عجیبه که تا الان درمورد این کتاب یادداشت نگذاشته‌ام! جدی از خودم ناامید شدم :)
بگذریم. هاروکی موراکامی، نویسنده ژاپنی که بنظر نوبل ادبیات بی‌اندازه حقش است؛ کارش خیلی خواندن دارد. مخصوصن این اثر.
اثری به حدی پیچیده که چندی بعد از انتشار آن، نویسنده یک سایت رو فقط برای پاسخ به سوالات مخاطبان درمورد داستان بوجود آورد. اون سایت و سوال و جواب ها هنوز هم موجوده. البته نه برای ما!
شما در خوانش اول، یقینن داستان را کامل متوجه نخواهید شد و بعد از خواندن کتاب، فقط به ابهاماتتان اضافه می‌شود. در بار دوم کمی گره ها نرم تر میشوند و دفعات بعد می‌شود گفت: کم کم بهش نزدیک شدید!
ترجمه آقای غبرایی که ظاهرن به شکل تخصصی موراکامی را ترجمه میکند، واقعن خوب است. هیچ نمی‌شود گفت. مقدمه ای هم ضمیمه است بر کتاب که بخوانیدش. 
داستان را اسپویل نمیکنم. اما همین قدر بدانید که ساختار، ساختار سه پرده ای عمومی پیرنگ داستان نیست. مشابه « مرشد و مارگاریتا » ست تا حدودی. دو روایت موازی که در هنرمندانه ترین شکل ممکن به هم پیوند می‌خورند...
شخصیت پردازی، توصیفات، فضاسازی ها، دیالوگ های محشر، چی بگم دیگه؟ بخوانیدش که از دست نرود...
          

            بهتر است صحبت از رمان " کافکا در کرانه" اثر نویسنده ژاپنی، هاروکی موراکامی را با بخشی از همین کتاب آغاز کرد:
"مردم به دنیا می‌آیند که زندگی کنند ، درست؟ اما من هرچه بیشتر زندگی کردم ، بیشتر آنچه را که در درونم بود ازدست دادم و کارم به آنجا رسید که خالی شدم. شرط میبندم هرچه بیشتر زندگی کنم ، خالی تر و بی ارزش تر میشوم . خالی بودن مثل خانه ای‌ست که کسی تویش نیست ، مثل خانه ی درباز که کسی تویش زندگی نکرده ، هرکس هروقت که بخواهد میتواند واردش شود . همین بیش از همه مرا میترساند."
همانطور که از این بخص کتاب مشخص است، این رمان نیز مانند سایر اثار این نویسنده، درباره‌ی انسان‌هایی است که به دنبال خود می‌گردند. انسان‌هایی آشفته و بیگانه از خود، که در پیچ و خم داستانی که موراکامی می‌سازد به دنبال یافتن حقیقتی درباره‌ی وجود خود هستند تا از این طریق ظرف خالی درون خود را ، این حفره عمیقی که در وجودشان ایجاد شده را پر کنند.
موراکامی ، از آن نویسنده‌هایی‌است که نمیتوانید در داستانهایش غرق نشوید. داستان "کافکا در کرانه" به طرز عجیبی خواننده را با خود همراه میکند ، این مسئله نیز به دلیل مهارت بالای نویسندگی هاروکی موراکامی است. مهارت موراکامی در به تصویر کشیدن فضاها و اتفاق ها خارق‌العاده است ، اگر بشود اسمش را بگذاریم کتاب سه بعدی،  نام برازنده‌ای برای داستان‌های اوست. زیرا همه چیز جلوی چشم شما و به شکلی واضح و مستقیم اتفاق می‌افتد ....
دنیای کافکا در کرانه ‌، دنیای سورئال عجیبی است ، داستان کافکا ، پسری ۱۵ ساله که پدرش اورا نفرین کرده : "روزی مرا خواهی کشت و با مادر و خواهرت همبستر خواهی شد." کافکا ، مدرسه را رها کرده و از خانه فرار میکند. او سفری در درون خود  آغاز می‌کند تا بتواند پوست کلفت ترین ۱۵ ساله ی دنیا شود. اینکه  او در نهایت میتواند جلوی نفرین پدرش را بگیرد یا نه ، چیزی است که باید خواند و دید. داستان ناکاتا ، پیرمردی که بر اثر سانحه ای در کودکی نیمی از سایه اش را از دست داده و با نیم کمرنگی از ان زندگی میکند و میتواند با گربه ها صحبت کند. داستان این پیرمرد نیز، موازی با داستان کافکا جلو می‌رود تا در نقطه‌ای از کتاب این دو به یکدیگر می‌رسند.
این کتاب ، شبیه بازی مارپیچ یا هزارتوست (مِیز) ، که کافکا و ناکاتا از دوسر متفاوت وارد آن میشوند و در نهایت در نقطه ای به هم میرسند که نقطه ی پایان و حل معماست.

          

            شايد كه... نبايد ٥ ميدادم، ولى، هى، پسر، ايت واز اميزينگ!! پس يعنى ٥ ديگه :دى
خيلى خوب بود. خيلى.
مرسى از نرگس :]
          

            قیصر امین پور شعری دارد که این‌طور تمام می‌شود: "...گریز از میان‌مایگی آرزویی بزرگ است؟"
جواب این سوال با تمام شدن کتاب این است که: "بله! حتما آرزویی بزرگ است."

شخصیت های اصلی داستان های موراکامی، انسان‌هایی میان مایه اند که اتفاقا بنا نیست تا انتهای داستان کاملا رشد پیدا کنند و بزرگ شوند. در واقع این اقتضای شخصیتی است که او خلق می‌کند. کافکا، با این که ۱۵ سال بیشتر ندارد، دیالوگ هایش عمق یک انسان نزدیک به ۴۰ سال را دارد. میان سال و میان مایه. همزمان موراکامی برای این که شخصیت خیلی بزرگ به نظر نرسد چه می‌کند؟ گریزهایی به غرایز نوجوانانه می‌زند... و حالا فکر کنید یک ۴۰ ساله اگر قرار باشد تا انتهای داستان پخته تر و رشدیافته تر شود، چقدر برای کالبد یک نوجوان ۱۵ ساله بزرگ و غیرطبیعی است! این عدم تجانس است نه یک تضاد دوست داشتنی.
سه ویژگی خوب در آثار موراکامی اما وجود دارد: 
- داستان های موازی را به تناسب جلو می‌برد.
- فضاسازی طوری است که اغلب فکر می‌کنید اینجا احتمالا یکی از دنج ترین نقطه های یک داستان مکتوب است. در این کتاب خصوصا فضای کتابخانه، کلبه جنگلی و دنیای برزخی  ورای جنگل دلچسب و دنج بود.
- پایان بندی ها طوری از آب در می آید که نمی‌توانید بگویید داستان بدی نوشته شده. 

اما نهایتا خواندن این کتاب حداقل برای من، به شدت فرسایشی، کند و با وقفه های پی در پی همراه بود‌. 
          

            کافکا تامورا به دادم رسید. درست در بدترین زمان و بدترین حال روحی کافکا و موراکامی به دادم رسیدند.
اوایل کتاب فکر می‌کردم «جنگل نروژی» برای من جایگاه خاصی داره ولی حالا که «کافکا در کرانه» تموم شد به نظر میاد «موراکامی» برای من جایگاه خاصی داره. نتونستم انتخاب کنم کدوم رو بیشتر دوست دارم، حتی نسبت به کارهای قبلی که خونده بودم و می‌دونم که در آینده هم هرچی از «موراکامی» بخونم فقط جایگاه نویسنده برای ارزشمندتر میشه.
باید بگم کتاب روند کند و آرومی داره که حالم رو کمی بهتر کرد. درست مثل رسیدن یک کشتی بعد از چندین ماه سفر به ساحل بود. من نمی‌دونستم دارم سوار چی میشم و قراره به کجا رسیده بشم ولی از جایی که الان هستم خوشحالم. چون از تمام صحنه‌های این سفر لذت بردم و گریه‌کردم. «کافکا در کرانه» برای من سفری دور و دراز بود، سفری غم‌بار. از همون ابتدا حس کردم که من هم همراه با شخصیت‌های داستان هستم، اون پشت، کنار همه‌ی شخصیت‌ها و در عین حال ناپیدا و مخفی. گاهی دلم می‌خواست دست دراز کنم و کافکا رو بغل کنم، دلم می‌خواست «آقای واتانابه» رو بغل کنم و همینطور دلم می‌خواست با «آقا هوشینو» درباره‌ی بتهوون صحبت کنم.
و در آخر همونطور که «کافکا تامورا» گفت: "ما مسئول رویاهامون هستیم."
          

            من هنوز این کتاب رو تموم نکردم ولی خیلی اتفاقی فهمیدم
که آخر داستان چی میشه... کتاب کافکا در کرانه از اون کتاب
هایی است که همه ی سوالات شما رو جواب نمیدهد و خیلی از
اونها رو بی جواب میذاره ... و شما خودتون باید از نوشته های
نویسنده برداشت کنید
این کتاب با استعارههای فراوان احاطه شده و ترکیبی از حقیقت
ها و تخیل ها است، نمیدونم وقتی که کتاب رو تموم بکنم به
چه نتیجه ای قراره برسم
آیا نتیجه این میشه که خیلی از چیزایی که فکر میکردم
استعاره هستند فقط برای چاشنی داستان بوده یا اینکه هدف
هاروکی موراکامی رو از خلق اون استعاره ها خواهم فهمید!
          

            وقتی کتاب رو مطالعه می‌کنی با کلمات و تعابیری روبرو میشی که حالات عادی زندگی یه آدم رو تصویر میکنه. اما پیش از این خودت نمیدونستی چطور باید این احساسات عمیق رو در قالب کلمات بیان کنی.
اگر شما هم مثل من به رویا، دنیای فراواقعی، حوادث عجیب و غریب و جزئیات علاقه‌مندید، این کتاب رو از دست ندید.


برشی از کتاب: "خاطرات از درون گرم‌ات می‌کنند اما در عین حال دو پاره‌ات می‌کنند."


          

            دو داستان موازی 
مهیج
جلو بریم ببینیم چطور می شه
          

            کافکا در کرانه یکی از کتابایی بود که تو ایران خیلی صحبتش شد و منم خیلی علاقه داشتم کتابی رو که انقدر سر و صدا به پا کرده بود رو بخونم. حتی یه جایی نوشته شده بود که اگه به فضای کتاب مرشد و مارگاریتا علاقه دارین، این کتاب رو حتما بخونین.🥲
خلاصه بگم! اونجور که از این کتاب انتظار داشتم جذبم نکرد و اگه قبلا با هزار زحمت تونسته بودم با فضای داستانی مرشد و مارگاریتا ارتباط بگیرم، با این کتاب یه ذره هم ارتباط نگرفتم. به نظرم یکی از عواملش این بود که نویسنده  تو یه جاهایی بیش از حد وارد جزئیات میشد و خب این توضیحات زیاد و افراطی، باعث میشه خواننده زودتر بخواد اون صفحات رو تموم کنه.
ولی در کل، نمیتونم بگم کتاب خوبی نیست چون هر کسی سلیقه‌ای داره. شاید اگه شما بخونین، عاشق خط داستانی پیچیده و موازیش بشین.😊🌻

          

            " وقتی که طوفان تمام شود، یادت نمی آید که چه بر سرت گذشته و چطور زنده مانده ای ،
شاید حتی مطمئن نشوی که طوفان واقعا به سر رسیده یا نه..
 اما یک چیز واضح است ،
 از طوفان که جان سالم به در ببری، هرگز آدم سابقی که پا به طوفان نهاده، نخواهی بود.
معنی طوفان همین است .... "
          

            به نظرم یکی از شانسهای زندگی ما این است که در دورانی هستیم که میتوانیم داستانهای نویسنده ای چون موراکامی را بخوانیم. معتقدم کافکا در ساحل (یا ترجمه دیگرش به نام کافکا در کرانه از آقای غبرایی) در میان کارهای موراکامی یک شاهکار است. این اثر بر مبنای اسطوره شکل گرفته است (چه اسطوره های ژاپنی مانند اشباح خبیثی که در رویا سراغ انسان می آیند چه اسطوره های مغرب زمین و حتی اشارات به کتاب مقدس) و این اسطوره ها که حالا نمودی مدرن می یابند، به اثر جانی تازه بخشیده است. این کتاب نیز جزو رمانهایی بود که چند سال قبل و قبل از آنکه پاندمی کرونا بسیاری محافل را پراکنده کند، با بچه های گروه کتابخوانی دانشگاه شهید بهشتی بازخوانی و درباره اش بحث کردیم.