بسیار عالیییی 
بنظرم  بهترین آثار استاد است
        

          نیست.وگویی هرگز نبوده است دنیا.... فاضل نظری 
        

          شعرای اول خیلی به دل نمی‌نشست ولی آخراش بهتر شد.
        

          پیچیدگی های شعر فاضل؛ دفتر به دفتر بیشتر می شود و در نیست هم ابیات و غزلها پیچیده کم ندارد.
ولی عاشقانه ها پر محتوا آمیخته با شاعرنگی شاعر هم کم ندارد
ابیاتی هم در این میان نقد به معضلات اجتماعی تا فضاهای فکری سیاسی هم  چشم نوازی می کند
        

          این کتاب هم مثل همه کتاب های دیگر ؛ولی مورد علاقه من وجود بود.
        

          این که آدم یک جهان تنهاست بعضی وقت‌ها
قصه‌ای غمگین ولی زیباست بعضی وقت‌ها

هر چه با لبخند پنهان می کنی اندوه را
ماه پشت ابر هم پیداست بعضی وقت ها

خنده شیرین گل یا گریه تلخ گلاب
مرگ بیش از زندگی با ماست بعضی وقت ها

برگی از سر شاخه ای افتاد و چیزی کم نشد
زندگی این قدر بی معناست بعضی وقت ها

فرض کن سنجاقکی بر آب، گاهی هم نشست
یا برای پر زدن برخاست بعضی وقت ها

قدر شادی‌ها و غم‌ها را بدان، این لحظه‌ها
آخرین غم‌ها و شادی‌هاست بعضی وقت‌ها

 گرچه تنهایی ندارد چاره ای، شادم که اشک
قدری از دلتنگی من کاست بعضی وقت ها
        

          نمی‌دونم چرا ولی غم بعضی ابیاتش به دلم خیلی نشست.
        

          استاد فلسفه مون تو کلاس گفت:
هیچ عقلی غیر از عقل "موسوی" نمیگه نیستی بهتر از هستیِ
ولی من یه نفر  رو پیدا کردم:
مرا از نیستی دعوت به هستی کرد نجوایی
پذیرفتم ولی ای کاش می گفتم  نمی آیم
        

          اشعار این کتاب از فاضل نظری یا حداقل آن‌ دسته از اشعارش که بر جانم نشست، توصیفی بود از یک انسانِ سرگشتهٔ پا بر زمین داشته و سر بر آسمان؛ شاید از این رو دست‌یافتنی بودند و بخشی از وجود آدمیزادی را لمس می‌کردند...!
        

          بد شروع شد،
خوب ادامه پیدا کرد و
قابل قبول تمام شد.
        

          کتاب شعر‌ِ نیست

خدا را شکر که در زمانه ی ما شاعرِ خوب کم نیست. فاضل نظری آن همه خوب است شعرهایش، که تازگی ها مردم برای خرید آخرین کتابش، صف بستند!
آخرین مجموعه ی شعر او به نام " نیست" در امتداد همان شعرهای عاشقانه ی نجیب و عفیفِ قبلیِ او  و  شرح درد و رنج های آدمی است. زیباست حقیقتا و ارزش خواندن دارد.

        

          در نمازم فکر می‌کردم چه کاری داشتم؟
یادم آمد با دلِ سنگ‌ات قراری داشتم

بر همین سجاده در مستی، دلم را باختم
در همین مِی‌خانه با هستی قماری داشتم..

شیشه مِی را اگر نشکسته بودم دست کم
با خود از لب‌های سُرخ‌ات یادگاری داشتم؛…

آنچه ما آموختیم از عمر، درس رنج بود
ای فلک، من سنگ‌دلْ آموزگاری داشتم؛…

چون صدف بر خاک ساحل ماندم اما مثل موج
باز می‌گشتم اگر چشم انتظاری داشتم!

در دل‌ات یادی هم از من نیست می‌دانم ولی
من زمانی در دل سنگ‌ات مزاری داشتم؛…
.
.
.
از تو دل کندم که تمرین شکیبایی کنم
تا خودم را تشنه روزی که می‌آیی کنم

آبرویی را که کم‌کم جمع کردم حاضرم
روز دیدار تو یکجا خرج رسوایی کنم
        

          شعر فاضل همیشه نظر کرده است.
زیبا، گیرا، پر مفهوم