کتاب خلیج نقره‌ای هم مثل باقی کتابهای مویز چند شخصیتی هست. اوایل که شروع به خوندن کتاب کردم حتی دوست نداشتم ادامه بدم. اونقدر گیج کننده و گنگ بود که خسته کننده بود چون یک هو با یک عالمه شخصیت های مختلف و روابطی روبرو میشی که تا ازش پرده برداری و برات جا بیفته چی به چیه و چ خبره کمی زمان می‌بره، اما  کم کم کتاب شیب خوانش بهتری پیدا می‌کنه و دلنشین تر میشه، آخرش هم که خداروشکر خوب تموم شد و راضی کننده بود. در کل خوندنش خالی از لطف نیست، لذت ببرید.
      

        با اینکه احساس میکنم کتاب دست من پر از سانسور و خلاصه نویسی بود، اما باز هم داستان برای من جالب بود. تنها چیزی که کمی اذیتم کرد آخر داستان بود که نتیجه خاصی نداشت و عاقبت شخصیت های کتاب مشخص نبود.
فکر میکنم کتاب پر بود از استعاره که برای فهمیدن آن لازم هست کمی روی مطالب درنگ کرد.
سبک داستان بین واقعیت و مجاز ذهن رو بازی میده، ابهام توی بعضی از جملات و متن ها باعث درگیر شدن ذهن و بعضاً کلافه شدن آدم میشه...

      

        طبق کتاب خودمون و همه آدم های دور و بر مون بیشعوری بیش نیستند!
به قول دکتر هر کسی که این کتاب رو جدی بگیره هم یک بیشعور هست!
جدی نگیرینش...