از مجموعه‌کتاب‌هایی هست که دربارۀ ازدواج توی کتاب‌خانه‌ام دارم. این کتاب، تمرکز بر سیرۀ همسران علما دارد و تلاش می‌کند با واکاوی سیرۀ همسران علما و ذکر نمونه‌هایی از رفتارهای آنان، آنچه برای زندگی مشترک با حوزویان و طلّاب و علما نیاز هست را بیان کند. از این جهت، این کتاب شباهت به کتاب «عاشقانه‌های عالمانه»، نگاشتۀ محمود مقدّمی (نشر مهرستان) دارد و به نظر می‌رسد مطالعۀ این دو کتاب در کنار یکدگر، مفید است؛ هرچند کتاب «عاشقانه‌های عالمانه»، نگاهی افزون بر زندگی مشترک با عالمان دارد و به نکته‌های دیگری نیز توجّه کرده. به بیان کامل‌تر، کتاب آقای مقدّمی همۀ آنچه اشخاص در زندگی خانواده با طلّاب نیاز دارند را ذکر کرده؛ از قبل از ازدواج تا بعد از آن، در حالی که این کتاب، بر زندگی مشترک تمرکز دارد.
از آنجا که مخاطبِ ویژۀ این کتاب، کسانی است که قصد زندگی مشترک با روحانیان و طلّاب را دارند، مطالعۀ این کتاب را به این دسته توصیه می‌کنم.
      

        زمانی که در اهواز به تحصیل مشغول بودم، یکی از مشاورهای درس خارج آیت‌اللّٰه موسوی، این کتاب را برای آشنایی با قواعد فقهی معرّفی کرد.
این کتاب برای آشنایی با قواعد فقهی رایج در فقه امامیّه نگاشته شده. ۱۰۰ قاعده در این کتاب موجود است، به علاوۀ خاتمه‌ای دربارۀ امر به معروف و نهی از منکر. در هر بخش، ابتدا معنای قاعده ذکر شده، سپس انواع مدرک‌های احتمالی برای آن قاعده، و در نهایت، چند فرع فقهی به عنوان نمونه‌هایی از تطبیق قاعدۀ محلّ بحث درج شده.
کتاب به زبان عربی روان نگاشته شده. از آنجا که نویسنده از شاگردان آیت‌اللّٰه خویی بوده، در این کتاب، تکیۀ بسیاری بر آثار و کتاب‌های محقّق خوئی است.
کسانی که در حال فقه‌آموزی هستند، برای آشنایی ابتدایی و مقدّماتی، می‌توانند از این کتاب استفاده کنند تا بعد از کسب آشنایی اجمالی، بتوانند به کتاب‌های عمیق‌تر دربارۀ قواعد فقهی مراجعه کنند.
      

        از مجموعه کتاب‌هایی بود که در قفسۀ بخش ازدواج و خانوادۀ کتابفروشی بوستان کتاب قم پیدا کردم. با آنکه در اواخر دهۀ هشتاد نگاشته شده، بعد از آن، چند بار ویرایش جدید از آن چاپ شده. ممکن است کمی حال و هوای دهۀ هشتاد را داشته باشد؛ امّا نکتۀ مثبتی در این کتاب به چشم می‌آید که عبارت است از ذکر نمونه‌های سؤال برای تحقیق یا جلسه‌های آشنایی پسر و دختر. نمونه‌هایی نیز که در این کتاب ذکر شده، متعدّد هستند و مانند بعضی از کتاب‌های دیگر، به چند سؤال به عنوان نمونه بسنده نکرده.
نگارندۀ این یادداشت، اندکی شک دارد که این کتاب با حجم اندکی که دارد، بتواند از همۀ کتاب‌های دیگر دربارۀ ازدواج کفایت کند؛ امّا شاید بتوان گفت مطالعۀ آن در کنار کتاب‌های دیگر، مفید به نظر می‌رسد.
      

        فرصتی دست داد تا بتوانم این کتاب وزین را مطالعه کنم. دعای هفتم صحیفۀ سجّادیّه از دعاهای رایج در زمان همه‌گیری ویروس کرونا بود. در آن زمان، این دعا را بدون آنکه شرحی از آن مطالعه کنم، می‌خواندم؛ ولی با مطالعۀ این کتاب، توانستم متوجّه شوم که چه معارف عمیقی در این دعای کوتاه نهفته است. نمی‌توانم ادّعا کنم که معارفِ عمیق این دعا را ادراک کرده‌ام؛ ولی حدّاقل می‌توانم بگویم این را متوجّه شده‌ام که معارفی ژرف در این دعا نهفته شده (هرچند کسی همچون من، عُمقِ این متن را متوجّه نشود).
نویسندۀ محترم در این کتاب، تلاش دارد که معارفی که در این دعا وجود دارد و بر آن‌ها تأکید شده را به مخاطب نشان دهد. از این جهت، معارف اعتقادی و اخلاقی عمیقی در این دعا وجود دارد؛ از جمله در بارۀ توحید و رابطه با خدا و نحوۀ نیایش با او.
به نظر می‌رسد این کتاب می‌تواند نمونۀ خوبی باشد برای اینکه به دیگران نشان دهیم در ادعیّۀ گران‌قدرِ ما، چه معارف والایی نهفته است. به امید آنکه به مرور، بیشتر با ادعیه و معارفِ موجود در آن‌ها آشنا شویم.
      

        موضوع این کتاب برای نگارندۀ این یادداشت، بسیار جالب بود؛ امّا نکته‌هایی دربارۀ این کتاب در خاطر دارم که شایسته است تذکّر دهم:
۱. متأسّفانه این کتاب غالباً بر منابع دستِ اوّل تکیه ندارد و نقل‌هایش غیر مستقیم است. در پژوهش‌های علمی، شایسته است نویسنده تا جایی که می‌تواند، به منابع دستِ اوّل مراجعه کند؛ مثلاً اگر می‌خواهد سخنِ عالِمی را نقل کند، به کتاب خودِ آن عالِم مراجعه کند و ارجاع دهد، نه آنکه سخن آن عالِم را از کتابِ شخصی دیگر نقل کند.
۲. تمرکز کتاب، معمولاً بر عالمان و فقیهان است. البتّه، نام کتاب نیز تاریخ سیاسی تشیّع است و متناسب با کتاب، همین است که به وضعیّت حکومت‌ها و سردمداران تشیّع (علما) توجّه شود؛ امّا به‌نظر می‌رسد شایسته آن است که به وضع اجتماعی مردم شیعه و نحوۀ تعامل آنان نیز با حکومت‌ها بیشتر اشاره شود.
      

        قصد داشتم این کتاب را در ایّام فاطمیّه مطالعه کنم. به‌جهت برنامه‌هایی که در آن زمان برایم پیش آمد، مطالعۀ این کتاب هم دچار تأخیر شد. امروز توانستم فرصتی برای مطالعۀ این کتاب کنار بگذارم.
همان‌گونه که از نام این کتاب پیداست، این کتاب بر فعّالیّت‌های حضرت زهرا(س) پس از درگذشت پیامبر(ص) تأکید دارد. برای به‌دست آوردن تحلیلی صحیح از ماجراهای آن زمان، نویسنده تنها به ذکر وقایع بسنده نکرده، بلکه نگاهی به گروه‌های موجود در جامعۀ اسلامیِ پس از پیامبر(ص) دارد. نویسنده از سویی نگاه به اهداف حرکت حضرت زهرا(س) دارد و از سوی دیگر، نگاهی به عوامل دشمنی بعضی از گروه‌های آن زمان، با حضرت زهرا(س).
مسئلۀ دیگری که نویسنده گاهی به آن گریزی می‌زند، علّتِ تفاوت ظاهری در عملکرد حضرت زهرا(س) و امیرالمؤمنین(ع) است که باعث شبهه در ذهن بعضی از افراد شده.
در فصل پنجم (فصل یکی مانده به آخرِ کتاب)، نویسنده عنصر مظلومیّت و جایگاه آن در نگاه مذهب تشیّع را بررسی می‌کند. در نگاه وی، مظلومیّت عنصری است که حضرت زهرا(س) در حرکت خویش از آن استفاده کرده.
در فصل ششم که فصل نهایی کتاب است، نویسنده به نقد و بررسی بعضی از احادیث معروف دربارۀ فضائل حضرت زهرا(س) گریز زده. بعضی از این احادیث، بسیار معروف هستند؛ ولی از نگاه نویسنده، این احادیث دچار اشکال محتوایی هستند و احتمال زیادی وجود دارد که این احادیث، ساخته و پرداختۀ دست‌هایی باشد که قصد داشتند حرکت حضرت زهرا(س) را ضعیف کنند.
مطالعۀ این کتاب را به افرادِ علاقه‌مند به تاریخ اسلام و سیرۀ معصومان و تاریخ تحلیلی توصیه می‌کنم.
      

        این کتاب، شاملِ پنج رساله می‌شود (برعکس آنچه که در پشت کتاب نوشته شده که از چهار رساله تشکیل شده). یک رساله شاملِ پاسخ شیخ مفید به پرسش‌هایی است که برای وی فرستاده شده و این پرسش‌ها، رنگ و بوی مهدویّت داشته. چهار رسالۀ دیگر، در بخش دوم کتاب ذکر شده و آن‌ها نیز دربارۀ امام زمان(عج) هستند.
آنچه دربارۀ کتاب به ذهن می‌آید، آن است که شیخ مفید با استفاده از دلیل و استدلال و با دوری از فحش و دشنام، به خوبی توانسته در مسئلۀ مهدویّت از عقیدۀ تشیّع دفاع کند و به نظر می‌رسد امروزه نیز به این روش احتیاج زیادی وجود دارد، برعکس آنکه بعضی از افراد اوجِ تلاش خویش را در این خرج کرده‌اند که به مخالفان مذهبی خویش فحش و دشنام دهند.
از نظر چاپ، اشکال‌هایی به این نسخه وارد است؛ از جمله آنکه برای بعضی از احادیث، منبعی در پاورقی ذکر نشده و شایسته بود که دست‌اندرکاران، به این اهتمام ورزند. نکتۀ خیلی منفی در این کتاب، آن است که هیچ فهرستی از منابع در پایان کتاب درج نشده!
نگارندۀ این یادداشت امیدوار است که این اشکالات در چاپ‌های بعدی اصلاح شود. إن‌شاءاللّٰه.
      

        چند سال پیش این کتاب را مطالعه کردم و فراموش کردم که مطالعه‌اش را در اینجا ثبت کنم.
از جمله کتاب‌های بسیار خوبی که دربارۀ تاریخ قیام سید الشهدا(ع) می‌شناسم، کتاب تاریخ قیام و مقتل جامع سید الشهدا(ع) است که انتشارات مؤسّسۀ آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) آن را چاپ کرده. از آنجا که حجم مقتل جامع بسیار زیاد است، این کتاب به‌عنوان گزیده‌ای از آن چاپ شده و به افرادی که به هر علّت نمی‌توانند کتاب اصلی را مطالعه کنند، توصیه می‌شود که مطالعۀ گزیده را از دست ندهند.
مطالعۀ این کتاب را به علاقه‌مندان به تاریخ عاشورا و اسلام توصیه می‌کنم.
      

        این جلد، ادامه‌آی بر جلد اوّلِ کتاب است و ادامۀ مباحث، از تاریخِ بعد از شهادت امام حسین(ع) در آن قرار دارد. پس از پایان نقل تاریخی قیام امام حسین(ع)، مسائلی از جمله تاریخچۀ عزاداری برای امام حسین(ع) و شهدای کربلا قرار داده شده که بحث ارزشمندی است. پایان‌بخشِ کتاب، زندگی‌نامۀ شهدای کربلا است.
در ادامۀ جلدِ نخست این مجموعه، مطالعۀ این کتاب را نیز به علاقه‌مندان به تاریخ اسلام و تاریخ تشیّع و تاریخ عاشورا معرّفی می‌کنم.
      

        در یکی از آخر هفته‌ها فرصتی مهیّا شد که این کتاب را مطالعه کنم.از مقتل‌های پژوهشیِ خوبی که می‌شناسم، می‌توانم به این مقتل در کنار «شهادت‌نامۀ امام حسین» چاپ دارالحدیث اشاره کنم.
این کتاب، محصول کار جمعی گروهی از تاریخ‌پژوهان است که طیِ نزدیک به یک دهه کار تحقیقی برای به سرانجام رساندن این مقتل انجام دادند. در این مقتل، هم به مسائل تحلیلی پرداخته شده، هم به ذکر تاریخ. از جمله مسائل تحلیلی‌ای که بدان پرداخته شده، می‌توان به فلسفۀ قیام امام حسین(ع) اشاره کرد که در این زمینه، به شکل مفصَّل به بیان نظرات گوناگون و بررسی آن‌ها پرداخته شده.
مطالعۀ این کتاب را به افرادِ علاقه‌مند به تاریخ اسلام و تاریخ عاشورا توصیه می‌کنم.
      

        در این کتاب، نویسنده گزیده‌ای از آیات معارفی قرآن را انتخاب کرده و هر کدام را تحت یک عنوان ذکر کرده. بعد از ذکر عنوان و متن آیه، ترجمۀ آن می‌آید و بعد از آن، نوبت به تفسیر آیه به شکل مختصر می‌رسد. نویسنده در تفسیر آیات، هم از مسائل لغوی استفاده کرده، هم آیات دیگر، هم روایات. در میان تفسیر، به نظرات مفسّران دیگر نیز پرداخته می‌شود.
مطالعۀ این کتاب را به علاقه‌مندان به مطالعات قرآنی و کلامی توصیه می‌کنم.
      

        همان‌گونه که از عنوان کتاب پیدا است، این سفرنامه، شرحی بر سفر نویسنده به ژاپن به‌شمار می‌آید.
نویسنده در این کتاب، تنها به ذکر اتّفاقات بسنده نکرده و از نگاه و زاویۀ فکر خویش نیز به تحلیل‌هایی پرداخته. در بخش‌هایی از کتاب، گفت‌وگوهایی از نویسنده یا دیگران با ژاپن دربارۀ آمریکا و نگاه ژاپنی‌ها به آمریکا وجود دارد که بسیار ارزشمند است. فکر می‌کنم برای خیلی‌ها این مسئله وجود داشته که ژاپنی‌ها بعد از ظلم‌هایی که آمریکا در حقّ آنان کرده، چه نگاهی به آمریکا دارند.
در این سفرنامه، تنوّعِ بسیاری وجود دارد. هم طنز هست، هم تلخی، هم شیرینی، هم گفت‌وگو و تحلیل، هم وصف اماکن و موزه‌ها.
مطالعۀ این کتاب را به افرادِ علاقه‌مند به کشور ژاپن و تاریخ آن و علاقه‌مندان به مطالعۀ سفرنامه‌ها توصیه می‌کنم.
      

        همان‌گونه که از نام کتاب پیدا است، این کتاب، خلاصه و گزیده‌ای از یک کتاب بزرگ‌تر به نام «پس از غروب» به‌شمار می‌آید.
کتاب از دو جهت محلّ توجّه و شایستۀ مطالعه به‌نظر می‌رسد:
۱. برای تحقیق این کتاب، وقت و انرژی بسیاری مصرف شده و نویسنده در این زمینه زحمت زیادی کشیده.
۲. در میان بازه‌های زمانی متعدّد تاریخ اسلام، نویسنده بر دوره‌ای مهم دست گذاشته: دورۀ پس از رحلت پیامبر(ص) تا پایان عصر زمامداری عثمان. به نظر می‌رسد بعضی از بخش‌های این دورۀ تاریخی، کمتر محلّ توجّه و موشکافی بوده؛ از جمله دورۀ حکومت ابوبکر و عمر بن خطّاب، در حالی که این دوره، دوره‌ای مهم به‌شمار می‌آید و شایسته است برای مطالعۀ آن، وقت و هزینه صرف شود.
مطالعۀ این کتاب را به علاقه‌مندان به تاریخ اسلام و تشیّع، توصیه می‌کنم.
      

        موضوع کتاب، بسیار خوب و مفید است. نویسنده در این کتاب تلاش کرده تاریخ اسلام را با تکیه بر آیات قرآن تفسیر کند. از این جهت، کتاب را می‌توان هم به علاقه‌مندان به مطالعات تاریخی معرّفی کرد، هم به کسانی که علاقه به مطالعات قرآنی و تفسیری دارند.
در کنار این کتاب، توصیه می‌شود کتاب دیگر نویسنده به نام «تاریخ اسلام از منظر قرآن» از همین ناشر نیز مطالعه شود.
      

        نویسنده برای بحث و پژوهش در مسئلۀ فدک، زحمت بسیاری کشیده؛ ولی دو نکته به ذهن این حقیر رسید:
۱. حرکت‌گذاری متون عربی در کتاب، کامل نیست.
۲. در ص ۷۱، نویسنده به منابع دیگر احاله داده؛ ولی در پاورقی، منبع دیگری معرّفی نکرده، حال آنکه روش رایج تا آنجا که نگارندۀ این یادداشت به یاد دارد، هر کس در هنگام احاله دادن به منابع دیگر، به معرّفی بعضی منابع به‌طور مختصر بپردازد.