عجیبه که تا الان درمورد این کتاب یادداشت نگذاشته‌ام! جدی از خودم ناامید شدم :)
بگذریم. هاروکی موراکامی، نویسنده ژاپنی که بنظر نوبل ادبیات بی‌اندازه حقش است؛ کارش خیلی خواندن دارد. مخصوصن این اثر.
اثری به حدی پیچیده که چندی بعد از انتشار آن، نویسنده یک سایت رو فقط برای پاسخ به سوالات مخاطبان درمورد داستان بوجود آورد. اون سایت و سوال و جواب ها هنوز هم موجوده. البته نه برای ما!
شما در خوانش اول، یقینن داستان را کامل متوجه نخواهید شد و بعد از خواندن کتاب، فقط به ابهاماتتان اضافه می‌شود. در بار دوم کمی گره ها نرم تر میشوند و دفعات بعد می‌شود گفت: کم کم بهش نزدیک شدید!
ترجمه آقای غبرایی که ظاهرن به شکل تخصصی موراکامی را ترجمه میکند، واقعن خوب است. هیچ نمی‌شود گفت. مقدمه ای هم ضمیمه است بر کتاب که بخوانیدش. 
داستان را اسپویل نمیکنم. اما همین قدر بدانید که ساختار، ساختار سه پرده ای عمومی پیرنگ داستان نیست. مشابه « مرشد و مارگاریتا » ست تا حدودی. دو روایت موازی که در هنرمندانه ترین شکل ممکن به هم پیوند می‌خورند...
شخصیت پردازی، توصیفات، فضاسازی ها، دیالوگ های محشر، چی بگم دیگه؟ بخوانیدش که از دست نرود...
        

          بهتر است صحبت از رمان " کافکا در کرانه" اثر نویسنده ژاپنی، هاروکی موراکامی را با بخشی از همین کتاب آغاز کرد:
"مردم به دنیا می‌آیند که زندگی کنند ، درست؟ اما من هرچه بیشتر زندگی کردم ، بیشتر آنچه را که در درونم بود ازدست دادم و کارم به آنجا رسید که خالی شدم. شرط میبندم هرچه بیشتر زندگی کنم ، خالی تر و بی ارزش تر میشوم . خالی بودن مثل خانه ای‌ست که کسی تویش نیست ، مثل خانه ی درباز که کسی تویش زندگی نکرده ، هرکس هروقت که بخواهد میتواند واردش شود . همین بیش از همه مرا میترساند."
همانطور که از این بخص کتاب مشخص است، این رمان نیز مانند سایر اثار این نویسنده، درباره‌ی انسان‌هایی است که به دنبال خود می‌گردند. انسان‌هایی آشفته و بیگانه از خود، که در پیچ و خم داستانی که موراکامی می‌سازد به دنبال یافتن حقیقتی درباره‌ی وجود خود هستند تا از این طریق ظرف خالی درون خود را ، این حفره عمیقی که در وجودشان ایجاد شده را پر کنند.
موراکامی ، از آن نویسنده‌هایی‌است که نمیتوانید در داستانهایش غرق نشوید. داستان "کافکا در کرانه" به طرز عجیبی خواننده را با خود همراه میکند ، این مسئله نیز به دلیل مهارت بالای نویسندگی هاروکی موراکامی است. مهارت موراکامی در به تصویر کشیدن فضاها و اتفاق ها خارق‌العاده است ، اگر بشود اسمش را بگذاریم کتاب سه بعدی،  نام برازنده‌ای برای داستان‌های اوست. زیرا همه چیز جلوی چشم شما و به شکلی واضح و مستقیم اتفاق می‌افتد ....
دنیای کافکا در کرانه ‌، دنیای سورئال عجیبی است ، داستان کافکا ، پسری ۱۵ ساله که پدرش اورا نفرین کرده : "روزی مرا خواهی کشت و با مادر و خواهرت همبستر خواهی شد." کافکا ، مدرسه را رها کرده و از خانه فرار میکند. او سفری در درون خود  آغاز می‌کند تا بتواند پوست کلفت ترین ۱۵ ساله ی دنیا شود. اینکه  او در نهایت میتواند جلوی نفرین پدرش را بگیرد یا نه ، چیزی است که باید خواند و دید. داستان ناکاتا ، پیرمردی که بر اثر سانحه ای در کودکی نیمی از سایه اش را از دست داده و با نیم کمرنگی از ان زندگی میکند و میتواند با گربه ها صحبت کند. داستان این پیرمرد نیز، موازی با داستان کافکا جلو می‌رود تا در نقطه‌ای از کتاب این دو به یکدیگر می‌رسند.
این کتاب ، شبیه بازی مارپیچ یا هزارتوست (مِیز) ، که کافکا و ناکاتا از دوسر متفاوت وارد آن میشوند و در نهایت در نقطه ای به هم میرسند که نقطه ی پایان و حل معماست.

        

          شروع شناخت موراکامی برای من خواندن همین کتاب کافکا در کرانه بود که رسما اشتباه بود. زیرا کتابیست سخت و نسبتا پیچیده اگر با جهان موراکامی آشنا نباشید. برای آن‌هایی که می‌خواهند این کتاب را برای اولین کتابه این نویسنده انتخاب کنند توصیعه می‌کنم اول با داستان های کوتاهه نویسنده یا با رمان جنگل نروژی شروع کنند.
        

          دو داستان موازی 
مهیج
جلو بریم ببینیم چطور می شه
        

          زندگی یک هزارتوست، زندگی یک استعاره است، بخشی از زنده بودن یعنی "از دست دادن" ...
این کتاب من رو در بی مکانی و بی زمانی خودش غرق کرد، چیزی که این روزها بهش احتیاج داشتم. بی پروایی و تلاش مدام کافکا برای قوی بودن، قوی تر شدن، زندگی نه چندان پر مفهوم آقای هوشینو که در طول چند روز تبدیل به یک زندگی بامعنا شد، کلبه چوبی سرشار از سکوت وسط وهم عمیق جنگل و از همه مهمتر فضای به شدت دلچسب کتابخانه یادگار کومورا، چیزهایی بودن که ذهنمو آروم میکردن. 
از حس خوندنش که بگذرم، این ترجمه مقداری منو اذیت کرد. برخی جاها خودشو به زور با ممیزی ها وفق داده بود و خیلی جاها ترجمه ها خیلی تحت اللفظی میشد. 
و نهایتا با شخصیت کافکا به عنوان یک پسر 15 ساله ارتباط نگرفتم، سنش انگار خیلی فراتر از این عدد بود که البته نمیدونم نیت نویسنده هم همین بوده یا خیر.
بطور کلی برای من فضای جدید و حس جدیدی ساخت ...
        

          من سر و ته این کتاب رو نفهمیدم، اصلا متوجه منظور داستان و هدف نویسنده نشدم
        

          با ارفاق بهش میدم 3
نمی‌گویم دارای لحظات درخشانی نیست چرا هست ولی مشکل من با موراکامی و کارهایش این است که فرم و ساختار به جای آنکه وسیله‌ای برای رساندن مفهوم باشه خود به هدف تبدیل شده و به نظر من در عالم ادبیات چیزی عبث‌تر از این نیست.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

خلاصه داستان:
پسر ۱۵ ساله‌ی عزمش رو جزم می‌کنه تا از منزل پدری فرار کنه و اینکار رو هم انجام می‌ده. هدفش اینکه سرسخت‌ترین پسر ۱۵ ساله‌ی دنیا بشه، اما دنیا دلش نمی‌خواد بهش سخت بگیره و برعکس با قرار دادن مهربون‌ترین موجودات جهان یعنی زنان! جلوی راهش خوشی زاید الوصفی رو نصیبش می‌کنه.
در خط دیگر داستان پرونده مرموزی مطرح میشه، ۱۶ کودک بدون دلیل مشخص از هوش میرن و وقتی به هوش میان هیچی به خاطر ندارن، این بین یکی از این بچه‌ها مدت زمان بیهوشیش بیشتر میشه و در آخر تمامی خاطراتش رو از دست می‌ده. اسم این بچه تاناکاست.

این دو خط روایی در نگاه اول جدا و بی ربط بهم میان اما هر چی می‌ریم جلوتر بیشتر درهم تنیده میشن که باید بگم خیلی جذاب بود!

داستان سیر آروم و سیالی داشت، دیالوگ‌ها اصلا روی هوا نبودن و هر چیزی که گفته میشد یه اشاره مخصوصی به سیر اتفاقات داشت. مخصوصا چیزای که اوشیما می‌گفت تا جای که من حس کردم اوشیما چیزی بیشتر از یه کتابدار معمولیه!

پ‌ن¹: خیلی کتاب معروفیه نه؟ البته که هست، من خودم سالها قبل توی سریال نوارد زرد دیدمش و توی ذهنم موند که حتما یه روزی  بخونمش و خب خوندم اما و هزار اما.
پ‌ن²: وقتی یه کتاب ژاپنی می‌خونم پیش‌فرض ذهنیم اینکه قراره با اساطیرشون رو به رو بشم اما چیزی که خوندم این نبود.
اودیپ پدر را کشت و با مادر خود ازدواج کرد.
من همیشه از داستان اودیپ  دوری می‌کردم چون حتی با‌وجود اینکه اینطور هم نبود اما هتک حرمت بزرگی به حساب میومد و نمی‌شد ساده از کنارش رد شد.
پس طبیعتا می‌تونید حدس بزنید که پسر ما پدر خودش رو کشت و بعد با مادرش ...
( جدا برام جالبه چرا اشاره‌ی به این مسئله نشده بود تو معرفیا، اینقدر مسئله ساده و طبیعیه براتون؟)
پ‌ن³: زیباترین بخشهای کتاب تماما مختص به ناکاتا بود، پیرمرد مهربونی که طی یک اتفاق اسرار امیز( به نظرم خودخواهی دختر ۱۸ ساله‌ی ننری که نتونست از عشقش بگذره) زندگیش رو از دست داد اما با چیزای خیلی ساده خودش رو تسلا داد و جز خوبی کار دیگه‌ای نکرد.
ناکاتا مردی با نصف سایه بود که نمیدونم با چه منطقی اما قربانی خودخواهی میس سائه‌کی( خراب شه خونت زن😒) شد.
حتی ماجرا فراتر از این حرفهاست( پسر میس سائه کی هم باعث بدبختیش بود)
توی کتاب یه نظریه درباره سایه‌ها وجود داشت که من فکر میکنم از دست موراکامی در رفته و ناکاتای بیچاره سایه‌ش رو با دو نفر تقسیم کرده نه یه نفر!( سائه‌کی و پسرش)
پ‌ن⁴: حالا بالاخره شرور داستان کی بود؟ بابای کافکا؟ من که بعید میدونم اون شرور تر از سائه‌کی مهربون و زیبا باشه🥹 ( خبرش بیاد)

تا جای که داستان به اون نقطه زنای با محارم نرسیده بود من به شدت ازش خوشم‌اومد اما بعد از این اتفاق که کاملا اگاهانه و‌خودخواسته بود و نویسنده تلاش میکرد تا تلطیفش کنه و براش تئوری بچینه از لذت افتادم و فقط خواستم تموم بشه.

پ‌ن⁵: اگر شما از اون دست آدمهای حساس به محتوا هستید من پیشنهاد نمی‌کنم این کتاب رو بخونید، حتی با وجود سانسورهای زیادش هم خیلی واضح بود چه اتفاقاتی داره میوفته و خب واقعا مجبور نیستید هر کتاب معروفی رو بخونید!

پ‌ن⁶: داستان گره‌های بازنشده زیادی داره که موراکامی به امان خدا( شایدم کامی‌ساما) ولشون کرده . انگار که خودشون خود به خود حل می‌شن.

پ‌ن⁷: اره من بهش نیم میدم چون خیلی نرم و نازک داشت چیزای رو ساده انگاری می‌کرد که حتی یه آدم کور هم میفهمه و شعورش می‌رسه که غلط ان.
( زنای با محارم و دو جنس یا هیچ جنسیتی بودن اوشیمای نازنین)

پ‌ن⁸: اوشیما واقعا کاراکتر نازنینی بود، اما خب فکر میکنم با ضعیف و قابل ترحم‌نشون دادنش( بیماریش) و زیبایی ساده‌ش تبدیل به ابزاری شده بود تا موراکامی ماجرای جنسیتیش رو پیش ببره( برادر این واقعا نخ‌نما شده دیگه)


        

          این کتاب برخلاف تبلیغاتی که روش هست بنظرم کاملا در رتبه پایین تری نسبت به سایر کارهای نویسنده مثل جنگل نروژی و سوکورو قرار میگیره.
        

          بهترین کاری که ازش خونده م همینه
        

          این کتاب عالیه
        

          من هنوز این کتاب رو تموم نکردم ولی خیلی اتفاقی فهمیدم
که آخر داستان چی میشه... کتاب کافکا در کرانه از اون کتاب
هایی است که همه ی سوالات شما رو جواب نمیدهد و خیلی از
اونها رو بی جواب میذاره ... و شما خودتون باید از نوشته های
نویسنده برداشت کنید
این کتاب با استعارههای فراوان احاطه شده و ترکیبی از حقیقت
ها و تخیل ها است، نمیدونم وقتی که کتاب رو تموم بکنم به
چه نتیجه ای قراره برسم
آیا نتیجه این میشه که خیلی از چیزایی که فکر میکردم
استعاره هستند فقط برای چاشنی داستان بوده یا اینکه هدف
هاروکی موراکامی رو از خلق اون استعاره ها خواهم فهمید!
        

          هم زمان در دو مکان اتفاقاتی رخ میده که شما خوانندش هستید...داستان هم جذابه و هم غیر قابل پیشبینی...هر دو شخصیت اصلی به دنبال شناخت خویش هستن...داستان پر بود از گفتوگوهای جالب و موسیقی ،و من هر موسیقی را حین خوندن کتاب سرچ میکردم و گوش میدادم و این برام لذت بخش بود و جالب...گویی منم بخشی از اون قصه‌ام...احساسم به این داستان دوگانس هم دوستش داشتم و هم یه جاهایی پر از تکرار میشد...
اگر از مرشد و مارگاریتا خوشتون اومده باشه احتمالا از این کتاب هم خوشتون میاد...
بخشی از کتاب منو یاد مستند تجربه های بازگشت از مرگ می انداخت یعنی اصلا به نظرم غیر ممکن نبود...و اون شخصیت های انتزاعی توی کتاب هم منو یاد بخشی از اون مستند انداخت که یکی از تجربه گرها میگه فرشته ها یا شخصیت هایی که میبینیم در اون دنیا برای اینکه ما درک بهتری ازشون داشته باشیم فرم و شکل پیدا میکنند که تو انیمیشن روح هم به این موضوع اشاره میشه... 

چند جمله کوتا از کتاب: 

از این و آن پرسیدن اولش آدم را دستپاچه میکند  اما هیچ دستپاچگی یک عمر طول نمیکشد 

اوضاع هیچ موقع مطابق میل تو پیش نمی رود اما همین زندگی را جالب میکند و به آن معنا میدهد...اگر( یک تیم بیس بال ) در هر مسابقه  برنده شود دیگر  کی رقبت به تماشای بیسبال دارد.

آنچه در درون توست برون افکنی آن چیز هایی است که در بیرون است

دیگر نمیخواهم بازیچه اشیای بیرون از خودم شوم و چیزهایی که در اختیارم نیست مرا سر در گم کند.
        

          کتابی نسبتا سنگین با روایتی خیالی... ولی ویژگی جالب اغلب آثار هاروکی موراکامی اینه که شخصیتای رمان هاش اغلب به راحتی میشه لمسشون کرد و اونها رو درک کرد... ولی محتوای داستان ها رو بارها باید بررسی کرد تا کلیتش رو فهمید.
        

          چرا توضیحات راجع به کتاب انقد حاوی اسپویل هستش 😐
        

          حقیقتا انتظار بیشتری از این کتاب داشتم(البته هیچ آشنایی پیشینی از کتاب و نویسنده نداشتم )
اما گمان میکردم این کتاب چیزهای بیشتری برای ارائه داره و شاید من چیزهای زیادی دریافت نکردم..
درهرحال کافکادرکرانه برای من از جمله کتابهایی ست که لازم به پی نوشت دارد و آن پی نوشت هم گفتگو با کسانی ست که آن را مطالعه کرده اند..
اگر خوانده اید،مسرورم که بشنوم ...
•نیمه شب شهریور03•
        

          نمی‌دونم یه سری خواننده‌ها با توجه به ناآگاهی از ارزش‌های نویسنده میان کتاب رو میخونن، چه انتظاری دارن اما؛ به نظر من که هم فن موراکامی‌ام و هم خیلی ادبیات ژاپن رو دوست دارم، این اثر یه رمان جمع و جور، پر معنا، ساده اما تخیلی و با چاشنی آهنگ های سلیقه‌ی موراکامیه. البته دوتا نکته‌ی ریز اما جالبی که داره، در دفاع از غرب‌زده نبودنه یا چی نمی‌دونم اما کافکا داخل این رمان یه کتاب از ناتسومه سوسه‌کی که یکی از بزرگترین نویسنده‌های ژاپنه می‌خونه و نشون میده نویسنده که اون کتاب رو شخصیت دوست داره و همچنین هزار و یک شب رو می‌خونه و اصلا داخل این اثر شخصیت به کتاب و ورزش خیلی علاقه داره و قائل بر اینه که روح رو آروم می‌کنه. داستان این رمان اما نمیشه گفت خیلی ولی واقعا پیچیدس و نیاز به تمرکز زیادی روی خط داستانی داره تا متوجه شه خواننده. در کل لذت بردم و انتظاری که از موراکامی داشتم برآورده شد.
        

          کافکا در کرانه، تخیل و استعاره رو در کرانه ادبیات به تصویر میکشه و تابلویی میشه که باید چندین و چند بار بهش زل بزنیم تا بتونیم زیبایی و عجیب بودن توأمانش رو درک کنیم.
تو خوانش اول نباید انتظار داشته باشیم جواب سوال های زیادی که توی ذهنمون ایجاد میشه رو پیدا کنیم.
سبک نویسنده مغناطیس عجیبی داره و فضای داستان و شیوه روایت هم عجیبه و در این اعجاب کششی هست جذاب.
        

          Fantastic, Psychological, a sample of odyssey in life
        

          تکنیک روایت و آنچه می‌توان رئالیسم جادویی ژاپنی نامیدش، نقطۀ قوتش بود.