ونگوگ در یکی از نامه هایش به برادرش می نویسد:
" آتشی در وجود من است که نمی توان بگذارمش تا خاموش شود. بر عکس باید آن را تیز کنم، گرچه نمیدانم به سوی چه فرجامی ره خواهد کشانید؛ به احتمال قوی، این فرجامی تیره است، لیکن در موارد خاصی بهتر است که آدم مغلوب باشد تا غالب "
        

          همه معتقدند تابلو شب پر ستاره شاهکار ونگوگ است،اما به نظر من شاهکار او زندگی اش بود . . .
        

          خیلی کتاب قشنگیه و داستانش کاملا آدم رو از زندگی روزمره خارج می‌کنه و توصیف‌های خوب و داستان روانی داره.
        

          تا به حال فکر کردید که آدمها چطور می‌تونن در دل تاریکی نور بسازن؟
.
این کتاب از اون‌هایی هست که بعد از تموم شدنش، هنوز در ذهن و دل آدم ادامه داره و با هر یادآوری، دوباره احساس می‌شه
.
داستان زندگی مردی رو روایت میکنه که حتی در سخت‌ترین روزها، دست از تلاش نکشید و چشم از زیبایی برنداشت.
در روزگاری که فقر، قضاوت و طرد شدن از عزیزترین‌ها، همدم همیشگیش بود، ون‌گوگ  یه جور عجیبی به زندگی چنگ زد؛
فردی سرشار از اشتیاق برای خلق، با این امید که شاید رنگ‌ها، نجات‌بخش دل‌هایی باشن که صداشون شنیده نمی‌شه..
.
نویسنده بسیار روان، جزئیات زندگی ونگوگ رو 
مثل یک تصویر زنده در ذهن خلق می‌کنه و باعث می‌شه که داستان نه فقط روایت، بلکه احساس بشه.
.
دمت گرم ون‌گوگ!
که بلد بودی توی تاریک‌ترین لحظه‌ها، هنوز دل بدی به روشنیِ "شور زندگی".
        

          این کتاب بهترین کتابی بود که خوندم
از لحظه لحظه این کتاب غم میباره
متونه دیدمون رو نسبت به ونگوگ کاملا تغیر بده و بعد خوندش علاقت به آثار و شخصیت ونگوگ رو بیشتر کنه 
اخر کتاب جوری با این نقاش احساس نزدیکی میکنی که با مرگش اشک میریزی.
        

          کتاب خیلی قشنگی بود....هیچوقت فکر نمی‌کردم داستان زندگی ونسان ون گوگ اینجوری باشه...انقدر دردناک و در عین حال، زیبا... دقیقا مناسب خودش و روحیاتش... مناسب یک نقاش که انقدر تلاش کرد تا تونست چنین شخصی بشه.... آثاری خلق کنه که شاید تو زمان خودش درک نمیشد،ولی اینطور جاودانه بمونه....سعی می کرد به نقاشی هایش احساس بدهد که اگر به مثلا یک گل آفتاب گردان نگاه می‌کنی در نقاشی، به احساسش پی ببری.... شکست های فراوان،چه در زمینه عشق و چه بیشتر در زمینه شغلی... ولی ناامید نشدن و تلاش کردن..... باز هم با وجود چنین آثاری، اون رو مسخره میکردن و به اون و هم دوره ای هایش مثل سزان، گوگن، مانه، مونه و....توهین میکردن،فقط چرا؟ چون متفاوت نقاشی می کردن و متفاوت بودن...الان این ها رو هم سرچ کنیم در گوگل هستن و خیلی معروفن و آثارشون گرونه.... یک جای کتاب ون گوگ می گفت: من هیچوقت معروف نمیشم،ده سال نقاشی کردم فروش نرفت، چجوری امکان داره معروف بشم ؟ .... کاش زنده بود و میدید که چقدر معروفه.... اون واقعا قربانی هنرش شد.... ای کاش میدید موفقیتش رو .... خیلی دلم براش ناراحت شد و واقعا شایستگی معروف شدن داره قطعا....در کل کتاب خیلی خوبی بود...خیلی خوشحالم که با آدم هنرمند و خوب و پرتلاشی مثل ون گوگ آشنا شدم..... توصیه من اینه حتما بخونین تا بدونین چه سختی های کشید تا به اینجا رسید، حیف که نتیجه تلاشش رو نمی‌بینه🥲😥🥹
        

          📚 «شور زندگی»
داستان پرتلاطم **وینسنت ون گوک**، نقاش نابغه ای که با فقر، تنهایی و بیماری روانی جنگید، اما هرگز از خلق هنر دست نکشید.  
✨ ترکیبی از واقعیت و احساس، از رابطهاش با برادرش تئو تا تابلوی «شبهای پرستاره».  
🎬 الهامبخش فیلمی مشهور با بازی کیرک داگلاس!  
_«هنر، جانِ زندگی است…»
        

          قبل از اینکه هر چیزی بگم درباره‌ی این کتاب،اینو بگم که من زندگی‌نامه خون نیستم،پس شاید نتونم خوب قضاوت کنم.
ولی درکل،از بین همون چند تا زندگی نامه‌ای که خوندم این کتاب از همه بهتر بوده،چون اصلا به شکل گزارش نوشته نشده و موقع خوندنش احساس رمان خوندن بهتون دست میده. توصیف هاش هم خیلی خوبن،میتونی بدون اینکه متن بیش از حدی بخونی،کاملا درک کنی فضا رو.
زندگی ون‌گوگ هم آنقدر پستی و بلندی داره که شما نمیتونی اصلا بزاری زمین کتاب رو.
        

          خیلی زیبا بود و البته غمگین 🩵
من قبل از این کتاب، ون گوگ رو فقط به خاطر شب پرستاره می‌شناختم.
        

          زندگی دردناک زیبای ونگوگ که خب قلبمو لمس کرد..
        

          فیلمش با بازی کرک داگلاس فیلم نسبتا خوبیه
البته فیلم به اندازه شخصیت ون گوگ هنری نیست و بیشتر با معیارهای هالیوود جور در میاد.
کوروساوا در فیلم رویاها یک اپیزود را به شخصیت ون گوگ اختصاص داده. اون یه اپیزود به تمام این فیلم میارزه به نظرم.
و متعجب خواهید شد اگر بدانید چه کسی نقش ونگوگ را در همان مجال اندک بازی میکند ☺😉
        

          از درد مبهمی رنج می‌برد دردی که تفسیر آن خارج از قلمرو کلام و درک عقل بود

این کتاب واقعا همه چی تموم بود عاشقش شدم اما یه ایراد داشت
و اون هم غم بیش از حد ملموسش  بود اما این غم نقص کتاب نبود بلکه نقص زندگی ونگوگ بود
این کتاب گستره دید من رو نسبت به نقاشی های این هنرمند و نقاشان دیگه وسیع تر کرد
اما به نظرم ونگوگ با همه چیزایی که سرش اومده باید به داشتن برادری مثل تئو خدارو شکر می‌کرد
تئو تنها کسی بود که هیچ وقت ونسانو تنها نذاشت 
به قول خود نویسنده:
'آنها حتی در مرگ هم یکدیگر را تنها نگذاشتند'
        

          یادش بخیر... اول راهنمایی، تابستانش، با چه ذوقی عضو کتابخانه شده بودم. اولین کتابی که از کتابخانه گرفتم. حدود ۸۰۰ صفحه. تعداد صفحات برام تازگی داشت. با عزمی جزم شروع به خواندن کردم... و این اولین تجربه ی من از کتاب هایی با صفحات بالا بود و چقدر چسبید.
        

          بی نهایت زیبا و بی نهایت غمگین کننده
        

          همیشه علاقه‌ی عجیبی به تابلوی شب پرستاره‌ی ونگوگ داشتم ولی تنها چیزی که از هنرمندش میدونستم، این بود که در طول عمرش فقط یکی از کارهاش فروخته شده و یکی از گوش‌هاش رو هم بُریده بوده. 
با خوندن این کتاب، فهمیدم رنج و سختی‌های ونسان ون‌گوگ خیلی خیلی بیشتر از این‌ها بوده. شاید تنها نور تابیده شده توی زندگیش، حضور برادرش تئو بوده باشه که از همون ابتدا در کنارش موند و حتی فوت برادرش رو تاب نیاورد و شش ماه بعد خودش هم فوت کرد🥲
عشق تئو به برادرش و باور راسخی که بهش داشت، برام واقعا ارزشمند بود. تئو هیچ وظیفه‌ای نداشت که ده سال خرج برادرش رو بده، اما سرسختانه به پاش موند، تشویقش کرد و تموم نامه‌ها و نگاره‌هاش رو نگه داشت. 
صرف‌نظر از  چندین ایراد نگارشی ، ترجمه روان بود و به خوبی منطور رو میرسوند. البته من ویرایش  سوم رو خوندم و مطمئنا اصلاحاتی صورت گرفته. 
در پایان، این کتاب به هیچ‌وجه کتاب شادی نیست ولی اگه دوست دارین در مورد این هنرمند بیشتر بخونین، حتما بهتون پیشنهادش میکنم.
امتیاز در گودریدز:  4.27
        

          اگر مثل من تنها اطلاعاتی که از ونگوگ دارید اینِ که یه نقاش معروف هلندیه ، حتماً این کتاب رو بخونید.
بر خلاف طرح جلد خوش آب رنگ کتاب، زندگینامه خود ونگوگ خیلی دردناک و ناراحت کننده بود. کتاب، قصه زندگی ونسان ونگوگ بین ۲۱ تا ۳۷ سالگی هست.
ونسان ونگوگ هیچ وقت آدم معتبر، محترم و موفقی توی زندگیش نبوده و همیشه برای زندگی به کمک ها و حمایت های مالی و عاطفی، برادرش «تئو» وابسته بوده. توی زندگی شخصی هم هیچوقت عشق واقعی رو تجربه نکرده، به خاطر شخصیت عجیب و رنجوری که داشته هیچ زنی بهش علاقه مند نمی شد.💔
یه آدم دمدمی مزاج و عصبی بود که خیلی زود امیدش رو از دست می داد. بیشتر ایام عمرش، گرسنگی و فقر رو تحمل کرده و هیچوقت سبک زندگی و شغل ثابتی نداشت و با اینکه سالها از عمرش رو صرف نقاشی کرد هیچ وقت به شهرت و ثروت نرسید‌ و  دو سال آخر عمرش رو توی یک آسایشگاه روانی با هزینه برادرش «تئو» بستری شد و در نهایت توی سی و هفت سالگی به خاطر فقر و بیماری خودکشی کرد.
همینقدر تلخ و غم انگیز...💔🥺
📌ونسان و تئو هر روز برای هم نامه می نوشتن و منبع اصلی این کتاب هم همین نامه نگاری هاست.
📌اگر کتاب ژرمینال امیل زولا رو خونده باشید، توی منطقه بوریناژ بین مرز بلژیک و فرانسه، معدنچی های معادن زغال سنگ از یه روحانی مهربان و فداکار صحبت میکنن که همین ونسان ونگوگ بوده که به عنوان مُبلغ مذهبی یه مدتی کار می کرده و قصه اش رو توی شور زندگی میخونیم.
📌ونسان ونگوگ و امیل زولا بعد از انتشار ژرمینال همدیگه رو توی پاریس یک بار ملاقات میکنن.
📌ونگوگ در «ارل» بعد از این که یه خانم توی فاحشه خونه از گوشش تعریف میکنه و به شوخی ازش درخواست می‌کنه که گوشش رو بهش هدیه بده، تصمیم می گیره گوشش رو بِبُره و براش هدیه بفرسته. این داستان مفصل توی کتاب اومده.
کتاب پر احساس و روان و خوش خوانی بود با اینکه ناراحت‌کننده بود، ولی ارزش وقت گذاشتن داشت.
        

          واقعا زندگی تا چه حد میتونه از درِ ناسازگاری با یه آدم وارد بشه ، همه اطرافیان ونگوگ بجز برادرش اون رو دیوونه می دونستن در حالی که به نظر من سطح درک شون نسبت به ونگوگ پایین بود . آنچه که ذهنم رو مشغول کرد این بود که عدم درک اطرافیان میتونه آدم رو به سمت  چه جنونی سوق بده ... ونگوگ با وجود هجمه های فراوان تونست به خوبی مسیر خودش رو پیدا کنه و به خواسته اش برسه ولی افسوس که سراسر زندگیش رنج بود .
 داستان در نهایت تلخی بسیار زیبا ، ترجمه روان و خوب و در کل پنج ستاره تقدیم می شود . 
        

          نمی‌دونم باید چطور درباره این کتاب صحبت کنم این کتاب برای من کتاب خیلی عمیقی بود اونقدر دوستش دارم که حتی نمی‌دونم باید از چه کلماتی برای شرح موضوع و هر آن چیزی که درون این کتاب هست استفاده کنم
 داستان زندگی ونسان یا همون ونگوک خودمون عجب زندگی غمگین و دوست داشتنی :)
حدود یک سال پیش این کتاب را خوندم هنوز هر وقت اسم ونگوگ رو می‌شنوم به یاد این کتاب می‌افتم و قلبم باز هم می‌شکنه یادمه زمانی که این کتاب رو خوندم ساعت‌ها گریه کردم اونقدر  بلند  که حتی خودم باورم نمی‌شد
ونگوگ بعد از این کتاب برای من دیگر هنرمندی عادی نبود برای من هنرمندی افسانه‌ای جذاب و غم انگیز شد فکر نمی‌کنم چیزی باشه که شما رو ترغیب خوندن این کتاب کنه جز اینکه با دنیای سحرآمیز زندگی ونگوگ آشنا می‌شید
        

          یک کتاب به غایت زیبا که بارها با آن اشک ریختم .
در عین تلخی سراسر امید است .
        

          تشخیص مرز بین خوب و بد بودن یک آدم سخته و سر همینم این جمله که نباید قضاوت کرد پر طرفدار شده. ولی به نظر من، ونسان، که نمیگیم آدم بدیه، تئو رو‌ که مشخصه آدم خوبیه نابود کرد. و وقتی نقاشی‌هاشو نگاه میکنم، به نظرم اصلا نمیرزید. وقتی تو همون پاریس کلی نقاش بودن، قبل ونسان کلی نقاش بودن، و بعدشم کلی نقاش هستن.