این کتاب بشدت مورد پسندم بود و منو مشتاق کرد که یک لحظه هم از خوندنش دست برندارم.
چخوف مرز بین جنون و عقل رو به طور کلی محو کرده بود  و نشون داد که گاهی وقت ها مشکل از خود جامعه هستش نه اون فردی که اعتراض میکنه و اون رو دیوانه خطاب میکنند!
و درنهایت نشون میده جامعه چطوری آدم های آگاه رو  زنجیر میکنه.
      

        پیشنهاد میکنم داستان های کوتاه نویسنده های بزرگ رو بخونید و غافل نشید✨👍🏻
      

        فلسفه ی کامو این بوده که دنیا پوچه ولی  میشه  معنایی رو درش پیدا کرد.
این کتاب بر عکس بیگانه که شخصیت اصلی به پذیرش پوچی میرسه و با آغوش باز درنهایت می پذیره،شخصیت اصلی سقوط نمیپذیره اینو و به نظرم کامو میخواسته اون روی سکه رو نشون بده یعنی معنی منفی پوچی که آرامش رو از کرکتر گرفته‌بود...
کرکتر داستان اشتباهاتش رو بیان میکنه و از سمت دیگه اون هارو فلسفی میکنه چون بشدت احساس گناه میکنه و میخواد همرو همراه خودش کنه و بفهمونه که  همه ما درنهایت گناهکار هستیم 
پس هم قاضی هست و هم یک فردی که اعتراف میکنه به گناهانش
و بنظرم غیر ممکنه کسی این کتاب رو بخونه و با چند خطش به کارهاش فکر نکنه...


      

        ما ژن ضد اجتماعی داریم
      

        چند جمله مورد علاقم از این کتاب:
-زیر لب گفت بنظر ادم عجیبی هستم و شاید به همین خاطر دوستم دارد و چه بسا به همین خاطر ازمن بیزار شود.
-به هرحال شاید بااطمینان ندانم چه چیزی واقعا برایم جالب است اما کامل مطمئنم  از چه چیزی خوشم نمی آید.