از دست زندگی. اما اون روز هیچ وقت نمیرسه و اون آدم هیچ وقت نمیاد. 
وعده های امیدوار کننده ی بی حاصل واقعا رنج آورن. 
      

        تا حالا کتابی خوندید که احساس کنید داره از کتاب خوندن متنفرتون می کنه؟! 
این کتاب برای من دقیقا چنین کتابی بود. 
نیمه ی خواندن رهاش کردم. 
هر کتابی شایسته خواندن نیست!. 
      

        متاسفانه دوستش نداشتم. متاسفم که به سفارش بعضی اشخاص، که مثلا داستایفسکی خوان حرفه ای هستن گوش دادم و شروع مطالعه آثار این نویسنده رو با این کتاب آغاز کردم!. 
به حدی حوصله سر بر بود که حتی تا پایان نخوندمش. 
اما تجربه خوبی شد تا دیگه به توصیه و سفارش کسانی که میگن خوندن آثار فلان نویسنده رو با فلان کتابش شروع کنید بعد برید سراغ فلان کتاب و خلاصه سیر و ترتیب مطالعاتی اختراع می کنن گوش ندم. 
یادمه یکی از همین اشخاص سیر و ترتیب مطالعاتی اختراع کن، گفته بود اگر آثار داستایفسکی رو با مثلا برادران کارامازوف شروع کنید اصلا متوجه نمیشید و هیچی نشده از داستایفسکی دلزده!. 
و تجربه ی من دقیقاً بر عکس این موضوع رو ثابت می کنه. کاش از همون اول با آثار دوران پختگی داستایفسکی شروع می کردم، واقعا برادران کارامازوف ارزش بیشتری برای وقت گذاشتن داره. 
خلاصه که تجربه شد تا اول آثار یک نویسنده رو بررسی کنم و خودم تصمیم بگیرم که با کدوم شروع کنم بهتره. 
خلاصه که خوندن شب های روشن برای شروع خوندن آثار نویسنده اش، با توجه به تعریف های زیادی که از داستایفسکی شنیده بودم، برای من باعث ناامیدی شده بود. 
توصیه می کنم خودتون بررسی کنید و تصمیم بگیرید آثار یک نویسنده رو با چه ترتیبی بخونید.
 راه درست برای یک عده، تضمینی برای درست بودن اون راه برای همه نیست. 
      

        خب بالاخره تمام شد. 
ترجمه یکم اذیت کرد اما باز هم مخاطب  بوبن شدن لذت بخش بود. 
داستان دختری گریز پا و ماجراهایی که هر دختربچه ای تجربه نمی کنه. 
چه زندگی قشنگی بود. 
گمونم اگر خودش بود با دادن صفت قشنگ مخالفت می کرد، شاید می گفت چه زندگی زنده ای بود.
اما نه، همون عنوان انتخابی بوبن درسته،دیوانه بازی،دیوانه وار. 
حس می کنم این من نبودم که این کتاب رو برای خواندن انتخاب کردم بلکه اون منو انتخاب کرد، چه بسا هم خود بوبن خواسته من باهاش آشنا بشم. 
هنوز باهم خیلی کار داریم. 
چه شاهکاریه این بوبن! 

      

        مثل اکثر داستان های ایرانیِ عامه پسند،  خفه کننده و آزار دهنده.