عجب کتابی بود... در قسمتی که استاد مطهری درمورد خوارج صحبت می‌کنند انگار درحال ترسیم آینده‌ای نزدیک بودند، خط به خط ماجرای خوارج من رو یاد حالِ حاضر میندازه...✨️
      

        روان و ساده و پر از مفاهیم اخلاقی و زیبا... دقیقا همان چیزی که از یک شاعرِ خوبِ امروزی انتظار می‌رود... 
      

        اگر آقای فرانتس اینجا رو‌به‌روی من نشسته بود به او می‌گفتم:
 درکت می‌کنم، حقیقتا من هم گاهی کم می‌آورم اما از این ناراحت و دلخورم از تو که چرا رمان به این خوبی را ناتمام باقی‌گذاشتی؟ چرا نگذاشتی بفهمم در آخر کارل راسمان بعد از اینکه سوار قطار می‌شود به کجا می‌رود و سرنوشتش چه می‌شود؟ چرا نگذاشتی در آخر این پسرکِ خجالتی‌ای که نمی‌تواند از حق خودش دفاع کند و مرا بارها حرص داد، بالاخره به جاهای خوب و روشن زندگی‌اش برسد؟!
گاهی دلم می‌خواست دستم به دنیای داخل کتاب می‌رسید و می‌توانستم یقه‌ی کارل را سفت بچسبم و دو عدد سیلیِ دلچسب نثارش کنم و سرش فریاد بزنم: دارند بدجور سرت کلاه می‌ذارند، عاااقل باش...
به هرحال، سپاس از آقای ماکس برود که برخلاق وصیت‌نامه‌ی کافکا، کتاب های دوستش را آتش نزد و گذاشت من یک سفر کوتاهی به آمریکا داشته باشم.
و سپاس از کسی که پیشنهاد سیرمطالعاتی آثار کافکا را به من داد، باید بگویم حالا بعد از خواندن آثار کافکا می‌فهمم دقیقا توی چه مخمصه‌ای گیر افتاده‌ام!
دقیقا همان مخمصه‌ای که کافکا تویش گرفتار شده بود اما نمی‌توانست با آن کاری کند.
آقای فرانتس باید بدانی درست است که بعضی رمان‌هایت را ناتمام گذاشته‌ای اما باید بدانی خوانندگان را با این کار تمام می‌کنی...
تا اتمام این سیر مطالعاتی فکرمیکنم من هم تمام می‌شوم...
#آمریکا
✍🏻#مطهره‌شفقتی
      

        قصه‌ی فرهاد دنیارا گرفت ای پادشاه
دل به دست آوردن از کشورگشایی بهتر است!
      

        در هنگامه‌ی امتحانات و کتاب جدیدی از نادرخان...
      

        کتابِ بیگانه‌ی آلبر کامو را که خریدم، ورق که زدم، حدودا ۱۱۲ صفحه داشت.
برای منی که کتابخانه‌ام پر بود از کتاب های قطور، این حجم از کتاب، چیز ناچیزی بود!
چون مشغول گوش دادن به کتابی صوتی بودم و هم زمان در عالم هپروت هم به سر می‌بردم، خواندنش برایم دو روز به طول انجامید...
وقتی تمام شد، کتاب را مقابلم گرفتم و در کمال ناباوری چندباری پشت و رویش را با دقت نگاه کردم! 
کتاب قطور تر و چاق تر شده بود، نه اینکه اینگونه دیده شود، واقعا تپل تر شده بود. گویی یک پرس کباب همراه با نوشابه‌ی کوکا به او داده باشند و حالا نمی‌توانست از جایش برخیزد.
گویی بعد از‌خواندنش چیزی‌میان صفحاتش جا مانده بود، چیزی از جنسِ صدا، افکار و احساسات.

      

        فکرش رو بکنید!
خط و الفبای چینی اونقدر سخته که عده‌‌ی قابل توجهی از مردم این کشور بی سواد موندن و نتونستن به صورت کامل الفبای خودشون رو یاد بگیرن! بعد یه گروه میان اعتراض میکنن که ماهم مثل ترکی ها بیایم خطمون رو لاتین کنیم که آسون بشه و فکرمیکنی چی شد؟
مردمِ وطن پرست چین مخالفت کردن با این امر و گفتن ما پاسبان الفبا و زبان چینیمون هستيم، هرچند سخت باشه...
میخوام بگم بیاین این تیکه از کتابِ(داستانِ نگارش) رو که براتون تعریف کردم رو بومی کنین و ببینین دنیا چه خبره...
و به زبان فارسی خودتون افتخار کنین و بیشتر مراقبش باشین.

      

        خب بالاخره کتاب صوتی (کافکا در کرانه) رو تموم کردیم!
به نظرم خیلی طولانی و سوررئال بود، اگر از قلمِ عجیب و غریب هاروکی موراکی خوشتون میاد  اثری ازش خوندین میتونه این براتون جالب باشه، کتابش رو ترجیح دادم نخونم چون وقت نمیکردم و بیشتر توی همین رفت و آمد ها شنیدمش و طول کشید!
یکی از چیزهایی که باعث شد تا آخرش گوش بدم کتاب رو، گویندگی بی نظیر آقای(مهبدِ قناعت پیشه) بود.
صدای زن، مرد، بچه، پیرمرد، همه رو خودش به تنهایی درمیا‌ورد و عالی میتونستم باهاش ارتباط بگیرم.
درکل تجربه‌ی خوبی بود🌱


      

        خب این کتاب‌هم تموم شد...
بیاید بهتون بگم چرا حتمااا باید این کتاب رو بخونین.

●اولین دلیل اینکه خیلی حجمش کمه، یک روز تمومه، لحن و روایتش هم خیلی سادست.

●دومین دلیل که مهم‌ترینشه اینه که:
 تالستوی: عجب نوشته‌ی خوبی است این اتاق شماره ۶ چخوف

نمیروویچ دانچنکو: امروز دارم اتاق شماره ۶ را می‌خوانم که در تمام گوشه و کنار مسکو فقط از آن حرف می‌زنند

ایلیا رپین: اصلا نمی‌توان تصور کرد چگونه از این داستان ساده و بی شاخ و برگ و حتی کاملا کم محتوا سرانجام چنین اندیشه تاثیرگزار، عمیق و عظیمی برای بشریت پدیدار می‌شود، من مبهوت و شگفت زده‌ام.


      

        حاوی اسپویلِ کتاب آتش بدون دود:

آن شب عروسیِ پالاز و کعبه که هیچ کدام از مردم اینچه برون به عروسی این دو نیامدند، من هم همراه کعبه به سوگ نشستم، شیون کردم و موهایم را کشیدم و با خود گفتم: آخر چرا من؟ چرا باید آن عروس نگون بخت، من باشم؟
آن روزی که آق اویلر، خودش را از مقام کدخدایی رسما عزل کرد و با دستان پیرو درمانده‌اش وسایلش را برداشت، صدای استخوان پیرش را شنیدم و شنیدم که زیر لب میگفت: (کارِ ما به اینجا ختم نمی‌شود)فهمیدم که در اعماق قلبش هنوز مردمش را دوست دارد.
من همراه با سولماز تفنگ برداشتم و برای اولین بار در زندگی ام مرتکب قتل شدم، من همراه با گالان سوار اسب شدم و از آن قهقهه های گالانی سر دادم، من مارال شدم و به فرانسه رفتم و دکتر شدم، آلنی شدم و حکم اعدام برایم ثبت شد، من یاشا شدم که به جرم عاشقی زنجیری دختری به نام کبتر شدم، من کبوتر ترکمن صحرا شدم که دید چگونه این مردم زیر دست ظلم کشته می‌شوند، من شاهِ ایران شدم و صحرا را غارت کردم، من دیگر بعد از خواندن این کتاب من نیستم! منِ دیگری در من، متولد شده است...