بسیار عالیییی 
بنظرم  بهترین آثار استاد است
        

          نیست.وگویی هرگز نبوده است دنیا.... فاضل نظری 
        

          شعرای اول خیلی به دل نمی‌نشست ولی آخراش بهتر شد.
        

          پیچیدگی های شعر فاضل؛ دفتر به دفتر بیشتر می شود و در نیست هم ابیات و غزلها پیچیده کم ندارد.
ولی عاشقانه ها پر محتوا آمیخته با شاعرنگی شاعر هم کم ندارد
ابیاتی هم در این میان نقد به معضلات اجتماعی تا فضاهای فکری سیاسی هم  چشم نوازی می کند
        

          عالی :)
        

          این کتاب هم مثل همه کتاب های دیگر ؛ولی مورد علاقه من وجود بود.
        

          صبح شنبه 20 اردیبهشت در مترو، در حال رفتن به نمایشگاه کتاب خوندمش. بعضی از شعرها خیلیییی قشنگ بود.

کتاب رو هدیه گرفتم برای کسی و خودم قبلش با احترام و آروم خوندمش:) 
        

          این که آدم یک جهان تنهاست بعضی وقت‌ها
قصه‌ای غمگین ولی زیباست بعضی وقت‌ها

هر چه با لبخند پنهان می کنی اندوه را
ماه پشت ابر هم پیداست بعضی وقت ها

خنده شیرین گل یا گریه تلخ گلاب
مرگ بیش از زندگی با ماست بعضی وقت ها

برگی از سر شاخه ای افتاد و چیزی کم نشد
زندگی این قدر بی معناست بعضی وقت ها

فرض کن سنجاقکی بر آب، گاهی هم نشست
یا برای پر زدن برخاست بعضی وقت ها

قدر شادی‌ها و غم‌ها را بدان، این لحظه‌ها
آخرین غم‌ها و شادی‌هاست بعضی وقت‌ها

 گرچه تنهایی ندارد چاره ای، شادم که اشک
قدری از دلتنگی من کاست بعضی وقت ها
        

          نمی‌دونم چرا ولی غم بعضی ابیاتش به دلم خیلی نشست.
        

          بعضی از مصرع‌ها و بیت‌های آن، بسیار سوزناک بودند. مقداری از آن بیت‌ها را به طور بریدۀ کتاب، در بهخوان فرستادم. به نظرم متن شعرها در غالب اوقات روان بودند و فاضل نظری توانسته کلمات را به خوبی و روانی ردیف کند. شاید حتّی بهتر از شعرهای قبلی‌اش.
        

          لاجرعه سرکشیدمش.
        

          خوش به حال سوره مهر که فاضلِ نظری را دارد! اصلا خوش‌به حال نوجوانی و جوانی من که نفس به نفسِ شعرهای او طی شد! هنوز یادم هست که اولین بار ، روی نیمکت ردیف اول کلاس، شادی اسحاقی‌نیا، هم کلاسی عزیزم، یکی از شعرهای فاضل نظری را خواند و من مبهوت و حیران اسم شاعرِ شاهکاری که شنیده بودم را از او پرسیدم. یادم هست شعر از کتاب ضد فاضل نظری بود. زنگ تفریح که خورد به اتفاق شادی از کتاب خانه مدرسه کتاب را امانت گرفتم. 
«نیست» مثل همه‌ی مجموعه شعرهای فاضل نظری، جهانی عاشقانه، فلسفی و عارفانه دارد.‌ در غزل‌هایش نمی‌توان بیتی پیدا کرد که اضافه باشد و این خاصیت قابل پیش بینی کتاب‌های نویسنده‌ای است که برای انتشار حریص نیست و سر وقت و حوصله و به معیار، کتاب منتشر می‌کند. 
نیست یک اندوهِ عاشقانه‌ی نجیب است که از شدت وقار و عمق و زیبایی‌اش، دوست نداری که به رغم اند‌وه سهمگینش پایان یابد. 
«نیست» از نظر من، از باقی مجموعه اشعار فاضل نظری، اندوهناک‌تر است و اگر تازه عاشق شده‌اید و احیانا خواستید به سیاق دیوان حافظ، به این کتاب تفألی بزنید، از الان بدانید که نتیجه خوب نیست؛ و شاعر این دیوان، حتی اتفاقی هم از یک وصل محقق شده‌، صحبت نمی‌کند.‌
        

          استاد فلسفه مون تو کلاس گفت:
هیچ عقلی غیر از عقل "موسوی" نمیگه نیستی بهتر از هستیِ
ولی من یه نفر  رو پیدا کردم:
مرا از نیستی دعوت به هستی کرد نجوایی
پذیرفتم ولی ای کاش می گفتم  نمی آیم
        

          به نسبت "وجود" کتاب قوی‌تر و اشعار جون‌دارتر بودند و بسیاری از ابیات توانایی درگیر کردن روح و احساس آدمی را داشتند. ایده قاصدک و کلا گرافیک نیز جالب بود.
برخلاف کیفیت ابیات، نام‌گذاری اشعار بسیار ضعیف، از سربازکنی و غیرخلاقانه بود. قیمت هم که هیچ‌جوره با محتوای کتاب جور نبود متاسفانه.

❄❄❄
من اگر سوال کردم چه سوال نابجایی
تو اگر سکوت کردی چه جواب دلربایی

به زبان بی‌زبانی به تو گفتم و نگفتم
که چقدر بی‌قرارم که چقدر بی‌وفایی

چو به من به خنده گفتی که همیشگی‌ست عشقت
به خودم به گریه گفتم چه دروغ آشنایی

ز وفا مگر چه گفتم که نگفته ابروان رل
گرهی زدی که پیداست دگر نمی‌گشایی

تو قرار شد بیایی به مزار من پس از من
قدمت به دیده اما به خدا اگر بیایی
        

          اشعار این کتاب از فاضل نظری یا حداقل آن‌ دسته از اشعارش که بر جانم نشست، توصیفی بود از یک انسانِ سرگشتهٔ پا بر زمین داشته و سر بر آسمان؛ شاید از این رو دست‌یافتنی بودند و بخشی از وجود آدمیزادی را لمس می‌کردند...!
        

          بد شروع شد،
خوب ادامه پیدا کرد و
قابل قبول تمام شد.
        

          کتاب شعر‌ِ نیست

خدا را شکر که در زمانه ی ما شاعرِ خوب کم نیست. فاضل نظری آن همه خوب است شعرهایش، که تازگی ها مردم برای خرید آخرین کتابش، صف بستند!
آخرین مجموعه ی شعر او به نام " نیست" در امتداد همان شعرهای عاشقانه ی نجیب و عفیفِ قبلیِ او  و  شرح درد و رنج های آدمی است. زیباست حقیقتا و ارزش خواندن دارد.

        

          مثل همیشه خیلی خوب ...
        

          در نمازم فکر می‌کردم چه کاری داشتم؟
یادم آمد با دلِ سنگ‌ات قراری داشتم

بر همین سجاده در مستی، دلم را باختم
در همین مِی‌خانه با هستی قماری داشتم..

شیشه مِی را اگر نشکسته بودم دست کم
با خود از لب‌های سُرخ‌ات یادگاری داشتم؛…

آنچه ما آموختیم از عمر، درس رنج بود
ای فلک، من سنگ‌دلْ آموزگاری داشتم؛…

چون صدف بر خاک ساحل ماندم اما مثل موج
باز می‌گشتم اگر چشم انتظاری داشتم!

در دل‌ات یادی هم از من نیست می‌دانم ولی
من زمانی در دل سنگ‌ات مزاری داشتم؛…
.
.
.
از تو دل کندم که تمرین شکیبایی کنم
تا خودم را تشنه روزی که می‌آیی کنم

آبرویی را که کم‌کم جمع کردم حاضرم
روز دیدار تو یکجا خرج رسوایی کنم
        

          در قفس وقتی عقابی را غم پرواز کشت
بر زمین مشتی کبوتر دانه برمی‌داشتند 🩵