شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

              کتاب یادداشت‌هایی دربارۀ درست نویسی است. برخی  خاطرات و  تجربه‌های خود نویسنده است و برخی مباحث تجویزی دربارۀ رسم الخط.
   حجم کتاب بسیار کم است و در سرفصل‌های یک‌ یا دو صفحه‌ای نوشته شده است و این ویژگی کمک می‌کند تا آن را در وقت‌های مرده خواند یا به سبب حجم کم آن در یک نشست آن را مطالعه کرد.
   جهت‌گیری‌های سیاسی و تعریض‌های گوناگون به شخصیت‌های سیاسی خاص، جناحی خاص و یا حتی ادبیاتی خاص در این کتاب گنجانده شده است. از آنجا که این نوشته را نوعی کتاب علمی می‌دانم جهت‌گیری سیاسی به هر طیفی را نمی‌پسندم. 
   سال نگارش کتاب ۱۳۹۶ است و بیشتر محتواهایی که که به آن ارجاع داده یا از آن استفاده کرده‌ مربوط به سال‌های ۸۸ تا ۹۳ است.
پیشنهاد من این است که با عنایت به پیدایش موضوعات جدید و دریای وسیع اشکالات خطی و زبانی، مزخرفات ۲ را بنویسند و در ضمن آن به متون و وقایع به‌روزتر اشاره کنند.
      

        ابتدا که این کتاب رو شروع کردم یاد سریال once upon a time افتادم؛
حدسم درست بود
هر دو داستان خوبی داشتند
یه ایده جذاب
ولی به نظرم هیچ کدوم تو نشون دادن اون موفق نبودن🙄

البته این کتاب، کتاب خوبی بود 
و قطعا از خوندنش لذت می‌بردم 
اگه مثلا ۱۵ سال پیش می خوندمش😬

داستان در مورد دختر و پسری دوقلو هست که به صورت اتفاقی وارد کتاب قصه ها میشن و با تمام شخصیت های داستانی مورد علاقه شون از جمله سفید برفی، شنل قرمزی، سیندرلا و ... دیدار می کنند

متن کتاب خیلی ساده و روان بود
کاملا مناسب سنین ۱۰ تا ۱۵ سال
برای من داستان خیلی قابل پیش بینی و تقریبا بدون هیچ پیچش داستانی بود
از اواسط کتاب، آخرش رو حدس زدم
و فقط خوندم که تموم بشه😁

این کتاب جلد اول یک مجموعه کتابه که طرفدار های خودش رو داره
برای من ولی خیلی جذاب نبود

شاید یه روزی برم ادامه سریال once upon a time رو ببینم
ولی بعید میدونم ادامه این مجموعه رو بخونم🙃

      

        کتاب مجموعه‌ای از خاطرات آشپزهایی است که برای دیکتاتورها آشپزی کرده‌اند. فصل اول که جذابترین فصل هم هست با صدام شروع می‌شود و چند باری هم نام ایران در آن می‌آید. اما بیشتر شخصیت‌های به زعم نویسنده دیکتاتور برایم آشنا نبودند و این از لذت خواندن کتاب برایم کم می کرد. در برخی از فصل‌ها هم اینقدر تعدد شخصیت و اتفاق وجود داشت که من دچار سردرگمی می‌شدم. به علاوه اینکه دز دستورات آشپزی در بعضی فصل‌ها بیشتر و در برخی کمتر است. نسخه صوتی‌اش را منصور ضابطیان خوانده که اجرای خوبی دارد.
      

        دود
کتابی است  که به گفته ی راوی داستان در پسا آخرالزمان اتفاق افتاده. 
حالا این پسا آخرالزمان چی هست و کی هست و از کجا اومده  متاسفانه اطلاعاتی در دست نیست. 
از فضای داستان بخوام بگم  تیره و تار (سرمه ای تیره) 
تنها هدف آدمای داستان  بقا  و زنده موندن است 
و تنها وجه زیبای این تصویر  طبیعت بکر است که نویسنده الحق و الانصاف حق مطلب رو به خوبی ادا کرده... 

ترجیح خودم این هست که اگر قراره یه روزی همه چی نابود بشه و از بین بره و فقط چند نفری زنده بمونن  
منم جز نابود شده ها باشم...علتش هم اینه که یه عمر راحت زندگی کردم و همه چی در دسترس بوده و حالا باید با طبیعت زمخت و خشن، با زمین بی حاصل و درختان بی ثمر با سرمای استخوان سوز با گرمای طاقت فرسا برای بقا بجنگم. 

شما کدوم رو انتخاب می کنید؟ 
همرنگِ جماعتِ نابود شده؟ 
یا
یکی از تنها فرده باقی مانده بر زمین؟ 


      

        خب بالاخره کتاب صوتی (کافکا در کرانه) رو تموم کردیم!
به نظرم خیلی طولانی و سوررئال بود، اگر از قلمِ عجیب و غریب هاروکی موراکی خوشتون میاد  اثری ازش خوندین میتونه این براتون جالب باشه، کتابش رو ترجیح دادم نخونم چون وقت نمیکردم و بیشتر توی همین رفت و آمد ها شنیدمش و طول کشید!
یکی از چیزهایی که باعث شد تا آخرش گوش بدم کتاب رو، گویندگی بی نظیر آقای(مهبدِ قناعت پیشه) بود.
صدای زن، مرد، بچه، پیرمرد، همه رو خودش به تنهایی درمیا‌ورد و عالی میتونستم باهاش ارتباط بگیرم.
درکل تجربه‌ی خوبی بود🌱


      

        اتاق ورونیکا یکی از آثار کمتر شناخته‌شده اما بسیار تأثیرگذار ایرا لوین، نویسنده‌ی آمریکایی رمان‌های پرفروش و نمایش‌نامه‌های روان‌شناختی است. لوین که بیشتر با آثاری چون بچه‌ی رزمری و پسران برزیل شناخته می‌شود، در این اثر نمایشی کوتاه، بار دیگر مهارت خود در خلق فضای وهم‌آلود، بازی با ذهن مخاطب، و مرزهای واقعیت و خیال را به نمایش می‌گذارد.
داستان حول چند شخصیت محدود ولی پیچیده می‌چرخد. در ابتدا همه‌چیز ساده و روزمره به نظر می‌رسد: زن و مردی مسن که به نظر مهربان و آرام می‌رسند، و یک زوج جوان که به‌طور اتفاقی وارد خانه‌ی آن‌ها می‌شوند. اما همان‌طور که روایت پیش می‌رود، لایه‌هایی از شخصیت‌ها کنار زده می‌شود که در آن، مفاهیمی چون هویت، کنترل، گناه، و حافظه نقش مهمی دارند. 

شخصیت‌ها با اینکه تعدادشان اندک است، هرکدام چند وجهی و غیرقابل پیش‌بینی‌اند. خواننده یا تماشاگر به‌تدریج درمی‌یابد که نباید هیچ‌چیز را در این فضا بدیهی فرض کند. یکی از مهارت‌های لوین این است که شخصیت‌هایی می‌آفریند که به‌مرور، ما را وادار می‌کنند همه‌چیز را بازبینی کنیم؛ حتی آنچه در ابتدا بدیهی می‌نمود.
اتاق ورونیکا نمایشی است درباره‌ی روان انسان، هویت، حافظه، و تأثیر فریب در ساخت واقعیت. نمایش‌نامه به طرز هوشمندانه‌ای سؤال‌هایی مطرح می‌کند: اگر دیگران واقعیت را برای ما تعریف کنند، آیا ما هنوز همان خود قبلی هستیم؟ آیا انسان‌ها می‌توانند بدون آگاهی از گذشته، هویت مستقل داشته باشند؟ 

موضوعاتی چون گسست هویتی، قدرت تلقین، و کنترل ذهنی از جمله مفاهیمی‌اند که در دل نمایش‌نامه قرار دارند. لوین در فضایی بسته و با گفتگوهایی ظاهراً ساده، تنش روانی عمیقی خلق می‌کند که تا پایان داستان، دست از سر خواننده برنمی‌دارد.
از نقاط قوت اصلی اثر، ساختار محکم و پرتعلیق آن است. دیالوگ‌ها دقیق و هدفمندند، و در هر صحنه عنصری از ابهام و ناآرامی وجود دارد که مخاطب را درگیر نگه می‌دارد. 

با این حال، از دید برخی خوانندگان، پایان نمایش‌نامه ممکن است بیش‌ازحد غافلگیرکننده یا حتی ناخوشایند باشد، چرا که جنبه‌های تاریک‌تری از روان انسان را به نمایش می‌گذارد و شاید به‌نوعی حس بی‌پناهی یا درماندگی در مخاطب ایجاد کند. اما این هم بخشی از حقیقتی‌ست که لوین می‌خواهد به آن اشاره کند: واقعیت، گاه تیره‌تر از آن است که بخواهیم بپذیریم.
اتاق ورونیکا نمایشی کوتاه ولی عمیق است که ذهن را به چالش می‌کشد، اعصاب را تحریک می‌کند، و حقیقت را با لایه‌هایی از دروغ می‌پوشاند. اثری است برای دوست‌داران روان‌شناسی، تئاتر روان‌محور، و داستان‌هایی که تا مدت‌ها پس از پایان، در ذهن باقی می‌مانند.
      

        

### **خلاصه داستان:**  
رمان "بیگانه" (۱۹۴۲) داستان **مورسو**، مردی بی‌تفاوت و منفعل را روایت می‌کند که در الجزیره تحت استعمار فرانسه زندگی می‌کند. داستان در دو بخش اصلی روایت می‌شود:  

1. **بخش اول:**  
   - مورسو خبر مرگ مادرش را دریافت می‌کند، اما در مراسم تدفین هیچ احساسی نشان نمی‌دهد و حتی گریه نمی‌کند.  
   - روز بعد با زنی به نام **ماری** ملاقات می‌کند و با او رابطه برقرار می‌کند.  
   - با همسایه‌اش، **ریمون**، که مشکوک به دلالی فحشا است، دوست می‌شود و درگیر مشکلات او با یک مرد عرب می‌شود.  
   - در یک روز گرم و سوزان در ساحل، مورسو بدون دلیل مشخصی مرد عرب را با تفنگ می‌کشد.  

2. **بخش دوم:**  
   - مورسو دستگیر و محاکمه می‌شود، اما بیشتر از جنایت، به دلیل بی‌تفاوتی‌اش در مراسم خاکسپاری مادرش محکوم می‌شود.  
   - جامعه و دادگاه او را به عنوان یک "بیگانه" و موجودی غیراخلاقی می‌بینند.  
   - مورسو تا آخر همان بی‌تفاوتی فلسفی خود را حفظ می‌کند و در نهایت به اعدام محکوم می‌شود. در سلول زندان، به پوچی زندگی پی می‌برد و با آن کنار می‌آید.  

---

### **نکات کلیدی:**  
- **پوچ‌گرایی (ابزوردیسم):** مورسو نماد انسانِ پوچ‌گراست که زندگی را بی‌معنا می‌داند و در برابر آن بی‌تفاوت است.  
- **محاکمه اخلاقی:** دادگاه بیشتر از جنایت، او را به خاطر عدم تطابق با هنجارهای اجتماعی محکوم می‌کند.  
- **پایان:** مورسو در مواجهه با مرگ، به آرامش می‌رسد و می‌پذیرد که جهان بی‌معناست.  

**نتیجه:** "بیگانه" نمایشی از تقابل فرد با جامعه و مفهوم پوچی در زندگی است. مورسو نه یک قهرمان، بلکه یک آنتی‌قهرمان است که سیستم ارزشی جامعه را به چالش می‌کشد.  


      

        بسم الله الرحمن الرحیم

«جمع اضدادم، پس هستم.»

- فکر کنم با همین یه کتاب ترغیب شدم هرچیزی که از حبیبه جعفریان وجود داره رو بخونم. نه اون‌قدر که بگم بهترین کتابه و بی‌نقص و فوق‌العاده‌ست و فلان. نه. ولی یک درهم‌تنیدگی مبهم لذت‌بخش توی روایت هر جستار هست که تو رو وادار به ادامه دادن می‌کنه. متن عجیب‌و‌غریبی نداره. عادی حرف می‌زنه. انگار که نشستی کنار رفیقت و می‌خواد برات چیزی رو تعریف کنه. همون‌قدر ساده، همون‌قدر روون، همون‌قدر دوست‌داشتنی. ولی این‌قدرها هم ساده نیست! وقتی به آخر همین روایت عادی و ساده‌ش می‌رسی و می‌خوای بگی دقیقاً دربارهٔ چی حرف زد شاید نتونی بدون نگاه انداختن دوباره به متن جواب درست‌حسابی بدی. چون تو رو جوری توی خودش کشونده و ذهنت رو در مسیر حرکت خودش انداخته که دقیقاً نمی‌فهمی اون وسط باهات چیکار کرده و نمی‌فهمی توی پنج صفحهٔ گذشته از چهارپنج‌تا چیز مختلف حرف زده. درعین‌حال که داشت دربارهٔ یک چیز واحد صحبت می‌کرد.

- یا من نفهمیدم. یا واقعاً عنوان کتاب گول‌زننده‌ست. تو پیش‌گفتار اشاره شده که نخ تسبیح این جستارها «تناقض»ـه. اما من حداقل این رو حس نکردم. بیشتر یک مجموعه‌جستار با جستارهای بی‌ربط بود برام. دلیل اینکه جستارها رو با فاصلهٔ چندروزه می‌خوندم همین بود‌. شایدم جای علت و معلول برعکس باشه.

- احتمالاً مشکل منی باشه که تا الان زیاد مخاطب جستار نبودم. ولی آخر بعضی روایت‌ها من می‌موندم و «که چی» توی ذهنم. این چندوقته برای خیلی از چیزهایی که می‌خونم پیش میاد و احساس می‌کنم درعین جالب بودن یه‌کم بی‌هدفن. ولی خب اون هم به خوشگل روایت کردن نویسنده می‌بخشیدم و سعی می‌کردم ازش لذت ببرم. هرچند از حق نگذریم بیشتر جستارها اتفاقاً ذهن آدم رو به کار می‌ندازن و وادار به اندیشیدن می‌کنن. بعضی جاها حتی نوشتن. با خودت فکر می‌کنی که من هم مثل حبیبه جعفریان باید تکلیف خودم رو توی این موضوع روشن کنم. پس من هم فکر می‌کنم و از تنش‌ها و تناقض‌های درونیم می‌نویسم.
      

        مامور مخفی داستان دیگری از جوزف کنراد و متفاوت با آثار قبلی است که در آن دیگر نشانه‌ای از دریا، طوفان و جنگل‌های استوایی دیده نمی‌شود. داستان حال و هوایی روانشناختی با تم پلیسی دارد که نسبت به نوسترومو و لردجیم از شخصیت‌های محدودتر و پرداخت‌های عمیق‌تری برخوردار است.
شخصیت اصلی داستان یعنی آدولف ورلاک شخصیتی متوهم، خودپسند و حق‌به‌جانبی است که به گونه‌ای باور دارد که 《او را برای خودش دوست دارند》. به عبارتی ورلاک باور دارد که فارغ از هر عملی نزد دیگران همچنان محبوب و مهم خواهد بود حتی اگر خطا‌ها و اشتباه‌های جبران‌ناپذیری را هم مرتکب شود. همین خوی و خصلت برای او دنیایی خیالی و بسته‌ای خلق کرده که وی را فاقد توانایی ادراک احساسات و عواطف دیگران می‌کند. دنیایی که آن را برای خودش منطقی و حساب‌شده می‌پندارد و همه چیز طبق قاعده و اصول خدشه‌ناپذیری پیش می‌رود و این خود گواه تناقض موجود در این امر است.